Fly4free.pl

A kawałek dalej, za wydmami, odseparowane od otwartego oceanu rozlewisko, gdzie plażować lubią miejscowi. Ale również ten oto uroczy lew morski. 











Tu również spotykam pierwszych Polaków w czasie tego wyjazdu, sympatyczne małżeństwo podróżujące po Ekwadorze. Wiem, to brzydko z mojej strony, ale tak u mnie już niestety bywa, że niestety zapomniałem imiona obojga. Bardzo dobrze oddaje to piosenka "Skleroza" kabaretu Hrabi. Pozdrawiam ich jednak serdecznie. 

Wracam do Puerto Ayora. Zbliża się wieczór. Para z Polski podpowiedziała, że po 18:00 ulica Charles Binford przeobraża się w sporych rozmiarów centrum gastronomiczne miasteczka. Samochody już tamtędy nie jeżdżą, lokale wystawiają stoliki na zewnątrz, można pooglądać różne frutti di mare przed zamówieniem. Idę tam, ale jest chyba jeszcze za wcześnie, bo sporo restauracji dopiero się rozkręca, a mi zależy na czasie. Decyduję się zatem na narożny bar, w którym za 10 USD dostaję sporą porcję ryby w sosie kokosowym z ryżem i duże ekwadorskie piwo Pilsner. Smak potrawy jest bardzo dobry, ale właściciel i kucharz w jednej osobie mógłby być odrobinę bardziej szczodry w wydzielaniu ryby. 



Wracam do Seymoura. Po drodze obserwuję jeszcze specyficzne podejście miejscowych do procesu inwestycyjnego. Budynek nieskończony, i owszem, ale wyposażanie wnętrz niech idzie pełną parą!



Hostal Seymour zaskakuje mnie pozytywnie temperaturą wody w prysznicu. Spodziewałem się letniej lury, a mam naprawdę cieplutką i pod dobrym ciśnieniem. Spotkany następnego ranka Mark z NY (również płynący na Isabelę) narzeka na swoje miejsce. 
Ja rozumiem, że woda nie zawsze musi być gorąca - mówi - ale żeby w ogóle wody nie było?! 

Ale o Isabeli, to już w kolejnym odcinku :) 








Wysłane z mojego CLT-L29 przy użyciu TapatalkaZ aurą to jest tam dziwna sprawa. Zanim tam doleciałem, co jakiś czas sprawdzałem prognozy. Ciągle pokazywały ok. 19 do 23 st. C i słońce + niewielkie zachmurzenie. Dla mnie bomba. Taka kanaryjska pogoda. Na Baltrze, po wylądowaniu tak właśnie było, więc wyglądało na to, że się sprawdza. Ale na południu Santa Cruz było już tak, jak na zdjęciach, ale liczyłem na poprawę na Isabeli. Tam jednak pierwsze dwa dni też były takie sobie. Potem stopniowo się rozjaśniało, a na San Cristobal była już piękna, plażowa pogoda. W ciągu tych 6 dni było zatem tak pół na pół. Miejscowi mówili, że owszem, chmury to dość normalna sprawa, natomiast zdziwieni byli temperaturą poniżej 20 st. C (pierwszego dnia na Isabeli). Choć na zwiedzanie była taka dla mnie w sam raz.
Podejrzewam, że lokalizacja wysp czyni przewidywanie tam pogody mało efektywnym.

EDIT: Warto przy tym wspomnieć, że na Galapagos faktycznie słońce operuje kompletnie niezależnie od chmur. Wszyscy piszą zawsze o kremach z filtrem, by stosować je tam niezależnie od zachmurzenia i to jest prawda. Dostosowałem się do tej rady (mimo, że byłem do niej nastawiony dość sceptycznie) i było dobrze, ale widziałem masę ludzi, którzy dotarli również w tym pochmurnym okresie, nie smarowali się (bo po co przy takich chmurach) i wyglądali potem na mniej lub bardziej "podpalonych" na wszystkich odkrytych częściach ciała.

Wysłane z mojego CLT-L29 przy użyciu TapatalkaZnowu wczesnoporanna pobudka. Śniadanie w Seymourze startuje o 6:30, ale pozwalają mi na konsumpcję przed tą godziną. Jak na hostel jest przyzwoicie: chleb tostowy, szynka, ser, banany, kawa, herbata, jakieś inne drobiazgi. Wymeldowuję się i szybkim krokiem docieram o 6:45 do przystani. Kłębi się tu już z 200 osób. Część płynie na Isabelę, a część na San Cristobal. Trzeba podejść do stoiska agencji, która sprzedała bilet, a tam dostaje się informację, na którą łódź trafimy oraz identyfikator. 





Potem czekam na wywołanie, żeby ustawić się do właściwej kolejki. Wszystko jest dobrze zorganizowane, choć spokojnie mogłem przyjść co najmniej kwadrans później. Nie wiadomo jednak, w jakiej kolejności będą odpływać poszczególne łodzie, więc odradzam gwiazdorzenie i stawianie się na ostatnią chwilę. 

Wywołują wreszcie i moją "Brithanny". Gęsiego idziemy do kontroli bagażu (ponownie, na obecność jedzenia, nasion, ziemi, itd.), a potem do małej łódki, która wiezie nas do tej docelowej. Za przejazd tą małą trzeba dodatkowo wyskoczyć z 50 centów. Znajduję w portfelu dwie monety z liczbą 25 i daję naszemu woźnicy. Ten, gdy już zebrał kasę od wszystkich, skrupulatnie przelicza pieniądze i na koniec wywołuje mnie, oddaje monety i prosi o USD. No tak, dałem mu brazylijską forsę :D



"Brithanny I" wygląda całkiem solidnie. Część pasażerów idzie na górny pokład (ponieważ są to tylko miejscowi, zastanawiam się, czy to aby nie jakieś lepsze miejsca), a reszta na dół. Czytałem, że najlepszy jest sam tył, ale tu już usadowiła się ok. 10-osobowa grupa z Niemiec. Mają rezolutną ekwadorską przewodniczkę, która zapewne załatwiła to z agencją. Siadam bliżej środka kabiny, już pod dachem i ze ścianą za plecami. W sumie, na obu pokładach jest ok. 30 pasażerów. Ruszamy. Gdy tylko opuszczamy strefę przybrzeżną, kapitan daje z silników ile w nie fabryka wcześniej włożyła i się zaczyna... 

Łódź wypręża się pod pewnym stopniem dziobem do góry, więc wszyscy, począwszy od przodu, zaczynają zsuwać się nieco do tyłu. To jednak pikuś. Ci z tyłu, przy silnikach, nie dość że mają non stop ryk koni mechanicznych w uszach, to zalewają ich co chwilę rozbryzgi oceanu, którego fale dzielnie rozbija nasza "Brithanny". Niemcy jednak, co nie powinno być dla nikogo zaskoczeniem, są do tego skrupulatnie przygotowani. Nieprzemakalne kurtki z kapturami, porządne spodnie i buty trekingowe zabezpieczają ich przed tymi okolicznościami przyrody. Tu nie ma miejsca na japonki, t-shirt i "jakoś to będzie" lub "co, ja nie dam rady?" 



Ale i ja nie jestem w ciemię bity. Strój, mimo że nie tak profesjonalny, jak u sąsiadów zza Odry, też daje radę, a po założeniu moich wygłuszających słuchawek i zapodaniu odpowiedniej muzyki, jestem uodporniony na hałas. Szczególnie przydatny jest Łąki Łan - prawdziwi mistrzowie mowy polskiej, którzy skupiają mą uwagę na zawiłych grach słownych np. tu:

<iframe width="560" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/vIOxazUZVXE" frameborder="0" allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen></iframe>

Niestety, pojawia się kolejny czynnik "uprzyjemniający". Nasz kapitan poczuł się najwyraźniej, niczym pewien Crockett z Miami i wzbija "Brithanny" coraz częściej w lot. Nie są to longhaule, ot raptem kilka metrów, ale każde lądowanie, to istne klepisko, którego nie są w stanie zneutralizować cienkie materace pod tyłkami. I tak przez bite (o ironio) 2 godziny. 

Po ok. półtorej godziny takiego lunaparku, widzę jak siedząca vis a vis Brazylijka z kilkumiesięcznym dzieckiem w nosidełku zawieszonym pod brodą zielenieje i zatrzymuje w wystarczająco pojemnej paszczy to, co chciałoby wydostać się na zewnątrz. Jej mąż podaje jej szybko worek na zawartość paszczy (a wcześniej żołądka) i stara się możliwie szybko ewakuować potomstwo ze strefy zagrożenia skażeniem. Po chwili się to udaje, a biedna matka może nareszcie przerzucić co nieco z ust do worka. O dziwo, dziecko śpi nadal w najlepsze. 

Gdy powoli tracę nadzieję, że dotrę na Isabelę i ta piekielna przejażdżka wreszcie się skończy, ktoś pokazuje palcem na majaczącą wśród fal, podkowiastą Isla Tortuga (tak, wiem, można stracić orientację z tymi wszystkimi "tortugami"). Jeszcze około kwadransa i nareszcie obroty silników łagodnieją. Jesteśmy na przystani obok Puerto Villamil. Pierwsze, co dostrzegamy, to tutejsze maleńkie pingwiny. Tym razem nie udaje mi się ich sfotografować. Niemcy mają zbyt dogodne pozycje do ataku i szybkim manewrem okrążającym tłamszą wszelkie inne siły dążące do ujęcia pingwinów (zarówno cyfrowego, jak i analogowego). 

Po chwili dobija do nas "water taxi", by umożliwić desant na wyspę (1 USD, por favor). Jeszcze tylko miejscowa opłata klimatyczna (10 USD, por favor) i dziarskim, o dziwo nie chybotliwym krokiem ruszam z moimi dwoma plecakami do hotelu Casa de Marita. Mijam ciąg pick up'ów rozwożących pasażerów (1 USD, por favor), bo hotel jest raptem jakieś 500 m stąd. Docieram tam po kilku minutach i rozpoczynam stacjonarny etap podróży. Mam tu aż 5 noclegów.



Wysłane z mojego CLT-L29 przy użyciu TapatalkaOwszem, ich uroda jest silna, niczym cios pięściarza :D
Inna sprawa, że są tak leniwe i powolne, że trudno się ich bać. Podejrzewam, że dopiero w razie jakiegoś zagrożenia potrafią nieco przyśpieszyć. Na Galapagos o takowe jednak trudno - ludzie podchodzą do nich z dystansem, choć czasem są tak zakamuflowane na ciemnych skałach wulkanicznych, że łatwo na nie nadepnąć.
Ale z jaką gracją pływają!
Mam nadzieję, że jeszcze dziś wrzucę kolejną część...Już, już, wkrótce będzie :)

Wysłane z mojego CLT-L29 przy użyciu TapatalkaNa takie dictum pozostaje sprężyć muskuły w palcach i stukać, stukać... 

Casa de Marita, to taki rodzaj gościńca (bo słowo "hotel" jakoś mi tu nie pasuje), za który warto wydać trochę więcej. Przypomina mi mocno Mayan Beach Garden w jukatańskim Punta Placer, w którym zatrzymaliśmy się jakiś czas temu na kilka dni. To też taki średnich rozmiarów obiekt prowadzony od wielu lat przez stare dobre (jak podejrzewam) małżeństwo. W Meksyku była to para ze Stanów, a tutaj właściciele to Peruwianka i Włoch. Jak łatwo się domyśleć, ta pierwsza, to Marita. Bardzo sympatyczna, dystyngowana dama, która przyszła się ze mną przywitać, gdy załatwiłem już pierwsze formalności z menadżerką hotelu, Andreą (też bardzo miłą i uczynną). Jej mąż, niby Włoch, ale takowego w ogóle nie przypomina. Wygląda raczej jak zdrobniały Papcio Chmiel z długimi włosami spiętymi w kitek. W młodszym wieku też wcale na typowego Italiańca nie wyglądał. Mówią o tym liczne zdjęcia małżonków na szafce w lobby. 



Po kurtuazyjnej, ale w żadnej mierze sztywnej konwersacji z właścicielką idę do mojego pokoju. Zwie się on "Arena" (pokoje nie mają tu numerów, tylko nazwy). Jest na parterze budynku na przeciwko recepcji. Wygląda z grubsza tak. 











Moja komnata jest urządzona bardzo indywidualnie, niesztampowo i z sercem. No i te urocze szlafroczki. Nieważne, że trochę na mnie kuse, podobnie, jak kimona w japońskich hotelach :D



W pokoju nie ma telewizora i to jest godne powielania. Jedyne, do czego mogę się przyczepić, to dość głośna lodówka, która brzęczy co jakiś czas, gdy włącza się w niej  generator. Za to woda w prysznicu, marzenie... Nawet nie sądziłem, że będąc na równiku tak wielką przyjemność sprawiać mi będą gorące strumienie wody. Dlaczego? Cóż, jak się przekonam jutro i pojutrze, woda w Pacyfiku, nawet na tej szerokości geograficznej nie jest o tej porze roku wcale aż taka ciepła, nawet w piance. Nie ma nic przyjemniejszego, niż wrócić z długotrwałego moczenia się w tym Pacyfiku i wejść pod cieplutką wodę lejącą się z góry. 

Casa jest przy samej plaży, oddzielona od niej jedynie wąskim paskiem rzadkiej nadmorskiej trawy. A na plaży można oglądać baraszkujące młode lwy morskie, legwany tworzące nowe pokolenie, czy pelikany (choć te zazwyczaj tylko i po prostu są). Raz udaje mi się zobaczyć tu nawet pływającego zaraz przy brzegu pingwina. Tylko ja i pingwin. No i para Niemców (bo goście znad Renu są tu wszędobylscy). 













Niestety, żadne kody zniżkowe ani inne triki tu nie działają. I nie chodzi tylko o Casa de Marita. Na Galapagos hotelarze są cwani i ze świecą szukać tu obiektów, które pozwalają na stosowanie jakichkolwiek kodów. Pozostaje obserwować ceny. U Marity standardowa cena (przynajmniej we wrześniu), to ok. 115 - 120 USD za noc ze śniadaniem. Sporo. Zaglądałem sobie co jakiś czas na expedię (i jej klony) oraz na hotels, booking i inne trivago, ale bardzo długo nic się nie działo. Aż tu nagle, gdzieś tak na 2 miesiące przed wyjazdem cena spadła do 94 USD. Nadal sporo, ale do przełknięcia. Przy 5 nocach jest ok. stu dolców oszczędności. Na dalsze spadki nie czekałem (i tak bym się nie doczekał). 

Z grubsza rozpakowuję rzeczy, co by nie gniły w plecakach i ruszam na zwiady. Do downtownu Puerto Villamil jest stąd 5 minut na piechotę. Jest tam skwer z placem zabaw i obowiązkowym Darwinem, obok kościół (tak samo, jak w Puerto Ayora, pod wezwaniem św. Franciszka i z identyczną jego figurą przy wejściu), a wszędzie dookoła punkty oferujące wycieczki lub rowery, przetykane gastronomią.







Do wieczora jeszcze szmat czasu. Wypożyczam rower (3 USD za godzinę, choć ponoć są też za 2,5 USD. Można też na cały dzień za 15 USD) i piaszczystą drogą jadę najpierw do centrum opieki nad żółwiami, gdzie można podpatrzeć te zwierzęta w różnym wieku, żyjące w kilkunastu zagrodach. Jest tam również miniaturowe muzeum prezentujące różne etapy ich żywota, łącznie ze scenami intymnymi.


























Kawałek dalej jest niewielkie rozlewisko, nad którym żyje gromada flamingów. Tempo życia mają równie fascynujące, jak odwiedzone przed chwilą żółwie, więc po kilku minutach ruszam na ścieżkę krajoznawczą prowadzącą do "muru łez" (Muro de las Lagrimas). Ponownie, przed wjazdem muszę wpisać się do księgi gości trzymanej w budce wartownika, który uprzedza, by nie jechać szybko i uważać na żółwie oraz legwany. 
Po drodze jest kilka parkingów dla rowerów, przy których zaczynają się piesze odnogi do różnych atrakcji (o różnym stopniu atrakcyjności). Raz są to gęste zarośla mangrowców nad rozlewiskiem, innym razem usiana zwierzyną "Plaża miłości", albo mocno zapadnięty tunel z lawy.