Fly4free.pl

Gdy A330 Thai wylądował na lotnisku w Dhace a stojący w wysokiej trawie posępni mężczyźni w dziwnych strojach przyglądali się samolotowi, wiedziałem że jestem w dobrym miejscu. Do Bangladeszu wybierałem się od dawna. Wydawało mi się, że jest to jeden z tych krajów, które nie pozostawią mnie obojętnym. Lubię miejsca trudne, nieturystyczne, nie dla mnie muzea i słynne zabytki (przynajmniej nie zawsze). Wolę ulice i spotkania z ludźmi. Przekonałem się podczas swojej krótkiej podróży, że Bangladesz spełnia moje oczekiwania w 100%.

Stojąc w kolejce po wizę na lotnisku w Dhace, wciąż nie miałem planu. Wiedziałem jedynie, że w stolicy spędzę pierwszą noc. Gdy jechałem do hotelu, pierwszy raz od dłuższego czasu towarzyszył mi podczas podróży dreszczyk emocji. Nie wiedziałem jeszcze, że przez najbliższe 4 dni nie spotkam żadnego turysty. W samolocie, którym przyleciałem z Bangkoku wiało pustką, a w kolejce po wizę stało ze mną zaledwie kilka osób o raczej biznesowej proweniencji. Czekałem, zabijałem komary i wpatrywałem się w bijących pokłony Allahowi mężczyzn.
Z lotniska do hotelu pojechałem Uberem, stałem w korkach, z których słynie miasto, przyglądałem się mieszkańcom. W hotelu – co typowe dla krajów trzeciego świata – wydawało się być więcej osób obsługujących, niż pokojów. Trzy osoby przy wejściu do budynku, cztery w recepcji, jeden pan od parzenia herbaty, inny od windy, jeszcze inny od odprowadzenia do windy etc. Podczas mojego krótkiego pobytu w Bangladeszu, nie udało mi się wyspać w czystej pościeli.

Stwierdziłem, że spróbuję kupić bilet pierwszej klasy na słynnego Rocket Paddle Steamera. Swoje szanse oceniałem nisko, gdyż w internecie znalazłem informacje, że bilety należy kupować nawet z kilkumiesięcznym wyprzedzeniem. Szanse zmalały do zera, gdy nie udało mi się znależć właściwego biura BIWTC. Okazało się, że znana przeglądarka pokazuje zły adres, a gdy przemili Bengalczycy wsadzili mnie na rykszę, podali rykszarzowi adres i zapłacili, ten pojechał w złe miejsce. Postanowiłem spróbować jeszcze raz następnego dnia. Na razie nieśmiało zacząłem się wgłębiać w zakamarki miasta. Z każdą minutą robiło się głośniej, ciaśniej, tłoczniej.
















































































Dhaka

Miasto wymyka się wszelkim schematom i wciąż mam problem z napisaniem czegoś sensownego na jego temat. Stolica kraju, który jest ponad dwukrotnie mniejszy od Polski, z liczbą ludności przewyższająca czterokrotnie tę w naszej ojczyźnie. Chyba najbardziej przypomina mi mrowisko, gdzie każdy coś dźwiga, przesuwa, transportuje. Domyślam się, że obcym w mrowiskach może być trudno się odnaleźć, że mrówki nie życzą sobie towarzystwa i atakują. I ja byłem zagubiony, i mnie atakowano: uśmiechem, ciekawskimi spojrzeniami, kilkoma angielskimi słowami, które znali miejscowi.

- Country name?
- Your name?
- Father name?
- Wife name?
- Children?

Pytali a każdej mojej odpowiedzi przytakiwano z uśmiechem, mówiąc. Good. Wiedziałem więc, że Polska to piękny kraj, że moje imię, podobnie jak imiona mojego ojca i mojej dziewczyny są wspaniałe. Nie poznałem tylu ludzi na wszystkich weselach, na które dane mi było się wybrać w moim – już niekrótkim – życiu.


















































Dhaka nie ma do zaoferowania zbyt wielu zabytków Od zabytków i muzeów są Paryż, Londyn, Rzym. W Dhace są ludzie, brud, hałas, ogromne korki. Wedle różnych szacunków na ulice miasta wyjeżdża codziennie około miliona ryksz. Gdy pierwszy raz jechałem jedną z nich, czułem się trochę niezręcznie, gdy starszy, żylasty mężczyzna w pocie czoła wiózł moje wielkie cielsko. Poczułem się dużo lepiej, kiedy uświadomiłem sobie, że jestem jednym z lżejszych ładunków. Inwencja logistyczna Bengalczyków nie zna chyba granic. Potrafią zapakować na rykszę właściwie wszystko. Nie widziałem chyba tylko jadącego rykszą słonia, choć pewnie nawet wtedy uśmiechnąłbym się ze zrozumieniem.
Spacerowałem nieśpiesznie do momentów, w których musiałem przejść na drugą stronę ulicy. Wtedy wyostrzałem wszystkie zmysły, by nie zginąć. Wtedy jeszcze bardziej wsłuchiwałem się w dźwięki klaksonów, próbując wyróżnić te, które wymierzone były we mnie. Zdarzało się, że przejście kilometra zajmowało mi godzinę. Wydawało się, że co druga osoba chce ze mną zamienić chociaż dwa słowa, uścisnąć rękę, wymienić uśmiechy. W starej Dhace turyści nie są widywani zbyt często, szczególnie tacy jak ja – kędzierzawi, dwumetrowi, ważący sporo ponad 100 kilogramów. Nie dało się ukryć, że byłem sporą atrakcją dla miejscowych. Bardzo często zadawano mi dość intymne pytanie: how long?


































Dotarłem do rzeki Buriganga i największego portu w mieście - Sadarghat. To tu bije serce miasta. Dhaka, Sadarghat, Buriganga – przyznacie, że nazwy te brzmią dość złowrogo i tajemniczo. Przepłynąłem jedną z łodzi na drugą stronę rzeki. Tu było jeszcze biedniej, brudniej. Spacerowałem po targu, na którym dominował zapach zgniłych owoców i delikatnie psującego się mięsa. Odganiałem się od rojów much próbując znaleźć jakieś ustronne miejsce, by zebrać myśli i trochę odpocząć. Miasto, a przynajmniej ta część w której się znajdowałem, nie sprzyja intymności. I chyba tego mi najbardziej brakowało. Skrawka przestrzeni, odrobiny spokoju. Choćby przez chwilę. Chodziłem po okolicy niczym szczurołap z Hameln, a gromadka towarzyszących mi dzieci powiększała się z każdą minutą. Czterdziestostopniowy upał dawał się we znaki, byłem brudny, głodny, zmęczony. Przez te kilka godzin, Dhaka wchłonęła mnie doszczętnie. Postanowiłem wracać do Sadarghat, gdzie czekał na mnie Rocket Paddle Steamer, na którego pokład udało mi się rano kupić bilet. Znów płynąłem łódką przez Burigange, rzekę, która jest podobno tak zanieczyszczona, że nie żyją w niej żadne żywe organizmy. Nie dziwiłem się patrząc w jej czarne wody: tu płynie prezerwatywa, tu jakieś zdechłe zwierze, tu kupa innych śmieci.

Dhaka to niesamowite miasto.