Fly4free.pl

Dochodzi się tutaj przechodząc przez duże, drewniane torii. Po drodze można podziwiać beczki z sake (tzw. taru) oraz znane dobrze także z innych świątyń drewniane deseczki z wypisanymi modlitwami/życzeniami, które pozostawiają zwiedzający. Meiji Shrine to najpopularniejszy chram w Tokio, który w odróżnieniu od świątyni Senso-Ji (do której pojechałem wieczorem, ale o tym za moment) nie posiada żadnych większych zdobień. Jest bardzo surowo i prosto.











Licznik pokazuje, że przeszedłem pieszo już 10 kilometrów, a zbliża się 17, więc odbija w stronę hostelu, gdzie moja kabina jest już gotowa. Odbieram plecak z przechowalni i idę wziąć prysznic. W sumie zobaczcie sami, w jaki sposób można się tutaj wykąpać. Akurat mogłem zrobić fotki, bo nie było nikogo poza mną. Sama kabina jest bardzo wygodna, sporej wielkości, z klimatyzacją, regulowanym oświetleniem itd. Każdy gość dostaje piżamę, szczoteczkę do zębów, ręczniki, kapcie, przejściówki do gniazdek i nawet słuchawki, które świetnie odcinają nas od zewnętrznych dźwięków. Panują tutaj jednak pewne reguły jak np. zakaz rozmów czy dzwonienia telefonem w pomieszczeniu z kabinami. Kabiny nie zamykają się, ponieważ byłoby to niezgodne z japońskim prawem.













Zmęczenie jest coraz mocniejsze, więc po zasypiam na dosłownie godzinkę. Siły wracają natychmiast, więc nie ociągają się ruszam do stacji metra i jadę z jedną przesiadką do dzielnicy Asakusa. Wcześniej przechodzę przez Roppongi Hills. Co prawda nie wjeżdżam na punkt widokowy, ale robię kilka fotek przed wejściem do Mori Tower. Jest tutaj potężna rzeźba z brązu i marmuru, która przedstawia pająka, zwanego „Maman”, autorstwa Louise Bourgeois. Stąd też jest ładny widok na Tokyo Tower, która znajduje się niedaleko.













W dzielnicy Asakusa, która leży nad rzeką Sumida idę oczywiście zobaczyć świątynię Senso-ji. W nocy wygląda ona chyba jeszcze lepiej niż w dzień, a na dodatek jest tutaj znacznie spokojniej. Wpierw jednak przechodzi się przez bramę Kaminari-mon. Z tego miejsca chcę wrócić inną drogą, wiec idę na wybrzeże, skąd bardzo ładnie widać wieżę Tokyo Skytree oraz „kupę”. Jeżeli dobrze pamiętam jest to rzeźba jednego z japońskich browarów? Po godzinie 24 wracam do hostelu. Jest weekend i rzeczywiście na chodnikach można spotkać tłumy młodych Japończyków idących na imprezę.















Kolejny dzień zaczynam od śniadania, które jest wliczone w cenę pobytu. Otrzymuję jedną szklankę wyciskanego soku z pomarańczy (rzeczywiście bardzo smaczny) oraz tackę na którą mogę nałożyć sobie pieczywo oraz zupę. Do picia jest jeszcze kawa, herbata i woda. Następnie wymeldowuję się i ruszam w stronę stacji meta, żeby pojechać z dwoma przesiadkami na lotnisko Narita. Cena przejazdu to 1190 jenów, czyli tyle samo co w tamtą stronę. Nawet znajduję bankomat, który pozwala mi wypłacić 1000 jenów z karty Revolut. Już nie wierzyłem, że taki trafię, a tu miła niespodzianka! Na lotnisku melduję się na 2 godziny przed lotem, a teraz czeka mnie krótki, bo 2 godzinny rejs do Seulu na pokładzie Asiana i ich Airbusa A380 w klasie biznes. A następnie przesiadka i lot do Hong Kongu.....









Melduje się z lotniska w ICN, gdzie mój lot został przebukowany dopiero na godzinę 14 z minutami, ale po rozmowie przy check in udało mi się dostać podobno ostatnie miejsce na rejs o 10:20, więc niebawem boarding! :)Udaję się do stanowiska check in linii Asiana. Do klasy biznes nie ma zupełnie kolejki, więc szybko dostaję swój bile, a także zaproszenie do saloniku i udaję się do kontroli bezpieczeństwa. Na lotnisku jest wyraźnie zaznaczony fast track, gdzie ponownie wszystko przebiega bardzo płynnie. Do wyboru mam dwie poczekalnie – United i ANA. Po drodze pierwsze jest United, więc wchodzę tam, pomimo, że pani podczas odprawy zdecydowanie rekomendowała ten drugi. Mam jednak trochę czasu, więc sprawdzę czy miała rację.





















Zaletą tej poczekalni jest fajny widok na płytę lotniska w Naricie. Jeżeli za to chodzi o ofertę gastronomiczną to jest bardzo biednie, jednak jest smaczne sushi, którego wybór jest znacznie mniejszy w tym drugim saloniku. Spędzam tutaj jakieś 30 minut po czym udaję się aż do bramki 47, czyli miejsca gdzie jest poczekalnia ANA.











Rzeczywiście ten salonik jest nieco lepszy, chociaż zdecydowanie brakuje mu widoku. Znajduje się jakby w piwnicy bez okien, co nie robi najlepszego wrażenia. Można za to zamawiać potrawy z karty, które są bardzo smaczne. Obawiałem się, że będzie tutaj tłok, a wręcz odwrotnie – nie ma zbyt wielu pasażerów. Chociaż ten pierwszy był jeszcze bardziej pusty.