Fly4free.pl

Za całość zapłaciłem 260 bahtów.

Najedzony zahaczyłem jeszcze o stoisko z kokosami i dwa kokosy później stwierdziłem, że czas wracać na statek.

Powrotny Grab kosztował trochę więcej niż parę godzin wcześniej – 520 bahtów. Zapewne trafiłem na godziny większego ruchu a i odległość była trochę większa. Kurs zajął tym razem tylko około 20 minut a z wjazdem na teren portu nie było najmniejszego problemu. Kierowca odstawił mnie pod sam statek.

Tymczasem handel w portowych kramach kwitł w najlepsze:



Biznes is biznes :-)

Podsumowując wizytę w Pattaya powiem najkrócej jak się da: plaża oraz zagłębie imprezowe w tej miejscowości – chociaż może i warte zobaczenia na pewno nie są miejscami dla mnie. Ale pozostała część tego co widziałem już zdecydowanie tak.

Po powrocie do kabiny czekała na mnie informacja, że zbiórka uczestników wycieczki do Bangkoku następnego dnia została wyznaczona bardzo wcześnie bo na 6 rano. Czekała mnie krótka nocka…

PS. Prawdopodobnie przy zmianie obiektywu coś mi kapnęło na matrycę w aparacie-stąd na niektórych zdjęciach widać plamki, na które zwrócił uwagę @juggler5. Nie wygląda to dobrze ale będę to jeszcze próbował jakoś opanować.Jednodniowa wycieczka do Bangkoku z portu w Laem Chabang może się wydawać trochę bez sensu – zarówno ze względu na odległość jak również wielkość miasta. Zdecydowałem się jednak na nią ponieważ jestem w trakcie przygotowywania jakiejś tradycyjnej objazdówki po Azji i z racji tego, że nigdy tutaj nie byłem chciałem zobaczyć, czy w ogóle warto planować na to miasto więcej czasu. A poza tym z mojego punktu widzenia wycieczka była za darmo…więc tylko brać :-)

Wyjechaliśmy parę minut po 6-ej. Aż dziwne, że wszyscy o tej porze byli tak zdyscyplinowani i na nikogo nie trzeba było czekać. Wycieczka była łączona (tzn. dwujęzyczna) – w jednym autobusie mieliśmy grupę niemiecko- i angielskojęzyczną – zdecydowanie ciekawiej jednak mówiła pierwsza przewodniczka.

Przejazd do Bangkoku minął nam bardzo sprawnie – niespełna 2 godziny. Wynikało to prawdopodobnie z tego, że było to w sobotę, kiedy ruch jest mniejszy. I faktycznie – ani tam, ani z powrotem nie staliśmy nigdzie w jakichś wielkich korkach.

Z perspektywy gościa z autobusu wycieczkowego, którego przewodnik prowadzi za rączkę i pokazuje to co jego zdaniem należy pokazać, Bangkok to miasto kontrastów. Wieżowce i nowoczesne apartamentowce sąsiadują z dzielnicami biedy. Może nie widać tego tak drastycznie jak w Brazylii czy Mumbaju – ale szczególnie nieco dalej od centrum nie trzeba się szczególnie wysilać, żeby to dostrzec:





Przez ostatnie kilkadziesiąt kilometrów autostrada jest poprowadzona estakadą (co ciekawe pod nią jest druga – równie szeroka droga lokalna). Dzięki temu można zobaczyć panoramę miasta:



Pierwszym celem naszej podróży była świątynia buddyjska Wat Benchamabophit razem z całym kompleksem zabudowań, znana głównie jako Marble Temple. Jest to jedna z świątyń królewskich najwyższej (pierwszej) kategorii. To właśnie tutaj – u podstawy posągu Wielkiego Buddy zostały złożone prochy zmarłego 2 lata temu i cieszącego się wielką popularnością króla Tajlandii:





Po wejściu do środka można zobaczyć posąg Wielkiego Buddy oraz piękne wykończenia świątyni:



Bezpośrednio do świątyni przylega duży dziedziniec z krużgankami:



Oprócz zapachu kadzideł klimat miejsca dopełnia dźwięk z setek dzwonków poruszanych przez wiatr i turystów:



W krużgankach dziedzińca można zobaczyć dziesiątki posągów Buddy w różnych pozycjach medytacyjnych:



Mnichom nie wolno posiadać zegarków – stąd rytm dnia jest wyznaczany uderzeniami dzwonu. Na terenie kompleksu zachował się zabytkowa dzwonnica służąca właśnie do tego celu:



…oraz pomieszczenia zarezerwowane w przeszłości wyłącznie dla króla:



Teren kompleksu przecina kanał ze stylowymi mostkami i fontannami (akurat niewidocznymi na zdjęciu):



Miejsce jest bardzo ciekawe, szczególnie jeśli posłucha się o jego historii oraz życiu mnichów (i w ogóle jak zostać mnichem – wcale nie jest to proste).

Kilka słów komentarza należy się osobie Króla Tajlandii. Jego posągi oraz przede wszystkim zdjęcia i obrazy są obecnie dosłownie wszędzie – na każdej ulicy, w każdym miejscu publicznym, świątyni, sklepie a nawet w tuk-tuku.







Król w Tajlandii cieszy się autentycznym nimbem boskości. Kult to mało powiedziane. Jak dotąd wydawało mi się, że stopnia uwielbienia dla władcy jakiego widziałem w Omanie (również autentycznego – sułtan cieszy się tam powszechnym szacunkiem) nie da się pobić. Dziś mogę powiedzieć, że w porównaniu z Tajlandią, w Omanie kult sułtana jest niczym.

Ciekawą kwestią jest osoba króla, który wstąpił na tron około 2 lata temu po śmierci swojego ojca. Nie był on wówczas w społeczeństwie zbyt popularny – kojarzono go głównie z imprezowego stylu życia oraz tego, że zdecydowaną większość czasu spędzał w Europie wywołując co jakiś czas różnego rodzaju skandale. Po śmierci ojca zajął jego miejsce na tronie i powoli widać, że wchodzi w swoją rolę – chociaż w wielu miejscach wizerunkom obecnego króla towarzyszą obrazy/zdjęcia przedstawiające poprzedniego króla. Jak widać, syn musi jeszcze cały czas budować swoją pozycję opierając się na wielkim autorytecie jakim cieszył się jego ojciec. Z tego co mówił przewodnik, aktualnie trwają przygotowania do koronacji króla – żałoba po śmierci poprzedniego właśnie dobiega końca.

A ponieważ niedługo wypływamy z portu w Sihanoukville w Kambodży i wkrótce stracę zasięg lokalnej siedzi (tak na marginesie fatalnej), ciąg dalszy relacji z Bangkoku wrzucę dopiero pojutrze, gdy dopłyniemy z powrotem do Singapuru. Jutro w planie mamy dzień na morzu.

Mam małe zaległości w relacji ale myślę, że wtedy nadrobię zarówno relację z pozostałej części wycieczki do Bangkoku jak również napiszę nieco na temat bardzo ciekawej dzisiejszej wizyty w Kambodży :-)Naszym następnym celem w Bangoku był położony w sąsiedztwie Fortu Mahakan pawilon reprezentacyjny o skomplikowanej nazwie „Mahajetsadabodin Royal Pavillion”. W miejscu tym odbywają się oficjalne przyjęcia gości zagranicznych podczas wizyt państwowych:





Bezpośrednio za nim znajduje się kolejny kompleks świątynny „Wat Ratchanaddarm” znany również jako „Metal Temple”:



Trzeba w ogóle przyznać, Bangkok świątyniami stoi – samych buddyjskich jest w mieście ponad 400.

Kolejna na naszej trasie była również świątynia królewska – Wat Suthat. Niestety ze względu na prowadzone prace renowacyjne, była ona częściowo zasłonięta rusztowaniami:



Na krużgankach świątyni można zobaczyć dosłownie chyba ze dwie setki złotych posągów Buddy słusznych rozmiarów:







Najbardziej znacznych donatorów świątyni honoruje się w ten sposób, że ich prochy wraz z tabliczką z danymi oraz czasami zdjęciem składa się u podstawy jednego z posągów. Prochy mniej znacznych ale nadal istotnych darczyńców są z kolei wmurowywane w ścianę pomiędzy posągami Buddy:



W Wat Suthat spotkaliśmy również – jak dotąd – największą liczbę mnichów:







Oczywiście największy posąg Buddy znajduje się wewnątrz świątyni:





W świątyni na szczególną uwagę zwracają malowidła na wszystkich jej ścianach – od podłogi do sufitu. Prezentują one historię życia Buddy.

Po zakończeniu wizyty w świątyni czekała nas jeszcze niespełna półgodzinna przejażdżka tuk-tukami w okolicach innych atrakcji Bangkoku:







W tuk-tukach było głośno a jazda odpowiednio dynamiczna – z zajeżdżaniem sobie drogi, wyprzedzaniem wbrew wszelkim regułom i gwałtownym zmianom kierunku :-) Nie da się ukryć, że mijane miejsca (np. Pałac Królewski) wyglądały interesująco i przynajmniej dla mnie – zdecydowanie zachęcająco do dłuższej wizyty w Bangkoku. Ze względu na bardzo dynamiczną jazdę, duży ruch wokół nas oraz to, że pasażer w tuk-tuku siedzi relatywnie nisko, nie zamieszczam jednak zdjęć z tej części wycieczki – po prostu w zdecydowanej większości nie nadają się one do niczego :-)

Po lunchu zostało nam jeszcze trochę czasu wolnego na zakupy i trzeba było wracać do portu w Laem Chabang. Droga powrotna przebiegła bardzo sprawnie i po około 2-óch godzinach byliśmy na miejscu.

Bangkok mam liźnięty ale wiem, że na pewno warto tam przyjechać na dłużej. Jest już wpisany na listę :-)

A tymczasem przybijamy właśnie do portu w Singapurze. Żeby się wybrać do miasta trzeba odebrać paszport – wczoraj Costa zorganizowała ich dystrybucję:






W Singapurze trzeba zaliczyć w porcie kontrolę face-to-face z paszportem w ręku i z pełnym ceremoniałem imigracyjnym (deklaracja celna, stempelki itd.). A tak w ogóle to w paszporcie przybyły mi po dwa stemple z Tajlandii oraz Kambodży i naklejka z wizą Kambodży. Jeszcze chwila i zacznie brakować w nim miejsca – tym bardziej, że to jeszcze nie koniec bo przez najbliższy tydzień zapewne jeszcze dwa razy ostempluje go Singapur (dziś i za tydzień) a dodatkowo Tajlandia i Malezja. W tej części świata wyjątkowo kochają pieczątki :-)Sihanoukville to kolejny punkt na trasie mojego rejsu – trochę bardziej egzotyczny niż pozostałe, bo położony w Kambodży. Miejsce to podobnie jak port w Laem Chabang na rejsowych forach dyskusyjnych wywołuje sporo skrajnych emocji. Z tego powodu z jednej strony nie nastawiałem się tutaj na jakieś cuda, z drugiej zaś aby zobaczyć jak najwięcej, w ramach kasy otrzymanej od Costy zarezerwowałem sobie kilkugodzinną wycieczkę ze statku. Pozostałą część dnia planowałem natomiast poświęcić na jakiś szybki objazd po Sihanoukville.

Port w Sihanoukville to obiekt przemysłowy. To pierwszy widok tuż przed przybiciem do nabrzeża:



Szczególnie intrygująco wyglądał położony w pewnej odległości od lądu (dobre kilkaset metrów) ciąg skał/maleńkich wysepek zabudowanych rybackimi domkami na palach:






Po porcie nie wolno poruszać się samodzielnie. Dla pasażerów dostępny był kursujący pomiędzy statkiem a bramą portu darmowy shuttle bus – skorzystanie z niego było obowiązkowe, chyba, że ktoś wybierał się na wycieczkę ze statku (autobusy wycieczkowe czekały bezpośrednio przy burcie statku).

Celem mojej wycieczki był Park Narodowy REAM położony ok. 20 km od naszego portu. Wycieczka ponownie była łączona (angielsko-niemiecka) a naszym przewodnikiem był Kmer o trudnym do wymówienia (nie mówiąc o zapisaniu) imieniu. Swoją drogą ciekawe jakim cudem Costa znalazła miejscowego Kmera mówiącego w miarę sensownie w tych obu językach :-)

Pierwsze moje wrażenie z Kambodży pokrywało się z tym, co można przeczytać w necie: dlaczego tu jest tak brudno ? Wszędzie jest pełno śmieci, nie istnieją prawie w ogóle kosze na śmieci, wszyscy wyrzucają wszystko wszędzie gdzie popadnie. Góry śmieci towarzyszyły mi praktycznie przez cały dzień i pod tym względem to był chyba najbardziej zaśmiecony kraj jak dotychczas odwiedziłem. Z całym szacunkiem ale Indie, Nikaragua czy Gwatemala, w których generalnie śmieci są wszechobecne wysiadają przy Kambodży w tej konkurencji. Przewodnik sprawę śmieci załatwił prosto: w Sihanoukville jest teraz jeden wielki plac budowy. Jego zdaniem, gdy zakończą się budowy to wszystko zostanie posprzątane. Ale jakoś średnio w to wierzę – moim zdaniem zajmie to całe pokolenie – i niestety trzeba zacząć od edukacji na podstawowym poziomie w szkole. Poza tym, po tym co widziałem po drodze uważam, że problem wcale nie dotyczy tylko Sihanoukville. Zresztą do tego, jak wygląda kambodżańska, prowincjonalna szkoła jeszcze dojdę…

Ale w jednym przewodnik miał rację: Sihanoukville to faktycznie gigantyczny plac budowy. Kapitał chiński buduje tu kolejną azjatycką jaskinię hazardu. Na dziś w mieście funkcjonuje 71 kasyn, kolejnych ponad 100 jest w budowie. Rozmiary niektórych z nich budzą przerażenie – są to obiekty podobnej wielkości co największe kasyna przy Stripie w Vegas.

Jak powiedział przewodnik, praktycznie każdy inwestor zaczyna budowę od ogrodzenia i bramy. Nie ma jeszcze nic, ale ogrodzenie i brama prowadzące de facto do niczego już są. Faktycznie, było to widać w wielu miejscach:





Niektóre obiekty są w miarę kompaktowe chociaż mało finezyjne jeśli chodzi o architekturę:



Najgorsze jest jednak to, że pod budowę kasyn i hoteli są karczowane olbrzymie połacie lasów w głębi lądu – również w bezpośrednim sąsiedztwie parku narodowego:



Nasza podróż do celu prowadziła jedną z głównych dróg wiodących z Sihanoukville do stolicy kraju – Phnom Penh. Wzdłuż drogi mijaliśmy cały czas uliczne targi, przydrożne bary, biedne domostwa…i wszechobecne śmieci.



Nasza podróż autobusem zakończyła się po około 20 minutach. Dotarliśmy do miejsca, które trudno opisać (po prostu jakiś parking w okolicach lasu). W dalszą podróż ruszyliśmy na piechotę lokalną drogą:



W programie wycieczki były odwiedziny przeciętnego gospodarstwa w Kambodży, wiejskiej szkoły podstawowej a następnie przejście do przystani i rejs łodzią w górę nurtu rzeki, w bezpośrednim sąsiedztwie lasu namorzynowego.

Przeciętny wiejski dom w Kambodży sprawia wrażenie bardzo lichej konstrukcji. Z reguły jest to obiekt dwupoziomowy, przy czym górny poziom (czasem bardzo niski) służy wyłącznie jako sypialnia. Całe dzienne życie skupia się na poziomie „zero”. Tak wyglądają przykładowe domostwa w Kambodży:

W wersji powszechnie spotykanej:





…oraz bardziej zadbanej:



Na potrzeby przygotowywania posiłków zazwyczaj jest wydzielona przestrzeń na zewnątrz – poza domem:





…podobnie jak miejsce odpoczynku:



Wokół domu zazwyczaj można spotkać mniej lub bardziej (raczej mniej) uporządkowany ogród, który stanowi źródło warzyw, ziół oraz owoców. Nasi gospodarze pozyskiwali z niego szczególności banany, arbuzy (co ciekawe-żółte), ananasy oraz inne owoce nie znane mi wcześniej ani z wyglądu ani nazwy.

Prawie podobnie jak śmieci w Kambodży wszechobecne są drzewa jackfruit: