Fly4free.pl

Przebywam w wodzie dopóki nie pojawia się kilkunastoosobowa grupa z przewodnikiem. Jak dla mnie, to już za dużo ciał w wodzie. Żegnam się zatem z lwami morskimi. Jutro przed opuszczeniem Isabeli chyba już do nich nie powrócę. 

Resztę dnia spędzam na lenistwie, pisaniu któregoś z odcinków relacji i na spakowaniu dobytku. 









W recepcji umawiam się, że na 18:30 przyjdę do restauracji na kolację. Z menu dostępnego w każdym pokoju wybieram danie ekwadorskie - owoce morze w sosie kokosowym.





Potwierdza się słuszność bardzo dobrych opinii o restauracji w Domu Marity - danie jest pyszne, choć 28 USD za całość doskwiera.

Następnego ranka ponownie nie muszę się śpieszyć. Wyspę opuszczam dopiero po pierwszej. Niestety, są już chętni na zameldowanie w mojej "Arenie", więc pokój muszę opuścić już po śniadaniu, ok. 10-tej. Oddaję zatem klucz, rozliczam się za wczorajszy posiłek, zostawiam bagaż na przechowanie i kilka wilgotnych jeszcze rzeczy do przesuszenia na linkach, a sam idę na plażę. Spotykam tu biologów, tych od "polskiej mafii grzybiarskiej". Gadamy sobie co nieco, ale nie wracamy do drażliwego tematu. 

Taksówkę (znaczy lokalnego pick upa) nam umówioną na 12:30. 
Zaraz, zaraz... taksówkę? - może ktoś zapytać - Przecież od Marity do przystani jest tak blisko.
Zgadza się, tylko, że ja z Isabeli wcale nie odpływam ;) 

Nie chciałem spojlerować, więc nie wspomniałem wcześniej o tym, że zgodnie z sugestią @DJZ (http://www.fly4free.pl/forum/galapagos- ... 0#p1237685), pierwszą rzeczą, którą uczyniłem po przybyciu na Isabelę i zameldowaniu się w Domu Marity, było udanie się do biura Emetebe przy głównym placu w Puerto Villamil (takie tutejsze Plaza de Armas :D), gdzie za równiutkie 145 USD nabyłem bilet na lot z Isabeli na San Cristobal. 

Serdecznie z tego miejsca dziękuję @DJZ za porady, bo kierując się nimi dokonałem naprawdę trafnych zmian w moim planie pobytu na Galapagos :)

Za 3 USD docieramy na isabelskie lotnisko. To chyba najmniejszy port lotniczy, w jakim miałem okazję przebywać. Jeden, niewielki i niewykończony jeszcze budynek oraz pas startowy. To wszystko. 









Gdy wchodzę do budynku, w środku są już 4 osoby: para młodych Brytyjczyków i (chyba) ekwadorskie małżeństwo po 50-tce. Zastanawiam się, czy mają już wykupione miejsca, czy też tak jak ja kombinują, jak tu załapać się za frico na najlepsze miejsca w samolocie. Babka w biurze Emetebe powiedziała, bym o miejsce obok pilota pytał przed lotem, ale jak to uczynić, skoro w "terminalu" są tylko pasażerowie? 

Na ok. 30 minut przed lotem, do budynku wchodzi dwóch miejscowych. Jeden siada za kontuarem oznaczonym, jako miejsce do kontroli bagażu (znowu: nasiona, jedzenie, itd.), a drugi podnosi metalową roletę i otwiera check in. 

Chcę być kulturalny i czekam, aż Ci, co byli tu przede mną podejdą pierwsi, ale nie kwapią się do tego, więc odkładam konwenanse na bok. Staję przed emetebowcem, daję mu paszport i od razu pytam, czy jest szansa na miejsce obok pilota. Ten coś tam stuka i wpatruje się w monitor, po czym mówi, że dziś nie da rady, ale może mi dać fotel zaraz za pilotem. Oczywiście biorę to. 



Potem ważą mi bagaż i okazuje się, że mam (niby) przekroczony limit, który wynosi 25 lbs, czyli niecałe 12 kg. Za każdy 1 lbs dopłata wynosi 2 USD. W moim wypadku wychodzi 5 USD, czyli nie tak źle, choć jestem raczej przekonany, że mają przekalibrowaną wagę. 

Teraz pora na standardową kontrolę bagażu i przechodzę do "poczekalni", w której byłem już wcześniej, gdy czekaliśmy na uruchomienie odprawy. W tym momencie - niech to szlag trafi - przypominam sobie o moich wilgotnych rzeczach, które zostawiłem w Casa de Marita po wymeldowaniu, by sobie schły na słoneczku. Dzwonię z telefonu lotniskowego do recepcji, mówią, że może uda im się przywieźć je przed startem. Zobaczymy... 

Check in zakończony. Ten sam gościu prowadzi nas do tej oto maszyny. 







Oddajemy bagaż, a potem lokujemy się w środku. Biedni Brytyjczycy, mimo że byli na lotnisku pierwsi, dostają najgorsze chyba miejsca w 3. rzędzie - pozbawione okien.

Moje jest niemal doskonałe. Owszem, gdy usiądzie przede mną pilot, będę miał ograniczony widok do przodu, ale tylko częściowo. Poza tym, gdy już pojawia się nasz kapitan, widzę, że jest raczej skromnej postury. Nie to co mój współpasażer w rzędzie nr 2.





Przed wejściem do samolotu, pilot - na oko 25-letni młodzik - przedstawia się pasażerom przez otwarte przednie drzwi, mówi ile potrwa lot i prosi o zapoznanie się z ulotką oraz zachęca do założenia słuchawek wygłuszających (takich, jak do obsługi młotów pneumatycznych). 





Fotel obok pilota pozostaje pusty. Jest na nim jedynie niewielka torba pilota. Czyżbym to z jej powodu nie został tam usadzony? Ale miejsce 2A jest też świetne i grzechem byłoby na nie narzekać. 

Do ostatniej chwili wpatruję się w parking przed terminalem, ale niestety, moje kąpielówki i neoprenowa koszulka do pływania nie docierają :(

Ruszamy. Powoli dojeżdżamy na koniec pasa startowego, obracamy się, obroty silników rosną, a nasz samolocik zaczyna mknąć po gładkim asfalcie. Po chwili odrywamy się od ziemi, a ja zaczynam ruszać głową w lewo i prawo chłonąc widoki za oknami. Możliwość patrzenia w przód z lecącego samolotu jest czymś wyjątkowym :D.















Te 145 USD (no, 150, z uwzględnieniem rzekomej nadwagi bagażu), to jeden z moich najlepszych wydatków lotniczych w życiu. Polecam to każdemu odwiedzającemu Galapagos. Sam lot takim niewielkim aeroplanem można w zasadzie zakwalifikować, jako jedną z tutejszych atrakcji. Do tego, w 40 minut mam załatwioną trasę, którą łodzią pokonywałbym cały dzień. Najpierw poranny rejs na Santa Cruz (2 godziny podskoków), potem ileś tam godzin czekania na kolejny rejs - z Santa Cruz na San Cristobal (2 godziny podskoków). Owszem, byłoby taniej, bo łącznie wyniosłoby to 50 USD, ale dołożenie tej stówki to świetna inwestycja. 

Przed pilotem majaczy już wybrzeże San Cristobal. Na trasie mamy grubą chmurę, ale pilot sprytnie przelatuje po jej górnej krawędzi i potem delikatnie nurkuje w stronę lotniska SCY.









Po wylądowaniu uprzejmie dziękuję mu za bezproblemowy i przyjemny lot, zabieram bagaż i opuszczam lotnisko (jest to lot wewnętrzny, więc żadnych kontroli już nie ma). Teraz na piechotę do hotelu. Nie dziwota, bo do przejścia mam ok. 500 m. :D



Wysłane z mojego CLT-L29 przy użyciu TapatalkaDla odprężenia i odsapnięcia od wyników wyborczych, proponuję kolejny segment mojego tasiemca :) 

Przestrzeliłem aż o 40%! Mój hotel jest oddalony od lotniska nie o 500, ale 700 m. Nie zmienia to jednak faktu, że spacer jest niewątpliwie najlepszą formą pokonania tego dystansu (w obu kierunkach), no chyba że leje. 

Obiekt działa pod dumną nazwą Eco Hotel Katarma. Nie do końca kojarzę, jakież ma on właściwości, które uzasadniają zastosowanie owego "Eco" w nazwie, ale i tak jest w porządku. Właściciel rozwinął tu na niespotykaną skalę artystyczne pomysły z polskiej wsi, gdzie elewacje budynków zdobiono (bo chyba już się tego nie robi) szkiełkami i ceramicznymi łupkami. Budynek Katarmy to jedna wielka galeria mozaik stworzonych z tego typu materiałów. I niekoniecznie jest to jakiś kicz. 











Pokój jest wielki. Mógłbym trenować tam biegi, ale jestem tu tylko na 1 noc, więc nie mam czasu, by spróbować. 











Kosztuje mnie to 62 USD. W cenie jest również śniadanie, o którym nieco później. Na razie trzeba wykorzystać pozostałą po przylocie część dnia. 

W kilka minut docieram do brzegu. Rybacy czyszczą tu i remontują swoje łodzie. Kawałek dalej na lewo jest garnizon ekwadorskiej marynarki wojennej, a zaczynając od tego miejsca w prawo, ciągnie się tutejszy malecon. No bo co to byłaby za ekwadorska miejscowość bez własnego maleconu ? Ten jest bardzo przyjemny i zadbany. Starannie ułożona kostka, ławeczki, pomosty, drewniano-siatkowe ogrodzenia oddzielające deptak od piachu i głazów, gdzie wylegują się lwy morskie, legwany i czerwone kraby. 

Te pierwsze są tu sporo większe, niż na Isabeli. Niektóre osobniki mają z 2 metry długości i ważą pewnie tyle, że niektóre kamienie się pod nimi uginają. Mnie urzekł pierwszy, którego spotykam jeszcze po drodze z hotelu. Leży rozwalony w poprzek chodnika, zaraz przy śmietniku i wygląda jak mocno umęczony losem miłośnik nocnego balangowania. A kawałek dalej zupełne jego przeciwieństwo - energiczny jegomość podkreślający swą tężyznę fizyczną piachem wtartym w lśniące ciało. Wot, gieroj!