Fly4free.pl

Etiopia pachnie paloną kawą i kurzem. W każdej, nawet najmniejszej wioseczce, unosi się zapach kawy. Ceremonia parzenia może trwać nawet ponad godzinę. Tu wszystko robi się powoli i dostojnie - kobiety powoli rzucają ziarna kawy na patelnię, prażą je, płuczą naczynia nawet i trzy razy, zalewają, przelewają..."Smak potrzebuje czasu, a krótkie odwiedziny, to żadne odwiedziny" - oznajmiła nam pani, gdy próbowaliśmy ją delikatnie pospieszać, tłumacząc, że musimy szybko opuścić jej chatę, bo za parę minut odpływa ostatnia łódź....
A kurz? W Etiopii życie "dzieje się" wzdłuż drogi. Na poboczach siedzą starsi i obserwują "życie". Na poboczach gra się w piłkę, myje, pierze, plotkuje...A co najważniejsze - wzdłuż drogi cały czas maszerują ludzie. Nie wiem dokąd. Wiem tylko, że przy okazji wzbijają w powietrze mnóstwo kurzu i pyłu, który powoli opada na idących i nadaje powietrzu jedyny w swoim rodzaju aromat...
Palona kawa i kurz to swoista mieszanka zapachowa - taka uspokajająca i podniecająca jednocześnie, ciepła i zagadkowa. I taka właśnie okazała się dla mnie Etiopia...

Właściwie mieliśmy mnóstwo czasu, żeby odpowiednio przygotować się do tego wyjazdu. Bilety na styczeń 2016 udało się upolować w maju 2015 (Praga-Stambuł, Stambuł-Addis Abeba, 1495 zł, Turkish Airlines). Harmonogram przygotowań prezentował się następująco:
Maj - o, super! Super! Jedziemy!
Czerwiec - Super! Super! Mamy tyle czasu, że zdążymy wszystko świetnie zaplanować!
Lipiec - O, super! Wakacje! Może gdzieś pojedźmy?
Sierpień - no cóż, na Bałkanach było naprawdę niesamowicie.
Wrzesień - Super, tyle czasu do Etiopii! Zdążymy ze wszystkim!
Październik - O, jakie piękne zdjęcia z Etiopii są na sieci! To teraz sobie tak pooglądajmy, a później posprawdzamy, w jakich miejscach je robiono.
Listopad - Ale fajnie, już niedługo tam będziemy!
Grudzień - Może by tak coś zacząć planować?
Styczeń - O. Styczeń :/ :D :D :D

No, może nie do końca tak to wyglądało - przejrzeliśmy parę blogów, rozmawialiśmy z paroma osobami, które w Etiopii już były, jednak obraz, jaki zaczął nam się wyłaniać po tych historiach, nie był zbyt ciekawy. Gdzieś w okolicy grudnia zaczęła więc nam towarzyszyć myśl "czy na pewno dobrze zrobiliśmy, kupując bilety lotnicze akurat tam?". Nie chcę powielać stereotypów, więc nadmienię tu tylko, że zwłaszcza zaniepokoiła mnie informacja o wysokich cenach dla "białasów" i olbrzymich trudnościach z negocjowaniem (hm...no to faktycznie, idealne miejsce dla mnie :D No nic, zapakowaliśmy dolary (podobno najlepiej jechać z dolarami, ale koniecznie z tymi z "dużą głową"), przewodnik ("Etiopia" Philip Briggs. Bardzo polecam! Wprawdzie jeśli chodzi o informacje praktyczne nie jest już aktualny - ma dobrych parę lat - ale rozdziały o kulturze i życiu Etiopczyków są niesamowite, zwłaszcza rozdział "Jak się zachować"), na kartce spisaliśmy parę miejsc, których "na pewno nie odpuścimy", a ja nauczyłam się na wszelki wypadek słowa Habbiszat (Etiopczyk), które miało zapewnić bezpieczeństwo, gdybyśmy stali się celem "histerii faranji" (grupy biegnących za tobą miejscowych, krzyczących bez końca : Faranji, faranji!!!). Czyli jednym słowem - pełna mobilizacja i przygotowanie :D

Czas pobytu : 16.01.2016 - 28.01.2016
Waluta : Birr. 10 zł = ok. 54 birry
Uczestnicy : Koleżanka Ala, kolega Marcin i ja.

Ponieważ koleżanka kupowała bilety dużo później i nie udało się jej załapać na nasz lot, mieliśmy spotkać się dopiero w Addis. Niestety, ona przylatywała wcześniej, my dopiero o 1.00 w nocy - miała na nas czekać na lotnisku.
Same loty minęły dosyć szybko i przyjemnie. Nie mam żadnych zdjęć kolan, ale mam chociaż to :


Było smaczne :)

Pewnie o tym wiecie, ale dla mnie to było jak objawienie :D Jeśli przesiadka trwa określoną ilość godzin (w Turkish to 4, w Emirates o ile pamiętam 5), to pasażerowi przysługuje voucher na posiłek na lotnisku. Trzeba jednak go sobie samemu załatwić - zgłosić się do biura linii lotniczej. Niestety, tak bardzo się tą tajemną wiedzą podekscytowałam, że lecąc "tam" zupełnie o tym zapomniałam :D

Na lotnisku w Addis trzeba trochę odstać w kolejce po wizę (wiza na miesiąc - 50 dolarów). Podczas procedury trzeba też podać nazwę hotelu, w którym zamierzamy się zatrzymać. Na szczęście przed nami stała wycieczka Niemców i udało się nam sprytnie to podsłuchać :D (i, dzięki przewodnikowi, odpowiednio się do tej rozmowy przygotować). Owa kolejka miała również działanie wybitnie towarzyskie, bo poznaliśmy w niej też dwóch, bardzo sympatycznych Polaków. Okazało się, że, tak, jak i my, chcą poczekać na lotnisku do rana i wyjechać z Addis. Postanowiliśmy połączyć siły. Po przejściu wszystkich kontroli, okazało się, że koleżanka Ala, w ramach walki z nudą (miała biedaczka czekania chyba z 5 godzin), porozmawiała chyba z każdym pracownikiem lotniska i załatwiła nam transport :D Auto do Mekele (ponad 500 km) - 300 dolarów, tylko musimy poczekać, aż wzejdzie słońce. No dobrze, drogo trochę, ale teraz w końcu była nas piątka, więc ustaliliśmy, że to dobra opcja. Ale chyba przez to czekanie wszystko zaczęło się komplikować. Najpierw pani wycofała się z oferty. Później ją ponowiła. Później przyszły inne panie i krzyczały. Później pani powiedziała, że dobrze, ale nie zamówi auta pod lotnisko (była pracownicą agencji turystycznej i prawdopodobnie bała się, żeby nikt nie wiedział, że chce coś zarobić "na boku"), tylko musimy jechać do Addis teraz (było ok. 3.00 w nocy), pod hotel (przeznaczenie - pod ten sam, którego nazwę kłamliwie wymieniliśmy, żeby otrzymać wizę :D i tam podjedzie z kierowcą. Jeszcze później zupełnie się pokomplikowało, bo kazała nam wziąć spod lotniska taksówkę biało-niebieską (bo najtańsza), a stały tam same zielono-żółte :D W końcu jakimś cudem udało się nam podjechać w umówione miejsce (15 dolarów za taksówkę :/ ) (tak, to nie była biało-niebieska:D.
Trochę przestaliśmy pani ufać i postanowiliśmy sami zorganizować sobie wyjazd do Mekele i uzyskać wszystkie informacje od obsługi hotelowej. I gdy je tak sobie uzyskiwaliśmy (ale trochę słabo nam szło :D , znienacka pojawiła się nasza pani, z tym, że...na piechotę :D Kazała iść za nią, a na wszystkie pytania odpowiadała uspokajająco : "Nie martwcie się. Będziecie zadowoleni". Tak. Ponieważ podstawa na takich wyjazdach to zadbanie o własne bezpieczeństwo (przypomnę : noc. Etiopia. Addis. Pierwsze momenty w nieznanym dla nas kraju. Nie mamy pojęcia, gdzie jesteśmy), ruszyliśmy za nią w karnym wężyku :D (a nawet było nam trochę głupio, że próbowaliśmy coś załatwić "na własną rękę" :D.
I szliśmy jakimiś ciemnymi uliczkami, zakrętami, jacyś ludzie podchodzili, klimat nieziemski, nierealny. Potem pani kazała nam stanąć na ulicy i zatrzymała busik, wypchany do ostatniego centymetra pasażerami. I dokonała cudu - cała nasza piątka, a nawet i ona, zmieściła się w środku :D (kosztowało nas to 200 birrów za wszystkich, a naprawdę nie mieliśmy pojęcia, gdzie jedziemy. Tym bardziej, że na każde pytanie "dlaczego samochód nie może tu po nas podjechać?" odpowiadała : "Nie martwcie się. Będziecie zadowoleni" :D Ale było bardzo miło - wszyscy się do nas uśmiechali, nie wiem tylko, dlaczego cały czas mi się wydawało, że na pewno śnię "Niemożliwe, żeby to nie był sen. Przecież na pewno bym czegoś takiego na jawie nie zrobiła" :D


W końcu wysiadka i podprowadzono nas do autobusu, który stał po prostu przy ulicy (autobusu????!?? Mieliśmy jechać autem! :/ :D. O tej porze i w takim stanie umysłu jednak nie dyskutuje się z rzeczywistością :D Kupiliśmy więc grzecznie bilety (500 birrów od osoby), upewniliśmy się, czy na pewno jedzie do Mekele (tak) i kiedy dojedziemy (na wieczór). Pani się z nami pożegnała bardzo serdecznie (szczerze? Gdyby nie ona, nie wyjechalibyśmy tego dnia z Addis. Nie mielibyśmy pojęcia jak i gdzie pójść. W dodatku zaprowadziła nas do autobusu, który nie stał na dworcu, tylko gdzieś na boku i tylko dlatego udało się nam pojechać. Wątpliwe, żeby udało się nam samodzielnie zdobyć bilety na ten poranek). Dodatkowy bonus - w autobusie jechali sami miejscowi. Owszem, przypuszczam, że pani coś na tym zarobiła, ale naprawdę zasłużyła na to. Inna sprawa, że zaraz jak poszła, kierowca kazał nam dopłacić po 100 birrów. Za bagaże.


Jest nawet klimatyzacja :)


I jedziemy. Widoki za okiem cudowne.




Nie da się ukryć, że tak, jak Etiopczycy byli dla nas atrakcją, tak i my byliśmy dużą atrakcją dla naszych współpasażerów.


Pierwszy dzień w Etiopii, więc wszystko było dla nas dziwne, inne, niezrozumiałe...


Jechaliśmy przez cały czas z nosami przy szybach. Wszystko nas zadziwiało.




Pierwszy szok :D Autobus zatrzymał się na postój "toaletowy". Pan kierowca wskazał ręką - panowie na lewo, pani na prawo. Czyli tak jak u nas, prawda? Tylko, że tam nie było się zupełnie gdzie schować :D Panowie stanęli po prostu przy drodze, panie kucnęły obok autobusu. Ten "pierwszy raz" nie był dla mnie zbyt przyjemny. Później? Później już mi było bardziej obojętne :D






Życie wzdłuż drogi :) Chwilę wcześniej przez autobus przeszedł pan biletowy i pozbierał pieniądze do foliowego woreczka. Miejscowi wrzucali drobne monety. My nie - nie wiedzieliśmy jeszcze co robić i jak się zachować. Następnie wyrzucił wypełniony woreczek przez okno. Dopiero później dowiedzieliśmy się, że to jałmużna na kościół. A takie parasole, zdobione bogato brokatem, są oznaką dostojeństwa wśród duchownych etiopskiego kościoła.




Pierwszy postój na jedzenie i kawę.




Jeszcze "nie czuliśmy" tego kraju. Jeszcze trochę obawialiśmy się wchodzić w interakcje (choć to, co zrobiliśmy, żeby dostać się do autobusu z lotniska, można nazwać mega-interakcją :D Staliśmy więc trochę na uboczu i obserwowaliśmy.


Sposób na przewożenie zwierząt.


I pierwsza kawa :) - 5 birrów. Oczywiście w miejscach, gdzie zatrzymują się autobusy na krótką przerwę, panie parzą kawę dużo szybciej. To nie miejsce i czas na rytuały. Ale kawa jest tak samo pyszna :)



C.D.N.Bardzo dziękuję za sympatyczne słowa :) to naprawdę miłe i bardzo pomaga w zebraniu się do dalszego pisania :)

Jestem Wam jeszcze winna pewne wyjaśnienie. Przed wyjazdem zrobiliśmy sobie we trójkę (Marcin, Ala i ja) jedno spotkanie robocze, na którym zgodnie stwierdziliśmy, że dla każdego z nas miejscem w Etiopii, które absolutnie chcielibyśmy odwiedzić (właściwie to jeden z głównych powodów, dla których chcieliśmy tam pojechać), jest Kotlina Danakilska. Najcieplejsze miejsce na ziemi, położone przy granicy z Erytreą i Dżibutii (a także częściowo w tych państwach), zamieszkałe przez plemiona Afarów. Co tam jest takiego ciekawego, że aż tak nas ciągnęło? Pustynia solna, Dallol (wulkan, w którego kraterze znajdują się gorące źródła z siarką i żelazem. Kolory i widoki - nieziemskie) oraz wulkan Erta Ale. No i fakt, że Bear Grylls określił to miejsce jako "najbardziej niegościnne na ziemi" :D
Jest to faktycznie dosyć ryzykowne - bliskość granicy z Erytreą powoduje, że zdarzają się napady, zabójstwa i porwania turystów, Afarowie są określani mianem co najmniej "niegościnnych" (podobno jeszcze do połowy XX wieku najpierw obcinali wkraczającym na ich teren mężczyznom, hmmm, atrybuty płci, a dopiero później pytali, po co przybyli :/ :D
Dodatkowo przewertowaliśmy oferty polskich agencji specjalizujących się w organizowaniu wypraw do Etiopii i wszędzie stało jak byk : wyprawy do Danakil zawieszone do odwołania :/ I choć serce aż się rwało, żeby tam pojechać, rozum starał się w tym przypadku wygrać. Kończąc spotkanie robocze, popatrzyliśmy więc sobie głęboko w oczy i złożyliśmy bardzo poważną obietnicę : "Ponieważ znamy swoje możliwości i podatność na różne, czasem dosyć głupkowate pomysły, obiecajmy sobie, że tym razem nie damy się złamać. I na pewno na miejscu wszyscy będą nam mówić, że spokojnie i bezpiecznie można tam pojechać z akurat ich agencją - wiadomo, każdy chce zarobić - tym razem nie zareagujemy automatycznie i nie zrobimy nic nieprzemyślanego. Czyli, po prostu, obiecajmy sobie, że odpuścimy Danakil". Złożyliśmy tę obietnicę z bólem serca (trochę, ale niewiele, pocieszył nas fakt, że te wyprawy są dosyć drogie :D



Obietnice obietnicami, ale jakoś niedługo przed wyjazdem powstał pomysł, że, no w porządku, Danakil odpuszczamy, ale przecież możemy sobie pojechać do Mekele (miasto z którego najłatwiej zorganizować wyjazd do Kotliny Danakilskiej) i tam sobie tak trochę pochodzić :D I np. popytać się o aktualną sytuację. Tak z ciekawości - bo przecież i tak się tam nie wybieramy :D I o ceny takiej wyprawy. Pewnie będą tak zaporowe, że i tak nie będzie nas na to stać, więc utwierdzimy się tylko w przekonaniu, że decyzja, aby do Danakil nie jechać jest jedyna i słuszna :D



I to był właśnie powód, dla którego zdecydowaliśmy się na to, aby natychmiast po przylocie poszukać transportu do Mekele :D





Publiczny transport w Etiopii zasługuje właściwie na osobnego posta. Jest to doznanie wyjątkowo silne, głębokie i zostające w człowieku na długo :D Ponieważ w autobusie do Mekele musieliśmy dopłacić po 100 birrów za bagaże, uznaliśmy za całkowicie uzasadnione, że nasze plecaki stały sobie obok nas na siedzeniach. Panowie biletowi też uznali, że jest to ok, poza tym początkowo i tak nikt nie chciał koło nas siedzieć :D W miarę upływu czasu i dosiadających się na kolejnych postojach ludzi, plecaki musiały przesiąść się na podłogę w przejściu między siedzeniami - my dalej siedzieliśmy wygodnie na fotelach. Trochę później, niestety wylądowały na dachu autobusu (baliśmy się tego trochę, bo podobno bagaż czasami jest gubiony podczas jazdy. Mieliśmy nawet własny sznurek do mocowania, ale zaobserwowaliśmy, że panowie z autobusu też taki mają i operują nim całkiem sprawnie). Miejscowym przestało już przeszkadzać, że siedzą razem z nami na siedzeniach (w różnych konfiguracjach - np. we czwórkę na dwóch fotelach :D, a w przejściach między siedzeniami zrobił się całkowity tłok - jakimś cudem pojawiły się malutkie stołeczki, beczułki itp. Niektórzy siedzieli wprost na ziemi. Atmosfera genialna - wszyscy się do nas uśmiechali, próbowali rozmawiać, nawiązywać kontakt.


Widoki za oknem dalej cudowne.





Podróż do Mekele nauczyła nas jednego, ale była to bardzo cenna umiejętność, którą później często wykorzystywaliśmy :D Spotkałam się ze stwierdzeniami, że Etiopczycy mają bardzo specyficzne podejście do czasu. Podobno "Europejczycy mają zegarki, a Etiopczycy czas" i nie da się umówić z mieszkańcami tego kraju na konkretną godzinę - zawsze trzeba czekać. Według naszego doświadczenia nie jest to do końca prawda, jednak jedno jest pewne - to, co wolno Etiopczykowi, w przypadku "białasa" jest niedopuszczalne :D Albo coś w tym rodzaju :D Odkryłam to zupełnie przez przypadek i niechcący, ale ta wiedza dawała nam dużą możliwość sterowania sytuacją :D Otóż podczas postojów autobusu wszyscy rozchodzili się w różne strony i, po załatwieniu swoich spraw, powoli wracali do pojazdu. Wyglądało to tak, że gdy prawie wszyscy pasażerowie siedzieli ponownie w autobusie i już-już można było ruszać, nagle połowa z nich przypominała sobie coś bardzo ważnego i, powoli, ponownie wychodziła na zewnątrz :/ Potem następowała wymiana i na zewnątrz wychodziła pozostała połowa, przedłużając postój o kolejne pół godziny :/ (spróbujcie siedzieć dodatkową godzinę w tłoku, to zrozumiecie, dlaczego to może być trochę, hm, irytujące :D Poza tym, spieszyło nam się do Mekele. Nie mogliśmy się już doczekać, żeby załatwić wyprawę....tfu, pochodzić sobie po Mekele :D Więc gdy w którymś momencie postanowiłam wyjść na kolejnego papierosa (w końcu spokojnie będziemy stali w tym miejscu jeszcze z pół godziny), nagle okazało się, że akurat teraz to już musimy szybko jechać. Koniecznie teraz i koniecznie już, bo się bardzo spieszymy :D I wszyscy momentalnie znaleźli się w środku autobusu, a pan kierowca jeszcze mnie popychał, żeby przypadkiem nie stracić na postoju ani sekundy dłużej :D :D :D Poważnie, bardzo przydatna wiedza - podczas całego wyjazdu, gdy byliśmy lekko zdenerwowani przedłużającym się postojem, padało zdanie - idź zapal, bo nigdy nie wyjedziemy. I zawsze działało :D




Byliśmy w Etiopii w porze suchej i takie widoki zdarzały się dosyć często. Wyschnięte koryto rzeki.







Do Mekele mieliśmy dojechać wieczorem i nie mogliśmy się już tego momentu doczekać. W podróży byliśmy od dwóch dni (dojazd do Pragi, dwa loty i autobus) i trochę to nam dało w kość. Jednak, nie wiem dlaczego, coś mnie tknęło i w okolicach późnego południa, w moim podróżnym notesie zapisałam takie zdanie : "Mówili, że na wieczór będziemy w Mekele, ale coś mi to nie wygląda" :D



Tknięta przeczuciem, zapytałam o to pana siedzącego za nami, który rozmawiał z nami po angielsku. "Tak, tak" - potwierdził. - "W Mekele będziemy wieczorem. Ale jutro"............... :D :D


I tak oto dowiedzieliśmy się kolejnej prawdy o publicznym transporcie w Etiopii. W każde miejsce, w zależności od odległości, jedzie się dzień. Albo dwa :D





I faktycznie, nagle autobus zatrzymał się w jakiejś miejscowości na dworcu autobusowym, współpasażerowie momentalnie się gdzieś rozpierzchli, a pan kierowca powiedział nam, że teraz musimy sobie znaleźć jakiś nocleg, a jutro mamy być w tym samym miejscu o 11.00. To nas trochę ucieszyło, bo dawało nadzieję na to, że wreszcie się porządnie wyśpimy :D Na szczęście przypomniałam sobie, że gdzieś coś czytałam o odmiennym liczeniu czasu w Etiopii. I tak, po dyskusji z panem okazało się, że tu czas liczy się od godziny 6.00 rano. Czyli etiopska 11.00 to nasza...5.00 :/ :/ :D Żegnajcie myśli o odpoczynku :D
Nocleg udało nam się znaleźć po jakiejś godzinie. Nie było źle - jeden pokój z dwoma łóżkami (nowo poznani koledzy z Polski posiadali karimaty, więc uznaliśmy, że jakoś się zmieścimy w pięć osób) - 300 birrów za całość.


To nasz hotelik. Jak się wpatrzycie, zobaczycie łazienkę :D Uznaliśmy, że nie będziemy się jakoś szczególnie tym przejmować. Nie jesteśmy jeszcze jakoś strasznie brudni - w końcu myliśmy się jakieś...trzy dni temu, w domu :D Poza tym to duża oszczędność na mydle i szamponie do włosów. Inna sprawa, że wszystkie finansowe nadwyżki trzeba było wpakować w chusteczki nawilżane :D


A to widok z naszego, nie wiem, tarasiku? :D I niby w pokoju nie było klamki, ale pan ją przecież przyniósł za chwilę :D Natomiast na dole był bardzo przyjemny bar, ale gdy dowiedziałam się, ile kosztuje piwo (12 birrów), dotarło do mnie, jak niezbyt trafiony był argument, przy pomocy którego negocjowałam cenę pokoju ( "Przecież panu się to opłaca. Potem zejdziemy do baru i zostawimy tam dużo pieniędzy" :/ :D )

C.D.N.Poranek był ciężki, nawet bardzo. Cały czas odczuwaliśmy skutki niedospania z ostatnich dni, poza tym, no cóż, jednak wieczorem trochę pieniędzy udało się nam zostawić panu w barze :) Jakoś, noga za nogą, dowlekliśmy się na dworzec. Idąc w ciemnościach trzeba bardzo uważać - w Etiopii na chodnikach często nagle wyrastają dziury, w dodatku dosyć głębokie - może więc dobrze, że tego ranka nie byliśmy zbyt energiczni :)
Na dworcu stawiliśmy się już przed 5.00, czyli przed 11.00, w dodatku i tak była zmiana czasu w stosunku do polskiego - kręćka można z tym dostać :D Szybka kawa przed dworcem (5 birrów) i byliśmy gotowi do drogi.
Transport publiczny w Etiopii jest, hm..., bardzo specyficzny :) Żaden autobus nie kursuje, gdy jest ciemno. Słyszałam dwa warianty powodów - jedni mówią, że to ze względów bezpieczeństwa (podobno zdarzają się napady na autobusy), inni - że to kwestia złych dróg. Tak więc, gdy tylko nadchodzi zmrok, autobusy zatrzymują się na dworcu, pasażerowie szukają noclegu, a kolejnego dnia ustawiają się przed bramą dworca o 5.00. Właśnie, przed bramą. I nie wiem dlaczego zawsze kierowca każe być tam o 5.00, skoro bramy otwierane są parę minut przed 6.00 :/ Ale jakoś obawiałam się zbuntować :D W każdym razie efekt jest taki, że o godzinie 5.00 pod zamkniętą brama ustawia się tłum, ale taki naprawdę tłum, żadne tam "kilkanaście osób" i czeka. A gdy ktoś przed 6.00 otworzy bramy, nagle wszyscy biegną...Lecą i pędzą do swoich autobusów, z wszystkimi tobołkami, torbami, krzesełkami i często zwierzętami. Etiopczycy rzadko podróżują, dlatego gdy już się tak zdarzy, że gdzieś wyruszają, to robią to "na poważnie" i często zabierają ze sobą dużą część swojego dobytku.



Powiem szczerze - nasi współpasażerowie i kierowcy chyba zapałali do nas jakąś sympatią (pewnie sobie wmawiam :D Raczej było im nas żal - byliśmy jedynymi białasami w tym tłumie i pewnie wyglądaliśmy na mocno zagubionych :/ :D, bo, pewnie z litości, jeden z nich, jeszcze przed otwarciem bram, wprowadził nas jakimś bocznym wejściem na dworzec i odstawił do samego autobusu. Gdyby nie to, raczej wątpliwe, że znaleźlibyśmy nasz autobus. Inna sprawa, że może nie musielibyśmy się tym martwić, bo wątpię, czy w ogóle udałoby się nam wepchnąć na dworzec :D



W ogóle mam wrażenie, że nasz autobus jakoś nas "zaadoptował" :D Wszyscy nas pilnowali, uśmiechali się i, na ile pozwalały umiejętności językowe, próbowali nawiązać kontakt - odbyłam np. bardzo pouczającą rozmowę o bydle (tzn. tak myślę :D Generalnie - naprawdę sympatyczni, ciepli ludzie. Mam wrażenie, że po prostu poczuli się za nas odpowiedzialni.



Jakoś po 6.00 ruszyliśmy w dalszą drogę. Jeszcze wczoraj myśleliśmy, że noc spędzimy w Mekele. A to, co się okazało (nocleg w miejscu, którego nazwy nawet nie znam), uświadomiło nam, że chyba trzeba trochę zmienić podejście - nie porównywać z "naszą" kulturą, nie oczekiwać i nie planować. Czyli "dać na luz" i brać, co życie przyniesie :D



A życie przyniosło niesamowite obrazy za oknem...







Jest jakaś niesamowita mądrość w podejściu Etiopczyków do życia. Jakiś taki spokój i radość z tego, co jest, z tego, co się ma (a ma się, w porównaniu do Europejczyków, naprawdę niewiele...) I w którymś momencie zrobiło się mi naprawdę głupio. Przyjeżdżam z innego kraju, wsiadam do miejscowego autobusu i oczekuję, że wszystko będzie "jak w domu"? Albo, że mi się należy? Miejscowi cierpliwie czekają i dostosowują się do obowiązujących zasad, więc dlaczego ja mam się denerwować, że coś nie działa "po mojej myśli"? Nie po to pojechałam tak daleko, żeby było jak w Polsce i żeby dostawać to, do czego przywykłam. I wiecie co? Takie podejście naprawdę nam pomogło. Do tego stopnia, że nawet nie spytaliśmy, o której będziemy w Mekele. Będziemy, jak będziemy. Np. za dwa dni :D



Postój na posiłek :



I pierwsze miejscowe danie. Spaghetti. Na osławioną injerę jeszcze się nie skusiliśmy :D I ukłon w stronę białasów - dostaliśmy łyżkę. Miejscowi jedli używając do tego pieczywa. No ale wiadomo - białas to i tępy trochę, i zgubić się może, dajmy mu lepiej łyżkę, bo przecież i z tym sobie nie poradzi :D


Naprawdę, cały czas jechaliśmy z nosa przy szybach, nie chcąc stracić nic z tych cudownych widoków. Współpasażerowie polubili nas jeszcze bardziej (albo uznali, że już zupełnie jesteśmy chorzy psychicznie :D, gdy zobaczyli, jak na postoju pieczołowicie myjemy szyby autobusu :D Niestety, nie dało się ich wyczyścić do końca (nawilżane chusteczki jednak trochę rozmazują :D , więc czasami to przeszkadzało w fotografowaniu.