Fly4free.pl

Poniższa relacja opisuje dwa tygodnie,jakie spędziliśmy w Ameryce Południowej. Nasz trzeci wyjazd na ten kontynent, pozwolił nam odwiedzić trzy kraje: Argentyne,Boliwię i Chile. Jak zwykle nie mieliśmy zbyt dobrego planu ani przewodnika,dużo jedliśmy,dużo piliśmy i.. ze smutkiem stwierdzam, że nasz hiszpański nie jest lepszy niż podczas poprzednich wyjazdów. Skorzystalismy z faktu,że Alitalia po 18 latach przerwy wznowiła loty z Rzymu do Santiago. Bilety kupiliśmy na 15 minut przed wyjazdem na weekendowy wypad do Szkocji, nie zastanawiając się zbyt długo. Jak tu się zastanawiać, gdy wiesz że na miejscu czekają wspaniałe widoki,ciekawi ludzie i dobre jedzenie ;)

Wszystkie drogi prowadzą do Rzymu

Naszą podróż rozpoczęliśmy od krakowskiego lotniska,skąd wylecieliśmy do Rzymu. Z Ciampino autobusem do stacji Anagnina i póżniej metrem do Termini (najtańsza opcja – dla nas po prostu najwygodniejsza,gdyż do innych autobusów kolejka była spora). Stamtąd do hotelu już tylko 30 minut piechotą. Piazza del Pigneto, gdzie zatrzymalismy się na noc, przywitał nas liczną grupą emigrantów, którzy załatwiali swoje potrzeby tuż pod oknem naszej kwatery. Obok natomiast przyjemna ulica z licznymi knajpkami,kawiarniami etc. Tak wygląda w praktyce włoskie multi-kulti. Zjedliśmy wyśmienitą pizzę,wypiliśmy wino,pospacerowaliśmy po okolicy i poszliśmy spać.






Na następny dzień nie planowaliśmy wiele, jedynie spacer po mieście. Padało niemiłosiernie, więc co chwilę zatrzymywaliśmy się na kawe/coś do picia w różnych knajpkach. Znacie to uczucie kiedy chowacie się gdzieś przed deszczem,zamawiacie coś by przeczekać – przestaje padać a gdy wychodzicie leje jeszcze gorzej? To był właśnie taki dzień. Przy okazji przyglądaliśmy się procesowi negocjacji cen peleryn i parasoli. Podczas gdy jedni płacili 5 EUR za pelerynę, innym udawało się kupić 3 za 7 EUR :) W końcu poddaliśmy się i w jednej z knajp zostaliśmy na dłużej.






















Na lotnisko Fiumiciono pojechaliśmy autobusem (SIT 6 EUR) i po krótkich formalnościach wylecieliśmy do Santiago. Alitalia zaskoczyła mnie dość pozytywnie: jedzenie niezłe,miejsca na nogi sporo (ale mieliśmy dobre miejsca), obsługa też w porządku. Lot trwał ponad 14h i minąl bezproblemowo.

CDN.Santiago


Lotnisko w Santiago jest spore. Formalności zajęły nam godzinę. Najpierw kontrola paszportowa, która odbywa się dość sprawnie, następnie oględziny naszego bagażu. Już w samolocie dostajemy kartę, którą trzeba wypełnić przed wjazdem do kraju. Znajdują się tam pytania o to, czy nie wwozimy produktów pochodzenia organicznego (m.in. warzyw,owoców), gdyż wwożenie tego typu żywności jest surowo zakazane. Bagaże są też poddawane wyrywkowej kontroli, której my na szczęście uniknęliśmy. W deklaracji lepiej pisać prawdę - grzywny potrafią być spore. My wypełnialiśmy ją 3 razy, przy każdym przekroczeniu granicy.
Wypłacamy pieniądze z bankomatu (karta T-Mobile w USD działała bez problemu w Chile,Boliwii i Argentynie) i po raz pierwszy okazuję się, że chilijskie bankomaty pobierają prowizję od wypłaty (zwykle 4-5 tys. CLP). Są to kwoty spore – 1000 CLP to około 5.8 PLN).Udało nam się znaleźć tylko jeden bank, któty takiej prowizji nie pobierał (Edward Citi). No cóż, zapłaciliśmy frycowe za brak przygotowania do wyjazdu :)
Do miasta najtaniej można sie dostać autobusem idalej metrem. Są dwie firmy zajmujące się przewozami na lotnisko: Centropuerto i Turbus, a różnica w cenie biletu wynosi jedynie 100 CLP (1600 vs 1700) na korzyść Centropuerto. Autobusy obu firm dojeżdzają do dworca – niestety nie wiem czy jadą gdzieś bliżej centrum. My dojechalismy do stacji metra Parajitos, skąd udaliśmy się do centrum. Sieć metra w Santiago jest rozwinięta (6 linii) a bilety tanie (ok. 700 CLP w zależności od godziny przejazdu). Problemem może być ogromna ilość podróżujących w godzinach szczytu. My jeździliśmy poza nimi a ludzi w wagonach i tak było sporo.
Nasz hostel mieścił się w dzielnicy Providencia, dobrze skomunikowanej i znajdującej się blisko centrum. Hostelu (Ayi Hostel) nie polecam – dosyć brudny i ze zbyt wygórowaną ceną. Miła obsługa, lecz to za mało byśmy chcieli zatrzymać się tam jeszcze raz. Zabieramy z hostelu mapę, na której recepcjonista zaznacza nam kilka miejsc, które powinniśmy zobaczyć. Następne kilka godzin zwiedzamy mniej lub bardziej zgodnie z jego wytycznymi. Jest za wcześnie na check-in, więc zostawiamy bagaże i idziemy na śniadanie. Już na początku czujemy się swojsko widząc bilboard z reklamą naszego produktu eksportowego ;)






Miasto powoli budzi się do życia a na ulicach nie widać prawie nikogo. Wchodzimy do pierwszej z brzegu knajpki i już wiemy gdzie o tej porze toczy się życie. Aż wstyd się przyznać, ale byliśmy nieprzygotowani do tego stopnia, że nie znaliśmy kursu wymiany CLP/PLN i dopiero później dowiedzieliśmy się, że za śniadanie zapłaciliśmy 35 złotych. Wiedzieliśmy, że to początek podróży i raczej nie zabraknie nam w tym momencie pieniędzy :)

Następnie "włóczymy" się po Lastarii, jednej z ciekawszych dzielnic stolicy. Santiago jest chyba najbardziej europejskim miastem jakie widzieliśmy w Ameryce Południowej - przynajmniej centrum sprawia takie wrażenie. Rzuca się nam w oczy ogromna ilość ludzi uprawuającyh sport: biegacze,rowerzyści - czuliśmy się trochę zawstydzeni, gdy przyglądalismy się im z pryzmatu knajpianego stolika, pijąc kawę/piwo i paląc jednego za drugim papierosa :)






















Barrio Bellavista, kolejna dzielnica stolicy chyba najbardziej przypadła nam do gustu. Kolorowa i pusta o tej porze okazała się świetnym miejscem do spaceru i fotografowania. Pio Nono,Loreto to miejsca które z pewnościa trzeba zobaczyć zwiedzając miasto.










































W okolicy spędziliśmy pewnie ze dwie godziny. Zeszliśmy na dół, na Mercado Central - targ rybny. Nie robi oszałamiającego wrażenia, ale jest wart uwagi. Można tu zjeść świeże owoce morza (niestety nie byliśmy głodni). K. zapytała jednego ze sprzedawców, czy może zrobić zdjęcie jego stoiska, na co ten wyciągnął ośmiornicę niewiele mniejszą od niej i zapozował do zdjęcia :)






















Idziemy dalej, w kierunku Plaza des Armas - do samego centrum. Po drodze mnóstwo ludzi, miasto żyje już pełną gębą. Sprzedawcy rozłożyli już swe stoiska, emeryci gazety. Sam plac jak każdy inny w tej części świata - no może z wyjątkiem ogromnych palm ;)






























Powoli zmierzamy w kierunku Cerro San Cristobal, z którego rozpościera się widok na całe miasto. Po drodze odwiedzamy wzgórze Santa Lucia z równie ciekawym widokiem :)














To z góry najlepiej widać ogrom miasta. Nie jest to Rio, Sao Paolo czy Lima, ale przestrzeń jaką zajmuje miasto jest spora. W Santiago mieszka co trzeci Czilijczyk, jest gwarnie ,na ulicach tworzą się korki - w niektórych miejscach nawet póżno w nocy.

Docieramy na wzgórze San Cristobal tuż przed zachodem słońca. Mgła (smog) nie pozwalała na zrobienie dobrych zdjęć. Na miejscu sporo (głównie miejscowych) turystów. Na górę można wejść lub wjechać kolejką (funicular). W weekendy wjazd tam i z powrotem kosztuje 2600 CLP, w inne dni 2000 CLP. Przejazd jest krótki i nie dostarcza specjalnych wrażeń ;) A, no tak, na górze jest pomnik Maryi,mniejszy i mniej znany niż pomnik Syna z Rio. Jeśli ktoś spodziewa się niesamowitych widoków, pewnie trochę się zawiedzie- ale i tak warto się tam wybrać.




W drodze do Uyuni

Czy Santiago nam się spodobało?Tak. Czy chcielibyśmy tam spędzić wiecej czasu?Tak,ale nie kosztem miejsc, które zobaczyliśmy później. Zresztą do stolicy Chile i tak wróciliśmy :)

Następnego dnia po śniadaniu pojechaliśmy na lotnisko. Kombinacja metro plus autobus znowu okazała się najlepszym i najtańszym wyjściem. O 13.25 odlecieliśmy w kierunku Calamy. Linia Sky Airline zafundowała mi tak mało miejsca na nogi, że gdyby lot trwał dłużej niż 1,5h, zosatałbym w samolocie,zakleszczony gdzieś pomiędzy siedzeniami. Ewentualnie wybrałbym opcję lotu na stojąco. Lotnisko w Calamie przywitało nas wyśmienitą pogodą i taksówkarzami nagabującymi na każdym kroku. Zawsze przeczekujemy tę pierwszą nawałnicę ofert,by później na spokojnie wybierać. Samo lotnisko zaskoczyło mnie pozytywnie. Spodziewałem się czegoś na kształt portu lotniczego w Tuzli: linoleum,wszechobecne popielniczki etc. Tu jednak było czysto i przyjemnie - nowocześnie. Do miasta pojechaliśmy za 7000 CLP - nie byliśmy w nastroju do targowania. Kierowca łamanym angielskim wypytał o nasze plany i dowiadując się, że chcemy jechać autobusem do Uyuni, zawióżł nas do jednego z biur oferujących przewozy do tego boliwijskiego miasta. Wcześniej zrobiłęm nawet "research",lecz nie uzyskałem jednoznacznej odpowiedzi na pytanie, czy autobusy do Uyuni jeżdżą również we wtorki. Okazało się, że tak. Zakupiliśmy bilety (10000 CLP) i pojechaliśmy do hotelu.














O Calamie trudno przeczytać cokolwiek pozytywnego. Miasto jest znane z tego, że jest tam lotnisko,na które przylatują turyści po drodze do San Pedro de Atacama. Znajduję się tam również największa na świecie odkrywkowa kopalnia rud miedzi - Chuquicamata. To właśnie ona miała być celem naszej wycieczki, gdyby okazało się,że mamy dzień przerwy w oczekiwaniu na autobus do Uyuni. Trochę żałuję, ze nie udało nam się jej zwiedzić. Spaliśmy w AltoCalama Hostal Suite, który z całą pewnością mozemy polecić. Zresztą baza noclegowa w mieście wygląda dość imponująco - jest Hilton i budują Ibisa :)















Zostawiliśmy bagaże i poszliśmy zwiedzać. Calama ma urok południowoamerykańskiego zadupia, mnóstwo samochodów na ulicach,zdecydowanie za dużo . Niska zabudowa w połączeniu z upałem tylko potęguję wrażenie zaduchu. Spaceruje się jednak nieźle :) Wzbudzamy zainteresowanie miejscowych, chyba trochę zdwiwionych widokiem turystów, którzy chodzą po ich mieście niczym po Paryżu - robiąc zdjęcia i wnikliwie przyglądając się miejscom :)

Zgłodnieliśmy. Za miejsce posiłku posłużyła nam restauracja "Zielony Delfin". Za biffe de caballo, rybę i napoje zapłaciliśmy 13000 CLP. Smacznie i obficie. Po posiłku, wolnym krokiem zmierzaliśmy w stronę hostelu, podziwiając po drodze całkiem niezły zachód słońca. Spotkałem się z opiniami, że Calama jest miejscem niebezpiecznym,my nie czuliśmy się zagrożeni. Szybkie zakupy w pobliskim supermarkecie i idziemy spać. O 5.30 rano mamy autobus do Boliwii.