Fly4free.pl

W końcu dojeżdżamy do parku Kalbarri. Miejsca warte odwiedzenia znajdują się w wąwozie rzeki Murchison w głębi lądu i w części przybrzeżnej. W lądowej znajduje się Okno Natury (Natures Window) do którego zmierzamy. Wjazd na drogę tam wiodącą jest płatny w automacie jak na wjeździe. Na tablicy opisane ile $ za jaki pojazd. W zasięgu wzroku nikogo. Za samochód osobowy płaciliśmy chyba 8 $. Z punktu opłat do parkingu, z którego idzie się do Okna Natury jest 20 km. Po drodze ciekawe rośliny.

Banksja








A to? Ktoś wie jak to się nazywa? – to nie konkurs – ja po prostu nie wiem.



Droga piesza do Okna Natury jest niedługa wszystkiego razem może kilometr, może półtora wliczając w to powrót. Najpierw schody, potem dróżka a potem kilkadziesiąt metrów po skałach. Ale jest godzina 15 i potwornie gorąco: ponad 40 stopni. Po powrocie, po wejściu na ostatni schodek do parkingu było mi słabo jakbym przebiegła maraton co najmniej. Z powodu tej temperatury ( i much) nie idziemy do Z Bend. Z drugiej strony… rzeka Murchison jest wyschnięta, widoki nie są więc takie jakich oczekiwaliśmy. Ale piaskowiec, który tworzy wąwóz Murchison jest przepiękny.









Kolejny cel znajduje się w części przybrzeżnej – Mushroom Rock. Pięknie. A ocean daje przyjemny chłodek.
Jest tak pięknie, że zostajemy tam trochę za długo. Do naszego miejsca zamieszkania mamy 90 km. Wiemy już, że nie zdążymy przed zmrokiem.







Mamy zamieszkać na farmie oddalonej kilka km od Geraldton w Waminda Wildlife Sanctuary. Na 11 ha znajduje się gospodarstwo, do którego możesz przywieźć ranne zwierzę. Wszystkie zwierzaki biegają wolno – oprócz dingo. Rano odbywa się karmienie całego „dobytku”, w którym oczywiście mogliśmy wziąć udział. Największą przyjemność sprawił nam kontakt z ośmiomiesięczną Boną.





Bona jest niewidoma dlatego kica sobie na ogrodzonym terenie wokół domu. Właściciele Waminda martwią się czy Bonę kiedykolwiek będzie można wypuścić na otwarty teren, gdzie żyje reszta zwierząt - czy poradzi sobie sama, bez pomocy ludzi.
Nasze mieszkanie jest też dosyć nietypowe – to przerobiony autobus. Jest zadziwiająco wygodny: doskonale wyposażony, klimatyzowany, woda, gaz – genialny :D







A rano z okien naszego autobusu obserwujemy tych oto mieszkańców farmy.











Kangury nie podchodzą do nas. Można je obserwować z odległości 3,4 m. Zmniejszenie dystansu powoduje spokojne odkicanie. Kangury są naprawdę dużymi, zwierzętami. I mocno zbudowanymi. Nie atakują ludzi. Ale zbyt bliski kontakt z nieoswojonym, wystraszonym kangurem ma prawo skończyć się tragicznie.

Po śniadaniu decydujemy wrócić do Kalbarri. Po drodze mijamy wyschnięte słone jezioro.



A nieopodal dalej w okolicach Port Gregory odnajdujemy Pink Lake. Oficjalna nazwa to Hutt Lagoon. Nie jest tak spektakularne jak Jezioro Hillier u południowych wybrzeży Australii Zachodniej na wyspie Middle chociażby ze względu na jego otoczenie no ale… sami zobaczcie :)







Potem zmierzamy do Eagle Gorge, który znajduje się w nabrzeżnej części parku Kalbarri. Do tych wszystkich miejsc wstęp jest bezpłatny. Kiedy idziemy płaskowyżem do wąwozu naszym oczom ukazuje się taki widok.



Koniec. Przepadliśmy. Australia na koniec podarowała nam prywatną plażę więc z wdzięczności zostajemy tam 4 godziny.







Skały w wąwozie to moim zdaniem cud natury. No bo spójrzcie na te połączenia kolorów:





Kraby – szczęśliwe istoty zamieszkujące Wąwóz Orła ;)







Porządnie głodni jedziemy do pobliskiego miasteczka Kalbarri na fish and chips. Gdybym jeszcze raz miała planować wyjazd do WA na przystanek w drodze zatrzymałabym się w Kalbarri a nie w Monkey Mia. Czas przejazdu ten sam, a park ma naprawdę wiele do zaoferowania.

Wracamy znów nocą, (zważywszy, że czarna noc zapada o godz.20 :mrgreen: ), do naszego wypasionego autobusu.
Kolejnego dnia znów wczesna pobudka. Przed nami jeszcze 450 km a nie chcielibyśmy ostatniego dnia spędzić w samochodzie. Zmierzamy do Nambung National Park z magiczną Pinnacles Desert. Teorii na temat powstania tych wapiennych tworów jest kilka: od takiej, ze to pozostałość po lesie, który skamieniał pod wpływem nanoszonego na drzewa piasku, muszli i wody aż po legendę aborygenów głoszącą, że każdy pinnacle to zamieniony przez bogów wróg.
Co ja tam będę opowiadać, pomęczę Was trochę zdjęciami :mrgreen: …

















Powiem tylko, że to kolejne miejsce, które trzeba obowiązkowo zobaczyć na własne oczy bo zdjęcia nie oddają jego magii. Piasek jest naprawdę żółty jak żółtko jajka, krajobraz jest po prostu księżycowy i absolutnie niepowtarzalny. Na teren Pinnacles wjeżdża sie samochodem (12$), ruch jest jednokierunkowy a zatrzymywać można się w specjalnie w tym celu przygotowanych zatoczkach. I oczywiście wyjść z samochodu, żeby dotknąć, pooglądać z bliska czy przejść się w dalsze „niezmotoryzowane” zakątki pustyni. Wyjeżdżamy stamtąd z niemiłym przeświadczeniem, że to ostatnie miejsce w Australii na naszej liście :cry: Jedziemy do Perth i tam musimy zrobić obowiązkowe zakupy: prezenty… Jakoś tak szybko znajdujemy się w mieście wobec tego decydujemy się na błyskawiczny galop po sklepie i w dzięki temu zostają nam 3 godziny do czasu, w którym musimy zameldować się na lotnisku. Szybkie zwiedzanie miasta czy ocean? Jak nasza grupa może pożegnać się z Australią? Fundujemy sobie ostatnią kąpiel w oceanie – to coś na co będziemy musieli teraz czekać kilka miesięcy .
I to już naprawdę koniec.
Siedząc w samolocie rozmyślam nad naszą podróżą.
Co mogę powiedzieć o tym kraju. Może tylko tyle, że na wjeździe do Australii powinny wisieć transparenty: Przyjeżdżaj do nas, nie jedź nigdzie indziej. Nie ma takiej potrzeby - my mamy (prawie) wszystko. Ma się wrażenia, że gdyby nawet życie spędziło się na podróżowaniu po Australii to i tak będzie ona dostarczać nowych wrażeń. Strasznie różowe te moje okulary przez pryzmat których piszę relację z podróży o tym kraju ale nie bez kozery nadałam taki tytuł.
Po co więc Australijczycy przyjeżdżają do Europy. No właśnie po to słowo: prawie – jedyna rzecz, której nie mają to ślady długiej historii, za którą podążamy zwiedzając np. Europę czy Azję.
Aborygeni, którzy zamieszkiwali Australię przed XVIII wiekiem prowadzili mało cywilizowany, koczowniczy tryb życia. Stworzyli odrębną kulturę jednak nie cywilizację jak Majowie, Egipcjanie czy Rzymianie. No ale może właśnie dlatego ten kraj jest tak oszałamiający przyrodniczo. Bo świadomość ludzi zasiedlających te
tereny, dotycząca ochrony naturalnego środowiska była już na tyle wysoka, że bezmyślnie nie niszczyli tego co takie piękne. No cóż – coś za coś.
Czy coś mi się tam nie podobało? Nie chce tu pisać czego nie warto według mnie, bo o tym napisałam w relacji. To rzecz subiektywna i być może – pomimo moich sugestii albo właśnie dzięki nim – ktoś stwierdzi ooo! to jest dokładnie dla mnie. Co mi się więc NIE podobało. 15 minut siedziałam i próbowałam znaleźć odpowiedź na zadane samej sobie pytanie. W końcu znalazłam: muchy!!! :P

Trochę moich spostrzeżeń o ludziach w Australii. Mili, uczynni, ufni, uśmiechnięci. W sumie nic dziwnego: pierwsi koloniści zostali bardzo starannie wybrani przez najlepszych angielskich sędziów :mrgreen: (zasłyszane )

Totalny luz. No worries. Be happy.
Ale jeżeli na mało uczęszczanej drodze zatrzymasz samochód, możesz być pewien, że KAŻDY kierowca zatrzyma się, żeby zapytać czy nie potrzebujesz pomocy.
Migawka z supermarketu: rozpakowujemy pełen kosz na taśmę, okazuje się, że zapomnieliśmy cukru. Chcę pójć po ten cukier. Chłopak z kasy: nie, ty nie wiesz gdzie jest – ja pójdę, bo wiem. Przynosi dwa: mniejszy i większy – „nie wiedziałem, który wolisz”. Widział ktoś coś takiego u nas? A na pytanie gdzie jest proszek do prania nie otrzymujesz odpowiedzi: „w alejce 7” tylko „chodź to Cię zaprowadzę”.
Dom w Exmouth: klucze do domu są w niezamkniętej szafce przed domem o czym informowani jesteśmy mailem. Tam je też zostawiamy po wyjeździe.
Wjazdy do Parków Narodowych: przejeżdżasz koło budki, nikogo w niej nie ma. Jest informacja, żeby wypełnić blankiet na którym wpisujesz numer rejestracyjny potem włożyć do koperty wraz z odpowiednią ilością pieniędzy za wjazd i kopertę wrzucasz do skrzynki. Wokół nikogo nie ma, nikt też nas nigdy nie sprawdzał. Wobec takiego zaufania czulibyśmy się jednak jak zwykli złodzieje, gdybyśmy oszukali. Nie oszukiwaliśmy więc :)
Tasmania: na poboczach wystawione stoły z jajkami, czereśniami itp. Napisana cena i puszka. Sprzedawcy brak – j.w.
Zwierzęta: są pod szczególną ochroną. Traktują je z ogromnym szacunkiem. Jeżeli w Monkey Mia zostaje powiedziane „proszę nie wchodzić do wody, kiedy przypłyną delfiny” wszyscy stają w karnym szeregu metr od wody i nikomu nie przyjdzie do głowy złamanie tego zakazu.
No i jeszcze zdjęcie rytualne, które Maciek obowiązkowo robi w każdym kraju, w którym jesteśmy. Przed śmiercią zrobię z tego tapetę. I nazbieram na miejsce na cmentarzu Weverley. :lol:



Do Australii jeszcze pojadę. Zacznę od Tasmanii i poświecę jej o wiele więcej czasu. Do miast już pewno nie wrócę :cry: natomiast obejrzę wszystko co możliwe wokół nich. Pojadę wschodnim wybrzeżem na północ. Zobaczę Aborygena. Wychodzi na to, że do Australii muszę wrócić. Nie raz.

Na koniec zadam jeszcze kultowe (dla mnie) pytanie z forum:
Zakochałam się w Australii na zabój – CZY KTOŚ JESZCZE/TEŻ TAK MA? :D