Fly4free.pl

Naprawdę nie sposób było nie zatrzymywać się co chwilę w takim fajnym Zoo. Poza tym to już miejsce, gdzie ziemia jest czerwono-ruda. No i po drodze kilometrami ciągną się tereny całe pokryte termitierami.Exmouth

Mamy wynajęty dom. Jest wygodny, duży - idealny, żeby spędzić tam święta. Ale jeżeli chcesz korzystać z wszystkich atrakcji jakie daje Ci położenie tego miasta – bezwzględnie musisz mieć samochód. Bez niego pobyt tam jest bez sensu.
Dom był na terenie czegoś w rodzaju osiedla domków wypoczynkowych. W Exmouth takich osiedli jest kilkanaście.





Exmouth to niewielkie miasteczko, w większości zabudowane domami wypoczynkowymi. W pobliżu znajduje się stacja amerykańskiej (US Navy) i australijskiej (Royal Australian Navy) marynarki wojennej. Samo miasto powstało całkiem niedawno – około 50 lat temu, głównie jako miejsce dla rodzin personelu. Teraz nie jest już to tak strategiczne miejsce– jest to baza - ale głównie dla turystów. Stamtąd odbywają się połowy na „wielką rybę”, nurkowania głębinowe, wycieczki na pływanie z żółwiami, rekinami i mantami. Miasto słynie też z połowów krewetek, jest portem macierzystym dla największej firmy zajmującej się połowami - MG Kailis. Wielka krewetka jest więc symbolem miasteczka.



No i w niedalekiej okolicy znajduje się piękna Zatoka Turkusowa. Jest w Cape Range National Park i dojeżdża się do niej Yardie Creek Rd. Wjazd do parku jest płatny – 12 $ za samochód. Można też kupić karnet, kosztuje (chyba) 44 $ i jest (chyba) na miesiąc.
Wzdłuż wybrzeża jest sporo miejsc, gdzie można nurkować na rafie Ningaloo. Jest Tulki Beach, Ospray Bay, kamienista Oyster Stacks i wiele innych .Jest nawet Mauritius Beach :D Dojechać samochodem można tylko do Yardie Creek. Można dalej ale trzeba mieć napęd 4WD. My nie mieliśmy.
Nasze ulubione miejsce to Turquoise Bay. Była… WOW :shock:





Sama plaża jest długa i tworzy coś jakby cypel oznaczony jako danger zone. Nasza „baza wypoczynkowa” była dokładnie w miejscu „you are here”.



Ten cypel opływają wody o silnym prądzie. Prąd jest na tyle silny, ze pływając „pod prąd” czujesz się jak na bieżni wodnej :) Czyli płyniesz, płyniesz i stoisz w miejscu. Z drugiej strony, kiedy szliśmy nurkować wchodziliśmy do wody mniej więcej 200 m od naszych ręczników i prąd przez piękne rafy niósł nas swobodnie do cypla. Żadnej pracy rąk i nóg. Inna sprawa, że zatrzymanie w miejscu, na dłuższą obserwacje wymagało ciężkiej pracy tychże.
Łukasz znalazł coś takiego w sieci. W okolicach 45 s do 1,10 widać dokładnie jak ten cypel wygląda a od 3,08 min samolocik filmuje pod wodą. Doczekajcie przynajmniej do 3,50.

http://www.geekweek.pl/aktualnosci/2179 ... o-samolotu

Rafa bogata w kolorowe ryby, płaszczki, udało nam się popływać z żółwiem a nawet z rekinem. Rekin to było moje doświadczenie tuż po pierwszym wsadzeniu głowy pod wodę. Dosłownie w momencie kiedy zanurzyłam się w wodzie w odległości 3,4 metrów przepłynął taki niewielki, może metrowy. Szybko zawołałam resztę. Kiedy zanurzyłam głowę po raz drugi już go nie było. Nie uwierzyli mi chyba, że był bo podsumowali : ta, ta - był... :D Rekiny w zasadzie nie zatrzymują się – muszą cały czas pływać. Wyjątek stanowią miejsca, gdzie prąd jest tak duży, że pozwala na swobodne przepływanie tlenu przez skrzela. Tam mogą sobie postać bez ruchu w jakiś jamach.
W Torquoise Bay po raz pierwszy zobaczyłam z jaką ogromną prędkością startuje wystraszona płaszczka i jak pięknie i majestatycznie poruszają się żółwie na wolności.
Kilka zdjęć.



















Tam też zupełnie zawiódł mnie (nas? nie, chyba jednak mnie :oops: ) instynkt samozachowawczy. Płynęliśmy we trójkę: ja , Łukasz i Maciek. Wiadomo jak to jest pod wodą: zobaczysz coś ciekawego – zwołujesz pozostałych. Łukasz zawołał nas ze słowami: tam głęboko jest taka wielka ryba. Podpłynęliśmy. Wielka ryba odpoczywała? spała? żerowała? na dnie do połowy schowana w jamie w rafach. Obserwując ją z góry stwierdziliśmy, że to czarny rekin rafowy. Nie ruszał się. Byłam nieusatysfakcjonowana. Chciałam koniecznie zobaczyć go w całości, próbowałam wiec namówić Łukasza, żeby….złapał go za ogon :oops: :oops: :oops: (pytana potem dlaczego sama go nie złapałam odpowiedziałam od razu i zgodnie z prawdą „bo się bałam”) Łukasz (na szczęście ) stanowczo powiedział: nie ma opcji!! Udało mi się za to namówić Maćka, żeby zszedł niżej i zrobił bliższe zdjęcie. Zrobił (to trzecie) ale nie bardzo mu wyszło, bo zaraz wyskoczył na powierzchnię jak oparzony ze słowami: ON jest ogromny, spadamy stąd!!. I uciekliśmy.







Myślę, że to (z perspektywy czasu – nieodpowiedzialne) zachowanie wynikało z tego, że po jakimś czasie w Australii poczuliśmy się bardzo bezpiecznie. Straszeni przed wyjazdem, z myślą, że tam właściwie strach gdziekolwiek wejść - do wody, lasu, na ścieżki na wzgórzach chodziliśmy zaopatrzeni w ampułkę adrenaliny w strzykawce. Potem zobaczyliśmy, że wcale nie jest tak, że wszystko usiłuje Cię zjeść. Że żyje się normalnie, bez strachu, z zachowaniem zdrowego rozsądku. Czarny rekin rafowy też właściwie nie atakuje ludzi. Właściwie. W zeszłym roku w Torquoise Bay zaatakował jakąś kobietę. Ale wtedy tego nie wiedzi-ałam/eliśmy.

Ograniczę się teraz do relacji zdjęciowej z Exmouth i Cape Range NP. Był to świetnie, leniwie spędzony czas we wspaniałym otoczeniu

- błękitnego nieba



- turkusowego morza





- białego piasku





- zwierząt









i pięknych zachodów słońca







A to Yardie Creek. Gdybyśmy wybrali się tam na początku naszej wyprawy do Australii pewno bylibyśmy zachwyceni. :D





Jedno z moich „must do” to spędzić święta Bożego Narodzenia w tropikalnym klimacie, pod palmami, ze zdjęciami w mikołajowej czapce i płetwach. Zrealizowane.





I odczarowane. Bo w takich warunkach trudno jest poczuć magię świat. Bo przyzwyczajenie jest drugą naturą człowieka. Bo brakuje świątecznego stołu, rodziny, z którą zawsze spędzamy święta, prezentów pod choinką, kolęd. Wprawdzie wzięłam opłatek, płytę z kolędami ale magii zabrakło. Zabawnie było paradować w stroju kąpielowym i czapce mikołaja, robić z rafy koralowej napisy „wesołych świąt”. No właśnie. Zabawnie. Ale polecam spróbować. I sama też nie mówię „nigdy więcej” :mrgreen:

Australijczycy nie obchodzą Wigilii Bożego Narodzenia, 24 grudnia jest dniem, kiedy wszystko jest otwarte. Na kolację wigilijną wybieramy się do restauracji. Celebrujemy ten dzień jest to więc „prawdziwa” restauracja z obrusami, kelnerami, winem i świecami na stołach. I z bardzo prawdziwym rachunkiem :shock:

Przedtem podjeżdżamy jeszcze do kościoła katolickiego ale drzwi zastajemy zamknięte. Urodzinowe przyjecie Jezusa było rano.



Spóźniliśmy się na tę „imprezę”. Msza jest następnego dnia o 8. 30. Idziemy. Odświętnie ubrani, my sukienki, chłopaki długie spodnie i koszule. Nie pasujemy do reszty towarzystwa w krótkich spodenkach, klapkach. Brakuje im tylko kół dmuchanych założonych na szyję :lol: Ale w tym klimacie jakoś to nie razi. Wchodzi ksiądz – wygląda i mówi po angielsku jak Polak. Po mszy ksiądz wychodzi przed kościół i żegna się z wiernymi. Kiedy podchodzimy do niego mówi „Merry Christmas” „Wesołych Świąt” odpowiada Maciek. Bardzo się ksiądz ucieszył: „Wiedziałem! Jak tylko was zobaczyłem, wiedziałem, ze jesteście Polakami” :)



W pierwszy dzień świąt na kolację robimy „barbie”: rewelacyjna, wspomniana już wcześniej wołowina, jakieś kotleciki z posiekanego mięsa i… steki z kangura. Do tego pyszne owoce i piekielnie drogie warzywa ;) Mięso kangurze kupujemy już przyprawione bo nie bardzo wiemy jakie przyprawy do niego pasują. Każdy (oprócz Majki, która kategorycznie zaprotestowała przeciwko takiemu barbarzyństwu) próbuje pierwszy kęs. Daga krzywi się i mówi: „nie smakuje mi, jakieś takie słodkawe, smakuje jak ludzkie” (ciekawe skąd wie??? :mrgreen: ) Ale fakt, jakieś słodkie to mięso było. I to był koniec degustacji. Nikt już nie tknął ani kawałka. Nam w każdym razie kangurze mięso nie smakuje.PODRÓŻ POWROTNA

27 grudnia opuszczamy Exmouth i wyruszamy w naszą podróż powrotną. Droga daleka . Po drodze termitierowe pola.



Jest gorąco.



Coraz goręcej ;)



Wyruszyliśmy wcześnie rano bo nastawiamy się na „zatrzymanki” po drodze w ciekawych miejscach. Nic nam z tego nie wychodzi. Powód jest prozaiczny i obrzydliwy. Plaga much. Czytałam o tym, ale nie zdawałam sobie sprawy, że jest to tak uciążliwe. Właściwie eliminuje możliwość wyjścia z samochodu. Muchy są bardzo natarczywe – wchodzą do buzi, nosa, oczu, uszu. Są ich setki i nie dają się odgonić! Znikają dopiero po zachodzie słońca a pojawiają się tuż po wschodzie. Przez głupie muchy nie mogliśmy nacieszyć się piękną Shell Beach – poszliśmy i uciekliśmy bo zatrzymanie się choćby na minutę powodowało nową inwazję. Nawet zdjęcia nie zrobiliśmy :x .

Nasz przystanek na nocleg to Monkey Mia Dolphin Resort. Miejscowość leży na terenie Parku Narodowego Zatoki Rekina. Turystów przyciąga tam możliwość przyglądania się karmieniu delfinów butlonosych, które codziennie rano podpływają do plaży na bardzo płytkiej wodzie.







Delfinów nie można dotykać. Co powiem na ten temat? No cóż – bardzo to skomercjalizowane. Nie uważam, że jak nie wezmę zwierzęcia na ręce, nie pogłaskam, nie zrobię selfie to taki tylko wizualny kontakt nie ma dla mnie sensu. Wręcz przeciwnie. Szanuję dzikość zwierząt i jak wspominałam wcześniej - nie lubię ZOO w żadnej postaci. Nie pcham się z łapami tam gdzie mnie nie chcą :) . Ale tam? Tłum ludzi (łącznie z nami), który tuż przed ósmą rano dziarsko maszeruje do plaży najpierw wyganiany „za barierkę”. Potem na komendę ten tłum ludzi jest ustawiany w szeregu nad brzegiem przez rangerkę, która chodzi wzdłuż niego patrząc czy ktoś czasem nie przekracza wytyczonej niewidzialnej linii. Potem do morza wchodzą dwie, trzy osoby z obsługi z wiaderkami. W wiaderkach po 3 ryby. Patrzą uważnie na tłum i wybierają kogoś do podania ryby. Może odzwyczaiłam się w Australii od tłumów, może odzwyczaiłam się od „nie wolno” . Nie chciałam dotykać – wiedziałam, że nie wolno. Ale myślałam, że będę mogła wejść do wody po kolana a delfiny będą przepływać w pobliżu. Tak było kiedyś i to się zmieniło. Liczyłam na bliskie spotkanie trzeciego stopnia – skończyło się na pierwszym :roll:
Jako, że ta atrakcja wymaga nadłożenia dodatkowych 300 km - bo z drogi głównej do Monkey Mia jest 150 km, jako, że pobyt w Dolphin Resort jest drogi (jakość/cena) plus dodatkowo płatny wjazd na teren parku 8,5 $/os. – myślę, że ten element podróży spokojnie mogliśmy ominąć.

Większą atrakcją dla nas okazały się pelikany australijskie. Piękne, wielkie ptaki, kompletnie nie bały się ludzi można im się było przyglądać z odległości 1,5 metra.









To dzikie stworzenia, więc też nie wolno ich dotykać. Zresztą nie pozwalają na to – syczą. Ale jak mu się chciało pić to czekał żebym odkręciła kran :lol:





Na terenie resortu jest też mnóstwo emu. Te tutaj są nachalne i nie czułam się komfortowo w ich obecności. To wielkie ptaki z dziobem na wysokości ludzkich oczu i trudno je przegonić, kiedy chcą sprawdzić czy nie masz czegoś co mogłyby zjeść. Buszują głównie w miejscach, gdzie ludzie przyrządzają jedzenie lub jedzą posiłek. Bezczelnie wsadzają te swoje małe łebki do bagażników w poszukiwaniu jedzenia.



Około 11 jedziemy w dalszą drogę. Naszym celem jest Kalbarri National Park. Po drodze często widzimy małe tornada piaskowe. Zdjęcie bardzo słabe bo z jadącego samochodu.