Cześć wszystkim! To moja pierwsza relacja i od razu będzie ona dość nietypowa, gdyż chciałbym podzielić się z Wami wrażeniami z nie do końca turystycznej wyprawy. Otóż tego lata miałem możliwość spędzenia trzech miesięcy w stacji badawczej Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza na Spitsbergenie w ramach wyprawy polarnej. Podczas opisywanej ekspedycji poza prowadzonymi dla uczelni badaniami mieliśmy również czas na zwiedzanie okolicy, na czym przede wszystkim chciałbym się skupić podczas tej relacji. Ponadto postaram się Wam przybliżyć sposób, w jaki funkcjonują tego typu stacje badawcze oraz opowiedzieć o swoich obserwacjach dotyczących życia w niełatwych warunkach. Zainteresowanych zapraszam do lektury.
Przygoda zaczęła się 2 lipca, kiedy to odjechaliśmy spod budynku uniwersytetu w kierunku lotniska Berlin Tegel. Tam wsiedliśmy w samolot linii SAS, który przetransportował nas najpierw do Oslo, a następnie na daleką północ. W Longyearbyen wylądowaliśmy niewiele po północy. Już na pokładzie samolotu archipelag Svalbard zrobił na mnie niesamowite wrażenie.
Po odebraniu bagaży (niestety kierownikowi wyprawy zaginął bagaż, co w tych warunkach rodzi wiele problemów) i wyjściu z lotniska natrafiliśmy na jedną z najbardziej rozpoznawalnych atrakcji w okolicy, czyli znak pokazujący jak daleko od dobrze nam znanej cywilizacji nas wywiało.
Krajobrazy na Spitsbergenie prezentują się niezwykle, szczególnie że w Polsce w tamtej chwili panował środek lata.
Ponadto niewątpliwie niesamowitym przeżyciem jest zjawisko dnia polarnego. Podczas pierwszego kontaktu z okolicą trudno nam było uwierzyć, że w chwili obecnej był środek nocy. No cóż, po długiej i męczącej podróży należało dostać się do Longyearbyen i w końcu odpocząć. Na pomoc przybyli nam zaprzyjaźnieni badacze z Czech mający w stolicy Spitsbergenu noclegownię. To właśnie tam przyszło nam spędzić pierwsze dwie noce w innym świecie. Witamy się więc z naszymi sąsiadami z południa, wsiadamy w samochód i dojeżdżamy do ich stacji badawczej. Przed wejściem do mieszkania wszyscy „debiutujący” polarnicy zachwyceni przepięknymi krajobrazami robią morze zdjęć. W tym gronie jestem oczywiście także ja.
Po odespaniu nużącej podróży idziemy napełnić kanistry z benzyną, która pozwoli nam realizować badania oraz przeżyć kolejne 3 miesiące. W drodze na stację benzynową towarzyszą nam nieziemskie widoki.
Po wykonaniu jedynego na dziś zadania mamy czas wolny, który poświęcamy na zrobienie ostatnich zakupów oraz zwiedzanie Longyearbyen. Miasteczko jest niezwykle urokliwe. Znajdują się w nim m.in. domki przeniesione z wioski olimpijskiej w Lillehammer, kościół, niewielki cmentarz, jeden sklep spożywczy, puby, sklepy z pamiątkami oraz amunicją niezbędną w przypadku zwiedzania miejsc poza stolicą, a także przedszkole, którego nie można fotografować. Ciekawym jest fakt, iż chcąc kupić w sklepie alkohol należy okazać kartę pokładową, na którą można nabyć 24 piwa i 2 litry wódki. Limity te nie obowiązują wina. Ponadto stoisko z alkoholem zamykane jest o 18:30, natomiast cały sklep czynny jest do godziny 20. W trakcie zwiedzania towarzyszą nam na każdym wspaniałe widoki wraz z dumnie położonym w niedalekiej odległości lodowcem Longyaer.
Na każdym kroku widać również górniczy charakter tych rejonów:
Schodki, na których mieszkańcy Longyearbyen świętują pojawienie się pierwszego słońca po nocy polarnej. Pierwsze promienie padają dokładnie tutaj:
W następny dzień czeka nas już podróż do naszego miejsca docelowego, czyli stacji badawczej uniwersytetu. Znajduje się ona nad zatoką Petuniabukta, kilka kilometrów od rosyjskiego miasteczka Pyramiden. W związku z tym w okolice stacji dostajemy się jednym ze statków wycieczkowych płynących właśnie do rosyjskiej osady. Rejs przebiega w towarzystwie kolejnej porcji zachwycających krajobrazów.
W międzyczasie przepływamy obok lodowca Nordenskiold…:
…aż w końcu docieramy do portu w Pyramiden. Korzystając z okazji idziemy na wycieczkę wraz z grupą turystów płynących tym samym statkiem. Pyramiden jest to miejscowość górniczka zamieszkiwana przez Rosjan, którzy założyli ją w celu wydobywania licznych tutaj pokładów węgla kamiennego. W latach świetności osada liczyła kilkuset mieszkańców. Po rozpadzie Związku Radzieckiego eksploatacja została przerwana i nastąpiło wysiedlenie ludności. W tym czasie miasto popadało w ruinę. Już w XXI wieku miasto ponownie zostało zamieszkane, lecz aktualnie kopalnia jest już nieczynna i Rosjanie utrzymują się przede wszystkim z turystyki. Aktualnie Pyramiden zamieszkiwane jest przez 9 osób, a większość budynków jest nieczynna. W osadzie znajduje się też hotel, z którego mogą korzystać turyści.
Po nieco ponad godzinnym zwiedzaniu miasta z przewodnikiem wszyscy pasażerowie statku z wyjątkiem nas wracają na pokład, my zaś udajemy się do naszej bazy na piechotę wzdłuż wybrzeża zatoki Petunia.
Mijamy rosyjską chatę, w której aktualnie stacjonują czescy badacze…:
… docieramy do drugiej czeskiej stacji badawczej…:
…aż w końcu ukazują się nam kontenery, w których przyjdzie nam spędzić najbliższe 3 miesiące. Polska stacja polarna należąca do Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza.
Następne kilka dni poświęcamy na uprzątnięcie stacji, postawienie namiotu między kontenerami oraz ogólnego rodzaju prace naprawcze i budowlane.
Stację zasila prąd z agregatu (używany oszczędnie ze względu na skończoną ilość paliwa), nie ma tutaj zasięgu telefonicznego, Internetu, ani bieżącej wody. Jest też kilka bardzo survivalowych urządzeń, takich jak zasilany wodą z rzeki lodowcowej zlew…:
Ciekawa relacja. Napisz coś więcej o sobie - jaki kierunek / specjalizacja (wydział domyślam się że WNGiG) czy może jesteś pracownikiem wydziału?Jak wygląda ponoszenie kosztów takiej wyprawy przez studentów?
Hej, dzięki za miłe słowa. Ja studiowałem geografię ze specjalizacją geoinformacja (od niedawna niestety jestem magistrem, stąd czas przeszły
:)) i brałem udział w projekcie stażowym organizowanym na naszym wydziale, przez co uniknąłem jakichkolwiek kosztów tego wyjazdu. Jednak każdy student ma szansę pojechać na wyprawę polarną, nawet spoza WNGiG. Po skutecznych pertraktacjach z dziekanem swojego wydziału można uzyskać zwrot lwiej części wyjazdu. Ponadto nie tylko studenci i pracownicy mają możliwość wzięcia udziału w wyprawie, ale także zwykli turyści. Co prawda studenci i pracownicy mają pierwszeństwo wyjazdu, lecz o dziwo wielu nie zdaje sobie sprawy z tego, że mają możliwość uczestniczenia w tak niesamowitej przygodzie, przez co prawie zawsze na stacji panuje niedobór osób do pomocy. Jeśli chodzi o osoby typowo spoza środowiska akademickiego, to w ich przypadku uczestnictwo w wyprawie musi zatwierdzić rada wydziału (co podobno jest raczej formalnością) i w przypadku braku miejsc uprzywilejowani będą zawsze studenci i pracownicy (ale tak jak napisałem wyżej, stacja rzadko kiedy jest przeludniona). Takie osoby muszą również liczyć się z koniecznością pokrycia wszystkich kosztów, lecz jak na ten region świata to nie ma z tym tragedii. Stacja pobiera opłatę 50 zł za dzień pobytu, w co wliczone już jest przetransportowane wcześniej na miejsce wyżywienie. Cena ta jest bardzo niewielka, szczególnie jeśli porównamy ją do cen w Longyearbyen (najtańszy nocleg w mieście w czeskiej stacji kosztuje bodajże 250 NOK). Loty do Longyearbyen można złapać w okolicach 1000 zł (co Wy, doświadczeni członkowie forum F4F wiecie na pewno lepiej ode mnie
:) ). Dość drogi jest transport statkiem z Longyearbyen do Pyramiden, gdyż za transport w obie strony trzeba się liczyć z ceną dochodzącą do 2000 NOK (ceny do sprawdzenia na stronach przewoźników, którymi są Aurora Explorer, Henningsen oraz Polar Girl). Taki zwykły turysta będzie włączony w obowiązki stacji polarnej, a więc będzie pełnił dyżury w stacji oraz miło odebrana będzie jego pomoc w badaniach wykonywanych przez pozostałych członków ekspedycji, lecz taka osoba będzie mogła bez problemu znaleźć czas na realizowanie swoich marzeń i planów.
"Sytuacja była na pewien sposób niebezpieczna"sytuacja była w ch*** niebezpieczna
:) nie bez powodu trzeba tam nosić broń. A tak poza tym to super sprawa Wasza wyprawa, zazdroszcze strasznie, okolice Pyramiden są super. A to że trafiliście na niedźwiedzicę - szczęście. Przepiękne zwierzęta. W ogóle Spitsbergen jest bajeczny. Chyba pojadę tam jeszcze raz
:)
@pematSłuszna uwaga, zaraz wrzucę swoje zdjęcia do tego niezwykle interesującego tematu, bo dobrze się tam nadają.
;)@adamekMasz rację, było to bardzo niebezpieczne, wyrażenie "na pewien sposób" użyłem tylko dlatego, że miśki totalnie nie były zainteresowane zrobieniem nam krzywdy i gdy zobaczyły z kim mają do czynienia, zaczęły spokojnie się oddalać, przez co przez całą akcję mieliśmy poczucie, że kontrolujemy sytuację.
:DSpitsbergen uzależnia, to fakt. Też mam nadzieję, że jeszcze kiedyś moja noga tam postanie.
:)
Z wielką przyjemnością "przebrnąłem" przez relacje i zdjęcia.I oczywiście ukłony za przeżytą przygodę.Co Twoje to Twoje.Dużym plusem takiej wyprawy jest brak pośpiechu i powolne chłonięcie potęgi miejsca, w którym się znalazło.pozdrawiam
;)
@BooBooZBTak miłe słowa od "naczelnego polarnika" tego forum wiele dla mnie znaczą, choć jeszcze wiele brakuje mi do Twoich przygód w kajaku na dalekiej północy.
:)Masz rację, 3 miesiące to okres, w którym można w spokoju nacieszyć się pięknem i kiedy czas nikogo nie goni. Choć muszę przyznać, że odrobinę się przeliczyliśmy i w lipcu większość wolnego czasu spędziliśmy w stacji, bo przecież "jeszcze tyle dni przed nami, nie ma sensu się spieszyć", a na końcu pogoda była coraz bardziej zmienna, przez co nie wszystkie plany udało nam się zrealizować. Ale nie ma tego złego... przynajmniej jest pretekst, żeby kiedyś tam wrócić.
;)
Aż się "spociłem" czytaj tą relację... brrr zimno...
:) GRATULUJĘ!Te kibelki na zewnątrz świetne... przy korzystaniu zapalenie pęcherza wysoce prawdopodobne ! Chciałoby się zapytać o korzystanie w nocy ... ale przecież tam cały czas dzień
:D Przy przeprawie przez rzekę piszesz, że byliście cali mokrzy... współczuję w temperaturach nieco powyżej zera...
:o I jeszcze takie pytanie z ciekawości - dlaczego nie wolno fotografować przedszkola?! Znasz jakieś logiczne uzasadnienie tego zakazu?
Piękna przygoda. Pozazdrościć. Ta wyprawa do 79 równoleżnika to ile miała, z 40km w jedną stronę? I co z liskiem, dostał kiełbasę? Szkoda że zdjęcia w średnie jakości, ale i tak jestem pod wrażeniem.
@KacperunGratulacje, bardzo ciekawa relacja.
:D O maly wlos zesmy sie nie spotkali.
;) Na przelomie lipca i sierpnia br. odwiedzilem yachtem 3 polskie stacje polarne na Spitsbergenie:Polska Stacja Polarna im. Stanislawa Siedleckiego w HornsundzieStacja Polarna Calypsobyen UMCSStacja Polarna Uniwersytetu Mikolaja Kopernika, KaffioyraPrzyznam, ze tak szczerego i serdecznego przyjecia jak na stacji Mikolaja Kopernika, Kaffioyra dawno nie mialem, mozna tylko porownac z odwiedzinami Polskiej Stacji Antarktycznej im. Henryka Arctowskiego na Antarktydzie.A najpiekniejszym i niezapomnianym momentem byla wycieczka pod sam lodowiec z 2 przesympatycznymi studentkami.
:D Brakuja mi do szczescia te 2 polskie stacje:Stacja Polarna Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza Stacja Polarna im. Stanisława Baranowskiego Uniwersytetu WroclawskiegoPozdrawiam.
@DMW co do kibelków to od września zaczyna już się noc i wtedy każdy stara się załatwić swoje potrzeby przed jej nastaniem.
:D Parokrotnie byłem zmuszony pójść do toalety w nocy i przyznaję, że wtedy nie jest to przyjemne doznanie, wszędzie widzi się niedźwiedzie.
:) Tak, niejednokrotnie zdarzało nam się zmoczyć w rzece lodowcowej, której temperatury nie przekraczają na ogół 0,6 stopnia, zdecydowanie nie polecam.
:)Szczerze mówiąc nie mam pojęcia dlaczego nie można fotografować przedszkola, sam również byłem zdziwiony widząc znaki zakazujące robienia zdjęć na jego murach.@b79 dokładnie nawet nie sprawdzaliśmy, ale "na oko" to myślę, że w pierwszy dzień zrobiliśmy ok. 35 km do chatki, a z chatki na równoleżnik 79 było około 7-10 km.Ahh, gdybyśmy posiadali kiełbasę na stacji to życie byłoby piękniejsze... ale nawet wtedy zapewne nikt nie zrezygnowałby ze swojej części na rzecz liska.
:D W każdym razie lis najbardziej zainteresowany był pustymi słoikami po nutelli, zresztą to podobno również ulubiony przysmak niedźwiedzia polarnego, przez co wszystkie słoiki z jedzeniem muszą zostać umyte przed wyrzuceniem do śmieci.Za jakość zdjęć przepraszam, niestety fotografia nie jest moją pasją i korzystam jedynie z tego co mam pod ręką, czyli zwykłego smartfona wątpliwej jakości.
:)@cccc zazdroszczę zwiedzenia tak dużej powierzchni Spitsbergenu.
:) Myślę, że w imieniu kierownictwa stacji UAM mogę Cię zaprosić następnym razem do nas. Co prawda nasze progi są znacznie "skromniejsze" w porównaniu z innymi polskimi stacjami, ale na pewno zostaniesz godnie ugoszczony, jeśli zdecydujesz się nas odwiedzić. Kto wie, może też tam będę, bo kiedyś na pewno chciałbym wrócić.
:)
Cóż za zbieg okoliczności że natrafiliśmy na Twój blog! Miło wspomnieć raz jeszcze Petunię i nasz krótki lipcowy pobyt! Załoga od kratki pozdrawia! I nie będę ukrywać - bardzo zazdrości spotkania z niedźwiedziem!
:D
Byłem, widziałem, potwierdzam!Jak na zdjęciach
:) Krajobrazy wyjątkowe, ludzie niesamowici a zdjęcia tylko w części oddają panujący klimat
;) "luksusowe" pontony, wyjątkowy wychodek z szerokimi perspektywami, klimatyczne kontenery, pyszna kuchnia, profesjonalna strzelnica, krystaliczna woda w kranie, i te przestrzenie! Dziękuję że mogłem Was odwiedzić na kilka dni przy okazji prac badawczych pewnych botaników z Krakowa
:) Jeszcze tam wrócimy (kiedyś, może, mam nadzieję....)
:)
Cześć Kacper -witam współpolarnika z 2017 roku. Miło było poznać i choć różnica wieku była spora czułem się wśród Was doskonale. Cały czas wspominam te dwa tygodnie i była to zdecydowanie wyprawa mojego życia. Twoja relacja bardzo mi się podoba. Mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy - może w bazie Petuniabukta - kto wie.Pozdrawiam, Grzegorz
Przygoda zaczęła się 2 lipca, kiedy to odjechaliśmy spod budynku uniwersytetu w kierunku lotniska Berlin Tegel. Tam wsiedliśmy w samolot linii SAS, który przetransportował nas najpierw do Oslo, a następnie na daleką północ. W Longyearbyen wylądowaliśmy niewiele po północy. Już na pokładzie samolotu archipelag Svalbard zrobił na mnie niesamowite wrażenie.
Po odebraniu bagaży (niestety kierownikowi wyprawy zaginął bagaż, co w tych warunkach rodzi wiele problemów) i wyjściu z lotniska natrafiliśmy na jedną z najbardziej rozpoznawalnych atrakcji w okolicy, czyli znak pokazujący jak daleko od dobrze nam znanej cywilizacji nas wywiało.
Krajobrazy na Spitsbergenie prezentują się niezwykle, szczególnie że w Polsce w tamtej chwili panował środek lata.
Ponadto niewątpliwie niesamowitym przeżyciem jest zjawisko dnia polarnego. Podczas pierwszego kontaktu z okolicą trudno nam było uwierzyć, że w chwili obecnej był środek nocy.
No cóż, po długiej i męczącej podróży należało dostać się do Longyearbyen i w końcu odpocząć. Na pomoc przybyli nam zaprzyjaźnieni badacze z Czech mający w stolicy Spitsbergenu noclegownię. To właśnie tam przyszło nam spędzić pierwsze dwie noce w innym świecie. Witamy się więc z naszymi sąsiadami z południa, wsiadamy w samochód i dojeżdżamy do ich stacji badawczej. Przed wejściem do mieszkania wszyscy „debiutujący” polarnicy zachwyceni przepięknymi krajobrazami robią morze zdjęć. W tym gronie jestem oczywiście także ja.
Po odespaniu nużącej podróży idziemy napełnić kanistry z benzyną, która pozwoli nam realizować badania oraz przeżyć kolejne 3 miesiące. W drodze na stację benzynową towarzyszą nam nieziemskie widoki.
Po wykonaniu jedynego na dziś zadania mamy czas wolny, który poświęcamy na zrobienie ostatnich zakupów oraz zwiedzanie Longyearbyen. Miasteczko jest niezwykle urokliwe. Znajdują się w nim m.in. domki przeniesione z wioski olimpijskiej w Lillehammer, kościół, niewielki cmentarz, jeden sklep spożywczy, puby, sklepy z pamiątkami oraz amunicją niezbędną w przypadku zwiedzania miejsc poza stolicą, a także przedszkole, którego nie można fotografować. Ciekawym jest fakt, iż chcąc kupić w sklepie alkohol należy okazać kartę pokładową, na którą można nabyć 24 piwa i 2 litry wódki. Limity te nie obowiązują wina. Ponadto stoisko z alkoholem zamykane jest o 18:30, natomiast cały sklep czynny jest do godziny 20. W trakcie zwiedzania towarzyszą nam na każdym wspaniałe widoki wraz z dumnie położonym w niedalekiej odległości lodowcem Longyaer.
Na każdym kroku widać również górniczy charakter tych rejonów:
Schodki, na których mieszkańcy Longyearbyen świętują pojawienie się pierwszego słońca po nocy polarnej. Pierwsze promienie padają dokładnie tutaj:
W następny dzień czeka nas już podróż do naszego miejsca docelowego, czyli stacji badawczej uniwersytetu. Znajduje się ona nad zatoką Petuniabukta, kilka kilometrów od rosyjskiego miasteczka Pyramiden. W związku z tym w okolice stacji dostajemy się jednym ze statków wycieczkowych płynących właśnie do rosyjskiej osady. Rejs przebiega w towarzystwie kolejnej porcji zachwycających krajobrazów.
W międzyczasie przepływamy obok lodowca Nordenskiold…:
…aż w końcu docieramy do portu w Pyramiden. Korzystając z okazji idziemy na wycieczkę wraz z grupą turystów płynących tym samym statkiem. Pyramiden jest to miejscowość górniczka zamieszkiwana przez Rosjan, którzy założyli ją w celu wydobywania licznych tutaj pokładów węgla kamiennego. W latach świetności osada liczyła kilkuset mieszkańców. Po rozpadzie Związku Radzieckiego eksploatacja została przerwana i nastąpiło wysiedlenie ludności. W tym czasie miasto popadało w ruinę. Już w XXI wieku miasto ponownie zostało zamieszkane, lecz aktualnie kopalnia jest już nieczynna i Rosjanie utrzymują się przede wszystkim z turystyki. Aktualnie Pyramiden zamieszkiwane jest przez 9 osób, a większość budynków jest nieczynna. W osadzie znajduje się też hotel, z którego mogą korzystać turyści.
Po nieco ponad godzinnym zwiedzaniu miasta z przewodnikiem wszyscy pasażerowie statku z wyjątkiem nas wracają na pokład, my zaś udajemy się do naszej bazy na piechotę wzdłuż wybrzeża zatoki Petunia.
Mijamy rosyjską chatę, w której aktualnie stacjonują czescy badacze…:
… docieramy do drugiej czeskiej stacji badawczej…:
…aż w końcu ukazują się nam kontenery, w których przyjdzie nam spędzić najbliższe 3 miesiące. Polska stacja polarna należąca do Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza.
Następne kilka dni poświęcamy na uprzątnięcie stacji, postawienie namiotu między kontenerami oraz ogólnego rodzaju prace naprawcze i budowlane.
Stację zasila prąd z agregatu (używany oszczędnie ze względu na skończoną ilość paliwa), nie ma tutaj zasięgu telefonicznego, Internetu, ani bieżącej wody. Jest też kilka bardzo survivalowych urządzeń, takich jak zasilany wodą z rzeki lodowcowej zlew…:
…prowizoryczny prysznic…:
…oraz toaleta…