To był nasz czwarty wyjazd do Brazylii (trzecie było Rio, ale jest wiele opowieści stamtąd, to już oddzielnie nie piszę – może w jakimś zbiorczym poście z 3 w sumie wyjazdów do Rio).
Tym razem pojechały z nami 2 koleżanki. Wybraliśmy się w lipcu i to był bardzo zły pomysł, bo w czerwcu i w lipcu w Pernambuco leje niemal bez przerwy. Ale postanowiliśmy się nie poddawać tak od razu i coś jednak zwiedzić, nawet w strugach deszczu.
Lecieliśmy z Warszawy do Recife przez Frankfurt (z noclegiem w Niemczech). Razem z naszym, wylądował duży samolot z Lizbony i zrobiło się mega zamieszanie do odprawy paszportowej i celnej. Spędziliśmy tam w sumie ze 2 godziny, a byłoby więcej, gdyby nie wpuścili nas do kolejki jacyś mili Brazylijczycy. Potem dowiedzieliśmy się, że Recife jest jednym z głównym punktów przerzutowych narkotyków i stąd dokładne, a co za tym idzie czasochłonne kontrole – nasz bagaż zresztą też skierowano do prześwietlenia.
Zatrzymaliśmy się w Olindzie, to taki kolonialny bliźniak Recife. Pousadę wcześniej rezerwowałam mailowo. Zazwyczaj chcą zaliczki, ale ja zawsze tłumaczę, że przelew z Polski wyniesie tyle co dniówka w pousadzie i często wtedy idą na rękę i tym razem też tak było – godne pochwały, zwłaszcza, że musieliśmy wziąć 2 pokoje. Potem próbowali nam policzyć drożej za pokój, ale wydrukowane maile z potwierdzeniem kosztów załatwiły sprawę.
Olinda to śliczne kolonialne miasteczko z licznymi kościołami, jednymi z najstarszych w Brazylii. Cośtam przez ten deszcz było widać. Smutki spowodowane pogodą topiliśmy w najtańszej i najpyszniejszej caipirinhii w Brazylii: caipifruta z marakui za 3,5 reala (wielki plastikowy kubek) tuż pod samym kościołem Sé. Na tym samym placu przed kościołem można było dostać lokalny przysmak, czyli tapiokę, w wersji słodkiej lub słonej – wyrabianej od ręki, na miejscu. Pyszności.
Wybraliśmy się na 1 dzień na wyspę Itamaracá, gdzie jest stary po-holenderski fort Orange (pechowo był wtedy zamknięty) oraz ośrodek ssaków morskich. Koszt taksówki z pousady w obie strony wyniósł 100 reali, czyli po 25 reali na osobę, co wtedy było dla nas do przyjęcia.
Z Olindy udaliśmy się dalej na południe, do słynnego w okolicy kurortu Porto de Galinhas. Moja koleżanka Brazylijka bardzo go zachwalała, szczególnie naturalne baseny, tworzące się na rafach. Koszt taksówki: 150 reali. Odległość od Recife ok. 70 km. W ogóle na tej wycieczce poruszaliśmy się głównie taksówkami, ze względu na to, że koszt można było rozbić na więcej osób, a poza tym po drodze spotykaliśmy brazylijskich turystów, którzy obrali podobną taktykę i ku naszemu zdziwieniu, płacili trochę więcej niż my, na tej samej trasie (wymienialiśmy się uwagami, spotykając się co krok). Nie wiem jak to wyjaśnić, może my byliśmy bardziej skąpi po prostu
:D
Porto de Galinhas poza sezonem było dość wymarłe, a naturalne baseny niezbyt oblegane. Wybraliśmy się na dwie całodniowe wycieczki, jedną do Praia dos Carneiros, cudownej pocztówkowej plaży, a drugą do Calhetas, również urokliwej plaży. Poza tym delektowaliśmy się klimatem kurortu Porto de Galinhas i fotografowaliśmy wszechobecne na ulicach rzeźby kur. Porto de Galinhas oznacza bowiem Port Kur i nazwa wywodzi się z czasów, gdy do tutejszego portu przybijały statki z niewolnikami i padało hasło „przywieźli kury do miasta” – dla niepoznaki, ponieważ wtedy już handel niewolnikami był zakazany i nielegalny.
Z Porto de Galinhas pojechaliśmy dalej na południe, do miasteczka Maragogi w stanie Alagoas. Pomysł pojechania w to miejsce wziął się stąd, że w moim przewodniku po północnym wschodzie Brazylii (zakupionym w czasie pierwszej wycieczki, do Bahia), Maragogi prezentuje się najbardziej malowniczo ze wszystkich okolicznych miejsc i po prostu musieliśmy tam pojechać. Niestety, w porze deszczowej woda nie była tak szmaragdowa jak na zdjęciach, ale i tak nie żałuję, że się tam znaleźliśmy.
Z Maragogi wróciliśmy do Olindy, a stamtąd (dokładniej z lotniska w Recife) do Polski. I wtedy jak na złość, świeciło słońce
:D
Tym razem pojechały z nami 2 koleżanki. Wybraliśmy się w lipcu i to był bardzo zły pomysł, bo w czerwcu i w lipcu w Pernambuco leje niemal bez przerwy. Ale postanowiliśmy się nie poddawać tak od razu i coś jednak zwiedzić, nawet w strugach deszczu.
Lecieliśmy z Warszawy do Recife przez Frankfurt (z noclegiem w Niemczech). Razem z naszym, wylądował duży samolot z Lizbony i zrobiło się mega zamieszanie do odprawy paszportowej i celnej. Spędziliśmy tam w sumie ze 2 godziny, a byłoby więcej, gdyby nie wpuścili nas do kolejki jacyś mili Brazylijczycy. Potem dowiedzieliśmy się, że Recife jest jednym z głównym punktów przerzutowych narkotyków i stąd dokładne, a co za tym idzie czasochłonne kontrole – nasz bagaż zresztą też skierowano do prześwietlenia.
Zatrzymaliśmy się w Olindzie, to taki kolonialny bliźniak Recife. Pousadę wcześniej rezerwowałam mailowo. Zazwyczaj chcą zaliczki, ale ja zawsze tłumaczę, że przelew z Polski wyniesie tyle co dniówka w pousadzie i często wtedy idą na rękę i tym razem też tak było – godne pochwały, zwłaszcza, że musieliśmy wziąć 2 pokoje. Potem próbowali nam policzyć drożej za pokój, ale wydrukowane maile z potwierdzeniem kosztów załatwiły sprawę.
Olinda to śliczne kolonialne miasteczko z licznymi kościołami, jednymi z najstarszych w Brazylii. Cośtam przez ten deszcz było widać. Smutki spowodowane pogodą topiliśmy w najtańszej i najpyszniejszej caipirinhii w Brazylii: caipifruta z marakui za 3,5 reala (wielki plastikowy kubek) tuż pod samym kościołem Sé. Na tym samym placu przed kościołem można było dostać lokalny przysmak, czyli tapiokę, w wersji słodkiej lub słonej – wyrabianej od ręki, na miejscu. Pyszności.
Wybraliśmy się na 1 dzień na wyspę Itamaracá, gdzie jest stary po-holenderski fort Orange (pechowo był wtedy zamknięty) oraz ośrodek ssaków morskich. Koszt taksówki z pousady w obie strony wyniósł 100 reali, czyli po 25 reali na osobę, co wtedy było dla nas do przyjęcia.
Z Olindy udaliśmy się dalej na południe, do słynnego w okolicy kurortu Porto de Galinhas. Moja koleżanka Brazylijka bardzo go zachwalała, szczególnie naturalne baseny, tworzące się na rafach. Koszt taksówki: 150 reali. Odległość od Recife ok. 70 km. W ogóle na tej wycieczce poruszaliśmy się głównie taksówkami, ze względu na to, że koszt można było rozbić na więcej osób, a poza tym po drodze spotykaliśmy brazylijskich turystów, którzy obrali podobną taktykę i ku naszemu zdziwieniu, płacili trochę więcej niż my, na tej samej trasie (wymienialiśmy się uwagami, spotykając się co krok). Nie wiem jak to wyjaśnić, może my byliśmy bardziej skąpi po prostu :D
Porto de Galinhas poza sezonem było dość wymarłe, a naturalne baseny niezbyt oblegane. Wybraliśmy się na dwie całodniowe wycieczki, jedną do Praia dos Carneiros, cudownej pocztówkowej plaży, a drugą do Calhetas, również urokliwej plaży. Poza tym delektowaliśmy się klimatem kurortu Porto de Galinhas i fotografowaliśmy wszechobecne na ulicach rzeźby kur. Porto de Galinhas oznacza bowiem Port Kur i nazwa wywodzi się z czasów, gdy do tutejszego portu przybijały statki z niewolnikami i padało hasło „przywieźli kury do miasta” – dla niepoznaki, ponieważ wtedy już handel niewolnikami był zakazany i nielegalny.
Z Porto de Galinhas pojechaliśmy dalej na południe, do miasteczka Maragogi w stanie Alagoas. Pomysł pojechania w to miejsce wziął się stąd, że w moim przewodniku po północnym wschodzie Brazylii (zakupionym w czasie pierwszej wycieczki, do Bahia), Maragogi prezentuje się najbardziej malowniczo ze wszystkich okolicznych miejsc i po prostu musieliśmy tam pojechać. Niestety, w porze deszczowej woda nie była tak szmaragdowa jak na zdjęciach, ale i tak nie żałuję, że się tam znaleźliśmy.
Z Maragogi wróciliśmy do Olindy, a stamtąd (dokładniej z lotniska w Recife) do Polski. I wtedy jak na złość, świeciło słońce :D
http://wikitravel.org/pl/Recife
http://wikitravel.org/pl/Olinda
http://wikitravel.org/pl/Porto_de_Galinhas
-- 11 Sty 2015 00:02 --
Jeszcze parę fotek z Olindy