Fly4free.pl

Wcześniej, trochę już głodny wjechałem na najwyższe piętro hotelu, żeby zjeść kolację. Serwowano tutaj całkiem smacznego kurczaka, rybę, lasagne i kanapki z białego i ciemnego pieczywa. Poza tym wybór owoców i warzyw był bardzo pokaźny. Do tego wszystkiego można było napić się popularnych gatunków whisky, ginu czy wódki, jednak ja postawiłem na kieliszek czerwonego wina. Z uwagi na brak samoobsługi w tym zakresie nie odnotowałem co dokładnie piłem. Kiedy nabrałem sił ruszyłem szybkim krokiem na siłownię i basen.



Zwiedzanie Kuala Lumpur rozpocząłem kiedy było już zupełnie ciemno. Standardowo udałem się pod Petronas Twin Tower, czuli najbardziej rozpoznawalnego miejsca w stolicy. Wieże zostały oddane do żytku w 1998 roku, a do 2004 najwyższym budynkiem na kuli ziemskiej. Mają one 451,9 metra wysokości. Z tego co słyszałem to właśnie tutaj mamy najwięcej centrów handlowych na kilometr kwadratowy na świecie.





Trzeba przyznać, że miasto nie jest idealne do spacerów, bowiem mało jest tutaj przejść dla pieszych, a chodnik kończą się nagle, nie wiadomo dlaczego. Na dodatek pod koniec spaceru rozładował mi się telefon, z którego korzystałem jako GPSa. To pozwoliło mi się lekko zgubić i do hotelu wrócić dopiero po północy.



To czekało na mnie w pokoju - miła niespodzianka od obsługi :)

@mattt2, troszeczkę, ale polecam :D
@Komor, dzięki odnotowuję :)
@Koala22, mamy mały poślizg, ale to wszystko z uwagi na wspaniałość Melbourne i brak czasu na to, żeby usiąść do komputera :)Jetlag dał o sobie trochę znać albo po prostu czułem się mocno wyspany po popołudniowej drzemce, ponieważ poszedłem spać dopiero o 2:30, ale już o 8:00 byłem na nogach i poszedłem na śniadanie do hotelowej restauracji na 11 piętrze. Warto tutaj dodać, że jako członek programu Hilton o złotym statusie mogę korzystać z tego przywileju bez dodatkowej opłaty, chociaż w tym wypadku moja rezerwacja i tak była w opcji z wliczonym śniadaniem.











Restauracja poza daniami typowo śniadaniowymi typu jajecznica, płatki, chleb itd. oferuje także stolik z daniami kuchni indyjskiej. Rzeczywiście jedzie jest tutaj bardzo smaczne, a do wyboru mamy sporo opcji.

Tego dnia miałem zaplanowany spacer po Chinatown, Central Market i świątynię Thean Hou (o której istnieniu dowiedziałem się od @Koala22, dzięki). Szczególnie cieszyłem się na ten ostatni punkt, bowiem dwa poprzednie odwiedzałem już kilka razy w czasie swoich krótkich pobytów w Kuala Lumpur.











Do miasta pojechałem punktualnie o 11, ponieważ o tej godzinie z hotelu jechał akurat darmowy shuttle bus. Mogliśmy wybrać gdzie kierowca ma nas podrzucić, więc ja zdecydowałem się na Central Market, gdzie byłem zobligowany do zakupu kilku pamiątek dla znajomych. Szybko i bez targowania, czyli tak jak lubię.













Teraz poszedłem zobaczyć jeszcze znajdujący się jakieś 500 metrów dalej Plac Niepodległości. Obok niego znajduje się budynek Sułtana Abdula Samada, który pełni teraz rolę siedziby Sądu Najwyższego w KL. Dla osób lubiących fotki z napisami typu „I love KL” właśnie takie miejsce znajdziemy nieopodal. Wróciłem w okolice Petaling Street, czyli najbardziej znanej dzielnicy handlowej miasta i odwiedziłem Chinatown. Można tam kupić dosłownie wszystko od koszulek i torebek, po zegarki i jedzenie. Idąc chodnikiem po lewej stronie spostrzegłem Sri Mahamariamman.







Ostatnim punktem była wspomniana świątynia Thean Hou, do której z KL Sentral poszedłem pieszo. Końcówka trasy jest wymagająca, bowiem idzie się mocno pod górkę, a w dodatku w pełnym słońcu przy ponad 30 stopniach na termometrze. Widok na końcu jednak rekompensuje te trudy. Budynek utrzymany jest w biało-czerwono-pomarańczowych kolorach. Na około niego mamy dużo zieleni. Wszedłem sobie do środka, na samą górę i zrobiłem kilka fotek. Niestety czas dosyć mocno mnie gonił, ponieważ musiałem się wykwaterować z hotelu. W związku z tym wziąłem taksówkę – bez problemu, od razu z wykorzystaniem taksometru pojechaliśmy do celu.

Przed godziną 15 opuściłem mój pokój i poszedłem zostawić bagaż do przechowalni. Następnie przyszedł czas na błogi odpoczynek, czyli saunę i basen. Niestety pod koniec trochę się rozpadało, ale co to za problem, jeżeli leżymy pod dużym parasolem, a na zewnątrz cały czas jest bardzo, bardzo ciepło.





Przed godziną 18 zacząłem powoli myśleć o transporcie na lotnisko, a dokładniej na terminal KLIA2, skąd operuje AirAsia X. Ponownie skorzystałem z usług Ubera, jednak jakie było moje zdziwienie, kiedy po wejściu do samochodu nawigacja pokazała czas przejazdu na KL Sentral 50 minut. Przecież ostatnio ten odcinek pokonaliśmy prawie 4x szybciej. Rzeczywiście o tej godzinie korki w Kuala Lumpur są bardzo duże. I tak kierowca na początku wykazał się kilka razy znajomością miasta i pojechał mniejszymi uliczkami, żeby dostać się na obwodnicę. Niestety to ewidentnie nie był jego dzień, bowiem zasypiał (dosłownie, przy tym chrapiąc) za kierownicą i kilka razy przytarł o krawężnik itd. Jak sam przyznał jest bardzo zmęczony, chociaż to dla mnie marne wytłumaczenie, bowiem w takim stanie nie powinien świadczyć usług transportowych. Koniec końców na dworzec, a następnie na lotnisko (ponownie wybrałem autobus) dotarłem z odpowiednim zapasem czasu.



Od razu udałem się do automatu, żeby wydrukować swój bilet na lot do Melbourne. Ponownie widniała na nim adnotacja, żebym udał się do specjalnego stanowiska na dodatkową kontrolę dokumentów. Tam nie było żadnej kolejki, dzięki czemu już po chwili udałem się na kolację do saloniku Premium Plaza (tego pomiędzy skrzydłami L i P). Oferuje on m.in. prysznic, strefę SPA i szybki Internet. Oferta gastronomiczna nie powala na kolana, ale nie wyjdzie się stąd głodnym. Niestety nie ma dostępnych żadnych alkoholi.





Na 30 minut przed odlotem melduję się pod gate P10, gdzie już trwa boarding do Airbusa A330 linii AirAsia X. Niestety samolot jest pełen w 99%, ale dzisiaj mam szczęście bowiem miejsce obok mnie (30B) jest wolne, dzięki temu mogę spokojnie pisać relację nie trącają współpasażera łokciem. Rejs do Melbourne potrwa 7 godzin i 50 minut.Do Melbourne dolecieliśmy o czasie, a nawet trochę wcześniej. Na zegarku była 9:30, co dawało dużą nadzieję, że zdążę na trening do Grand Prix F1, który miał odbyć się o 14:00 (kwalifikacje do niedzielnego wyścigu były o 18). Niestety kolejka do kontroli była… olbrzymia. Liczbę osób, które w niej czekały trudno ocenić, ale były to setki pasażerów. Na szczęście wszystko szło w miarę sprawnie. Krótka rozmowa z panią przy okienku – czy sam wypełniłem kartę imigracyjną, czym się zajmuje i czy w poniedziałek muszę być w pracy z uwagi, że przyleciałem tylko na weekend ;) Dalej jeszcze musimy chwilę odczekać w drugiej kolejce po odebraniu bagażu. Nie miałem dodatkowej kontroli, dzięki czemu od razu mogłem udać się do wyjścia. Cała procedura trwała sporo ponad godzinę.



Dzień dobry Australio! Mamy sobotę rano, czyli rozpoczynamy weekend. Ludzie są ubrani w letnie rzeczy, a temperatura na zewnątrz wynosi 22 stopnie. Każdy z kim rozmawiam jest miły i uśmiechnięty. Do centrum miasta pojechałem Skybusem, który kosztuje 36 AUD w dwie strony i dowozi nas do Southern Cross. Dodatkowo można w jego ramach dostać się pod sam hotel w centrum Melbourne. Niestety z uwagi na wspomniane wyścigi Formuły 1 i rozgrywki ligi NFL (finały?) nie było miejsc w żadnym hotelu w centrum (czaiłem się na m.in. IC Melborune, Double Tree by Hilton czy samego Hiltona przy rzece), w związku z czym wybrałem mały hotelik trochę na peryferiach – Oslo Hotel.





Po dotarciu na dworzec musiałem coś zjeść. Ostatni posiłek spożyłem dnia poprzedniego około 21, więc pojawił się spory głód. Żeby nie tracić czasu szybko wziąłem jeden z zestawów w Hungry Jacku i zamówiłem taksówkę do hotelu. Jechaliśmy około 20 minut, co wiązało się z kosztem 20 AUD.







Po zostawieniu bagażu i doprowadzeniu swojej osoby do odpowiedniego stanu ruszyłem w stronę Albert Park, gdzie znajduje się tor Formuły 1. Z uwagi, że nie miałem biletu chciałem podejść do kas, jednak sprawa przybrała inny obrót. Zapytałem o drogę jednego z mieszkańców o drogę, a ten z kieszeni wyjął dwa bilety i powiedział że odda je za 50 AUD (normalna cena to 85 AUD/szt.). To wskazywało, że dobijemy targu. Ostatecznie zgodził się oddać jedną sztukę za 20 dolarów australijskich, dzięki czemu zaoszczędziłem 65 AUD. Pewnie mogłem się jeszcze targować, ale uznałem, że to i tak świetna okazja i mam sporo szczęścia, że go spotkałem na swojej drodze.















Do miejsca wydarzenia dotarłem przed 14. Zająłem odpowiednie miejsce (widok na telebim i tor) i podziwiałem, jak zawodnicy z zatrważającą prędkością pokonują kolejne okrążenia. Hałas bolidów jest niesamowity. Fajne doświadczenie. Jednak będąc po raz pierwszy w Melbourne byłem spragniony zwiedzenia tego miasta, chociaż pobieżnie.





W związku z tym ruszyłem piechotą w stronę centrum, przekraczając rzekę Yarra. Ta oddziela dzielnicę biznesową, czyli Central Business District od reszty miasta. Wybrzeże ożywa jednak dopiero wieczorem, kiedy ludzie przychodzą do restauracji na kolacje. Ogólnie widok na Skyline Melborune bardzo mi się podobał i zrobiłem mu dziesiątki zdjęć z różnych punktów.



Jednym z najbardziej znanych miejsc w mieście jest Federation Square, gdzie się udałem po zobaczeniu portu. Do przejścia były ponad 2 kilometry, ale przy takiej pogodzie tego dnia pokonałem ich ponad 20. Po drodze mijałem liczne sklepy, bary i kafejki. Ogólnie miasto ma genialny klimat i bardzo mi się spodobało. Nie dziwię się, że w rankingach na najlepsze miejsce do życia często zdobywa najwyższe miejsca.