Fly4free.pl

Tym razem miało być inaczej. Tym razem już parę tygodni przed wyjazdem mieliśmy dokładnie opracowaną i przygotowaną trasę. Wiedzieliśmy co, kiedy i dlaczego będziemy zwiedzać w Maroku. Powody były dwa : pierwszy raz chcieliśmy coś zrobić solidnie oraz pierwszy raz jechaliśmy w sześć osób (poza tym, przecież doskonale opanowaliśmy już umiejętność organizacji wycieczek – patrz : Tajlandia :D Każdy z uczestników naszej wyprawy otrzymał własnoręcznie przygotowany przewodnik (dotyczący planowanych miejsc pobytu (naprawdę, majstersztyk, nawet zamieściliśmy tam mini-rozmówki po arabsku :D , nic więc dziwnego, że wszyscy uwierzyli w nasze organizacyjne zdolności :)
Tak, tym razem miało być inaczej…..A to, że jednak nie było, to naprawdę nie nasza wina – to efekty marokańskich klątw (niestety – liczba mnoga) :D

Czas pobytu : 18.02.2015 – 28.02.2015
Cena biletu : 450 zł (Warszawa – Londyn, Londyn – Fez, Rabat – Londyn, Londyn – Warszawa)
1 MAD = 0,38 zł
Ilość osób : 6



Ponieważ była to nasza druga podróż do Maroka, doskonale wiedzieliśmy czego możemy się spodziewać. A spodziewaliśmy się najlepszych pod słońcem oliwek, które planowaliśmy (w jak największej ilości) przywieźć do Polski. Trochę czasu zajęło nam opracowanie planu, jak to zrobić. Aż wreszcie wpadliśmy na genialny pomysł - klasyczna, ruska torba! Wpakuje się ją do bagażu podręcznego (nie zajmuje przecież dużo miejsca), na powrót dokupimy bagaż główny (dodatkowe 70 zł - 35 zł za lot) i będzie, jak znalazł :D A że wygląda trochę nie wyjściowo, no cóż, my też pewnie będziemy podobnie wyglądać :D

Podróż do Londynu upłynęła bez problemów, na przesiadkę mieliśmy 8 godzin. Trochę za mało, żeby podjechać do miasta, trochę za dużo, żeby czekać na lotnisku. Nasi biedni współtowarzysze podróży, którzy nam zaufali ("Tak, wszystko mamy pod kontrolą", "Och, przestań, byliśmy już tam, nic nam nie grozi", "Tak, wszystko jest dokładnie zaplanowane", "Nie, nic niespodziewanego się nie zdarzy..." :D spojrzeli z nadzieją, że może by tak znaleźć jakiś pub w pobliżu...Mówisz - masz. Przy wsparciu GPS-u, po paru minutach znaleźliśmy odpowiedni pub - blisko, droga prosta, spokojnie można tam przeczekać trochę czasu.


Ta "prosta droga" na samym początku wyprawy już powinna nam dać coś do myślenia...Nie dała :D

Kilkadziesiąt minut później (i kilkadziesiąt gałązek i cierni wytrzepywanych ze wszystkich elementów ubrań :D nareszcie pub.


W takich miejscach czas mija bardzo szybko, więc ani się obejrzeliśmy, a już trzeba było wracać :) Przelot do Fezu odbył się zgodnie z planem (wprawdzie przyglądając się odprawie, zaczynaliśmy się rumienić na myśl, jak nasza ruska torba będzie wyglądała koło tych wszystkich eleganckich walizeczek i walizek, ale ponieważ mieliśmy to sprawdzić dopiero za 10 dni, postanowiliśmy na razie nie zaprzątać sobie tym głowy :)
W Fezie wylądowaliśmy przed 20. Jeszcze z Polski zarezerwowaliśmy jeden nocleg (riad w medynie) i umówiliśmy się na dowóz z lotniska. Co do reszty - planowaliśmy standardowo - rezerwacje na bieżąco, po kolei w miejscach, które zostały wymienione w naszym autorskim przewodniku.
Zgodnie z planem, na lotnisku czekało na nas dwóch kierowców (dla 6 osób) - koszt dojazdu za wszystkich : 30 euro.


Taras naszego riadu.


Fez nocą.





Nocleg kosztował 66 euro (za wszystkich - 3 pokoje). Chcieliśmy wyjść coś zjeść i pozwiedzać trochę, jednak właściciel naszego hostelu stwierdził, że chodzenie po medynie jest w nocy niebezpieczne i on nas zaprowadzi do bardzo dobrego miejsca, poza medyną, w którym bezpiecznie możemy coś zjeść. Nawet nie mieliśmy siły protestować, zresztą faktycznie, puste uliczki nie zachęcały do samotnego spacerowania. Medyna wyglądała jak wymarła. Dopiero za bramą widać było ruch i gwar. Natomiast turystów - żadnych.


Jadłodajnia "bezpieczna i z dobrymi cenami" (wg. naszego pana :)


Sami zdecydujcie, czy to prawda :)


Powrót do hostelu.


Chwilę posiedzieliśmy jeszcze z panami z riadu, dezynfekując się profilaktycznie (pomyślcie, ile lekarstw mogliśmy zakupić w bezcłówce przy takiej ilości osób :D. Byliśmy jednak strasznie zmęczeni - w końcu w podróży byliśmy już ponad 24 godziny (samolot wylatywał z Warszawy o 6.30, a mieszkamy ok. 300 km. dalej :) Poza tym, jutro zapowiadał się naprawdę ciężki dzień. W naszym autorskim przewodniku zapisano, że po zwiedzaniu medyny w Fezie, wyruszymy nocnym autobusem Supratours do Merzougi...

C.D.N.Kolejnego dnia obudziliśmy się dość wcześnie. Mieliśmy bardzo dużo do zrobienia, a w głowie, jak mantra, cały czas przewijała się myśl : nic nas nie zaskoczy, jesteśmy doskonale przygotowani:) Poza tym, z kolegą Marcinem czuliśmy się niejako gospodarzami tej wycieczki, dlatego zależało nam, aby wszyscy byli zadowoleni i żeby tym razem wyprawa wyglądała inaczej, niż zwykle nasze wyjazdy wyglądają (tzn. wszystko zgodnie z planem, nikt nas nie naciągnie, nie oszuka - czyli pełne zawodowstwo, jak z biurem podróży :D
Taaa, nadzieja matką głupich... :D
Chociaż, trzeba przyznać, początki mieliśmy niezłe :D Ponieważ Supratour do Merzougi miał wyjechać ok. 20.30, bardzo rozsądnie zadecydowaliśmy, że najpierw podjedziemy do biura Supratour, zostawimy bagaże, kupimy bilety, a dopiero później będziemy zwiedzać medynę w Fezie.



Dowiedzieliśmy się, skąd odjeżdżają autobusy z medyny do "nowego miasta" i ruszyliśmy przez wąskie uliczki.






Sposób na utrzymanie czystości w Fezie - wszystkie śmieci są co rano zbierane i wrzucane na grzbiety takich osiołków.


Plac, z którego odjeżdżały autobusy znajdował się zaraz za jedną z bram medyny i wcale nietrudno było do niego trafić.


Bilet na autobus - 3,5 MAD od osoby (kupuje się u kierowcy).


Dworzec kolejowy w Fezie. Naprzeciwko znajduje się biuro Supratour. Byliśmy bardzo zadowoleni - znaleźliśmy odpowiednie miejsce już za pierwszym podejściem i czas też mieliśmy całkiem niezły. Dodatkowo, jedna z koleżanek perfekcyjnie mówi po francusku, więc zaraz załatwimy to, co mamy do załatwienia i ruszamy ponownie do medyny. Jeszcze przez moment mogliśmy się rozkoszować myślą, jak to nam wszystko sprawnie idzie - pan za biurkiem sprzedał nam bilety do Merzougi (170 MAD + 5 MAD za bagaż) i pozwolił zostawić nasze plecaki w biurze. Zbieraliśmy się już do wyjścia, gdy nagle pracująca tam pani zaczęła rozmawiać z naszą koleżanką. Niestety, nikt z pozostałych nie zna francuskiego, więc mogliśmy tylko czekać na zakończenie rozmowy i przetłumaczenie jej, a do tej pory zadowolić się obserwowaniem coraz bardziej rzednącej miny koleżanki :)
Z Fezu do Merzougi prowadzi jedna główna droga, przez Atlas. A kursuje tam jeden autobus dziennie - właśnie nocny. Okazało się, że miła pani z biura postanowiła nas przestrzec - droga jest nieprzejezdna z powodu śniegu, wczoraj autobus nie jechał, jeśli chodzi o dziś - to jeszcze nikt nie może nam powiedzieć, czy pojedzie, bo jest za wcześnie. Przy tak napiętym planie podróży, to byłby dla nas dramat - gdybyśmy nie pojechali do Merzougi dziś, najprawdopodobniej musielibyśmy sobie odpuścić pustynię z prostego powodu - nie zdążylibyśmy.



Postanowiliśmy się tym nie przejmować, tacy wytrawni podróżnicy jak my, znają takie myki. Na pewno pracownica biura jest w zmowie z taksówkarzami i specjalnie straszy, żebyśmy wykupili od nich całą wycieczkę, zamiast jechać na własną rękę dużo tańszym autobusem :) Na pewno nie damy się na to nabrać. Poza tym, mamy obowiązki - musimy dbać też o kieszenie naszych "wycieczkowiczów" i nie pozwolimy, żeby ktoś ich oszukiwał (popatrzcie, jak asertywność i czujność wzrasta, gdy wmówimy sobie, że jesteśmy za kogoś odpowiedzialni :D W utrzymywaniu pewności siebie pomogła nam też francuskojęzyczna koleżanka Gosia, która stwierdziła, że pani za dobrze po francusku nie mówiła, więc może coś się jej pomyliło :D



Podbudowani (mantra : wszystko idzie zgodnie z planem... :D podjechaliśmy dwiema małymi taksówkami ponownie do medyny (10 MAD za jedną) i zaczęliśmy zwiedzanie.




W labiryncie wąskich uliczek Fezu faktycznie można się zgubić. Ale jest to przyjemne zgubienie, połączone z odkrywaniem nowych, ciekawych zaułków (do czasu, gdy nie zorientowaliśmy się, że podziwiamy pewien budynek po raz czwarty :D






Koty pod sklepem mięsnym - dobrze wiedzą, że na pewno coś dostaną :)

Szczególnie zależało nam na odwiedzeniu słynnej garbiarni i farbiarni skór. Żeby ją znaleźć, wcale nie trzeba korzystać z usług przewodnika. Wystarczy podnieść głowę wyżej i szukać tego typu niebieskich tabliczek :



Niestety, Marokańczycy mieli na ten temat trochę inne zdanie :D Już po paru minutach dołączył do nas na oko 10-letni chłopczyk, który nie zważając na nasze sprzeciwy, próby ignorowania go itp., po prostu się u nas zatrudnił :D (wreszcie do mnie dotarło, co znaczy : samozatrudnienie :D Z dużym entuzjazmem zaproponował nam wycieczkę do, nie zgadniecie, farbiarni skór :D Podziękowaliśmy mu i dalej ruszyliśmy do farbiarni, kierując się niebieskimi tabliczkami. Niezrażony chłopiec szedł z nami, czasem wybiegał na przód (żeby dla wszystkich było jasne, że to jednak on nas prowadzi :) , ale częściej z boku lub z tyłu. Gdy doszliśmy na miejsce, przez sklep ze skórami (właściciel serdecznie zapraszał), weszliśmy na dach, z którego mogliśmy podziwiać farbiarnię.






Wrażenie faktycznie niesamowite. Wcześniej dużo się naczytałam o nieprzyjemnych zapachach dobiegających z kadzi, jednak nic takiego nie odczuliśmy. Najprawdopodobniej dlatego, że było dosyć chłodno. Wprawdzie nasz młody przewodnik przyniósł nam wiązki mięty (wkłada się w nie nos, żeby nie czuć zapachu), ale nie były zupełnie potrzebne.


Dzięki chłodowi, pracownicy byli w stanie mieć na sobie takie ubrania ochronne. Ptasie odchody, których używa się do zmiękczania skór, są toksyczne, więc chociaż przez okres chłodu mogą chronić się przed negatywnymi skutkami swojej pracy.





Gdy chłonęliśmy widok, nasz przewodnik uznał, że chyba to jest moment, w którym należy odebrać zapłatę za dobrze wykonaną usługę. Daliśmy mu 10 MAD (w końcu to przecież dziecko), jednak szybko się okazało, że owszem, 10 MAD jest dobrą zapłatą, ale...za osobę (przypominam - było nas 6 osób). Daliśmy mu drugie 10 MAD (no...dziecko przecież...), ale gdy i to nie pomogło, postanowiliśmy się bronić jasnym stwierdzeniem, że nie mamy pieniędzy.


To zupełnie nie zraziło młodego biznesmena i zaproponował, że w takim razie możemy mu dać prezent.....np. telefon... albo aparat fotograficzny. Troszkę nas to zbiło z tropu, więc, żeby przyspieszyć naszą decyzję, chłopiec poprosił jedną z koleżanek, aby otworzyła torebkę, pokazała, co tam ma, a on na pewno sobie coś wybierze... :D Głupio przyznać, ale ja zupełnie nie wiem, jak się w takich sytuacjach zachować - wiem i jestem o tym przekonana, że nie powinno się do takich rzeczy przyzwyczajać dzieci, ale z drugiej strony - no właśnie...to przecież dziecko....
Żeby dłużej nie męczyć naszego sumienia, pozostało nam tylko jedno - po prostu mu uciekliśmy :D Do tej pory nie jestem w stanie sobie wyobrazić, jak się nam to udało, no i jak głupio musiała wyglądać szóstka dorosłych (podobno :D uciekających przed jednym dziesięciolatkiem w plątaninie wąskich uliczek :D



Co do jednego jestem przekonana - był to punkt zwrotny naszej wycieczki, który zdecydowanie zaważył na jej kształcie :) Myślę, że za to, co mu zrobiliśmy, chłopiec rzucił na nas klątwę. Pierwszą :D


Wtedy jeszcze o tym nie wiedzieliśmy (albo jeszcze nie zaczęła działać :), więc spokojnie dalej kluczyliśmy po medynie.





Pod Supratourem chcieliśmy być dużo wcześniej ("nic nas nie zaskoczy, wszystko zgodnie z planem..." :D , więc wzięliśmy ponownie dwie taksówki (10 MAD za jedną) i pojawiliśmy się przed biurem-poczekalnią z dwugodzinnym zapasem czasu. Chcieliśmy zerknąć na nasze bagaże i jeszcze coś zjeść. Gdy tylko weszliśmy do środka, pani przywitała nas miłym uśmiechem i informacją : "Dziś autobus nie pojedzie. Przyjdźcie jutro wieczorem się dopytać..." :D

C.D.N.
Zupełnie nie rozumiem dlaczego :D
@gosiagosia, nie były, ale też nas wiele nauczyły - głównie o samych sobie.

Tak więc, podjęliśmy decyzję. Ale postawiliśmy również pewne warunki, które wydawały nam się jedynym możliwym zabezpieczeniem, choć marnym. Otóż :
1. Dzielimy się na dwa samochody, w każdym siedzi jedna osoba, która potrafi rozmawiać w innym języku (francuski - Gosia, angielski - ja) i jeden facet (w naszej szóstce było ich akurat dwóch :)
2. Samochody mają się trzymać w zasięgu wzroku. Jeśli któryś się zatrzyma (np. na stacji), drugi ma natychmiast zrobić to samo.
3. Sfotografowaliśmy wzajemnie tablice rejestracyjne - my, tego drugiego auta, oni - naszego (ale to już trochę z ukrycia, bo było nam głupio i nie chcieliśmy urazić kierowców :)
Pocieszał nas też fakt, że podczas awantury na postoju, obejrzała nas dokładnie chyba połowa mieszkańców Fezu, więc bardzo ryzykowne byłoby teraz np. nas porwać :D
W końcu, z duszą na ramieniu, ruszyliśmy. I bardzo szybko się okazało, że jedno z naszych zabezpieczeń troszeczkę się nie sprawdza. Pan w moim aucie umiał po angielsku trzy słowa na krzyż, natomiast doskonale posługiwał się francuskim :D Jednak nie zaprzątało nam to długo głowy, bo jak tylko wyjechaliśmy z miasta i wjechaliśmy w małą, bardzo ciemną uliczkę, auto się zatrzymało, a pan powiedział zdecydowanym tonem : "Give yours passports".....Nie zaprzeczę, odebrało nam mowę :) Jednak po pierwszym zaskoczeniu, zauważyliśmy, że stoimy pod malutkim okienkiem, z lekka oświetlonym, nad którym był napis : Policja turystyczna :D Okazało się, że jeśli kierowcy wyjeżdżają za Fez z klientami dalej niż 50 km, muszą to zgłosić na policji, która spisuje dane z paszportów. Odetchnęliśmy z ulgą. To było prawdziwe zabezpieczenie.


Parę minut później nasi współtowarzysze podróży przeżywali ten sam stres, co my :)

Podczas spisywania danych, jeden z kierowców zaproponował zamianę aut (my przesiadamy się do niego, bo język angielski, oni - do naszego, bo francuski). Było to bardzo logiczne rozwiązanie, więc posłuchaliśmy. Dopiero gdy wygodnie umieściliśmy się w drugim aucie, uświadomiliśmy sobie straszną rzecz - teraz mamy zdjęcia rejestracji własnego pojazdu :D Taak, w robieniu zabezpieczeń też jesteśmy nieźli... :D
Nasz nowy kierowca (był nim pan, który od początku wzbudzał w nas zaufanie) okazał się bardzo rozmowny. Potwierdził, że ominiemy nieprzejezdny odcinek głównej drogi poboczami (nadrabiając niestety kilometrów), a potem wjedziemy na nią i nic nam już nie przeszkodzi. Super! Auto wygodne, dużo miejsca, kierowca miły, wycieczka uratowana! A tymczasem, klątwa cały czas działała....
Trochę rozmawiając, trochę przysypiając, cały czas zmniejszaliśmy dystans między nami, a wymarzoną pustynią. Zaczęło się robić coraz zimniej i ciemniej. A droga? Coraz węższa, gorsza, aż wreszcie zupełnie zniknęła. Samochód podskakiwał na wybojach, kierowca omijał większe kamienie i pocieszał nas, że jeszcze tylko kilkadziesiąt kilometrów i dojedziemy do stacji benzynowej, która stała na granicy z główną drogą. I nagle poczułam uderzenie i huk...Mój pierwszy wypadek samochodowy w życiu :/


Po szybkim upewnieniu się, że nikomu nic się nie stało, wyszliśmy obejrzeć auta. Okazało się, że bezpośrednio przed maską naszego nagle pojawiła się duża, głęboka dziura (pozostałości po powodziach, które wcześniej nawiedziły Maroko). Nasz kierowca zauważył ją dosłownie w ostatniej chwili i wyhamował. Jego jadący za nami kolega niestety nie zdążył i uderzył w nasz tył...Dosyć szybko stało się jasne, że drugi samochód nigdzie nie pojedzie. Stoimy w środku niczego, ciemno, żadnego domu, zimno jak diabli...Zaczęliśmy się rozglądać za jakąś pomocą i, zaraz, zaraz...w niewielkiej odległości od nas stał jakiś dom. A przed nim, nie uwierzycie - najprawdziwsza...laweta :D Nie, w taki absurd to już nie mogłam uwierzyć. Jechać kilkadziesiąt kilometrów przez zupełnie niezamieszkane przestrzenie, a rozbić się dokładnie przy lawecie :D Niestety, z jakichś powodów nie mogliśmy jej użyć (kierowcy długo dyskutowali na ten temat, gdzieś dzwonili i nawet podchodzili - i pod dom, i pod lawetę). I wtedy, po raz kolejny mogłam się przekonać, w jaki sposób Marokańczycy pojmują honor. "Obiecałem, że was dowiozę, więc was dowiozę" - obwieścił dumnie nasz kierowca i kazał przepakować wszystkie bagaże do jego auta. Okazało się, że jego towarzysz musi poczekać tu do rana, bo dopiero wtedy przyjedzie pomoc. Z trudem upchnęliśmy się w szóstkę do jednego pojazdu, ale bardziej niż niewygoda zaprzątał nam myśli pan, który musiał pozostać sam w ciemności i zimnie. Wprawdzie gwarantowali nam, że ma koce i ciepłe ubranie i że zaraz rano przyjedzie pomoc drogowa, ale chyba nikt nie chciałby się znaleźć w takiej sytuacji... :(
Ruszyliśmy. Tym razem pan przestał żartować i bardzo mocno skoncentrował się na prowadzeniu. Widać było po nim skupienie i stres. Po karku spływały mu kropelki potu - swoista walka między nim, a drogą. Co jakiś czas mówił tylko - jeszcze parę kilometrów.
I faktycznie, nagle, w zupełnej ciemności, zobaczyliśmy jaśniejącą gdzieś na horyzoncie plamę światła. Stacja! Jesteśmy uratowani!!!
....a klątwa działała....
Im bliżej stacji benzynowej, tym bardziej humory nam się poprawiały. Stacja = bezpieczna droga. Już, już widzimy zarys, już prawie możemy odczytać neonową nazwę, widzimy zaparkowane auta...Zaraz, zaraz, czemu ich tyle tu parkuje....?



Nie zorientowaliśmy się do ostatniego momentu. Nawet wtedy, gdy po zatrzymaniu na stacji nasz kierowca uderzył z rozpaczą głową w kierownicę. Parę razy :D



Otóż owszem, najpierw zamknięty był wcześniejszy odcinek drogi. Ale dosłownie przed chwilą spadł śnieg i tym razem uczynił nieprzejezdnym kolejny...Może otworzą go jutro, o 8.00 rano. A może nie :D




Nie wyglądało to w każdym razie optymistycznie.

Na stacji było mnóstwo unieruchomionych aut. Sami miejscowi i my. Natomiast spotkały nas tam olbrzymie dowody życzliwości. Pan ze stacji benzynowej otworzył salkę, która za dnia była barem, żebyśmy mogli się ogrzać. Natomiast trudno było do niej dojść :D



Nasz kierowca postanowił przesiedzieć całą noc poza autem, żeby było nam w środku choć trochę wygodniej. Inny kierowca zaproponował, żeby przespać się w jego ciężarówce. Sytuacja była już tak abstrakcyjna, że dostawaliśmy ciągłych ataków śmiechu. Zresztą, nie tylko my :D Generalnie - to była bardzo wesoła noc, spędzona z przemiłymi i bardzo życzliwymi ludźmi.


Wtrącenie oszczędnościowe - najlepszy nocleg na świecie i zupełnie za darmo :)

Doczekaliśmy wspólnie do 8.00 rano i, razem z nowymi przyjaciółmi, usłyszeliśmy obwieszczenie - droga otwarta! Takiego wybuchu radości ta stacja chyba jeszcze nie widziała :D Wprawdzie droga nie wyglądała najlepiej, ale co tam, jedziemy :)



Przejechaliśmy może z 200 metrów. I utknęliśmy. W bardzo długim korku :D Okazało się, że drogą wprawdzie można przejechać, ale ze względu bezpieczeństwa pojazdy przepuszczane są w ruchu wahadłowym - 20 z jednej strony, zamykamy, 20 z drugiej strony itd.


Naprawdę, nigdy bym nie przypuszczała, że zobaczę takie obrazki w Afryce :)