Fly4free.pl

Do jedzenia do wyboru była wołowina lub owoce morza. Tym razem postawiłem na to pierwsze i zdecydowanie się nie zawiodłem. Jedno ze smaczniejszych dań podczas ostatnich lotów. Zaczęło się jednak od przystawki, a kiedy lecieliśmy nad Jeju podano danie główne. Do wyboru było kilka rodzajów sosów. Postawiłem na najostrzejszy, ale nie było wcale tak źle.





Lądowanie w Hong Kongu przy lekkim wietrze, ale spokojne. Podjechaliśmy pod rękaw, więc mogłem samolot opuścić jako jeden z pierwszych. To pozwoliło uniknąć dalej kolejek i szybko wyjść z lotniska. Kupiłem bilet na autobus do dzielnicy Mongkok, który kosztował 33 HKD (ok. 15 złotych). Czas przejazdu to mniej więcej godzina. Już po drodze można było zobaczyć skutki wczorajszego tajfunu. Rzeczywiście widać, że jego siła była nadzwyczajna.









Z przystanku ruszyłem w kierunku hotelu Hilton Garden Inn Hong Kong Mongkok, gdzie miałem zarezerwowany nocleg. Zaczęło się od rozczarowania, kiedy poinformowano mnie, że basen na dachu jest zamknięty właśnie z powodu silnych wiatrów. W związku z tym zostawiłem rzeczy w pokoju i postanowiłem pójść na obiad do Tim Ho Wan, czyli najtańszej restauracji z gwiazdką Michelina na świecie. To w zasadzie bardziej bar, do którego miałem 1,5 kilometra spaceru. Tim Ho Wan (co po kantońsku znaczy: „Niech się wiedzie") otworzył dawny mistrz dim sumów z hongkońskiego Hotelu Czterech Pór Roku. Jak jest w środku? Słabo – wystrój niespecjalny, nieuprzejma obsługa i brak porządku.









Na początek dostałem jadłospis oraz dzbanek gorącej herbaty. Na karteczce zaznaczyłem dwie pozycje, które chciałem zamówić, po czym mi ją zabrano i musiałem poczekać jakieś 5 minut na pierwsze danie. Smaczne, takie 7.5/10. Później drugie, przeciętne, takie 6/10. I to na tyle z mojej przygody w tym miejscu. Jakbym miał ponownie się tu wybrać to tylko w przypadku, gdyby to miejsce było mi po drodze. Inaczej wybrałbym na pewno inną restaurację.









Pogoda zaczynał się lekko psuć, więc wróciłem do hotelu, wziąłem prysznic i chwilę odpocząłem. Następnie ruszyłem na południe Kowloon, żeby wziąć udział w jednej z największy atrakcji miasta, czyli Symfonii Świateł. Jakieś 45 minut zajęło mi dotarcie na promenadę Tsim Sha Tsui, gdzie czekał już tłum turystów. Pokaz trwa zaledwie 10 minut, ale jest przepiękny i na pewno warto w tym uczestniczyć.











Tuż obok znajduje się mój ulubiony hotel IC, do którego postanowiłem zajrzeć i napić się zimnego piwa z takim widokiem jak widzicie poniżej. Smakuje zdecydowanie lepiej. Po godzinie 21 w tej restauracji obowiązuje już minimalna wartość zamówienia, chociaż miejsc było sporo wolnych.









Wracam do hotelu odwiedzając jeszcze kilka miejsc zaznaczonych na mapie. Wstępuję także do marketu na drobne zakupy. Na miejscu korzystam z vouchera na drink powitalny i tu duże zaskoczenie. Pani w barze informuje mnie, że przysługuje mi zarówno piwo jak i danie z menu (jakieś pierożki dim sum), ale kuchnia jest już zamknięta. Co zrobić, w takim razie proszę tylko o piwo i siadam wygodnie na fotelu. Po chwili otrzymuję jednak nie tylko piwo, ale także tutejsze ciasteczka, a kiedy już wszystko zjadam i wypijam to dostaję dokładnie drugi taki sam zestaw. Ten już biorę do pokoju.











To moje ostatnie godziny w Azji. Kolejnego dnia czeka na mnie lot ANA do Tokio i szybka (obym zdążył) przesiadka na rejs do Los Angeles.@Apocalipse z dhostingu? Powinno śmigać elegancko, nigdy nie miałem problemów. @macio106 dziękuję :)Kolejny dzień w którym muszę działać od wczesnego poranka. W hotelu Hilton Garden Inn w Hong Kongu śniadanie jest serwowane od 6:30, a mój lot jest już o 9:40. Postanawiam jednak, że pójdę coś zjeść, wziąłem ze sobą plecak i w restauracji byłem kilka minut przed w pół do siódmej. Chwilę po mnie przyszły kolejne osoby z walizkami. Oferta śniadaniowa jest bardzo przyzwoita, więc nie żałuję, że tu zostałem. Takiego wyboru nie miałbym w żadnym z saloników na lotnisku. Wybór był znaczny zarówno dań kuchni zachodniej, jak i lokalnej. Była też stacja, gdzie przygotowywano omlety, gofry i naleśniki.







Opuszczam hotel w biegu przed 7, kierując się na przystanek autobusu A21, który jest najtańszą opcją dotarcia na lotnisko. Długo nie jedzie, ale schodzą się inni podróżni, więc jest nadzieja. Trasa na lotnisko zajmuje znacznie mniej, niż pokazuje to Google Maps, więc jestem na miejscu chwilę po 8:00. Udaję się do automatu po swój bilet linii ANA do Tokio i dalej United do Los Angeles. Nie mogłem zrobić odprawy przez Internet, bowiem kazano mi zgłosić się do agenta na lotnisku, a tutaj jakoś przeszło bez problemu. Całe szczęście bo kolejka do agentów była spora. Również tłum czekał do kontroli bezpieczeństwa, ale poszło sprawnie.











Zdążyłem nawet jeszcze wskoczyć do saloniku Plaza Lounge, ale to tylko dlatego, że lot miałem z gate’u 40, a on znajduje się właśnie obok niego. Tutaj kolejny problem – kolejka do wejścia to ponad 10 osób, ale czytników karty Priority Pass są co najmniej trzy na wyposażeniu, więc również nie trwa to długo. Obchodzę poczekalnie, zjadam coś słodkiego i ruszam na boarding. Mam pewność, że prześpię cały lot, bo poprzedniej nocy nie spałem ani chwili (trochę celowo, trochę w sumie nie chciało mi się).







Wejście do samolotu przebiega sprawnie i kulturalnie. Zajmuję moje miejsce z przodu klasy ekonomicznej i…. zasypiam. Miałem napisać coś więcej o locie ANA, ale trudno mi cokolwiek powiedzieć poza tym, że fotele są naprawdę bardzo wygodne, dużo jest miejsca na nogi i system rozrywki wygląda na rozbudowany. Na 30 minut przed lądowaniem budzi mnie stewardessa z pytaniem/troską o to czy coś zjem, bo wie, że spałem podczas posiłku i jakiejś przekąski (która była moment wcześniej). Ja ledwo przytomny dziękuję i wracam do spania, aż do momentu aż samolot dotknął płyty lotniska Narita. Oh, od razu poczułem się lepiej, ale… byłem głodny. Czas na przesiadkę to 1,5 godziny, więc szybkim krokiem udaję się do najbliższego lounge, którym w tym wypadku był salonik linii KAL. Przypomniałem sobie, że byłem w nim już kilka lat temu wracając z Tokio Aeroflotem przez Moskwę. Nic się tu nie zmieniło. Nadal trudno o miejsce, wybór jedzenia i picia bardzo ograniczony.











Wracam na boarding UA33 do Los Angeles. I tutaj ciekawostka, że nikt ani razu nie sprawdził mojej wizy, którą mam w drugim paszporcie, nawet o nią nie zapytał. Tak więc w przypadku jej braku byłbym niewpuszczony do USA na lotnisku w LA. Ale po kolei. Tutaj zostałem wylosowany do dodatkowej kontroli, która przebiegła w sympatycznej atmosferze. A po wejściu na pokład i zajęciu miejsca przyszła do mnie stewardessa czy chcę się przesiąść bo jest jeden wolny rząd w Economy Plus. To sprawiło, że miałem dużo miejsca na nogi, fotel wolny obok mnie i 10 godzin lotu przed sobą. Tym razem zjadłem obiad – całkiem smaczny kurczak i obejrzałem jeden film. Po tym poszedłem spać, żeby obudzić się na godzinę przed lądowaniem. I tutaj po raz kolejny muszę powiedzieć, że jestem bardzo pozytywnie zaskoczony tym rejsem. United ze swoim 787 daje radę i wszystko było naprawdę na najwyższym poziomie – od obsługi, jedzenia, po chociażby aspekt czystości toalet czy temperatury na pokładzie. Mimo, że to klasa ekonomiczna to nie przyleciałem zmęczony i mogłem od razu ruszyć na spacer po Mieście Aniołów.