Fly4free.pl

Dotarliśmy dokładnie na drugą stronę globu! Już się jaramy na przemierzanie górskich szlaków Nowej Zelandii. :)

Krótka historia z pierwszego dnia w świecie Kiwi.
Po zwiedzaniu miasta wracamy do restauracji, w której zostawiliśmy duże plecaki:
- Plecaków nie ma - żartuje młoda dziewczyna.
- To śpimy dzisiaj tutaj!
- Możecie spać u mnie - kontynuuje żartem.
- Ale my naprawę potrzebujemy plecaki, idziemy nocować na kemping.
- Kemping? Poczekajcie... naprawdę możecie spać u mnie!
:)

I w ten sposób poznaliśmy Nav i jej chłopaka, niesamowicie gościnnych i pomocnych, młodych ludzi z Indii.



Dla ciekawskich: Nowa Zelandia to kraj kiwi. I to wcale nie z powodu kwaśnego, zielonego owocu. To jedyne miejsce na ziemi zamieszkałe przez ptaki nieloty - kiwi. Stały się one symbolem narodowym. Co śmieszne, mieszkańcy nazywają siebie samych Kiwi. "Ludzie kiwi się wami zaopiekują" - usłyszeliśmy od naszej nowozelandzkiej koleżanki w Sydney. I miała rację! :)

Na zdjęciu przypadkiem spotkani, niesamowici panowie - Jimmy (USA) i Peter (Szwajcaria). Każdy z nich odkrywa Nową Zelandię osobno. Zawsze podziwiałam ludzi podróżujących w pojedynkę. Zwłaszcza jeśli mają odwagę rzucić pracę, bo mają za mało urlopu, żeby wybrać się daleko za morze. :)

Nowa Zelandia to głównie piękne widoki, zmienna pogoda i mnóstwo zieleni. Jednak ten kraj ma też sporą wadę - leży na styku płyt tektonicznych i występują tutaj trzęsienia ziemi. Ostatnie było 14 lutego tego roku (4,6 w skali Richtera), więc nie było strasznie, ale ludzie odczuli to. Jednak największe zniszczenia w mieście spowodowały trzęsienia ziemi w 2010 (7,1 w skali Richtera) i 2011 roku (6,3). Niestety, miasto wygląda teraz jak jeden wielki plac budowy przeplatany zawalonymi budynkami, ale pośród nich można znaleźć takie perełki jak na zdjęciu. :)

Nikt nie mówił, że wszędzie jest pięknie i bezpiecznie, taki świat!



Na końcu świata jest cudownie! Przemierzamy zieloną krainę razem z naszymi przyjaciółmi. Na ten czas zmieniliśmy nieco sposób przemieszczania się. Zrobiliśmy sobie małą niespodziankę. :)
O tym już wkrótce. Tymczasem pozdrawiamy z północy południowej wyspy Nowej Zelandii

W takich momentach warto mieć z kim dzielić zachwyt. Cieszymy się i doceniamy to, że możemy odkrywać takie nieziemskie miejsca razem. Jesteśmy w swoim żywiole, bo zdecydowanie wolimy cuda natury niż wielkie miasta. :) Zdjęcie zrobione nad jeziorem Rotoiti.



Naszym zdaniem Nowa Zelandia jest przepiękna. Zapierającymi dech w piersi widokami możemy cieszyć oczy zaraz po przebudzeniu, a także przy zachodzącym słońcu, rozkładając namiot do snu. Dzisiaj odwiedziliśmy kolejny cud natury - wąwóz Hokitika. Woda niesamowitego koloru, który ciężko jest opisać. A nockę przyszło nam spędzić na działce miłego małżeństwa.
Pozdrawiamy serdecznie z tego zielonego kraju, niech moc Kiwi będzie z Wami! :)



Co się dzieję w Nowej Zelandii jest niesamowite. Cała historia zaczęła się od naszego ponownego spotkania z Adamem i Asią. Chyba każdy już ich zna. :)
Zaczęliśmy myśleć jak tu razem zwiedzić południową wyspę. Wpadłem na pomysł kupna auta. Co tu dużo tłumaczyć, wszyscy chętni, więc do dzieła! Jeden dzień i mieliśmy własny, piękny i bardzo sprawny samochód. Dwudziestoletnia Trusty Honda Orthia stała się naszym nowym członkiem autostopowej rodziny. :)
Nie jest ona najpiękniejsza na świecie, ale śmiga mega! Zero problemów. :0
Od ośmiu dni śmigamy razem i przemierzamy Nową Zelandię. Nie zaprzeczam, że jest to super opcja, szczególnie że jest nas czworo. :)



Nowa Zelandia zmienia nie tylko pogodę bardzo szybko, ale nasze plany też. :) Mieliśmy jechać na południe przez zachodnie wybrzeże. Jednak po sprawdzeniu prognozy pogody zrezygnowaliśmy. Tym razem daliśmy za wygraną i postanowiliśmy zobaczyć Arthur's Pass. To była świetna decyzja! :)
Może pogoda nas nie rozpieszcza, ale pada mniej, jest ciepło i nadzieja na dobre następne dni. Dzisiaj przeszliśmy trzy krótsze trasy - Devils Punchbowl Waterfall, Bealey Valley oraz Otira Valley Track. Przepiękny dzień!



Wczoraj mieliśmy piękną pogodę i wspięliśmy się na Bealey Spur Hut. Mieliśmy spać w chatce pasterskiej, ale wybraliśmy namioty, bo wewnątrz wszystko było mocno przesiąknięte dymem. Nie ma tego złego! Mieliśmy też super ognisko, jedzenie i rozmowy do późna. W trakcie ciszy nocnej przeszkadzały nam dość mocno ptaki Kea (dziobały nasze namioty (wrr), ale daliśmy radę! Teraz jesteśmy po basenie w Christchurch, gdzie niestety, ktoś ukradł Darii kurtkę. Czasami zdarzają się takie niefartowne sytuacje.
:)

Pozdrawiamy serdecznie z Christchurch, gdzie wpadliśmy załatwić parę spraw.



Czasami tak w życiu bywa, że spędza się święta na końcu świata. Rodziny nie ma, ale za to przyjaciele są. My spędzamy czas razem codziennie od wielu dni, więc nie narzekamy na brak towarzystwa. :)
My zajadamy się jajkami i pysznymi kanapkami. W tej scenerii wszystko smakuje dobrze. A tymczasem pozdrowienia z trasy na południe. :)
P.S. W końcu w naszej galerii zagościły zdjęcia z Nowej Zelandii! Miłego oglądania! :)
http://www.swiatjestksiazka.pl/galeria



Nowa Zelandia zaskakuje nas każdego dnia! Poranek przywitał nas mgliście, ale szybko się wypogodziło i do końca dnia mieliśmy przepiękne słońce. :) Święta świętami, ale zwiedzać trzeba. Dzisiaj dojechaliśmy nad jezioro Tekapo, gdzie zwiedziliśmy okolicę. Nie ma co ukrywać, czasami rozczula nas ta Nowa Zelandia...



Jak tam, objedzeni po wielkanocnym śniadaniu? :)
Pora spalić trochę tłuszczu! Dzisiaj wspięliśmy się aż do Muller Hut i musimy przyznać się, że pokonaliśmy ponad 4000 schodów w obie strony i po skałkach wspinaliśmy się na szczyt. Mieliśmy również piękny widok na Mount Cook, czyli najwyższy szczyt w Nowej Zelandii. Super! Jestem dumny z mojej kochanej żonki, która na początku zwątpiła, ale jest tak odważna, że weszła! Pierwszy Darii lodowiec w życiu, piękna sprawa. A Wam jak mija Dyngus?



Mamy słaby dostęp do neta, więc napiszę tylko lekko filozoficznie, że życie jest piękne. Cudownie jest cieszyć się z małych rzeczy, takich jak porządny obiad, prysznic, dobra pogoda czy bardzo sprawny samochód... Doceniamy co od życia mamy i życzymy wszystkim dobrego dnia! Zdjęcie z przepięknego traku w Trotters Gorge. :)



Zbliżając się do Wanaki śmialiśmy się, że każdy przyjeżdża tam, żeby zrobić zdjęcie jednemu malutkiemu drzewu zanurzonemu w jeziorze. Przyjechaliśmy i my. Co się okazało? Przy zachodzie słońca to jedno z piękniejszych miejsc, jakie widzieliśmy w Nowej Zelandii! :) A po drodze zdobyliśmy trochę przydrożnych jabłek. :) Będzie wypasiona owsianka z jabłkami rano.



Ostatnie dni są u nas piękne. Wspięliśmy się na kilka ładnych szczytów, a pogoda nas rozpieszczała. Żeby tego było mało, jesteśmy już znani w kilku miejscach na Zachodnim Wybrzeżu. Wiecie jak zapamiętamy Nową Zelandię? Właśnie jak ze zdjęcia: góry, jeziora, lasy, owce i zmienna pogoda. Takie było nasze wyobrażenie, więc jesteśmy bardzo szczęśliwi ze spełnienia jednego z naszych marzeń. :)
Definitywnie jedno z najlepszych uczuć na świecie - satysfakcja ze zdobytego szczytu. :)

Opowieść o tym, co odkryła przed nami południowa wyspa Nowej Zelandii przez ponad miesiąc podróży na przełomie lata i jesieni. Góry, jeziora i łąki nie znikały nam z oczu. Czuć w powietrzu wolność i siłę natury. Choćbym użyła tysiąca epitetów opisujących to, co zobaczyliśmy, bez zdjęć przekaz byłby marny. Oto pierwsza część przygody, w której towarzyszyła nam para przyjaciół i tnąca jak żyleta Honda Orthia.

Christchurch

5 marca, wcześnie rano przylecieliśmy do Christchurch – największego miasta południowej wyspy zielonej krainy. Zdążyliśmy jeszcze dospać godzinkę na lotnisku, zrobić zakupy, zjeść bagietkę z szynką na śniadanie i nadal cały dzień był przed nami. Złapaliśmy stopa do centrum, gdzie miły właściciel restauracji zgodził się przechować nasze plecaki. Spacer ulicami Christchurch był dla nas trochę szokujący. Miasto wydało się brzydkie, a mówili, że jest tak pięknie. Brzydkie, bo wszędzie dookoła cały czas naprawiane są skutki tragicznego trzęsienia ziemi z 2011 i 2012 roku. Ciężko jest zrobić zdjęcie, na którym nie ma rusztowania, ściany zabezpieczającej albo zawalonego budynku, którego na razie nikt nie rusza. Nie mówię tego z wyrzutem, tam jest po prostu smutno jak się pomyśli, że człowiek nie może nic zdziałać przeciwko sile natury. Ucieczką od konstrukcji jest pójście do parku botanicznego, gdzie można szwendać się do woli w przyjemnym dla oka i duszy otoczeniu.

Katedra w Christchurch


Ponieważ nie mieliśmy zaplanowanego noclegu na nadchodzącą noc, kierowaliśmy się w stronę miastowego kempingu. Musieliśmy jednak najpierw odebrać nasze plecaki. Pracująca tam dziewczyna wiedziała o co chodzi, ale żartując powiedziała, że ich nie ma, że sprzedała. Podłapaliśmy jej dobry humor:

- No to nie mamy namiotu, śpimy tutaj!
- Możecie spać u mnie.

Być może i to powiedziała żartem, ale jak usłyszała, że zamierzamy iść na miastowy, darmowy kemping, nie wiadomo czemu zaświeciła się jej lampka i nie pozwoliła nam tam spać, zaprosiła do siebie.

Czekaliśmy w restauracji aż Nav skończy pracę. Klient nasz pan, musiała czekać aż ostatni goście zdecydują się wyjść o północy. Byliśmy bardzo zmęczeni długim dniem po nocnym locie, a w mieszkaniu parki Hindusów czekała na nas pizza i wygodne łóżko. :) Nav i jej chłopak okazali się niesamowicie dobrymi, młodymi ludźmi. Bardzo pozytywnie opowiadali o swoim kraju i o tym jak wiele zawdzięczają rodzicom. To dzięki nim mogli studiować w Nowej Zelandii i teraz starać się o status obywatela.

Hinduscy nowi znajomi


Rano pojechaliśmy razem z Nav do pracy, gdzie jeszcze raz zostawiliśmy plecaki i poszliśmy zwiedzić muzeum – Canterbury Museum. Nie spodziewaliśmy się, że jest ono tak ogromne! Spędziliśmy tam trzy godziny, a i tak pominęliśmy mniej interesujące nas wystawy. Muzeum składa się z kilkunastu części przedstawiających przeróżne, często niezwiązane ze sobą tematy. Były ptaki kiwi, pająki Nowej Zelandii, historia i sposób życia rdzennych ludzi – Maori, ubiory zmieniające się na przestrzeni lat, makiety dawnych ulic z realnie wyglądającymi sklepami. Najbardziej jednak podobała nam się wystawa o pierwszych podbojach Antarktydy. Nowozelandczycy pragnęli dopłynąć tam jako pierwsi i mieli spore szanse. Po dotarciu do celu okazało się, że Norwegowie pojawili się tam dosłownie kilka dni wcześniej.

Gorąco polecam odwiedzenie Canterbury Musem, nawet tym, którzy nie mają w zwyczaju zaglądania do takich miejsc. Wejście jest bezpłatne, chętni mogą wrzucić piątaka w darowiźnie.

Chociaż w samym Christchurch nie bardzo było co więcej zwiedzać, zostaliśmy tam jeszcze kilka dni, w międzyczasie odwiedzając piękne, portowe, francuskie miasteczko Akaroa. Zamieszkaliśmy u chrześcijańskiej rodziny z Couchsurfingu i czekaliśmy na przyjazd Adama i Asi, którzy zmierzali w naszym kierunku z północnej wyspy i razem mieliśmy podróżować przez najbliższe kilka tygodni. Wszyscy na ten czas zrezygnowaliśmy z autostopowego trybu i zdecydowaliśmy się wynająć samochód. Ceny na trzy tygodnie okazały się kosmiczne, więc zainteresowaliśmy się kupnem. Z wielką ostrożnością i lekkim stresem weszliśmy w posiadanie dwudziestoletniej Hondy, którą sprzedawał chłopak mieszkający pięć minut drogi od nas. Ależ to było ekscytujące :)

Czwórka wspaniałych rozpoczyna podbój południowej wyspy

Następnego dnia byliśmy umówieni z Adamem i Asią, więc pomknęliśmy do Picton odebrać ich z promu. Po drodze zrobiliśmy sobie przerwę w miejscowości Kaikoura, gdzie podglądaliśmy wygrzewające się w słońcu foki.

Już pierwszego dnia Honda Orthia została ochrzczona i zabrała autostopowicza. Od tamtej pory zabieraliśmy każdego, kogo mogliśmy. W końcu mieliśmy okazję się odwdzięczyć za te setki podwózek do tej pory. Co prawda od Picton była już nas zawsze czwórka w aucie i pełniutki bagażnik, ale nie stanowiło to przeszkody.

Adam z Asią nieco zdziwili się na widok samochodu. Z wypożyczalni taki stary, ze drapanym lakierem? Niespodzianka, mimo pewnych podejrzeń, udała się i radości ze wspólnej zdobyczy nie było końca.

Czwórka wspaniałych


Zwiedzanie rozpoczęliśmy od fiordów na północ od Picton. Jechaliśmy, każdy na zmianę prowadząc, wzdłuż drogowych, krętych serpentyn, w górę i w dół. Widoki wynagradzały czasowe mdłości.

Marlborough


Po zrobieniu zapasów jedzenia na dłuższy czas, kierowaliśmy się na północny zachód. Pierwszym celem było zobaczenie Waikoropupu Springs, czyli największego źródła wody w kraju. Zbiornik mieni się różnymi kolorami w zależności od padającego słońca.

Dotarliśmy też do miejsca położonego najdalej na północ na wyspie. Jest to przylądek Farewell. Żeby dobrze zobaczyć bezkres oceanu, wodę uderzającą o rzeźby skalne i bawiące się foki, najlepiej wspiąć się na szczyt pagórka. Można stamtąd też dojść wyznaczonym szlakiem do plaży. My zrobiliśmy tylko jego fragment, bo musieliśmy wrócić na ten sam parking po samochód.

Przylądek Farewell


Wieczorem zajadaliśmy na kolację małże złapane na plaży. Adam nauczył nas gdzie ich szukać i jak je potraktować, żeby nadały się do jedzenia. Panowie rozpalili ognisko, które równie szybko zgasili, żeby nie robić problemów. Małże z ognia smakują najlepiej. Do tego suchary, cebulka i głodnym się spać nie idzie. :)

Abel Tasman National Park

Kempingowaliśmy niedaleko Parku Narodowego Abel Tasman. Zaplanowaliśmy przejście jednego, całodniowego szlaku biegnącego w północnej części Parku. Można udać się też w kilkudniowy i wykupić miejsca kempingowe przygotowane na trasie. Zakładamy zazwyczaj, że orientacyjny czas przejścia szlaku podany na tabliczkach jest zawyżony. Nie przewidzieliśmy tylko, że zaskoczą nas takie piękne widoki, że stracimy rachubę czasu. Generalnie trasa prowadzi przez las, więc mało co widać, ale w pewnym momencie przechodzi się przez kilka miejsc niespodzianek. Mało kto spodziewa się w Nowej Zelandii cudownych, rajskich plaż. Właśnie takie znaleźliśmy.

Park Narodowy Abel Tasman


Nelson Lakes National Park

Kiedy dotarliśmy do kolejnego Parku Narodowego – Nelson Lakes National Park, nie mogliśmy oczom uwierzyć. Jezioro Rotoiti ze słynnym pomostem i górami w tle do końca podróży zostało moim ulubionym miejscem. Spędziliśmy tam całe popołudnie, słońce nam przyświecało. Złudne to słońce, bo woda w jeziorze była mrożąca. Udało mi się wejść i wyjść, ale chłopakom nie straszne były skoki z pomostu. Po takim zahartowaniu mieliśmy niezły ubaw nawet pod lodowatym prysznicem (jeśli można tak nazwać polewanie się wodą ).

Niesamowicie było obserwować jak zmienia się krajobraz wraz z zachodzącym słońcem. Patrzenie na góry przy wschodzie i zachodzie nigdy się mi nie znudzi.

Jezioro Rotoiti


Mieliśmy to szczęście, że na terenie Parku znajduje się bezpłatne pole namiotowe. To było jedno z najlepszych miejsc, w jakich przyszło nam rozkładać namioty i wychodzić z nich rano z wielkim bananem na twarzy. Wiem, że to brzmi banalnie, ale Nowa Zelandia to są po prostu cudne, niezapomniane kadry, których nie da się ująć na zdjęciach tak jakby się chciało. Pozostaje je zapamiętać.

W tym samym Parku Narodowym pozostało nam do odwiedzenia jeszcze jedno jezioro, o podobnej nazwie, Rotoroa. Tam niestety pogoda nie pozwoliła nam delektować się widokiem.

Pancakes Rock

Przemieszczając się dalej na południe zachodnim wybrzeżem, zatrzymaliśmy się w małej wiosce Punakaiki, gdzie tłumy turystów przybywają, żeby oglądać różnokształtne, naturalne rzeźby ze skały wapiennej. Nazwane zostały one Pancakes Rock, czyli w tłumaczeniu skały naleśniki. Podobno kształtem przypominają ogromne naleśniki. Nie powiedziałabym, pozostawiam każdemu wolną wyobraźnię. :) Największy zachwyt budzą nie same kształty, ale to, jak wzburzona woda oceanu zachowuje się uderzając o nie. Zwłaszcza, kiedy jest uwięziona pomiędzy wapiennymi tworami. Nie chciałabym się tam w dole znaleźć, o nie! A Wam co przypomina ten kształt na drugim planie?

Pancakes Rock


Hokitika

Tego dnia dotarliśmy do miasta, które odegrało bardzo ważną rolę w naszej podróży po południowej wyspie. Nie żeby coś się tam pamiętnego stało, ale tak się zdarzyło, że wracaliśmy do Hokitiki kilkakrotnie. Czasem celowo, czasem przypadkiem. Chyba przyciągała nas ta dźwięcznie brzmiąca nazwa.

W pobliżu miasteczka znajduje się słynny wąwóz – Hokitika Gorge. Chociaż w dalszej podróży przez wyspę spotkaliśmy jeszcze wiele wód o różnym kolorach, tej niebieskiej barwy nie pokonało nic.

Hokitika Gorge


Czasem zwykłe miejsca są niezwykłe, jeśli się w nich znajdzie w odpowiednim momencie. Wieczór spędziliśmy nad oceanem. Przycupnęliśmy sobie na skałach i zachwycaliśmy się zachodzącym słońcem zajadając ciepłego „pie” z supermarketu.

Pie to popularna nowozelandzka przekąska, której nazwy nie jestem w stanie przetłumaczyć. Wyjaśnianie czym jest może dać efekt niekoniecznie zamierzony, ale spróbuję. Pie to taka duża babeczka z ciasta francuskiego, ale przykryta wieczkiem też z ciasta. Środek wypełniony jest mięsnym, gęstym sosem. Przepis jest dla mnie jeszcze sekretny, bo zadziwiające jest to, że sos nie zmiękcza ciasta ani nie przedostaje się na zewnątrz.

Pie w Hokitika


Po zachodzie Asia zaprowadza nas do tajemniczej groty, gdzie odpoczywają miliony świetlików. Trzeba przejść kilkanaście metrów w kompletnej ciemności (w dzień nie ma sensu), żeby później ucieszyć się jak dziecko ze święcących wkoło małych punkcików. Jakby ktoś szukał miejsca na randkę, to bardzo polecam. :)

Niestety w pobliżu Hokitiki nie udało nam się znaleźć żadnego bezpłatnego kempingu. Krążąc po okolicy zapytaliśmy właściciela domu z ogromną, pustą działką porośniętą trawą czy użyczyłby nam kawałka ziemi na jedną noc. Pan chwile się zastanowił, przedyskutował temat z żoną i… zgodził się pomóc czwórce młodych wędrowców. :)

Atrakcje wokół Hokitiki jeszcze się nie skończyły. Chociaż Nowa Zelandia słynie z pięknych gór, ogromne wrażenie robią na mnie tutejsze jeziora. Kolejnym z nich było jezioro Kaniere. Na brzegu przeźroczyście czystego zbiornika stała wysoka, drewniana ławka skierowana przodem do wody. Wyryto na niej napis dedykujący tą ławkę Mamie.

Jezioro Kaniere


Nie wspominałam jeszcze o wodospadach. Nie trzeba ich tu ze świecą szukać. W okolicy zobaczyliśmy wodospad Dorothy Falls. A na obiad zatrzymaliśmy się nad jeziorem Mahinapua.

Ponieważ podczas tej podróży wszyscy nastawiamy się na cieszenie się życiem, urządziliśmy sobie ucztę z pięknym widokiem. Ja z Asią przygotowałyśmy jajecznicę i kanapki a Adam z Piotrkiem zaopiekowali się naszymi namiotami. Po każdej nocy rozkładamy je w słońcu, żeby wyschły. Nawet jeśli nie padało, tropiki są mokre od rosy albo skroplonego powietrza.

Jeśli mowa już o jeziorach, nie mogłabym pominąć jeziora Lake Brunner (położonego bliżej miasta Greymouth). Jest w nim coś cudownego, sami zobaczcie. A najbardziej niezwykłe w tym wszystkim, jest to, że nie spotkaliśmy tam żadnych innych turystów.

Jezioro Brunner


Ponieważ w Nowej Zelandii bezpłatnych kempingów jest pod dostatkiem, właśnie z nich korzystamy. Jest to zazwyczaj puste pole trawy z toaletą. O prysznic musimy zadbać sami, więc korzystamy z uprzejmości regularnych kempingów, gdzie za drobną opłatą możemy się umyć. Jeśli nie jest drobna, szukamy gdzieś indziej. ;)

Hokitika zaoferowała nam lepszą opcję. Łącząc przyjemne z pożytecznym, kupiliśmy za 5 dolarów nowozelandzkich wejściówkę na basen z nieograniczonym czasem. Tyle czasami wołają właściciele kempingów za sam prysznic, więc wyszliśmy na tym tylko dobrze. Trochę sportu nikomu nie zaszkodziło :)

Odkąd rozpoczęliśmy codzienne kempingowanie minął tydzień, nadszedł czas na pranie. Zadomowiliśmy się w pralni miejskiej na godzinkę, dwie albo trzy. Łapiąc internet z pobliskiej biblioteki mogliśmy nadrobić zaległości, zgrać i posegregować zdjęcia oraz filmy.

Zmiana planów

Tak, jak do tej pory pogoda nam cały czas sprzyjała, tak teraz prognozy nie są zbyt optymistyczne. Przecież nie staniemy w miejscu, musimy w końcu wyjechać z tej Hokitiki, Kolejnego dnia ruszyliśmy w dalszą drogę na południe. Deszcz zalewał szyby, wycieraczki nie nadążyły zbierać wody. Wyobraziliśmy sobie łapanie stopa w takich warunkach i poczuliśmy luksus, jaki nam daje samochód. Przed nami najważniejsze szczyty do zdobycia i taka pogoda? Kolejne kilka dni ma padać. Nie mogliśmy walczyć z nowozelandzką naturą. Mogliśmy jednak uciec. Postanowiliśmy zawrócić z planowanej trasy na południe i kierować się na wschodnie wybrzeże. I tym sposobem znowu zawitaliśmy w naszej kochanej Hokitice.

Deszcz przeczekaliśmy w bibliotece, a na koniec dnia skusiliśmy się na „Fish & Chips” (ryba z frytkami) – kolejne, bardzo popularne w Nowej Zelandii jedzenie. Za 6 dolarów można zjeść wielką górę frytek i duży filet rybny. Wszystko jest smażone w głębokim oleju, to po prostu tradycyjny, tutejszy fastfood.

Arthur's Pass

Żeby dostać się z Hokitiki na wschodnie wybrzeże trzeba przejechać przez Park Narodowy Arthur's Pass. Zatrzymaliśmy się w nim na trzy dni, żeby zdobyć kilka szczytów. W sumie pokonaliśmy pięć szlaków. Niestety, najtrudniejszy, Avalanche Peak – 1833m, przyszło nam przemierzyć w niezbyt dobrej pogodzie. Trzy godziny wspinaczki, pewnie drugie tyle na zejście. Szliśmy po zdradliwych, mokrych korzeniach drzew i śliskich skałach. Cały czas nie traciliśmy nadziei, że w końcu uda nam się wyjść z mlecznej mgły i zobaczyć ten zasłużony, cudny widok z góry. Radość i satysfakcja z dotarcia do celu jak zwykle była ogromna, zwłaszcza po tak dużym wysiłku. Miła była świadomość, że obracamy się w chmurach. Widok skalistych szczytów jednak nie dla nas tym razem. (Przysłowie „bujać w obłokach” nabrało nowego znaczenia. - przyp. Piotrek :) )

Avalanche Peak


Innym ciekawym celem był Bealley Spur Hut. Spakowaliśmy namioty, śpiwory oraz trochę jedzenia na obiad i śniadanie. Nadchodzącą noc spędziliśmy wysoko. Zakładaliśmy nocleg w przygotowanej dla wędrowców chatce, jednak wszystko było w niej przesiąknięte ostrym zapachem dymu. Na szczęście zabraliśmy nasze małe, przenośne domy, w razie gdyby chatka była już zajęta przez innych podróżnych. Okazało się, że na tą noc nie zostawał tam nikt. Mieliśmy całe góry dla siebie. Wieczorem wygrzewaliśmy się w ciszy, przy ognisku, a rano pobiegliśmy za mały las, żeby zobaczyć kolorowy wschód słońca. Obrazek niczym z Króla Lwa.

Bealley Spur Hut


Noc niestety nie była tak miła, jak się spodziewaliśmy. Obudziliśmy się wściekli, bo cały czas ptaki skubały nam namioty. Te piękne, śliczne, popularne ptaki Kea, które wszyscy chętnie fotografują, zostały przez nas znienawidzone raz na zawsze. Namiot na szczęście był cały. Ptaki przedziurawiły za to matę, którą kładziemy pod namiot i ukradły mi buta. Żeby tego było mało, cały tropik musieliśmy czyścić z ptasich gówienek. But się znalazł, nie mogły go daleko ponieść, ale przedziurawić już tak. Błagam wszystkich, którzy uwielbiają karmić ptaszki. Przestańcie! To są dzikie zwierzęta, człowiek nie powinien ingerować w ich życie. Niech sobie same szukają jedzenia, na pewno potrafią. Niech nie jedzą później cudzych plecaków, namiotów i butów.

Christchurch ponownie - Orthia zdaje swój egzamin

Nadszedł wielki dzień dla naszej Orthii. Co za radość, kiedy przeszła z nami przegląd. Nie, żebyśmy w nią nie wierzyli, ale nie była jeszcze badana przez mechanika od czasu zakupu. Działa jak w zegarku. Zgubiliśmy tylko korek od baku paliwa, ale szybko kupiliśmy nowy. :) Nie zabawiliśmy w mieście za długo. Sprawdziliśmy auto, zrobiliśmy zakupy, pranie i pomknęliśmy dalej na południe.

Uzupełnieniem relacji są zdjęcia w naszej galerii.

Jezioro Rotoiti


Aoraki, czyli Mount Cook

Wielkimi krokami zbliżaliśmy się do Mount Cook – najwyższego szczytu Nowej Zelandii. Przedtem jednak dane nam było zjeść wielkanocne jajko na kempingu nad pięknym jeziorem Opuha i zobaczyć słynny kościółek z błękitnym jeziorem Tekapo w tle. To miejsce ocenione zostało jako najlepsze na świecie do obserwowania gwiazd. Nie wiem jakie kryteria brano pod uwagę. Sami nie sprawdziliśmy czy to prawda, bo wieczorem trafiło nam się zachmurzone niebo. Pięknie i przejrzyste było za to w dzień, kiedy na o oglądaniu gwiazd można pomarzyć.

Jak pisałam wcześniej, jeziora w Nowej Zelandii zasługują na dużo uwagi ze względu na to, że są po prostu małymi cudami natury. Kolejną noc spędzamy nad jeziorem Pukaki, które staje się naszym miejscem wylotowym do Mount Cook - najwyższej góry w Nowej Zelandii.

Jezioro Opuha


Droga do Mount Cook

Każdy kto przyjeżdża w to miejsce mówi, że idzie na Mount Cook. Samego Mount Cook się nie zdobywa. No chyba, że w wielkiej eskapadzie z oprzyrządowaniem wspinaczkowym - szczegółów nie znam. Pokonuje się za to kilka innych szlaków, z których można zobaczyć lodowce.

My zaczęliśmy wspinaczkę od Mueller Hut Track. Oj ciężko, ciężko było. Chociaż pogoda dopisała idealnie, od samego początku walczyłam z własną głową, która co chwile powtarzała „nienawidzę schodów”. Przed nami był ponad 2000 schodów, a później jeszcze wspinaczka po skałach. Na szczęście mam dzielnego męża, który nie przestaje mnie motywować. W końcu przeszłam przez granicę, po której było już tylko przyjemnie. Bariery istnieją tylko w naszych głowach. To nie był przecież najtrudniejszy szlak. Nawet wchodzenie po wielkich kamieniach nie było mi już straszne. Właściwie zawsze kamienie są mi mniej straszne, niż schody. (Do dziś nie wiem czemu – przyp. Piotrek ) :). A widoki? Kto by nie chciał popatrzeć na lodowiec, samemu będąc grzanym przez gorące słońce.

Wejście zajęło nam około czterech godzin. Na szczycie znajdowało się schronisko dla tych, którzy decydują się zostać na noc. My mogliśmy tam odpocząć, schować się od wiatru i zjeść drugie śniadanie. Droga w dół szła już szybciej, zawsze powroty są łatwiejsze.

Szlak Mueller Hut


Byliśmy bardzo, ale to bardzo szczęśliwi, że zdobyliśmy Mueller Hut właśnie tego dnia. Nie mogliśmy wymarzyć sobie lepszej pogody. Słońce grzało, ale nie było za gorąco. Nie spadła kropla deszczu, czego nie można powiedzieć o dniu kolejnym, kiedy przymierzaliśmy się do przejścia kilku krótkich i łatwych szlaków. Zostaliśmy zatrzymani w schronisku przez pogodę. Już kończyliśmy jeść owsiankę, kiedy przyszła wichura i deszcz tak mocny, że nikomu nie marzyło się wtedy wyjście za drzwi. Zaryzykowaliśmy później jeden, całkiem płaski szlak, ale zawróciliśmy w połowie, bo i tak przez deszcz nie mogliśmy oglądać się wokół siebie, żeby podziwiać dolinę. Wróciliśmy więc do publicznego, dziennego schroniska i pograliśmy w kości, wypisaliśmy pocztówki i zjedliśmy ciasteczka. Nasze namioty wymagały suszenia, a woda nie przestawała lecieć z nieba, jakby zbierała się tam co najmniej tydzień. Korzystamy w takich sytuacjach z toaletowych suszarek do rąk. Żmudna praca, ale trzeba sobie jakoś radzić.

Nowozelandzkie pingwiny

Kolejnym celem na naszej drodze było miasto Dunedin. Jednodniowa trasa zamienia się w dwudniową, kiedy po drodze tyle miejsc wartych chociaż minutowego zatrzymania i zrobienia zdjęcia. Nadrabiając trochę kilometrów przejechaliśmy przez Lindis Pass – trasę z wieloma punktami widokowymi na dolinę, którą się podąża pośród zielonych gór.

Kiedy ponownie znaleźliśmy się na wschodnim wybrzeżu, ruszyliśmy w poszukiwaniu pingwinów. W miejscowości Katiki, przy odrobinie szczęścia można zobaczyć wychodzące na brzeg pingwiny z charakterystyczną, żółtą obramówką oczu. Niestety z naszym obiektywem mogliśmy złapać na zdjęciu tylko te bliżej nas, ale i tak się udało. Niektóre przepięknie pozowały, jakby wiedziały, że są obserwowane albo czuły się jak celebryci. :)

Pingwin Hoiho


Jeszcze bardziej unikatowe w Nowej Zelandii są niebieskie pingwiny – najmniejsze nieloty na świecie. Pojechaliśmy ich szukać w Oamaru. Okazało się, że zrobiono z tych małych stworzeń niezły biznes. Ogrodzili teren i zbudowali mini trybuny, z których po zapłaceniu 30$ (!!!) można popatrzeć na pingwiny. Niby to wszystko naturalne, niby nie ma pewności, że zwierzęta się tam pojawią. Niech wierzy w to, kto chce. Biznes jest biznes, a Chińczyk i tak zapłaci. :)

Próbowaliśmy wypatrywać pingwinków na wybrzeżu, bez biletu, podobno szczęśliwcom się czasem udaje. Tym razem po pół godzinie daliśmy jednak spokój.

Dunedin

Podróżując w Nowej Zelandii nie poświęca się zbyt dużo czasu miastom. Jest tyle gór do zdobycia i tyle jezior do zobaczenia. Dunedin zwiedziliśmy w kilka godzin, przechadzając się w centrum miasta. Największe zainteresowanie budził budynek więzienia i fabryka czekolady Cadbury. Akurat po Świętach wyprzedawali wielkanocne, czekoladowe jaja z nadzieniem, więc nie wyszliśmy z pustymi rękoma.

Fabryka czekolady Cadbury


Ciekawym i zarazem dodającym trochę adrenaliny punktem programu był wjazd na ulicę Baldwin. Została ona wpisana do Księgi Rekordów Guinessa, jako najbardziej stroma uliczka świata. Wjazd był bardzo emocjonujący, ale zjazd...lepiej niż rollercoaster. Nie powiem, całkiem strasznie to wyglądało, ale nasze autko i kierowca sprawdzili się doskonale w trudnych warunkach. A jak pięknie nam ludzie klaskali na szczycie. :)

Odrobina luksusu

Kiedy zastała nas noc, byliśmy już kawałek za miastem poszukując miejsca na nocleg. Na darmowym kemping, na którym planowaliśmy zostać okazało się, że jest on dostępny tylko dla aut, nie dla namiotów. Lepiej schować się gdzieś z dala od drogi niż ryzykować mandatem. Z nieba spadła nam wtedy miła pani w ciepłym szlafroku. Zapukaliśmy do jej drzwi z pytaniem czy możemy rozłożyć namiot na jej działce. Oczywiście mieszkała pośrodku niczego, wkoło tylko zielone łąki, nie wiadomo do końca która do kogo należy. Pani nie pytając o szczegóły zaprosiła nas do swojej chatki – małego domu, w którym kiedyś mieszkała z rodziną a który teraz służy jej jako pracownia fotograficzna. To była znacząca noc. Pierwszy raz od dwudziestu dni spaliśmy pod dachem. Co prawda łóżek nie było, ale to nic. Wszyscy lubimy nasze namioty i kempingowy tryb, ale każdemu należy się chwila luksusu :) A przyjemność zwiększyło jeszcze radio grające wyborne, rockowe melodie. To była dobra noc.

Artystyczny dom


Najdalej na południe

Najważniejszym miejscem południowego wybrzeża był Slope Point, czyli najdalej na południe wysunięty punkt Południowej Wyspy Nowej Zelandii. Żeby się do niego dostać trzeba kilka minut iść przez prywatną łąkę. Niby nic specjalnego, ale coś fajnego jest w tych najdalej wysuniętych punktach. Już teraz bliżej do Bieguna Południowego niż do Równika. Ja wybieram prawo.

Slope Point


Chociaż to Slope Point jest wysunięty najdalej, to nie z niego zrobiono punkt turystyczny. Bardziej popularny wśród turystów i przygotowany pod nich jest Bluff. Można stanąć w punkcie widokowym, pośrodku okrągłego, betonowego pulpitu, na którym oznaczono miejsca, które widzimy patrząc w danym kierunku. Można też sprawdzić o ile kilometrów oddalony jest Londyn albo Nowy Jork.

Bluff


Jezioro Te Anau – Kepler Track

Od teraz kierowaliśmy się znowu na północ. W Invercargill zrobiliśmy tylko zakupy, zjedliśmy na kolację ogromne porcje Fish&Chips i pomknęliśmy dalej w kierunku jeziora Te Anau. Prowadzi obok niego kilkudniowy szlak Kepler Track. My zrobiliśmy sobie tylko jednodniową wyprawę. Szliśmy po niemalże płaskim terenie a później puszczaliśmy kaczki na jeziorze. Nie przemęczając się tym razem, po prostu miło spędziliśmy ten pełny słońca i radości, przyjemny dzień.

Mount Alfred

Na początek minęliśmy Queenstown i zatrzymaliśmy się w okolicach miejscowości Glenorchy, żeby z samego rana zacząć treking i wspiąć się na Mount Alfred. Po raz kolejny opis szlaku będzie podobny – las, mokre konary, kałuże błota, a potem śliskie kamienie. Ale uwierzcie mi na słowo, one wszystkie nie są identyczne, nie są nawet podobne. :) A już na pewno zakończenie jest zawsze zaskakujące, choćbyś wiedział co Cię czeka. Tutaj przywitał nas widok błyszczącego w słońcu jeziora z jednej strony i mocno rozgałęzionego koryta wyschniętej rzeki z drugiej. Wszystko to oczywiście oplecione górami ze wszystkich kierunków. Usiąść na ciepłym, płaskim kamieniu na szczycie i zajadać kanapkę z twarożkiem ze szczypiorkiem – dla nas bajka.

Widok z Mount Alfred


Queenstown

Queenstown, choć bardzo turystyczne to dla nas przyjemne miasteczko. Trzeba przyznać, że po tak długim czasie przebywania w otoczeniu natury, człowiek dziwnie czuje się widząc ulice pełne sklepów, jeden przy drugim stoją bary, restauracje i świecące bilbordy. Tamtejsza atmosfera jest bardzo wakacyjna. :) Zrobiliśmy sobie miły spacer i poszliśmy spróbować „najlepszych hamburgerów na świecie”. Klientów nie brakuje, kolejka się nie kończy, obsługa pracuje na pełnych obrotach – wszystko dzięki temu, że Bar Fergburger został oceniony przez przewodnik Lonely Planet jako najlepsza hamburgerownia na świecie. No i faktycznie, buły bardzo dobre, duże, z prawdziwym mięsem, nie jak z McDonalda. Ale czy najlepsze? Powiem za parę lat jak sprawdzę te amerykańskie. ;) Jeśli chodzi o cenę, jest odpowiednia do sławy. Mi, od dziecka za bardzo oszczędnej, ciężko jest wydać 13 dolarów na hamburgera. Na szczęście mam Piotrka, który, choć też oszczędny, kusi mnie czasem, żeby się odchamić.

Arrowtown

Niedaleko Queenstown leży malutkie, stare, ale bardzo barwne miasteczko Arrowtown. Słynie ono z pięknej architektury i całe tworzy jakby muzeum. Wzdłuż głównej uliczki ciągnie się szereg sklepów z ozdobnymi szyldami, wszystko dedykowane oczywiście czujnemu oku turysty. W Nowej Zelandii bardzo popularne są sklepy ze sprzętem kempingowym i trekingowym oraz wyroby z wełny. Jako pamiątki często kupuje się właśnie czapkę albo rękawiczki, mało jest tu w sprzedaży stojących figurek czy innych przedmiotów zbierających kurz. Każda informacja turystyczna jest jednocześnie sklepem z pamiątkami. W niektórych można nawet kupić kurtkę. :)

W Arrowtown odwiedziliśmy sklep ze słodyczami z całego świata. Raj nie tylko dla dzieci. :) Niestety nie było nic polskiego, więc ten „cały świat” to spore wyolbrzymienie. Były za to oranżadki w proszku w plastikowej rurce, takie jakie sprzedawali w sklepiku szkolnym w podstawówce. :)

Na końcu miasteczka znajduje się chiński ogród, gdzie można zobaczyć małe lepianki – domy chińskich osadników z czasów gorączki złota. Budynki są tak małe, że ledwo można do nich wejść. Niektóre wyglądają całkiem zgrabnie. Nie da się zabawić długo w Arrowtown, ale na pewno warto się tam przespacerować.

Arrowtown


Samotna Wanaka

Wanaka to zarówno nazwa miasta jak i jeziora. Jezioro Wanaka przyciąga wszystkich podróżników pragnących sfotografować samotne drzewo („The Lonely Tree” lub „Wanaka Tree”). Profesjonaliści, amatorzy czy mistrzowie selfie, każdy próbuje uwiecznić ten niepowtarzalny obrazek. Kiedy my się tam zjawiliśmy było tuż przed zachodem słońca. Przy brzegu stało dwóch panów z poważnym sprzętem fotograficznym, nawet ubrani byli w kamuflujące, szare barwy. Wyglądało na to, że zajęli sobie to miejsce dobrych kilka godzin temu i stresowali się za każdym razem, gdy kolejne osoby przechodziły obok nich, żeby czasem nie weszły w kadr. Sztuka wymaga poświęceń. :) Przy tak popularnym punkcie turystycznym ciężko zapewnić sobie wyłączność.

Drzewko naprawdę robi wrażenie. Przy zachodzącym słońcu, chmury dosłownie na chwilę zabarwiły się na różowo. Razem z górami w tle dało to miażdżący efekt. Fotografia robiona tuż przed tym.

Lonely Tree, Wanaka


Roys Peak

Przed nami kolejny szczyt do zdobycia. Tym razem coś wyjątkowego, bo droga ani przez chwilę nie prowadzi przez las i nie trzeba się wdrapywać po skałach ani po schodach. Roys Peak to całkiem przyjemny szlak, który zajął nam siedem godzin, przy czym bardzo długo cieszyliśmy się widokiem z góry. Większość czasu idzie się po górzystej łące w towarzystwie owiec. Czasem tak bywa, że najpiękniejsze obrazy widzi się wcale nie z samej góry. Tutaj na dłużej zatrzymaliśmy się chwilę przed ostatecznym celem. Zrobiliśmy sesję zdjęciową, zjedliśmy kanapki i obserwowaliśmy cuda natury wkoło nas. W drodze powrotnej kibicowaliśmy panu rozpędzającemu się ze spadochronem, żeby odbić się od góry i poszybować w przestworza. Ludzie mają tak różne pasje. Tyle jest rzeczy do spróbowania, że życia może zabraknąć. :)

Roys Peak


Fox Glacier i Franz Josef Glacier

Do zamknięcia pętli pozostało nam odwiedzenie dwóch miejsc słynących z lodowców, na które organizowane są wyprawy helikopterem. Za odpowiednią, nie małą, opłatą można postawić stopę na prawdziwym lodowcu. My zdecydowaliśmy się na tradycyjny treking, za darmoszkę. Poszliśmy na spacer dookoła Jeziora Matheson. Pocztówkowy widok przedstawia odbijające się w przeźroczystej tafli wody ośnieżone szczyty gór i przybrzeżne drzewa.

Jezioro Matheson


Końcówka spaceru była już mniej przyjemna, bo zaczęło padać mocniej i mocniej. Zdążyliśmy wrócić do auta sekundę przed prawdziwym oberwaniem chmury.

Gdy dojechaliśmy do Fraz Josef, spojrzeliśmy tylko przez okna zrezygnowanym wzrokiem. Ledwo widać było góry w tej mgle i lejącej się z nieba wodzie. Był to jeden z nielicznych momentów, gdzie z powodu pogody zrezygnowaliśmy ze zwiedzania.

Koło zatoczone

Koło zatoczyło się w Hokitice, gdzie z sentymentem zjedliśmy tamtejsze Fish&Chips, które po całej podróży uznaliśmy za najlepsze ze wszystkich, jakie do tej pory próbowaliśmy. Na nadchodzącą noc zapowiadany był straszny deszcz, jakiego dawno nie było. Spaliśmy na znanym nam już kempingu niedaleko Arthur's Pass, po drodze do Christchurch. Namioty sprytnie rozłożyliśmy pod dachem drewnianej altany ze stołem i ławkami służącej do dziennego użytku. Dzięki temu mogliśmy spać spokojnie. Oj jak lało i wiało w nocy, nie chcieliśmy poddawać naszych namiotów aż takiej próbie. Zanim poszliśmy spać… urządziliśmy sobie polskie kino w aucie. Deszcz za oknem huczy, a u nas w repertuarze Poranek Kojota. Dobre, bo polskie i stare. :)

Zakończenie wspólnej podróży w Christchurch

Po miesiącu wspólnej podróży z Adamem i Asią, rozstaliśmy się z nimi w Christchurch. Zanim jednak każdy pojechał w swoją stronę urządziliśmy dzień czyszczenia naszej Orthii i sprzętu kempingowego. Buty, namioty, śpiwory, maty – wszystko dostało trochę świeżości. Orthia lśniła jak nigdy dotąd. Porządki mogliśmy zrobić dzięki uprzejmości Couchsurfingowej rodziny, u której nocowaliśmy zaraz po przyjeździe do Nowej Zelandii. Przyjęli nas do siebie ponownie, mimo że mieli bardzo napięty grafik w ten weekend, za co jesteśmy im bardzo wdzięczni. A najbardziej za dwie noce w wygodnym, ciepłym łóżku.

Krótkie streszczenie nowozelandzkiej opowieści - Piotrek

27 nocy spędzonych pod namiotem i tylko jedna pod dachem w przeciągu 28 dni. Nie ma co ukrywać, był to najdłuższy okres w naszym życiu, kiedy spędziliśmy aż tyle nocy kempingując. Dla mnie cały miesiąc był mieszanką wstawania wraz ze wschodem oraz kładzeniem się spać wraz z zachodem słońca. Niewątpliwie był to czas wspaniałych trekingów, za które nagrodą były widoki zapierające dech w piersiach, codziennych rytuałów związanych z rozkładaniem, składaniem i suszeniem namiotu, dzięki czemu zawsze mieliśmy nasz ciasny, ale własny „dach nad głową”. Muszę oddać hołd naszej wspaniałej Orthii, która dała radę zawsze i wszędzie, w każdych warunkach. Również chciałbym podziękować Adamowi i Asi za opracowanie trasy po Południowej Wyspie oraz za cały miesiąc wspólnych trudów, czasami oblanych przyjacielskim piwem. :)

Baldwin Street - wjechaliśmy na szczyt najbardziej stromej ulicy na świecie