Fly4free.pl

Wstęp:

10 dni po powrocie z Norwegii,czyli 10.sierpnia, udałem się w swoją drugą, tym razem dwutygodniową podróż na "zieloną" wyspę, czyli Grenlandię ;) A leciałem po raz drugi ze swoim dmuchanym kajakiem, który tym razem miał posłużyć także jako lodołamacz.Wyprawa planowana przez kilka miesięcy miała kilka wariantów, a ostatecznie wykrystalizowała się na miejscu.

Plan:

Gdańsk - Kopenhaga // SAS
Kopenhaga - Kangerlussuaq // Air Greenland
Kangerlussuaq - Ilulissat // Air Greenland



Filmik:

Dni 1-2

Startuje z Gdańska o 6.15 rano.Niestety mam niewielki nadbagaż, mimo bardzo restrykcyjnych cięć wszystkiego co się da w trakcie pakowania.Mój bagaż rejestrowany waży 24,3 kg(z czego 17,5kg to kajak).Limit takowego w SAS-ie wynosi 23kg, a w Air Greenland 20kg. Różnica czasu między Polska i Grenlandią wynosi 4 godziny.Miło było po dwóch latach wylądować w Kangerlussuaq. Porównując do startu ACT, tym razem Grenlandia powitała mnie arktycznymi upałami, w słońcu było lekko z 25 stopni.Ze stolicy Dani do głównego przesiadkowego lotniska leciałem Airbusem 330,który jako jedyny z floty Air Greenland przewozi pasażerów z kontynentalnej Europy.Godzinny lot do Ilulissat odbywa się na pokładzie dwuśmigłowego Dasha-8.







Powyżej lotnisko w Ilulissat. O Grenlandii napisano już wiele, ja więc tylko przypomnę, iż jest jest to największa wyspa świata.Gdyby stopniały wszystkie grenlandzkie lodowce, poziom wód na świecie podniósłby się o 6-7 metrów.O szeroko pojętym ociepleniu klimatu sporo się zresztą na Grenlandii mówi, gdyż jest ono właśnie tutaj najbardziej namacalne. Zbliżając się do lądowania w Ilulissat po raz pierwszy moim oczom ukazują się góry lodowe, no i od razu w spektakularnym wydaniu. Ilulissat Icefjord, wpisany na do listy światowego dziedzictwa UNESCO,jest najproduktywniejszym lodowcem w północnej hemisferze.Samo miasto, które po Nuuk i Sisimiut, jest trzecim co do liczby mieszkańców miastem na Grenlandii, leży u czoła lodowca.

Na pierwszą noc mam zarezerwowany pokój w hostelu, za 400 DKK (na Grenlandii obowiązuje korona duńska, około 200zł, witamy w cenach Północy).



Mam niestety problemy z telefonem, z którego bez problemu dzwoniłem z Grenlandii przed dwoma laty. Troche mi to podcina skrzydła i wokół tego krążą moje negatywne myśli pierwszego dnia.Skupiam się na uzupełnieniu zaopatrzenia, a przede wszystkim zakupie gazu.To się udaje.Lokalizuje najlepsze możliwe zejście do wody i nazajutrz mam w planie wystartować.Korzystam z internetu w miejscowym pubie (są trzy miejca w Ilulissat, gdzie można za ok 30 DKK wykupić 30 minut wifi) odpalam internet i dowiaduje się o pierwszych od paru dni medalach dla Polski w Rio (a któż by inny - kajakarze ;) )

Mało kto wie,że słowo kajak, a właściwie qajaq, wywodzi się z Grenlandii. Inuici jako pierwsi za pomocą kajaków na wyspie,a także w Ameryce Północnej, polowali na wieloryby (!).Te tradycyjne
były wyściełane foczym futrem i miały długie zaostrzone dzioby, tak jak kajaki morskie.Mój dmuchaniec nieco od nich odbiega :)

Drugiego dnia budze się wcześnie i po śniadaniu czym prędzej zmierzam nad wodę.Wita mnie nieprawdopodobna mgła, nie jakaś tam mgiełka, ale taka jak u Stephena Kinga w filmie "Mgła", tylko brakowało tych fikuśnych pajączków wielkości budynków ;)





Widoczność na 10 max 20 metrów.W porcie co chwila wyje syrena.Mimo najszczerszych chęci do natychmiastowego startu, nie ryzykuje zejścia na wodę w obcym mi terenie. Zaraz przy zejściu znajduje się widocznym na zdjęciu kościół Zion,a ciut dalej muzeum,a zarazem miejsce narodzin legendarnego eksploratora arktyki - Knuta Rasmussena.Z uwagi na pogodę, z chęcią wstępuje do muzeum, w którym spędzam około półtorej godziny.Bilet za 60 DKK uprawnia do wstępu do dwóch muzeów (Knuta Rasmussena oraz muzeum sztuki).



Z cytatów Knuta, które najbardziej przypadły mi do gustu:
;)

Muzem zawiera mnóstwo ciekawych informacji, część ujęta w formie multimedialnej, całość bardzo przystępna dla odwiedzająch.







Wspomniane muzeum sztuki(na zdjęciu powyżej) traktuje bardziej jako ciekawostkę.W środku można kupić obrazy oraz rękodzieła miejscowych artystów.

Wraz z kolejnymi godzinami mgła nie ustaje.Udaje się z powrotem do miasta gdzie wysyłam kartki do najbliższych.



Około 15 rozstawiam namiot, na wypadek gdybym miał zostać w Ilulissat dzień dłużej.Przymykam oko na godzinkę z hakiem.Po przebudzeniu widoczność na horyzoncie znacznie się poprawiła i niezwłocznie pakuję cały ekwipunek, by około 17 wystartować :)

Manewrowanie wokół gór lodowych to nowe, niesamowite doświadczenie.Góry przybierają najróżniejsze kształty i kolory.Wiosłując mijam lotnisko w Ilulissat i kieruje się dalej na północ.











Znajduje się w zatoce Disko, której nazwę nadali Holendrzy.Tego dnia dopływam w zatoczkę Pengaliqtoq przed Rodebay, miasteczka najbliżej Ilulissat(46 mieszkańców w 2010), do którego prowadzi nawet pieszy szlak (95% porusza się jednak łodziami motorowymi).

Mapka dnia - przepływam około 17km, co uznaje za dobry wynik jak na niespełna 4h wiosłowania.



W zatoczce, do której dobijam, spotykam gości :)



Dzieciaki są zaciekawione moim przypłynięciem.Z marszu przynoszą mi jagody oraz inny mały prezent (splątane źdźbła trawy), najstarszy z nich mówił troche po angielsku.Z rozmowy wywnioskowałem,że przebywają na czymś w rodzaju plenerowych wakacji.Dwóch z nich było braćmi.Opiekowała się nimi starsza kobieta, która jednak cały wieczór spędziła wędząc rybę, w stworzonej przez siebie ziemiance.



Kładę się spać, lecz co chwila budzą mnie eksplozje przypominające detonacje bomb.To oczywiście nic innego jak góry lodowe.Ich układ jest każdego ranka inny aniżeli wieczorem.Dopiero z czasem przyzwyczajam się do wspomnianych eksplozji.

Dzień 3

Budze się wcześnie(około 7.00) i jem jak codzień "śniadanie mistrzów", czyli owsiankę z nutellą.Żegnam się poznanymi dzieciakami i o 8.30 jestem na wodzie.Wśród nisko zawieszonych chmur mijam Rodebay.





Nie dopływam do brzegu, mam przed sobą dość długi dzień.W oddali widzę pionowe słupy powietrza wydostające się z wody.Na początku myślałem,że to mi sie zdaje, ale zbyt wiele razy się powtarzało.Wprawdzie w dość znacznej odległości,ale raz po razie zaczęły się pojawiać ogony wielorybów, a konkretnie wali grenlandzkich.Te słodziaki osiągają nawet do 20m długości.






Ciężko mi zrobić jakiekolwiek zdjęcia, mój kajak podczas nie wiosłowania z automatu obraca się wokół własnej osi.Pływam bez steru w ramach redukcji sprzętu.Wieloryba złapałem jednak raz na kamerce,żeby nie być gołosłownym :) Nie jest to może zdjęcie, które znajdziemy na broszurach zachęcających do wypraw na wieloryby, ale mój whale-watching był jedyny w swoim rodzaju :) W dodatku nie wspierany echo sondą, jak większość statków wycieczkowych.
Wieloryby pływają w zatoczce nieopodal Rodebay.W pewnym momencie tuż przed kajakiem pływa stado fok.Co za dzień! Kto tu jeszcze pływa? Nessi? ;)





Powoli się przejaśnia, wiatr nie jest porywisty, ale jednak wiejący prosto w dziób.Przede mną długa, ponad 10-kilometrowa "przebitka" na południowo-zachodni brzeg Avre-Prinsens Ejland.Kto pływał kajakiem po morzu wie,że dość zdradliwa jest odległość do widocznego w oddali lądu.Niekiedy wydaje się,że jesteś już naprawdę blisko, a jeszcze dajmy na to 2-godziny wiosłowania przed Tobą.Wielkie ukłony dla p.Aleksandra Doby, za płynięcie przez 2 miesiące bez jakichkolwiek punktów orientacyjnych (poza nawigacją )

Dopływam w końcu do brzegu.Czas na odpoczynek na kamiennej twarzy i podsuszenie rzeczy.Pożywiam się liofilizatem, które zazwyczaj wzbogacałem dodatkowo ryżem/makaronem.Jeśli świeciło słońce, a było go sporo w kolejnych dniach, po posiłku przez około godzinę wylegiwałem się w śpiworze na kamieniach.Nigdy bym nie pomyślał,że po powrocie do domu troche będzie mi tego brakować. ;)







Po południu płynę jeszcze dwie godziny.Tego dnia zrobiłem ponad 37 kilometrów, w tym typowy odcinek morski.Dopływam do miejsca, które kiedyś było mini-osadą.Świadczyły o tym ziemne fundamenty pod potencjalne zabudowania.Na mapie niestety to miejsce nie ma sprecyzowanej nazwy.






Z góry widać "fundamenty".W jednym z nich rozbijam swojego żółtego szerszenia.Miejsce idealne, dookoła hula wiatr, a więc nie ma insektów, a sama podstawa namiotu idealnie osłonięta.Nie mam zbyt wiele wody, ale po chwili dochodzę do wniosku,że zamiast szlajać się po okolicznych zboczach, lepiej odzyskać ją z gór lodowych :)





Mapka dnia 3-ciego:



CDNDzień 4.



Codziennie wieczorem staram się tak wszystko ogarnąć, aby zjeść śniadanie bez wychodzenia ze śpiwora.Noce były zimne, ale nie
przeszywająco zimne - w okolicach 0 stopni.



Zaczynam płynąć ok.8.30, od początku mocno pod wiatr i z coraz większymi falami.Po 2,5 godzinach robię sobie przerwę w pierwszej
lepsze zatoczce dostępnej na pit-stop.Miłą niespodzianką jest strumyk ze słodką wodą.Piję pod korek.





Każdego dnia podziwiam najróżniejsze góry lodowe.Na kolana powala ich kolor oraz najróżniejsze kształty.Przepływając bliżej tych mniejszych dopiero tak naprawdę widać ile znajduje się pod,a ile nad wodą.





Od opuszczenia zatoczki za Rodebay przez prawie 4 dni nie widzę człowieka z bliska.Owszem, w oddali pływają łodzie,ale nikogo innego nie stwierdzam.A już napewno nie kajakarzy.



Około południa jestem z powrotem w kajaku.Fale jednak powalają.Przebijają się przez dziób i dostaję kilka soczystych lodowych bomb na twarz.I tak raz za razem.O żadnych zdjęciach ani filmach w takich warunkach nie ma mowy.Jedyną opcją aby uniknąć wywrotki jest utrzymywanie kajaka na wprost fali.Fala od boku grozi wywrotką.Na wodzie widać białe grzywy.Po kolejnych dwóch godzinach przybijam do pierwszej lepszej zatoczki.Rozwieszam mokre rzeczy, a sam wskakuje do śpiwora.Zasypiam.Gdy się budze, woda lekko podmywa kajak i jej poziom stale się podnosi.Do końca dnia wiatr nie ustaje,a nawet się wzmaga.Mam ze sobą zapas wody, a więc decyduje się na nocleg w tym miejscu.Dla pewności namiot rozkładam wysoko na skałach.



Mimo restrykcji podczas pakowania, pozwalam sobie na jedno dobro luksusowe i jest nim książka.Nie lubię e-booków ani audiobooków i na tej płaszczyźnie wybieram old-school.I tak oto tym razem na Grenlandii towarzyszyła mi książka Laury Hillenbrand i niesamowita historia Louie Zamperiniego - "Niezłomny".Książkę zostawiłem w hostelu w Ilulissat, z kolei "Zew Natury" jest w jednej z chatek na trasie Arctic Circle Trail (Lake House - dzień 6).



Poza wiatrem nie mogę narzekać, gdyż cały czas towarzyszy mi słońce.Po cichu jednak liczę na lżejszy wiatr następnego dnia.



CDN

Mega! Teren wokół Narsasuaq,a właściwie tamtejszy archipelag ponoć b.ciekawy.

Dorzucam mapkę dnia czwartego, przepływam niespełna 12 km.

Dzień 5



O dziwo wysypiam się na kamieniach.Startuję o 8 i tradycyjnie podziwiam nowe góry lodowe.



Niestety płynę tylko godzinę.Jestem w najbardziej otwartej przestrzeni pomiędzy Avre Prinsens Ejland, Zatoką Disko, a Półwyspem Nussuaq. Wiatr, który chyba tu zawsze wieje od dziobu rzuca kajakiem na prawo i lewo. Z początku pod nosem, a z czasem na pełny regulator lecą nieparlamentarne słowa pod adresem wiatru, siebie oraz całego pomysłu przemierzania dmuchanym kajakiem Grenlandii.



Bardzo duże fale sprawiają, że przed 10 ponownie jestem na brzegu. Wizja dalszego wiosłowania w takich warunkach nie widzi mi się troche. Kontempluje w śpiworze, czekając aż przeschną rzeczy oraz kajak. Podejmuje decyzję, skoro nie mogę płynąć mogę przecież iść. Wprawdzie w totalnie nieznanym terenie i totalnie bez żadnego szlaku, ale nie chciałem stracić całego dnia.Na drugie śniadanie wjeżdza liofilizat.



Na plecach mam około 37-40 kg :P Wiosła mi służą jako kije trekkingowe.Idę bardzo powoli, często zrzucam plecak by sprawdzić co znajduje się za wzniesieniem.Największą przeszkodą dla mnie są spore kaniony przecinające wzgórza.Gdy idę po płaskim, plecak, który wynosi prawie połowę mojej obecnej wagi nie stanowi aż tak dużego problemu. Najgorzej jest jest pośród wielkich głazów, większych wzniesień oraz wspominanych kanionów. Idę b.powoli przez 5 godzin.Przechodzę może ponad 5 km. Cały dzień mocno wieje, ale też świeci słońce.