Fly4free.pl

Po takiej atrakcji nadchodzi głód, który można zaspokoić w popularnej restauracji (choć my trafiliśmy do niej przypadkowo) Fat Dog. Gruby Pies jest lokalem, w którym można zjeść przede wszystkim burgery, ale są też sałatki, koktajle i desery. Lubię miejsca, w których jest klimat, wystrój na luzie.Wewnątrz można kupić t-shirty z logo Fat Dog. To się po prostu czuje, że ktoś nie robi tego tylko dla kasy, ale włożył w tę restaurację serce. Tropical fish burger pyszny i z pełnym brzuszkiem można jechać dalej.










Do parku Kuirau w miejscowości Rotoua skierowaliśmy się, ponieważ dowiedzieliśmy się, że jest tam miejsce do darmowego obkładania się gorącym błotem, co oczywiście ma niesamowite właściwości lecznicze i zdrowotne, kojące ciało i duszę. Jest sporo takich spa, ale ich ceny zwykle powalają oraz jest potrzebny na to czas. Miejsca z dostępnym błotem nie znaleźliśmy, pytaliśmy napotkanych miejscowych, ale nic nam to nie dało. W samym parku można wykonać świetne zdjęcia niczym z horrorów, ponieważ gorąca woda paruje i robi się strasznie ;]










W drodze nad jezioro Taupo przystanęliśmy na parkingu przed Huka Falls. Był moment zawahania, ponieważ byliśmy jedyni, było jakoś tak pusto i zamknięty szlaban. Z nutą onieśmielenia ominęliśmy szlaban pieszo. Jednak nic się na tej siedmiominutowej asfaltowej trasie do Huka Falls nie stało.






Żadnych psów, żadnych grubych psów i żadnej policji (naturalnie na samym początku zdania chodziło mi o zwierzęta). Latanie dronem jest zabronione, co zasmuciło Maćka. Same wodospady jak wodospady… Ja byłam dość zmęczona, zostałam wybudzona z jetlagowej drzemki, więc dla mnie szału nie było. Natomiast sama atrakcja nic nie kosztuje: jest za free, parking też, podejście łatwe i nie pochłania energii, więc można się skusić.




18.02
Dziś żeglowaliśmy… :D ja mam trochę niewykorzystany dotąd patent żeglarza jachtowego i na łódkę jestem zawsze chętna. Na szczęście nie musiałam dziś popisywać się umiejętnościami, a raczej ich brakiem. Mieliśmy Panów Skiperów. Sail Barbary to klasyczny jacht, bardzo zadbany, a właściciel profesjonalnie podchodzi do sprawy. Do tego przystojny pomocnik i uroki jeziora Taupo.














Jest przepięknie! Ładna pogoda, ale należy pamiętać, że nawet w słoneczny dzień warto wziąć bluzę czy lekką kurtkę, bo wiatr jest przeszywający. Szczególnie ucierpią te osoby, które nie mają żadnego doświadczenia związanego na przykład z zimnym dniem na Mazurach… Celem wycieczki były maoryskie rzeźby na skale. Nie są to ślady dawnego bytowania Maorysów na tym terytorium, ale praca artysty z lat siedemdziesiątych. Niemniej wygląda ciekawie i jak się nie zna prawdziwej historii to wyobraźnia pracuje.






Na koniec rejsu dostaliśmy pamiątkowe pocztówki z Sail Barbary, które było miłym akceptem na pożegnanie.
Następnie długo oczekiwana wizyta w McDonaldzie! To nie byle jaki mac! Restauracja mieści się w samolocie. Można w nim zjeść, choć nie ma klimy i jest dość gorąco. Można w nim też urządzić sobie bazę i walczyć o przeżycie jak dwóch chłopców bliźniaków. Człowiek przypomniał sobie stare czasy i tę adrenalinę :D W macu zamówiliśmy dziwne rzeczy: Łuki odgazowaną colę z bitą śmietaną, Maciek taką samą wersję fanty malinowej (!), a ja zamówiłam normalną herbatę, a dodano mi do niej mleka. To po prostu cud, że nasze jelita pracują jeszcze normalnie.














Sesja zdjęciowa odhaczona, lecimy dalej do Waitomo Cave. Nie jest to najtańsza atrakcja, bo bilet wstępu kosztuje 55 dolarów za osobę. Natomiast przeżycia bezcenne. Jaskinia jest wypełniona mnóstwem świetlików „na suficie” i płynie się pod nimi łódką. Wrażenie jak podróż pirwszorocznych do Hogwartu i ten dreszczyk emocji, czy na pewno tiara przydzieli do Gryffindoru :] Widok jest świetny! Niestety w jaskini obowiązuje całkowity zakaz robienia zdjęć, a te z folderów wyglądają jak z photoshopa. Rzecz w tym, że one photoshopa nie widziały i uwierzcie na słowo, świetliki są olśniewające!






Na koniec dnia czekała nas pięciogodzinna podróż na północny kraniec Wyspy Północnej, po drodze przejazd po zmroku przez obwodnicę Auckland z pięknym widokiem na port oraz wieżę telewizyjną. Do motelu w Paiha dotarliśmy przed północą. Noc nie będzie długa, rano pobudka i całodniowy rejs po Bay of Island!




19.02
Dzisiaj byliśmy w rejsie po Bay of Islands. Jest to zatoka z wieloma uroczymi wysepkami. Czasami jest tam możliwość zobaczenia delfinów, orek czy nawet wielorybów. Wyruszyliśmy dość wcześnie, bo o 9.30 w rejs, trwający ponad sześć godzin. 9.30 oznaczała wstanie o 7, ale było warto!










Wypłynęliśmy z miejscowości Pahia. Sama miejscowość jest wypełniona po brzegi przez biura podróży, sprzedające różne wycieczki typu właśnie rejsy po zatoce, sky dive czy przejażdżki po 90 mile beach. Jest tam też kilka sklepów z pamiątkami. W sumie ceny nie są najgorsze: 5 kartek za 5 dolarów, 2 kubki za 10 dolarów, czyli coś można wybrać dla rodzinki ;)

Pahię zapamiętam też jako miejsce, gdzie można kupić wyborne sushi (jeden duży box w cenie 10 dol) i zjeść je nad brzegiem oceanu. Pamiętajcie, tylko tutaj sushi smakuje tak dobrze! ;)
Drugim punktem na mapie rejsu jest Russel. Jest to pierwsza miejscowość, do której dotarli kolonizatorzy, słynąca później z seksturystyki i ogólnego upojenia alkoholowego. Ogólna rozpusta była spowodowana tym, iż był to pierwszy punkt na mapie, do którego docierali żeglarze po wielu miesiącach na wodach. Teraz jest już tam dość spokojnie ;)
Z ciekawszych miejsc, o które nasz operator Explore NZ zahaczył to Hole in the Rock – jak sama nazwa wskazuje – jest to dziura w masywie skalnym. Wpłynęliśmy do niej naszym speed boatem. Trochę adrenaliny było, statek ledwo się tam zmieścił, a fale dawały o sobie znać.


















Jedną z atrakcji, którą można dodatkowo wykupić na statku jest możliwość pływania z delfinami. Przyjemność ta kosztuje 30 dolarów i są one zwrotne, jeśli delfiny nie podpłyną. Podeszłam do tematu dość niechętnie. Po pierwsze, z tego co wiem, delfiny są podatne na infekcje, pochodzące od ludzi. Dlatego jakieś karaibskie pływania i całowania z delfinami w basenie w ogóle mnie nie pociągają, gdyż boję się, że to może im zaszkodzić. A po drugie: widziałam deliny dwa razy w ich naturalnym środowisku (na Filipinach i w Malezji) i wiem, że wcale nie są chętne do nawiązywania kontaktów, po prostu sobie płyną, chcą być wolne i szczęśliwie. Ile tych delfinów musiałoby być, żeby można było się nimi nacieszyć?! Reszta ekipy była bardziej zainteresowana tą atrakcją i powiedzmy, dałam się namówić… Na szkoleniu, dotyczącym zachowania w wodzie z delfinami, dowiedziałam się, że ssaków nie należy dotykać, należy unikać młodych delfinków i należy pływać w specyficzny sposób, tak żeby zainteresować zwierzę swoją osobą. Wtedy może nam poświęci trochę swojego cennego czasu. W każdej chwili mogła pojawić się ławica delfinów, która mogła się składać nawet z 200-300 ssaków, co sprawiało, że człowiek musiał być w gotowości cały czas. W jednym momencie pojawił się jakiś delfinek na horyzoncie, ale to było za mało, żeby wypuścić ok. 50 osób do wody. Stado delfinów nas nie zaszczyciło podczas tego rejsu. Czy żałuję? Hmmm… to mogłoby być ciekawe doświadczenie, ale nie lubię wtrącać się w czyjeś życie, tym bardziej życie delfina :D Uniknęłam też dodatkowego stresu w związku ze skokiem do lodowatej wody. I plus za uczciwość organizatora, bo nie ganiają jak oszalali po zatoce za małym delfinkiem i nie wrzucają ludzi do wody, w której gdzieś tam 50 m dalej mignie płetwa nie wiadomo kogo, czardżując za to 30 dolarów. W ramach „rekompensaty” ;) była możliwość wskoczenia do lekko zanurzonej siatki, która była rozpięta wzdłuż statku i łódź przyspieszała w przód i w tył. Łuki i Maciek skusili się na tę zabawę. Łuki nawet prawie stracił spodenki w okolicach jednej z pań, tuż przy jej głowie. My z Angie nie byłyśmy aż tak odważne i wygrzewałyśmy się na pokładzie oraz przygotowałyśmy materiał foto-video z tej kąpieli wielorybów. Na pokładzie grzało jak nie wiem, bo wieczorem spostrzegliśmy, że słońce nas spaliło mimo kilkukrotnego smarowania się krem 50 SPF.






A propos słowa „pokład” po angielsku. Wiadomo, to po prostu słówko „deck”, ale biorąc pod uwagę, że Kiwi (czyli potocznie, ale sympatycznie, pozytywnie: Nowozelandczycy) mówią zamiast „e” – „i”, to wychodzi nam wdzięczne słówko „dick” :D tak, tak, można było się trochę pośmiać. Mam małe problemy, żeby ich dobrze zrozumieć... Teen, zamiast ten, lift zamiast left. Trzeba się trochę wsłuchać.

Podczas rejsu jest również przystanek na jednej z wysepek. Trwa około 1h 15min i można się wychillować. Muszę przyznać, że w Nowej Zelandii wszystko jest bardzo dobrze przygotowane i przemyślane. Taki niemiecki Ordnung, ale bez nadęcia i całej tej otoczki. Oni wiedzą co i po co robią. Począwszy od wszystkich atrakcji, jak na przykład rejsy, po wyposażenie domków i pokoi hotelowych. Jest wszystko, czego się potrzebuje. Oni wiedzą jak uprzyjemnić pobyt w Kraju Kiwi i wyprzedzają nasze potrzeby. Szybko odpisują na maile i podczas naszego całego pobytu nie było ani jednej sytuacji stresującej.










Wieczór spędziliśmy w domku nad oceanem. Nie bez powodu hotel ma ocenę 9.5 na bookingu. W tak pięknie położonym miejscu jeszcze chyba nie spałam. No może w Tajlandii, ale tam niestety było trochę śmieci na plaży. Miejscówkę Golden Sand Beachfront Apartaments polecam z czystym sumieniem. Jestem tym miejscem oczarowana - zachód słońca nad oceanem...

Powieki mi już opadały w trakcie pisania relacji, ale nagle usłyszałam: „Aguś, chodź prędko!!!”. Otóż z oceanu wynurzyło się zwierzę i wskoczyło na palmę. Poszliśmy tropić tego stwora. Był to taki lemur, ale z głową świni. Trochę go poobserwowaliśmy, ale później stwierdziliśmy, że nie będziemy go straszyć. W kolejnych dniach dowiedzieliśmy się, że to niekoniecznie był słodki lemurek, ale to mógł być też opos, który jest nowozelandzkim szkodnikiem, ponieważ żywi się kiwi. Mam nadzieję, że to było jednak jakieś miłe zwierzątko.




















20.02
Może ktoś z Was oglądał kiedyś odcinek Top Gear, w którym Jeremy Clarkson ściga się z James’em na północnej wyspie Nowej Zelandii. Jeden z nich płynie katamaranem wzdłuż wybrzeża, a drugi mknie Toyotą Corollą. Ja z tego odcinka zapamiętałam oczywiście morderczą walkę z żywiołem na katamaranie, ciekawy wybór samochodu (prawda jest taka, że nie jestem zbyt dużą fanką marki, choć już może trochę mniej radykalnie niż kiedyś) oraz… 90 MILE BEACH. Jest to plaża, która ma prawie 90 kilometrów długości. Tak, tak, kilometrów, a nie mil. „Miles” po prostu brzmi lepiej niż „kilometers”. I jest drogą w pełnym tego słowa znaczeniu, ponieważ jeżdżą po niej autobusy, samochody, generalnie wszystkie środki transportu kołowego ;P Myślę, że mało kto odmówi sobie przejażdżki po takiej plaży. My, mimo zaleceń wypożyczalni samochodów, że na plażę nie można wjeżdżać, nie mogliśmy się powstrzymać i oczywiście zapomnieliśmy o tym zakazie. Mieliśmy odpowiedni samochód z napędem 4x4, co pozwoliło poszaleć w granicach zdrowego rozsądku. Nasza Toyota Rav4 dała radę. Jest to całkiem przyzwoity samochód, bo przestronny w środku, wygodny, plus za niebieski kolor (no przecież jestem kobietą!) i ogólnie jestem zdziwiona, że ten koncern wypuścił taki całkiem sensowny model. Minus za brak nawiewu/klimy z tyłu, przed siedzeniami pasażerów. Niestety trafiliśmy na przypływ i woda zbliżała się niebezpiecznie blisko furki, więc każdy obowiązkowo ma nakręcony filmik jak robi zryw i mknie po plaży, a po tym opuściliśmy tę piękną trasę. W ostatnim dniu Nowa Zelandia żegnała nas deszczem, co też napawało nas wątpliwościami jak auto sobie poradzi z mokrym piaskiem (jakbyśmy mieli jakiekolwiek doświadczenie z suchym!).










Kolejny punkt to był Cape Reinga, czyli miejsce, gdzie Ocean Spokojny (zwany również Pacyfikiem lub Oceanem Wielkim - jakby ktoś potrzebował do Milionerów :P) łączy się z Morzem Tasmańskim. Dla mnie to miejsce miało jakiś taki charakter trochę mistyczny, trochę metaforyczny. Fale Morza Tasmańskiego - takie żywiołowe, energiczne, wzburzone wpadały do spokojnych, delikatnych wód Pacyfiku. Coś jak katharsis, spowiedź, oczyszczenie… Jest w tym miejscu jakaś energia, dla której warto się tutaj pofatygować. Nie jest to miejsce leżące na stałej turystycznej trasie, ponieważ jest to przylądek, do którego trzeba specjalnie dojechać, ale gdybym miała podjąć drugi raz tę decyzję: „jechać czy nie jechać?” to zdecydowanie jechać. Auto zostawia się na bezpłatnym parkingu i jest podejście 10-15 minutowe, które można zrobić w japonkach. Oczywiście niektórzy zakładają trekingi, ale biorąc pod uwagę, że jest to asfaltowa droga, uważam to za zbyteczne. Poza tym ja szłam w japonkach i da się (no tak, challenge accepted ;))


































Zmierzając w stronę Auckland, zahaczyliśmy jeszcze o Waipoua Forest. Co ciekawe, przed wejściem do lasu należy wyczyścić specjalną szczotką buty i je zdezynfekować. Właściwie przed wyjściem też. I tu znowu punkt dla Kiwi, bo oni naprawdę wiedzą, co robią i postępują z głową, tak aby piękna przyroda nie ucierpiała. A mają, co chronić! W lesie przepiękne, stare drzewa - magia jak z Tolkiena :) Byliśmy też na jakimś bliżej nieokreślonym punkcie widokowym - ot co, drewniana wieża i w sumie tyle. Był również znak KIWI ZONE (ale nie Nowozelandczyków, tylko ptaków;P) i Maciek oczywiście sie zapalił i chciał je tropić, ale reszta ekipy nie była już taka chętna. Chyba kiwi są dość bystre i jako nocne zwierzęta raczej nie pokażą się w dzień. Maciek jednak miał nadzieję na sukces, a my ją zgasiliśmy.














Wieczorem dojechaliśmy do Auckland i poszliśmy na spacer w miasto, z czego nie byłam do końca zadowolona, bo zmęczenie dawało się we znaki. Panorama Auckland robi ogromne wrażenie nocą i wabi do swego wnętrza. A wnętrze jak to wnętrze, mnie jakoś bardzo nie urzekło, ale tak jak już napisałam - byłam zmęczona i ogólnie na „nie”. Miasto późnym wieczorem żyje, sporo ludzi na ulicach po wpływem, ale żeby znaleźć knajpkę z jedzeniem, to jest już problem. Porzuciliśmy poszukiwania, wsiedliśmy do samochodu i podjechaliśmy do McDrive’a ;)






W nocy przyjazd do hotelu Ibis przy lotnisku i trochę nerwów i spięć między nami z powodu otrzymanego maila z hotelu na Wyspach Cooka. Okazało się, że zepsuł się system i mają za dużo rezerwacji. Dla nas zarezerwowanego domku nie ma. Dodatkowo maile napisane pokątnym angielskim. Takie chyba z google translate albo nie, z jakiegoś gorszego translatora. Pisze do nas Karyn. Łuki uważa, że to jakaś Rosjanka nie znająca angielskiego, a mnie się wydaję, że to jakaś maoryska nastolatka. Czas pokaże, kto miał rację ;)Kilka słów, podsumowujących Nową Zelandię
Czy warto jechać na koniec świata, żeby zobaczyć zielone pastwiska z owcami i różnorodne lasy, a do tego wydać sporo kasy, bo nie jest to najtańszy kraj? WARTO! Ceny są do przełknięcia, bywałam w droższych miejscach, a tak ładnie nie było. Tutejsza przyroda, atmosfera luzu oraz przyjaźni ludzie to tylko niektóre zalety z całego ich mnóstwa. Kolejny plus, niesamowicie istotny, dla mnie to brak komarów i w ogóle dużej ilości insektów. Na pewno chcielibyśmy powrócić do Nowej Zelandii, przede wszystkim, żeby zwiedzić wyspę południową, która podobno całkowicie się różni od północnej. W każdym z opisanych wyżej miejsc można spędzić kilka dni. To było ekspresowe tempo, ale do zrobienia i nie byliśmy jakoś skrajnie wykończeni. To, co mnie męczyło najbardziej podczas całej podróży to nie ta spora ilość lotów, ale codzienna zmiana hoteli. Jest to jednak niezbędne, jeśli chce się zobaczyć jak najwięcej.

W weekend Wyspy Cooka! :)21.02/20.02
Rano szybkie śniadanie kontynentalne w Ibisie. Dżem, nutella, tosty, kawa, herbata. Generalnie standard. Mężczyźni pojechali oddać samochód. Trochę się martwiliśmy, bo przy czterech osobach i kilku dniach spędzonych w aucie, to się robi jednak brudno w samochodzie. Mimo dbania o pojazd i trzepania rzeczy, to piasek z plaży zawsze się dostanie do środka, a w naszym nie było dywaników na podłodze, co znacznie utrudniło pozbycie się rozgardiaszu. Na szczęście nikt z wypożyczalni nie robił problemów.

Ogromnym plusem hotelu Ibis jest możliwość pójścia pieszo na lotnisko. Idzie się ok. 10 minut, zatem spacer z bagażem o normalnych gabarytach jak najbardziej realny.










Z Auckland na Rarotongę lecieliśmy Air New Zeland 777-200, wyczarterowanym od Singapore Airlines. Lekki niepokój poczułam jak zobaczyłam, że jest to, mówiąc delikatnie, wiekowy samolot. Lot trwał ponad 3h i pamiętam z niego tyle, że na śniadanie dostaliśmy jedną z gorszych jajecznic z proszku w moim życiu. Jedzeniem Air New Zealand na pewno się nie popisało.
Najlepszym z całego lotu było przekroczenie linii zmiany daty. Dzięki temu 20 lutego możemy przeżyć ponownie. Pierwszy raz doświadczam tego zjawiska i jest to ekscytujące :D W trakcie lądowania podziwialiśmy przepiękne widoki z rajskimi wyspami w roli głównej. Kolejka do kontroli paszportowej była bardzo długa. Sama odprawa trochę męcząca. Oczywiście pojawiły się standardowe pytania, co tam wwozimy i po co przyjechaliśmy. Sami trochę drwiąco podeszliśmy do tematu, bo czy jest sens, żeby byli aż tak skrupulatni, skoro nikt raczej nie przyjeżdża na Wyspy Cooka w celu nielegalnego zostania tam ;) Poza tym ta drobiazgowość polegała jedynie na wielu pytaniach, bo jak ktoś się przyznał do posiadania butów trekkingowych lub namiotu, to tylko oglądali przedmioty i nic więcej z nimi nie robili. Żadnego ultrafioletu, ani testów na obecność komórek, nic takiego. Przed kontrolą można zrobić zakupy alkoholowe w sklepie wolnocłowym taniej niż na Rarotondze (wysokoprocentowe nawet dwukrotnie taniej - mąż mi kazał to napisać, bo uważa, że dla niektórych jest to szalenie ważne info). Stojąc w kolejce nie można było korzystać z telefonów komórkowych. Wiele osób jednak nie zważało na zakaz i te telefony trzymało w dłoniach. Ja i Angie próbowałyśmy połączyć się z netem, żeby ewentualnie zobaczyć, czy Karyn się odezwała, ale pan z obsługi wyjątkowo sobie nas upatrzył i nie pozwolił na kilkukrotne próby łamania prawa.










I w tym miejscu znowu wrócił stresik, bo czy w ogóle ktoś po nas przyjedzie i gdzie my będziemy mieszkać. Kilkoro Forumowiczów, których już wcześniej udało nam się spotkać, miało zabookowany pobyt w tym samym hotelu, więc wiedzieliśmy, że raczej ktoś po nich przyjedzie. Łuki podszedł do firmy przewozowej, powiedział w jakiej jesteśmy sytuacji i pani podzwoniła, podzwoniła, dogadała się z naszą Karyn i powiedziała, że zawiozą nas do innego hotelu, a jutro przyjedzie po nas busik i przetransportuje nas do właściwego lokum. Nie mieliśmy za bardzo innego wyjścia, musieliśmy się zgodzić. Przejazd kosztował 15 NZD od osoby (dla wcześniej umówionych lub 20 NZD dla spontanicznych przejazdów) i w naszym przypadku miał być odliczony od kosztu noclegów. Muszę przyznać, że jest to spora kwota za przejechanie trasy zajmującej kilkanaście minut, ale cóż, z czegoś tubylcy muszą żyć. Wszystkie przedstawicielki płci pięknej dostały wieńce z kwiatów na szyję i były zadowolone :D










Hotel Club Raro Resort był całkiem fajny, może bez fajerwerków, ale na pewno jedna z rozsądniejszych opcji pt. „stosunek jakości do ceny”. Wejście do pokoju było od strony basenu, basen w sam raz, restauracja hotelowa ok (pyszny fish burger) i kury, które chodzą po drzewach. I malutkie kurczaki też :) Metrowa plaża (był przypływ) zbudowana ze skalnych formacji wyglądających jak z paleolitu. Nie znam się na skałach i kamieniach, ale wyglądały przepięknie.