Fly4free.pl

W końcu śledząc trasę na mapie postanawiam wyjść i rozpocząć spacer po mieście. Nie mam problemu z oddychaniem, pomimo, że jestem na znacznej już wysokości i oddychać trzeba mocno rozrzedzonym powietrzem. Bogota ma łatwy układ ulic – regularny i uporządkowany. Poza tym dodajmy, że jest to pokaźnej wielkości społeczność, która liczy 6 milionów mieszkańców.









Mój spacer był początkowo wyjątkowo spokojny i beztroski. Sprawdzałem kierunek, szedłem większymi ulicami, kierując się konsekwentnie do centrum. W pewnym momencie podszedł do mnie z tyłu jakiś bezdomny w wieku ok. 35 lat i zaczął coś mówić po hiszpańsku. Nic nie rozumiałem, więc szedłem dalej nie zwracając na niego uwagi. Ten zaczął iść szybciej, równo ze mną, stawał się głośniejszy i zrozumiałem, że chce pieniądze. Kiedy przyspieszyłem, odpowiedziałem coś po angielsku to nagle wyszedł przede mnie i spojrzał mi w oczy. Miał całe przekrwione, były dosyć ciemnej karnacji i niższy ode mnie. Stawał się agresywny i zniecierpliwiony. Ominąłem go i przyspieszyłem, jednak wtedy ponownie pojawił się przede mną i z rękawa, który był już mocno rozciągnięty i zasłaniał jego dłoń wyciągnął… nóż. Duży nóż, nie zwykły scyzoryk. Po tym przemówił także po angielsku, oznajmiając, że mam dać mu pieniądze. Zrobiło się gorąco, w pobliżu nie było nikogo, najbliżej jakieś 100 metrów inne osoby jego pokroju. Czułem, że muszę stąd uciec, ale na plecach miałem plecak z rzeczami, których nie nadałem do luku bagażowego. Powiedziałem, że nic mu nie dam i znacząco przyspieszyłem, po czym zapytałem czy jest pewny czy ja także nie mam broni?! To pewnie głupie, ale tak palnąłem... Zatrzymał się, aż nie wierzyłem, więc odwróciłem się. Chował nóż do rękawa i krzyczał „no stress man, no stress”. Absolutnie mu nie ufałem, więc przebiegłem na drugą stronę ulicy, kątem oka sprawdzając, czy on lub inny z jego „kolegów” nie idzie za mną. Zakręciłem się w uliczkach, żeby mieć pewność, że mnie nie znajdzie i poszedłem dalej. Uf, ta chwila znaczącego stresu sprawiła, że chciałem szybko wrócić na lotnisko i absolutnie nie czułem się pewny. Od tej chwili każda spotkana tu osoba wydawała mi się podejrzana.









W tym momencie jestem lekko sparaliżowany, wyjmuję telefon po dwukrotnym obejrzeniu się za siebie i w zasadzie chcę tylko szybko przejść przez miasto, coś zobaczyć i wrócić na lotnisko. W związku z tym po prostu pokażę Wam kilka fotek, które zrobiłem.





Na koniec docieram do Plaza Bolivar, gdzie ponownie zaczepia mnie jakiś bezdomny. Idzie za mną, coś krzyczy. Pomimo, że jest tutaj sporo ludzi, to nie można czuć się bezpiecznie. Przechodząca policja w ogóle nie reaguje na to. Postanawiam zamówić Ubera. Łapię WiFi bez problemu, kierowca zjawia się po 5 minutach. Kiedy już mam wsiadać podchodzi do mnie jakiś dżentelmen w koszuli i coś mówi po hiszpańsku. Niestety go nie rozumiem, ale nie każe mi wchodzić do samochodu. Pokazuje mi, że mam iść do informacji turystycznej na rogu. Kierowca czeka i nic nie mówi. Nie wiem co robić. W aplikacji Ubera widzę, że kierowca ma ocenę 4.9 i ponad 5000 przejazdów, więc raczej nie mam się czego bać. Ale postanawiam sprawdzić o co chodzi i idę do informacji.

Tutaj miła dziewczyna mówi trochę po angielsku. Wyjaśnia mi, że Ubera jest bezpieczny i nie powinienem się bać, nie wie sama czemu ten człowiek do mnie podszedł. Sama pomaga mi zamówić Ubera pod wejście do jej biura i tłumaczy kierowcy gdzie ma mnie zawieźć. Kierowca prosi, żebym usiadł z przodu, bo Uber jest tutaj nielegalny i nie wolno mu wjeżdżać na lotnisko. Przejazd jest sympatyczny, czuję się bezpiecznie.





Na lotnisku kieruję się do kontroli bezpieczeństwa, a następnie do saloniku Avianca (Avianca Diamond Elite Lounge), który jest dedykowany pasażerom klasy biznes. Jest jeszcze druga poczekalnia dla Star Alliance GOLD. Zjadam drugie śniadanie i chwilę pracuję na komputerze do momentu aż ten nie rozładował mi się… Zgubiłem gdzieś przejściówkę, a tutaj nie mieli ich do wypożyczenia. Już jest na tyle blisko lotu, że nie ma sensu kupować. Rozglądam się po poczekalni, robię trochę zdjęć i idę na boarding.







Wrócę na moment do tematu saloniku. Jest on całkiem niezły, ładnie urządzony z różnymi sektorami (do odpoczynku, do pracy etc.) i sporym wyborem jedzenia (dużo owoców, sałatek, coś na ciepło). Skromny, ale wystarczający wybór alkoholu, lodówki z napojami i ekspresy do kawy. Niczego mi nie brakowało, ale też nie było nic takiego, żebym powiedział „wow”.







Kabina klasy biznes podzielona jest na dwa sektory. W pierwszym jest pięć rzędów, a w drugim tylko dwa. Ja niestety trafiłem na miejsce w ostatnim, na dodatek na środku. Nie było już wyboru, kiedy robiłem odprawę, bo klasa biznes była pełna. Konfiguracja siedzeń to 1-2-1 (odwrotna jodełka). W sumie 28 miejsc (+ 222 w klasie ekonomicznej). Siedzenie jest całkiem wygodne, chociaż nie aż tak jak np. w LOT. Tutaj mamy jednak dużo większą prywatność. Pod prawą ręką znajduje się schowek, a nad nim opuszczany podłokietnik (nie steruje się nim elektronicznie jak np. w 787 Air Canada). Po lewej stronie miałem dostęp do schowka na słuchawki, gniazdka elektrycznego, portu USB i złącza słuchawkowego. Powyżej pilot z wyświetlaczem od IFE, lampka od czytania i panel do sterowania fotelem. Pełen wypas!







Przed lotem dostaliśmy koce i poduszki (brak prześcieradła) oraz kosmetyczki z różnymi gadżetami. W toalecie, której też zrobiłem zdjęcie nie było żadnych dodatkowych kosmetyków. W czasie lotu obejrzałem dwa filmy, co jest tutaj możliwe na 16 calowym ekranie, który wyskakuje z fotela przed nami po naciśnięciu odpowiedniego przycisku. Na początek, jeszcze przed rozpoczęciem kołowania podano napój powitalny (woda, sok lub szampan) i orzeszki. Później przyjęto zamówienia na kolację (z uwagi że siedziałem w 7 rzędzie, to niestety nie miałem żadnego wyboru!). Przed posiłkiem rozdano zimne, wilgotne ręczniki.







Na dobry początek przystawka w postaci zupy pomidorowej podanej w filiżance od espresso. Jako danie główne trafił mi się kurczak, ale zdecydowanie wolałbym coś inne – była „do wyboru” jeszcze wołowina oraz makaron z kalmarami. Na deser serwowano ciasto lub lody i kawę. W każdej chwili można było zamówić z menu burgera, ale zdecydowanie nie byłem głodny. Spałem w sumie tylko ok. 3 godzin, a po obudzeniu podano mi drobną przekąskę i jeden z drinków.







Na godzinę przed lądowaniem dostaliśmy jeszcze śniadanie. Zdecydowałem się na kanapkę na ciepło, do tego kawałki serów, szybki i owoce. Proste, ale smaczne. I to w zasadzie wszystko. Lądowanie nastąpiło punktualnie, więc miałem 5 godzin czasu do kolejnego lotu. Ogólnie moje wrażenia z klasy biznes Avianca są pozytywne. W A320 było ‘normalnie’, natomiast w B787 już bardzo dobrze. Kabina jest nowoczesna, siedzenia są całkiem wygodne i jest dużo przestrzeni i schowków na nasze rzeczy. Miękki produkt mógłby być jednak lekko ulepszony. Jedzenie nie było rewelacyjne i do tego brak wyboru (żadnego!). Na pewno lepsze wrażenia mam z lotów na pokładzie tego samolotu linii AC (podczas weekendu na Alasce).



Po wylądowaniu, opuściłem samolot rękawem i poszedłem na pociąg, żeby przejechać do hali przylotów. Tym razem mój bagaż jako jeden z pierwszych był na taśmie i mogłem od razu udać się shuttle busem do terminalu 2, skąd za 3,5h miał odlatywać samolot linii Volotea do Nantes. Wpierw jednak odwiedziłem tutejszy salonik i jestem nim naprawdę bardzo pozytywnie zaskoczony. Mogłem wziąć prysznic i zjeść smaczne drugie śniadanie. Wszystko świeże i do tego bardzo duży wybór od jedzenia, po napoje. Zdecydowanie polecam wszystkim tę poczekalnię.









Na godzinę przed lotem idę już pod bramkę z której ma nastąpić boarding. Tutaj jeszcze poprzedni lot na tablicy – Alitalia do Rzymu. Spokojnie czekam, mając w głowie to, że rozkładowo mam w Nantes 1h15m na przesiadkę, to mało, ale mój kolega mieszkający we Francji zapewniał mnie, że to małe lotnisko i dam radę. Z drugiej strony to w zasadzie jedyna opcja, żeby tego dnia dolecieć z Madrytu do Poznania za rozsądne pieniądze (sam ten jeden lot kosztował trochę ponad 17 Euro). Mogłem jeszcze lecieć do Berlina Ryanairem, ale był bardzo drogi + dodatkowo musiałbym spędzić kilka godzin we Flixbusie i ostatecznie byłbym w domu w nocy.



W końcu się doczekałem, na tablicy pojawiła się informacja o moim locie. Kolejka ustawiła się pod gatem. Dużo ludzi, widać, że będzie praktycznie komplet. Boarding miał się rozpocząć o 12:00 (wylot 12:30) jednak samolotu nie było przy rękawie. Wtedy dostałem na telefonie powiadomienie, że jest opóźniony 15 minut. KUR*A, zostaje mi w najlepszym wypadku 1 godzinę na przesiadkę w Nantes. Czekam spokojnie, wchodzę na Flightradar24 i widzę, że samolot ten dopiero leci z Francji. Zaczynam się denerwować i analizować czy nie lepiej zostać w Madrycie i wrócić stąd innym lotem. Z Nantes nie ma wiele lotów, więc czekałbym mnie przymusowy przejazd do Paryża i brak szans żeby wrócić tego samego dnia.





Na tablicy pojawia się opóźnienie – odlot ma być 12:55! To skraca mój czas na przesiadkę do około 50 minut. Robi się bardzo słabo, tym bardziej, że tam muszę przejść 2 kontrole dokumentów + kontrolę bezpieczeństwa. Bagaż mam tylko podręczny, więc pół biedy. Nie powiedziałem Wam, że mój kolejny lot jest do Edynburga, skąd mam właśnie lot do Poznania. Zaczynam więc śledzić czy maszyna z Edynburga do Nantes wyleci o czasie. Niestety tak, co do minuty! Nie mogło być gorzej!





W końcu widzę, że na lotnisku kołuje samolot Volota. Ale jak on wolne jedzie pod ten gate! Wpierw deboarding, później zaczyna się nasz boarding. Aż staję w tej kolejce cały zdenerwowany. Masa ludzi, skanowanie baording pasów bardzo ślamazarne. W rękawie jestem dopiero po godzinie 13! Mam miejsce 4C, więc blisko frontu, co zwiększa moje szanse, ale przecież te są już tylko iluzoryczne. Śledzę cały czas lot Ryanaira z Edynburga i ten leci w najlepsze, żadnych opóźnień. My za to czekamy kolejne 20 minut na wypychanie i start! Samolot rusza o 13:27 !!!! To jest 57 minut opóźnienia, co daje mi na przesiadkę 18 minut, czyli… sami wiecie.



Jestem tak zmęczony, że szybko zasypiam, budzę się na 15 minut przed lądowaniem. Od razu włączam telefon, o dziwo mam zasięg. Widzę, że wylądujemy 4 minuty szybciej ;) więc zgłaszam załodze moją sytuację. Te niestety jedyne co mogą zrobić to obiecują przepuścić mnie na sam front i od razu wypuścić jak podjadą schody, dają mi wskazówki gdzie biec. Szefowa pokładu podchodzi do sprawy poważnie, angażuje się w pomoc mi. Szybko wchodzę na radar, żeby zobaczyć jak lot Ryanair z Edynburga i…. ten będzie lądował tuż PO NAS!!





To daje mi olbrzymią nadzieję na powodzenie tej misji. Lądujemy! Stoimy… widzę przez prawe okno Ryanaira, wyprzedza nas i podjeżdża na stanowisko, my zaczynamy kołować. Samolot się zatrzymuje, gaśnie sygnalizacja zapiąć pasy, wstaję, biorę plecak i torbę i podchodzę pod drzwi z przodu. Za minutę już są schody, stewardesa życzy mi powiedzenia a ja wybiegam. Przestawiam jakąś taśmę, która blokuje drzwi, bo to właśnie do nich muszę wejść. Tu od razu kontrola paszportowa a na zegarku 15:08 (!) do odlotu zostało 17 minut! Przepraszam wszystkich w kolejce i podbiegam pod okienko. Kilka sekund i biegnę dalej. Wybiegam do hali odlotów, opuszczam terminal, biegnę do drugiego (innej hali). Wbiegam do kontroli bezpieczeństwa, kolejka na minimum 30 osób! Przepraszam każdego po kolei, ludzie się uśmiechają i mi kibicują, nie ma na ich twarzach złości. Wyrzucam wszystko z torby, elektronikę, zdejmuję buty przechodzę przez bramkę, pakuję rzeczy, nie zakładam nawet paska, tylko biegnę dalej. Kolejna kontrola paszportowa, brak kolejki i już jestem na ostatniej prostej. Pytanie czy jest jeszcze samolot!?



Kończy się boarding, większość pasażerów już na schodach do samolotu, ale taaaaak zdążyłem!!! Skanuje boarding pass i już spokojnym krokiem wchodzę z tyłu samolotu na pokład Ryanaira, którym polecę około 1,5 godziny do Edynburga. Lot do Poznania mam mieć po 2 godzinach, ale ten jest opóźniony prawie kolejne 2 godziny z uwagi na późny przylot tego samolotu z Aten do Poznania (to opóźniło wylot do Edynburga) i tak już zostało. Spędzam czas w saloniku No.1 gdzie jem kolację. To bardzo fajny salonik - posiada menu, z którego można zamówić darmowo jedno danie. Buffet na zimno nie jest zbyt okazały, ale na pewno nie będziemy tutaj głodni. Siedzenia są komfortowe zarówno do pracy, jak i odpoczynku. Nie ma tez problemów z wolnym miejsce (w każdym razie wieczorem).





W Poznaniu jestem niewiele przed północą, ale jednak tego samego dnia. Udało się! Po raz kolejny okrążyłem świat dookoła, zobaczyłem kilka nowych miejsc, sprawdziłem nowe linie lotnicze i ich produkty, a także miałem przyjemność przebywać w dobrych hotelach. Dzięki wszystkim, którzy czytali tę relację. Cieszę się, że udało mi się wykonać plan w 100% i nie przeszkodził mi w tym ani człowiek w Bogocie, ani samolot Volotea w Madrycie.

Przygotuję jeszcze podsumowanie, dajcie mi na to jednak kilka dni. W listopadzie postaram się pisać kolejną relację, ale będzie nieco mniej latania, za to trasa bardzo ciekawa (m.in. PPT, IPC, PUQ, EZE, GIG).

Pobaw się w Matrixie, bo pokazuje najwięcej i wszystko praktycznie jest kupowalne na Priceline. Te posty z początku są nadal ważne, tylko działają na nowe daty. Możesz też wymieszać klasy (część w eko, a część w biz) uzyskując rozsądne ceny i sporo mil w niektórych programach.@olajaw dziękuję! a i czekam na Twoją relację:)
@correos dzięki! Internet tym razem z karty MTXC, później kupiłem sima w Boliwii, dalej jechałem tylko na lotniskowym WiFi.@danziger, @tarman @jasiub dziękuję!

Czas na krótkie podsumowanie, bo wszystkie transakcje już rozliczone i widoczne w aplikacji Revolut. Spisałem do tabelki i wyszło mi coś takiego:



Mam nadzieję, że o niczym nie zapomniałem. A teraz kilka słów komentarza. Ostatnia kolumna to tak bardziej w formie ciekawostki - spisywałem sobie ceny poszczególnych lotów/hoteli z Google Flight lub Booking.com w dzień robienia rezerwacji. Kwota wyszła nieprzyzwoita;)

Zdążyłem już odpocząć po tym męczącym maratonie lotniczym i na spokojnie mogę przekazać Wam swoje odczucia odnośnie tej wycieczki. Postaram się chronologicznie, więc zacząłem od testu klasy biznes naszego przewoźnika i jestem pozytywnie zaskoczony. LOT robi rzeczywiście to dobrze i wiele linii lotniczych może się od niego uczyć. Kabina w 787 jest lepsza dla osób podróżujących w parze, ale tutaj mi to w ogóle nie przeszkadzało. W Tokio zatrzymałem się w ciekawym hotelu z kabinami, ale takimi można powiedzieć ekskluzywnymi, które są bardzo wygodne i zdecydowanie polecam taką opcję właśnie w Japonii, gdzie za pokój w dobrym hotelu trzeba zapłacić naprawdę dużo. Ten kosztował ponad 200 zł ze śniadaniem, ale stosunek ceny do jakości oceniam jako bardzo dobry.

Następnie przyszedł czas na lot do Hong Kondu przez Seul i liczne problemy w związku z tajfunem. Na tej trasie testowałem klasę biznes Asiana i ta opcja w A380 przypadła mi bardzo do gustu. Tutaj jednak cabin crew było bardzo niesympatyczne, przez co ogólne wrażenia są przeciętne. Jednak należy podkreślić dobrą stawkę milową za taki lot w Miles & Bonus. W stolicy Korei miałem przymusowy stop i właśnie tutaj na gorąco, zarezerwowałem za punkty IC Seoul Parnas, który jest absolutnie świetnym hotelem i mogę go każdemu polecić. Jedyny minus to spora odległość od ważnych miejsc z punktu widzenia turysty.

Drugi lot Asianą miałem na pokładzie A330 do Hong Kongu i tutaj załoga była znacznie fajniejsza, ale za to układ siedzeń nieco gorszy. W tym miejscu to nie miało jednak dużego znaczenia, bo bardzo się cieszyłem, że w ogóle poleciałem i tajfun opuścił Hong Kong, bo inaczej moja cała podróż mogłaby się posypać. Nocleg w Hilton Garden Inn w dzielnicy Mongkok to niezły wybór, chociaż odległość od najbardziej charakterystycznych widoków tego miasta dosyć duża.

W dalszą trasę ruszyłem na pokładzie ANA i United w klasie ekonomicznej i tutaj moje przemyślenie, że nie było wcale tak źle. Do tego przy moim zmęczeniu nie cieszyłbym się z klasy biznes, bo i tak oba loty prawie całe przespałem. Jestem jednak pozytywnie nimi zaskoczony. Dodam jeszcze, że United przysłało mi kilka dni temu voucher na $75 za brak WiFi podczas rejsu do LAX, więc super. Napisałem tylko im miłego maila z komentarzem odnośnie lotu, nie było w nim absolutnie żadnego żądania ani reklamacji. Widać pozytywne podejście do klienta.

W Ameryce Północnej zdążyłem zobaczyć centrum Los Angeles, które dla mnie jest straszne i w ogóle nie ciekawe, a także San Diego, które zrobiło na mnie bardzo dobre wrażenie i spędziłem tam miło czas. Nocleg w hostelu nie był najgorszy, wyspałem się. Pobyt w nowym Intercontinentalu, gdzie można było za taką samą stawkę punktową zarezerwować cały apartament wspominam najlepiej. Świetny hotel, z sympatyczną obsługą i idealnym położeniem.

Z San Diego ruszyłem na pokładzie American Airlines do Boliwii, za jedyne 30 tysięcy mil w klasie biznes. Trzy loty, z czego dwa w bardzo wygodnych kabinach. Po drodze udało mi się zobaczyć centrum Dallas, gdzie nigdy wcześniej nie byłem. Najlepsze wrażenie zrobiła na mnie kabina w 777-200, o czym wspominałem w relacji. Miasto Santa Cruz w Boliwii nie jest za bardzo ciekawe i można je zwiedzić dosłownie w kilka godzin. Podobno jest dużo interesujących miejsc w okolicy, ale ja spędziłem tutaj niespełna dobę. Zatrzymałem się w prywatnym hotelu, za bardzo niską cenę. Ogólnie wszystko tutaj było tanie.

Kolejny lotniczy test to klasa biznes w COPA i tutaj olbrzymie rozczarowanie i bardzo źle wydane 21k mil w A3. Zdecydowanie nie warto dopłacać 8,5k mil do tej klasy, ponieważ różnice w stosunku do ekonomicznej są niewielkie, a saloniki na tej trasie były bardzo przeciętne. Zaczynając od tego, że Santa Cruz musiałem korzystać z Priority Pass, a w Panama City była poczekalnia pokroju tej poznańskiej. Stolica Panamy była pierwszym i ostatnim miejscem, gdzie nie do końca dopisała mi pogoda, ale samo miasto zrobiło na mnie niezłe wrażenie. Historyczna część jest bardzo ładna i ciekawa, a do tego widok na wieżowce robi super wrażenie.

Kolejny lot to także spore rozczarowanie na pokładzie COPA i w dodatku zgubiony bagaż. Zdążyłem niestety tylko zrobić spacer po Guayaquil, ale miasto to przypadło mi do gustu i chętnie tutaj wrócę (najlepiej w drodze na Galapagos;)). Wybrałem nocleg blisko lotniska korzystając z systemu poleceń na booking.com, żeby uzyskać niską cenę. I na koniec wyprawy sprawdziłem jaką linią jest Avianca. Najpierw wczesno-poranny lot do Bogoty na pokładzie A320 i tutaj już wrażenia znacznie lepsze niż w przypadku COPA. Wygodniejszy fotel, rozbudowane IFE i sympatyczniejsza obsługa. O tym co działo się w stolicy Kolumbii nie będę ponownie pisał, ale kto jeszcze nie wie, to zachęcam do lektury ostatniej części relacji. Do Europy wróciłem na pokładzie Dreamlinera z moim ulubionym układem siedzeń, co także kupiłem za mile A3. Wydałem ich sporo na ten trip, ale coraz bardziej boję się chomikować wszelakie punkty, bo ciągle następują kolejne to dewaluacje.

Powrót z Madrytu do Poznania to prawdziwa próba nerwów. Moja ryzykowana trasa okazała się być prawie niewykonalna z powodu opóźnienia lotu do Nantes, ale koniec końców dopisało mi szczęście i wróciłem po 12 dniach do domu.

Dzięki wszystkim za uwagę i komentarze :)