Fly4free.pl

To, co mnie zaskoczyło, to praktycznie brak pamiątek, zwłaszcza takich najbardziej typowych jak magnesy, pocztówki, kubki, co zawsze są. Restauracji też za wiele otwartych nie ma, a te bliżej centrum są trochę nie na nasz portfel. Wracamy głodni w stronę samochodu, widzimy pizzerię – co tam, zachodzimy, ceny "akceptowalne". Na szczęście pizza była smaczna, co wpłynęło zdecydowanie na morale całej grupy :D (nie żeby było jakieś specjalnie niskie, w końcu zwiedzamy bardzo Północną Jutlandię!)

W razie czego – nazwa knajpy






Wchodzimy do samochodu i jedziemy – na Grenen!






Szacunek dla Duńczyków, że chce im się tak jeździć w takim wietrze :D






Wjeżdżamy na parking, sprawdzamy znaki na ile można parkować – a to pech, jedynie 30 minut bezpłatnie, i to aż do 18! Sprawdzamy zegarki… 17.59… idealnie :D Stajemy na praktycznie pustym parkingu tuż przy wejściu na szlak w stronę wierzchołka i ruszamy w drogę. Teren raczej wydmowy. To, co się rzuca w oczy (poza wiatrem, przepięknym słońcem oraz morzem Bałtyckim) to bunkry powstałe podczas drugiej wojny światowej. Obiekty te zostały wybudowane przez Niemców w pobliżu wody, służyły do obrony przed desantem, jako element Wału Atlantyckiego. Jest to system umocnień ciągnący się od granic Hiszpanii do północnych krańców Norwegii, jako postawa obrony w przypadku inwazji z morza. Warto o tym poczytać :)










Droga na wierzchołek idzie bardzo szeroką plażą, wiatr właściwie zaciera wszelkie ślady ruchów, co sprawia wrażenie czystej, nieruszonej, nieodwiedzonej. Ludzi – bardzo niewiele, tylko szum morza i wiatru














Aż docieramy na sam koniec, koniuszek. Granica mórz. Myślałem, że to nie będzie to nijak widoczne, ale jednak wyraźnie stojąc na miejscu można obserwować „walkę” obu mórz – wiatry znad morza Bałtyckiego wiały zupełnie w drugą stronę, niż wiatr znad morza Północnego, przez co tworzyła się wyraźna granica z fal spotykająca wiatr wiejący z drugiej strony (i nie wynika to z różnic gęstości, bo aż takiej różnicy to nie ma – Bałtyk zazwyczaj ma zasolenie 3-12 promili, a Północne to około 3,4 promila – dużo za mało, żeby woda miała się nie mieszać). Bardzo ciekawa obserwacja.














No nic, trzeba wracać, już po 18, do Aalborg jest jednak kawałek, a jeszcze jedna atrakcja w planach…




Powoli się ściemnia, do nawigacji na telefonie wbity cel podróży – Lokken, latarnia morska. Ściemnia się coraz bardziej, a my zastanawiamy się gdzie to ta nawigacja prowadzi – coraz mniejsze drogi, już jakiś czas temu straciła oznaczenia, niedługo później oznakowanie poziome, wszelkie nazwy.










Dojeżdżamy do parkingu w kształcie owalu przypominający bardziej tor dla koni. Pustka, nikogo nie ma, a jedynie stojące znaki i tablice przypominają o tym, dokąd chcemy się udać. Zostawiamy samochód, resztę drogi trzeba pokonać na piechotę, lub za pomocą leżących rowerów przypiętych łańcuchem do płotu. Odblokowanie roweru przez użycie monety jak w wózkach sklepowych, ceny jak na zdjęciach.














Ruszamy pod górę w towarzystwie owiec śledzących nas – przez większość trasy zagroda pozwala im na spokojne bieg wzdłuż osób udających się do latarni. Drzewa posiadające gałęzie rosnące poziomo potęgują uczucie wiejącego wiatru, niezbyt zachęcającego do spacerów. Sama północ tej wyspy, tuż przy morzu – czego innego można się spodziewać?














W pewnym momencie zamiast roślinności zaczynają się góry piasku, wydmy tworzące góry przez silny wiatr. Wspinaczka powoli zaczyna być męcząca, temperatura też spada. Nikogo w okolicy, nawet owiec, które przestały nam towarzyszyć w momencie skończenia się zagrody (trawy). Krajobraz trochę pustynny (przynajmniej tak sobie zawsze wyobrażałem pustynny krajobraz :mrgreen: ).














W pewnym momencie widzimy stojącą samotnie latarnię morską, na wysokim klifie. Brak drzwi do latarni zachęca do odwiedzin, wewnątrz zbudowane są metalowe schody, wyjątkowo szerokie i wygodne (mając w pamięci wszelkiego rodzaju schody do wejścia na wieże przy ratuszach czy katedrach).










Dochodzimy na sam szczyt, wiatr urywa trochę głowę (całe szczęście, że nie był przeraźliwie zimny), a mocne światło zachodzącego słońca sprawia, że podziwianie widoku na szczycie w miejscu osłoniętym przez wiatr staje się całkiem przyjemne. Widoczne na horyzoncie statki przypominają, że jesteśmy blisko wejścia na Morze Bałtyckie. Klif leżący u podnóża latarni morskiej jest skąpany w pomarańczowym mocnym świetle, same piaski, wokół żadnych zabudowań, żadnych ludzi. Tylko my, zachód słońca i wiatr. Porównując wiele dostępnych w Internecie zdjęć z wysokich wież, latarń czy zachodów słońca… pewnie jest tona innych, lepszych widoków, jednak dla mnie to był jeden z najciekawszych widoków, jakich udało mi się zapamiętać.














Ale czas goni, schodzimy, oglądamy pozostałości jeszcze budynków służących jako schronienie i miejsce życia dla osób obsługujących latarnie. Widać wiele cegieł zakopanych w piasku. No nic, idziemy rozmawiając o widokach i wrażeniach, mijając idących do latarni jedynych poza nami turystów chcących zobaczyć tę atrakcję.
Dochodzimy do parkingu podczas już samego zmierzchu, korzystając z ostatnich chwil światła zapoznajemy się z informacjami zawartymi na tablicach. Sam wstęp na wieżę jest bezpłatny i możliwy, „wnętrze” latarni zostało wyremontowane stosunkowo niedawno udostępniając ją zwiedzającym. Według obliczeń w ciągu paru lat klif dojdzie do latarni powodując jej zawalenie do morza. Zdjęcia wykonane w czasach „świetności” latarni pokazują, jak okolica bardzo się zmieniła – nic dziwnego, że dzisiaj latarnia już nie jest używana, metrowe zwały piasku powodujące przysypywanie latarni wymuszające ciągłe remonty oraz postępująca technologia radarowa i radiowa sprawiła, że latarnia została na wiele lat zamknięta. Cieszę się, że została ona udostępniona do zwiedzania.
Pakujemy się do samochodu, słońce zaszło, nic już więcej nie zobaczymy, wracamy do Aalborg.






Podsumowując informacje praktyczne – parking po latarnią bezpłatny (chociaż może być trochę tłoczno w „popularnych” godzinach, istnieje możliwość wypożyczenia rowerów (chociaż patrząc z perspektywy całej trasy, nie jest to najlepszy pomysł, dużo pod górę i dużo piasku. Czas wejścia – około 20-30 minut.
Czy warto? Biorąc pod uwagę, że za parę lat cała ta latarnia się zawali do morza (no i że ktoś już do tej Jutlandii przyjechał), to moim zdaniem warto zahaczyć.