Fly4free.pl

Niestety, do hotelu jedziemy wstępując po drodze jeszcze pod terminale nr 2 i 3. Przez to do celu docieramy po ok. 40 minutach, zamiast po 15. Do tego poruszamy się tak wolno, że niekiedy furmanka mogłaby nas wyprzedzić (gdyby oczywiście taka w Singapurze była). 

Check in jest sprawny i przyjemny, bo dostaję upgrade z podstawowego pokoju do pokoju Executive na jednym z najwyższych pięter i z "widokiem na morze". Niestety - jak to u Accora - przy bezpłatnym upgradzie do pokoju typu Executive nie otrzymuję dostępu do saloniku (taką samą sytuację miałem w Pullman'ie przy lotnisku w Kantonie). W sumie, nic się nie stało, bo na wieczór planowałem wizytę w którymś z hawkers centre. Pokój jest bardzo przestronny, z typowym dla Azji oknem wystawowym między sypialnią i łazienką.









Widok na morze okazuje się mocno ograniczony, ale to żaden problem, bo do brzegu jest stąd ok. 10 minut spacerku. To jeden z powodów, dla których nocuję właśnie tu (drugi, to stosunkowo niewielka odległość od lotniska). Rzucam zatem wszystko w kąt i ruszam do East Coast Park. O tym jednak w kolejnym odcinku :)



Wysłane z mojego CLT-L29 przy użyciu TapatalkaWielkie dzięki za wsparcie!
Jestem teraz w saloniku AC w Vancouver. Postaram się uzupełnić ostatni wpis i dodać nowy.
A co do kinów, oczywiście posłałem w podzięce też od siebie. Z resztą, nie zdając sobie do dziś sprawy, że to naprawdę może się komuś przydać, dość często klepałem wcześniej "prześlij kin", czy coś w tym stylu :)
Wkrótce wracam...

Edit: poprzedni wpis uzupełniony. Niestety, mam już boarding na lot AC do YYZ...

Wysłane z mojego CLT-L29 przy użyciu TapatalkaJest sobotni, gorący ale wietrzny wieczór. East Coast Park jest po brzegi wypełniony ludźmi różnych ras i wyznań. Istny kocioł, w którym jednak nic się nie gotuje, ani nie wrze. Pełen relaks, spokój i współpraca. Jedni wylegują się bezczynnie na trawnikach, inni szykują potrawy na publicznych grillach, a jeszcze inni pojedynczo lub grupowo hartują ducha i ciało. Jest też sporo wędkarzy wyczekujących na kamiennych falochronach aż żyłki ich wędek napną się gwałtownie. A w całym tym tyglu jeszcze masa psów, często wystrojonych jak na odpust. A dokoła nawet jednago rzuconego papierka. I niech ktoś mi powie, że skłonność do śmiecenia, to kwestia przynależności rasowej, czy narodowej. Widać co najwyżej oznaki złotej singapurskiej jesieni :D















Park jest ogromny. Zajmuje większą część wybrzeża między lotniskiem a polem golfowym Marina Bay. Dobrze to świadczy o mieście, że w obliczu ciągłych braków terytorialnych nie podejmuje prób zagospodarowania tego atrakcyjnego obszaru w sposób komercyjny.

Zmierzcha już. Na dziesiątkach statków stojących na redzie singapurskiego portu zapalają się niezliczone światełka. Kieruję się do hotelu, zatrzymując się po drodze w pobliskim hawkers centre. W jednym z punktów gastronomicznych pokazuję po kolei, czego mają mi nałożyć (grzyby, zielony groszek strączkowy na pikantno, kurczak w sosie sojowym, warzywa zasmażane i kilka innych smakołyków). Za wszystko to, łącznie z dokładką płacę 7,5 SGD. Wydaje mi się to rozsądną ceną, ale starszy, mocno szczerbaty, choć bardzo dobrze wysławiający się po angielsku pan, który przysiadł się do mnie, twierdzi, że przed niedawnym remontem było w tym centrum znacznie taniej. Dopytuje przy tym o ceny w Polsce i wychwala europejską politykę socjalną, przy której ta singapurska sprowadza się w jego ocenie do ucisku społeczeństwa. Pokornie wysłuchuję jego utyskiwań, dziękuję za wspólną kolację i wracam do hotelu. Korzystam z przyjemnego, całkiem sporego basenu i tak odświeżony jestem gotowy na ostatni punkt wieczoru: Gardens by the Bay.





Wysłane z mojego CLT-L29 przy użyciu TapatalkaAutobusem nr 36 dojeżdżam za 2 SGD spod hotelu na przystanek przy centrum handlowym Millenia Walk.

Ostatni raz byłem w Singapurze z 10 lat temu. Wiele się tu zmieniło. Nie było wtedy ani Helix Bridge, ani ogrodów (choć robiąc rundę singapurskim flyerem widzieliśmy już ich zalążki). Jestem trochę zdezorientowany, tym bardziej, że miasto szykuje się do wyścigów Formuły 1 (które odbędą się już 20 - 22.09) i pokonanie niektórych odcinków jest utrudnione.











Po przejściu przez Helix Bridge orientuję się, że jestem w nielicznym gronie osób udających się w tym samym kierunku, co ja. Z ogrodów wraca zaś wielka ludzka fala. No tak, skończyła się tutejsza rapsodia (https://www.gardensbythebay.com.sg/en/w ... -show.html). Na miejscu jest jednak nadal nieprzebrany tłum. To sprawka nie tylko sobotniego wieczoru, ale odbywającego się tu akurat "Mid-Autumn Festival". No proszę, z tą jesienią w East Coast Park, to jednak nie do końca był żart :D



Główną atrakcją festiwalu są niezliczone konstrukcje świetlne. Nie jakieś tam zwykłe lampiony, tylko istne dzieła inżynierii, w tym wodnej.























Przypomina mi to "Lantern Festival" W Hat Yai w Tajlandii, który odwiedziliśmy chyba w trakcie tej samej podróży, co Singapur, czyli dekadę temu. Największą atrakcją była wtedy wielka sala lodowa przygotowana przez chiński Harbin. W ogromnej kolejce do niej stały setki spragnionych egzotyki Tajów :D My oczywiście, po przybyciu tam ze styczniowej Polski, rarytas ten sobie odpuściliśmy ;)

Plynę przez ogrody wraz z otaczającym mnie tłumem. Ucieleśnia się tu ze wzmożoną mocą to, o czym wspomniałem pisząc o Changi. Atrakcją są tu ogromne drzewa z metalu, rośliny zamknięte w szklanym hangarze i woda płynąca wykopanymi przez ludzi kanałami. Wszystko to rozświetlone gigawatami kolorowych, mamiących świateł. Czy za dnia jest tu równie ładnie? Nie sądzę.



Pora wracać do hotelu. Jutro muszę wstać przed piątą, żeby dojechać na lotnisko z wyprzedzeniem pozwalającym na zjedzenie śniadania w saloniku (gold w Accorze to dziadostwo :D).
Tym razem jadę numerem 114. Trasa jest niemiłosiernie dłuższa od tej wcześniejszej, ale przynajmniej mogę odwiedzić części Singapuru, do których normalnie bym nie trafił. I to nadal za jedyne 2 SGD :)
W hotelu jestem za dziesięć jedenasta, więc mam ostatnią chwilę na skorzystanie z vouchera na drink. W przybasenowym barze otrzymuję marne czerwone wino w kieliszku z tworzywa i jadę do góry celebrować mój zmierzający ku końcowi pobyt w Singapurze.Lejesz miód na moje serce :) To zdecydowanie przyjemniejsze, niż deszcz, który lał się na mnie dziś po przylocie do Foz do Iguacu. Dziś mam dzień nieco lajtowy, więc postaram się nadgonić z relacją...

Wysłane z mojego CLT-L29 przy użyciu TapatalkaZatem nadganiam...

Budzę się o 4:45. Wszystko mam już ładnie spakowane, więc pozostaje się ubrać, zjechać na dół i się wymeldować. A nie, jest jeszcze jedna kwestia: transport na lotnisko.
Bus hotelowy odpada, bo zaczyna jeździć dopiero za ok. godzinę. Autobus miejski raczej też. Specjalnie na ten wyjazd ściągnąłem sobie aplikację Grab, a nawet dostałem od nich kod rabatowy na pierwszy przejazd. Wpisuję go zatem zgodnie z instrukcją, a tu informacja, że nieważny. Niech ich szlag. Tak to oni klienta w mojej osobie nie utrzymają. Cóż jednak począć, na lotnisko przecież dojechać i tak muszę. Przełykam gorzką pigułkę pod nazwą "brak rabatu" i zamawiam tego Graba. Za kilka minut ma podjechać hybrydowa Toyota powożona przez jakiegoś Pana Chenga, czy innego Fenga. Koszt - niecałe 14 SGD.
Faktycznie, po chwili podjeżdża hybrydowa Toyota, wysiada dziarski Chińczyk, typowy Pan Cheng lub Feng, wypowiada magiczne słowo "airport" i jesteśmy już w drodze na lotnisko. Docieramy tam po kilkunastu minutach, kierowca wskazuje na taksometr, na którym wyświetla się 15 SGD z drobnym dodatkiem, a ja orientuję się w tym momencie, że to chyba nie mój Pan Cheng, czy Feng! To w ogóle nie jest Grab!
Owszem, widziałem w aplikacji, że auto podjechało po mnie, gdy na wyświetlaczu telefonu miało do pokonania jeszcze kilkadziesiąt metrów, ale hej, sieć nie jest przecież doskonała, nawet tu w Singapurze! Gdyby chociaż podjechał inny model, albo gdyby za kierownicą siedział Hindus. A tu dokładnie to samo... Co za zbieg okoliczności.
No nic, sprawę trzeba załatwić. To w końcu nie wina nie mojego Pana Chenga lub Fenga, że go wziąłem za tego mojego. Płacę mu zatem stawkę z taksometru (która pokazuje swoją drogą, że Grab niekoniecznie daje wielkie oszczędności), rozstajemy się, a w mojej głowie kołacze się myśl, na ile skasuje mnie Grab za ten "no show"... Jak obstawiacie? Rozwiązanie tej zagadki przedstawię w innym odcinku ;)

Jestem już odprawiony na dzisiejszy lot Singapore Airlines, ale muszę jeszcze oddać bagaż. Próbuję zrobić to samodzielnie w widocznych poniżej futurystycznych automatach, ale ekran woła, bym podszedł do normalnego stanowiska. Proszę bardzo, nie będę się kopał z koniem... Znaczy z automatem.





Oddaję walizkę i dowiaduję się, że jest zmiana bramki. Moja nowa jest w terminalu 1. Do bani, bo tam nie ma saloniku SQ. Jak dobrze, że przyjechałem ze sporym zapasem, co pozwoli mi pójść do Silverkris lounge i przedostać się potem spokojnie do innego terminala.

W saloniku SQ w Singapurze byłem 3 lata temu. Nic się od tej pory nie zmienił, a powinien. Jak na taką linię, jest on stanowczo démodé. Owszem, jest przestronny, dość elegancki, ale daleko mu do flagowych saloników u konkurencji. SQ o tym wie i kawałek dalej powstaje obecnie zupełnie nowy Silverkris Lounge, który - jak podejrzewam - dobije do wysokich standardów wyznaczonych choćby przez Katarczyków.
Dziś jednak jest po staremu, czyli duża część gastronomiczna (z rozczarowującą niestety ofertą śniadaniową), osobny bar alkoholowy, kilka części wypoczynkowych i sekcja sanitarna, dopominająca się remontu.

Na marginesie: jeśli komuś przeszło przez myśl, co ten gościu ciągle tak z tymi kiblami, spieszę z wyjaśnieniem, że w przyszłym roku mam 20-lecie pracy w jednym z przedsiębiorstw wodociągowo-kanalizacyjnych, więc sami rozumiecie. Takie skrzywienie zawodowe (mimo, że osobiście po kanałach nie zasuwam :D).










Po śniadaniu wsiadłem w R2D2, bo z tym pociesznym robotem kojarzy mi się wnętrze kolejki wożącej na T1 i przeniosłem się pod gate mojego lotu do Tajpej.





Już przy wejściu do samolotu otrzymałem wypełnione częściowo tajwańskie karty przylotowe. To bardzo pomocne rozwiązanie. Żal, że nikt inny tego nie stosuje.
Po tym niezwykle rozbudowanym wstępie (piszę w czasie deszczu w Foz do Iguacu, więc nigdzie mi się nie spieszy :D), czas przejść do kwintesencji, jądra, creme de la creme tego lotu - do nowiutkiego, niemal dziewiczego, bo miesięcznego Dreamlinera, a w nim, do wprowadzonej przez SQ do użycia niedawno nowiutkiej regionalnej klasy biznes.
No co ja mam powiedzieć... Produkt jest świetny, zwłaszcza gdy jest tak nowy (na pilocie od IFE znalazłem jeszcze resztę folii :D). Wspaniały ekran o wysokiej rozdzielczości i świetnie wygłuszające słuchawki oraz pilot reagujący natychmiastowo (w przeciwieństwie do pilotów w QR), trzypunktowe pasy bezpieczeństwa, jak w samochodzie, mięciutkie obicie fotela i jego osłony, itd. - wszystko to sprawia, że niemal 5-godzinny lot do Tajpej zapowiada się znakomicie. Zapomniałem tylko posadzić na fotelu mój plecaczek do zdjęcia :(