Fly4free.pl

Idąc deptakiem dochodzę najpierw do Playa Mann. Pierwszą myślą, jaka przychodzi mi tu do głowy jest taka, czy redaktor Wojciech tu był? Warto byłoby o to zapytać, bo zdaje się, że i on lubi wędrować tu i ówdzie. 

Playa Mann pokazuje, jak inną wyspą jest San Cristobal, w porównaniu z pozostałymi wchodzącymi w skład archipelagu. Jest tu zdecydowanie więcej mieszkańców Ekwadoru, a może i innych krajów Ameryki Południowej. Nie są to przy tym obieżyświaty, a typowi urlopowicze, którzy wpadli tu na jakiś czas, by poplażować (przy czym wcale nie oceniam ich negatywnie). Nic w tym dziwnego, skoro to właśnie San Cristóbal ma najdogodniejsze połączenie lotnicze z kontynentem (bez tego nieszczęsnego dojazdu z sąsiedniej wyspy, jak na Santa Cruz), a i samo Puerto Baquerizo Moreno jest miastem bardzo przyjemnym do takich celów. Gdybym miał kiedyś jeszcze trafić na Galapagos, poświęciłbym tej wyspie na pewno więcej czasu. 









Moje przemyślenia przerywają usłyszane gdzieś z boku pojedyncze polskie słowa. To Konrad i Ania, którzy rozpoczynają dziś swą podróż po Galapagos, a wcześniej jeździli po Peru. Po czasie spotykamy się ponownie na położonej nieco dalej Playa Punta Carola. W trakcie rozmowy okazuje się, że udają się również na Isabelę. Niczym Dobromir, któremu kulka spada kilka razy na rdzawy łeb, wpadam na genialny pomysł. 

A może odebralibyście z Casa de Marita moją zgubę i przywieźlibyście ją do Polski? - pytam nieśmiało. 

Zgadzają się, choć nie zdziwiłbym się, jeśli potem, gdy się już rozstaliśmy, zaczęli się zastanawiać, czy ich w jakieś szmuglowanie drugów nie wrabiam.

Playa Punta Carola to długa, łukowata plaża usiana głazami i wygrzewającymi się wśród nich dziesiątkami lwów morskich. Rozkładam ręcznik na jej skraju i przyglądam się przez dłuższy czas tym zwierzętom. Brakuje mi tylko głosu Davida Attenborough opowiadającego o ich rytuałach. 













Słońce schodzi co raz niżej. Trzeba się zbierać, choć żal, bo jest tu tak błogo i przyjemnie. Wracam do Katarmy i sprawdzam, co tam wujek Google proponuje w zakresie lokalnej gastronomii. Wybór pada na dobrze oceniany i położony dość blisko hotelu lokal o egzaltowanej nazwie Galapagos Millennium Restaurant. 

Najpierw idę jednak na malecon z zamiarem kupienia jakiś pamiątek w jednym z licznych sklepików z souvenirami (teraz, gdy nie muszę już dbać o wagę bagażu, mogę zacząć robić tego rodzaju zakupy). Tanio to tu nie jest, ale to ostatni dzwonek na odzież z lokalnymi insygniami, więc biorę 2 koszulki dla córki. Po wyjściu ze sklepu wpadam na wodoodporną grupę Niemców z Isabeli. Tak, Galapagos to istna wioska :D

Teraz mogę poszukać mojej restauracji 1000-lecia. Jestem na Avenida 12 de Febrero, na której powinien się znajdować ów lokal, ale widzę tylko duży, kryty strzechą przybytek pod jakąś inną nazwą i niewielką budkę na przeciwko. Ku mojemu zdziwieniu, to właśnie ona działa pod tą szumną nazwą. No dobra, niech się dzieje, co chce. Kelnerka o rozmiarach bohaterek oper Wagnera okazuje się bardzo sympatyczna i całkiem dobrze mówi po angielsku. Za 10 USD oferuje mi danie składające się ze smażonej ryby, ryżu, frytek, surówki i dużego Pilsnera. Jest naprawdę smaczne. 

W trakcie millenijnej konsumpcji dołączają do mnie Ania i Konrad, którzy zupełnie przypadkowo przechodzą akurat obok. Kontynuujemy nasze podróżnicze pogawędki. Mam nadzieję, że jeśli mieli jakieś wątpliwości, co do mych dobrych intencji, teraz się ich już całkiem pozbyli :) 



Wracam do Katarmy. Biorę mój ostatni prysznic na Galapagos (hmm, można byłoby nakręcić pod tym tytułem jakiś sequel "Ostatniego tanga w Paryżu") i robię losowanie, na którym łóżku będę spać. 

Rano idę do mozaikowego baru na śniadanie. Gospodarz tłumaczy mi, co gdzie i jak, choć prawdę mówiąc, nie za bardzo jest o czym opowiadać. Jest skromnie. Każdy (na razie jestem tylko ja i para z - a jakże - Niemiec) dostaje zestaw składający się z 2 ciepłych bułek, masła, małej porcji dżemiku (można dostać dokładkę :D) i talerza z kwaśnymi kawałkami kiwi i jabłka. Do tego można sobie dobrać z baru kawę i jogurt z mussli, a Pani z zaplecza oferuje też małą porcję jajecznicy.



Mam jeszcze trochę czasu do opuszczenia hotelu, więc siadam w lobby i coś tam grzebię w telefonie, a tu znowu mowa ojczysta. Zagaduje mnie dziewczyna niewiele starsza od mojej córki. Ponownie dopadła mnie skleroza, więc jej imię wyleciało mi z głowy (za co ponownie gorąco przepraszam). W każdym razie, mieszkała jakiś czas w Katarmie w zamian za pomaganie w różnych pracach w hotelu, a dziś kończy swą podróż, nie tylko po Galapagos (ale wylatuje stąd nie Aviancą, a linią - TAME).

Czas i na mnie. Żegnam się z właścicielem Katarmy, narzucam na siebie oba plecaki i podążam na lotnisko tą samą drogą, co wczoraj. Gdy mijam szkołę doznaję deja vu. Oto znowu dzieciaki na apelu, flaga na maszcie, oficjele i przemawiający dyrektor. A przecież dziś nie poniedziałek. Może oni tu tak codziennie?



Niestety, na lotnisku SCY nie ma żadnego saloniku, więc pozostaje kiblowanie na krzesełkach w sali odlotów (jednej, jedynej). Gdy zbliża się czas mojego lotu, słyszę, jak do stanowiska obsługi zapraszają pasażera o polsko brzmiącym nazwisku. Wsłuchuję się w głosy płynące z grupy, od której oddzielił się wywołany pasażer i... no tak, znowu rodacy.

Naprawdę, nie do wiary. Jestem już w podróży całkiem długo, a nie licząc pasażerów lecących z Warszawy do Kataru, w czasie całego tego wyjazdu jedynych podróżujących Polaków spotykam tylko na Galapagos! I to jak licznych. Dziś aż 7 osób. To Zdzisiek i jego stała ekipa znajomych, z którymi już od lat jeżdżą po świecie.

Nie rozmawiamy zbyt długo, bo zaczyna się boarding. Tym razem A319 Avianci. 



Klasa biznes jest tradycyjna dla tego modelu w Ameryce Południowej. Nie widzę różnic w porównaniu z lotem z Guayaquil na Baltrę. Jedyna wynika z tego, że miejsce w rzędzie za mną zajmuje dama po pięćdziesiątce, która musi być jakąś lokalną gwiazdą, bo co rusz ktoś do niej podchodzi w celach fotograficznych. 

Po chwili przy fotelu obok mojego pojawia się Zdzisiek, a potem przy pozostałych pustych fotelach w C staje reszta jego grupy. Okazuje się system przydzielił im te miejsca, mimo że kupili bilety w Y. Miła niespodzianka :) 

W tej sytuacji dużą część lotu spędzam na sympatycznej rozmowie z sąsiadem, przerwanej niezbyt rozbudowaną częścią konsumpcyjną. 





Na szczęście mają też chilijskie Carmenere, które dodatkowo uprzyjemnia lot. 

Pod koniec lotu obserwuję z uwagą wyłaniające się w dole Guayaquil, które w trakcie poprzedniego lądowania skryte było za chmurami. Prezentuje się całkiem przyjemnie. Rzeka, wille z palmami, szerokie drogi. Gdybym nie był tu wcześniej, pomyślałbym, że to jakaś Floryda. 







Po wylądowaniu rozstaję się z pozostałymi Polakami. Co prawda lecą też do Limy, ale innym lotem. Poza tym, mój czas oczekiwania na kolejny lot mam zamiar spędzić w saloniku. Tym razem jest to ten ulokowany w terminalu międzynarodowym. Niestety, tak samo, jak przy okazji lotu z GYE do GPS, również teraz bilet Avianci w klasie biznes nie uprawnia do wstępu do saloniku (gdyby była to C w LATAM, można byłoby wejść). Muszę zatem użyć Dinersa lub Priority Pass. Z tą pierwszą kartą jest znowu ten sam problem z zatwierdzeniem pinem, więc wchodzę na PP.

Jestem pozytywnie zaskoczony. Mimo sporego tłoku jest wciąż dużo miejsc do siedzenia, a i bar z jedzeniem ma przyzwoite zasoby. Nie przeszkadza mi nawet limitowany alkohol. 









Tablica odlotów pokazuje, że pora iść na lot do Limy. Po zaokrętowaniu siadam w szerokim, rozłożystym fotelu, patrzę w przód i... "Ciemność, widzę ciemność, ciemność widzę!". Przede mną masywne, pozbawione monitora oparcie fotela z pierwszego rzędu. Oj, to już musi być leciwy sprzęt, choć popielniczek w podłokietnikach na szczęście nie ma :D.











Na fotelu obok siada młodziak w garniturze (jak połowa pasażerów w C), który nerwowo rozgląda się za gniazdkiem USB. Mówię mu, że to próżne poszukiwania i oferuję swój power bank, bo widzę, że wyczerpana bateria w telefonie to dla niego spory problem. Przyjmuje ofertę z ulgą. Mimo że nie to mną kierowało, przez myśl przechodzi mi, że kto wie, może dobra karma do mnie powróci i chłopak zaproponuje jakąś podwózkę z lotniska. Niestety, nic z tego...

Po starcie patrzę ostatni raz na Guayaquil i jego reprezentacyjny Malecón 2000, który łatwo wyłuskać z ciemności dzięki diabelskiemu młynowi oświetlonemu jaskrawym chabrem.



Potem jeszcze całkiem przyzwoita kolacja, zakrapiana - jak się pewnie domyślacie - chilijskim Carmenere i pozwalam sobie na drobną drzemkę. 



Lima wita nas gęstym zachmurzeniem (co wcale mnie nie zaskakuje), więc odpuszczam sobie wpatrywanie się w okno i czekam na zetknięcie z płytą lotniska...



Wysłane z mojego CLT-L29 przy użyciu TapatalkaDziś trochę długi odcinek, ale chciałbym załatwić Limę za jednym zamachem ;) 

Po opuszczeniu samolotu, którym przyleciałem z Guayaquil powtarzam wszystko to, co na lotnisku w Limie robiłem jakiś czas temu, po przylocie z Santiago. 
Gdy mam już bagaż w dłoniach pędzę na zewnątrz ignorując całkowicie wszystkich taksiarzy i naganiaczy. Niestety, nie widzę nigdzie busa z lotniskowego Holiday Inn, a muszę się tam dostać po moją walizkę, którą zostawiłem u obsługi ponad tydzień temu. Nie chcę tracić czasu, więc ruszam tam na piechotę. 

Jak może pamiętacie, hotel jest bardzo blisko lotniska. W linii prostej jest to dosłownie 300 m. Sęk w tym, że od lotniska oddziela go kilkupasmowa droga z wielkim rondem. Nazwać ją "ruchliwą" to tak, jakby obwodnicę Trójmiasta uznać za uliczkę osiedlową. Potok aut jest nieprzerwany. Jedynie w okolicy ronda robią się czasem zatory i tam właśnie upatruję szansę na skrócenie sobie trasy oraz uniknięcie okrężnej drogi przez kładkę dla pieszych, którą szedłem poprzednim razem. 
Gdy dochodzę do krawędzi jezdni, do przebrnięcia przez nią szykują się akurat dwie Peruwianki z grzałką pop-cornu na kółkach. Gdy jakimś cudem auta z lewej strony przestają na chwilę jechać, spoglądamy na siebie porozumiewawczo i ruszamy razem. Mało to bohaterskie, ale na wszelki wypadek idę z prawej strony wózka :D
Na zieleniaku oddzielającym oba kierunki ruchu samochodów szanse na przebicie się przez kolejne 3 pasy wyglądają mizernie, bo nikt nie zatrzymuje się, ani nawet nie zwalnia. Co gorsze, pojawia się przy nas policjant na motocyklu. Teraz, to już w ogóle nie wiem, co robić: przechodzić, gdy nadarzy się okazja, udawać, że w ogóle nie wiem, jak się tu znalazłem, czy może zawrócić? Spoglądam na gliniarza, on na mnie, a kątem oka widzę, że wózek powoli rusza. Dostrzegam, że faktycznie auta jakby zwolniły, bo rondo się przyblokowało, więc ruszam i ja. Na szczęście motor z policjantem odjeżdża gdzieś indziej, więc kłopotów nie będzie :) 

W recepcji informuję, że wróciłem po swój bagaż, który chciałbym zabrać, ale powrócę do nich już następnego dnia. Po chwili mogę już zamawiać Ubera. 

Tu porada dla innych - gdybyście potrzebowali kiedyś Ubera z limskiego lotniska, warto przejść do Holiday Inn i zamówić przejazd właśnie tam (myślę, że udostępnią wifi nawet nie-gościom), bo te 300 m z przeszkodami daje prawie 50% oszczędności. Gdy sprawdzałem Ubera w terminalu, koszt przejazdu do hotelu w Centro Historico wynosił ok. 30 PEN, a spod hotelu wyszło raptem 16 PEN. 

Dojazd do Sheratona (bo tamże dziś nocuję) trwa ok. 45 minut. Nie jest tragicznie, ale w niektórych miejscach łapię się za głowę widząc, w jaki sposób tutejsi kierowcy korzystają z dróg. Naprawdę, można zdecydowanie zmienić zdanie na temat Polaków za kierownicą. 

Sheraton Lima jest obiektem oldschoolowym, ale w dobrym tego słowa znaczeniu. Owszem, budynek i jego wyposażenie mogłyby stanowić scenerię dla filmu o późnych latach 80-tych XX w., ale wszystko jest utrzymane w czystości i nie widzę jakiś nadzwyczajnych oznak zużycia. Jedyne, co mnie nieco drażni, to specyficzny zapach starych dywanów i wykładzin w korytarzach. Sporym przeżyciem jest widok wewnętrznego dziedzińca, który stanowi idealne wprost miejsce dla wszelkiego rodzaju desperatów szukających ostatecznego ukojenia i rozwiązania swych problemów. 
Mimo, że nie mam statusu w Bonvoyu, dostaję upgrade, ale tylko "piętrowy" - mój pokój jest na wysokiej, 15-tej kondygnacji. Dobre i to, bo okna mam na bardzo ruchliwą Av. Passeo de la Republica, więc wysokość izoluje mnie od hałasu. Sam pokój jest bardzo przyjemny, choć mocno "vintage'owy" :) Ciekawym rozwiązaniem jest umywalka poza łazienką. Patent taki widziałem do tej pory tylko raz, w hotelu w Kioto. 















Po zameldowaniu nie mam już za bardzo ochoty na penetrowanie okolic, tym bardziej, że jest już po zmroku, a widoki za oknem auta, którym jechałem z lotniska, nie napawały optymizmem, co do bezpieczeństwa. Odwagi i chęci wystarczy mi na podejście kawałek do ozdobionego iluminacjami kościoła, który mijałem na krótko przed dotarciem do hotelu. Okazuje się, że to Iglesia De Los Sagrados Corazones Recoleta. 





W trakcie tego niedługiego spaceru odkrywam, że moje obawy są raczej na wyrost. Na chodnikach jest ciągle masa ludzi i mimo, że z ciemnych zaułków zaczynają wychodzić bezdomni przeszukujący uliczne odpadki, w całej swej mizerii nie stwarzają zagrożenia. Nikt mnie nie zaczepia i nie śledzi. Skoro tak, to po dotarciu z powrotem do Sheratona, mijam go i idę w przeciwną stronę, tam gdzie unoszą się reflektorowe snopy światła i brzmi koncertowa muzyka. W Parque de la Exposicion kończy się właśnie koncert nieznanego mi zespołu. Musi być popularny, bo obiejt przypominający sopocką Operę Leśną jest szczelnie wypełniony.