Fly4free.pl

Był to chyba jego pierwszy zarobek dzisiaj, bo nikogo prócz nas nie było widać.
Parveen twierdził, że z tego się on tu utrzymuje, w zamian on z kolei ma utrzymywać porządek.
Porządek był w porządku, czysto, trawka wystrzyżona, rabaty i kwiatki, zupełnie nie takie Indie sobie
wyobrażaliśmy.
Drugie miejsce - Eklingji, też świątynia hinduistyczna, aby różniło się od wcześniej jak i później
oglądanych świątyń, trzeba odwiedzić w godzinach porannej pudży.
Wtedy tutaj, dla odmiany, ludzi jest co niemiara, ale nie turystów tylko hinduskich pielgrzymów, bo to ważne
miejsce kultu.
Do środka wchodzi się w powoli sunącej procesji, jest na co popatrzeć i czego słuchać - rozmodleni ludzie
z darami ofiarnymi, śpiewy, grająca psychodeliczną muzykę orkiestra ulokowana pośród kamiennych stup.
Szkoda tylko, że nie można fotografować ani filmować.




Przed wejściem do Eklingji. Wcale nie wydaje się, że warto tu było jechać, tymczasem w środku...
Wszystkim antyfotograficznym inkwizytorom mówimy stanowcze: NIE.




Znakiem firmowym Udaipuru jest Pałac Miejski czyli pałac tutejszego maharadży.
W Radżastanie maharadżów było pełno, zatem i pałaców też jest trochę, ale ten jest największy, malowniczo
usytuowany i występował w filmie, zatem jest sławny.
Podobno w lokalach na mieście regularnie, w koło macieju puszczają "Ośmiorniczkę".
Mieliśmy zamiar zbadać, czy rzeczywiście tak codziennie oglądają Jamesa Bonda, ale wieczorem zapał nam
opadł i nikomu już się nie chciało.
A pałac okazał się faktycznie przeogromny, żeby obejść dziedziniec i wnętrza trzeba poświęcić co najmniej
dwie godziny intensywnych starań.
I na dobrą sprawę, to tylko po tym można osądzać jego rozmiary, bo ogarnąć go wzrokiem w całej krasie - nie da się.
Przeszkadza woda, która dochodzi niemal pod same mury.
































Są jednak dwa sposoby na to, żeby upewnić się, że pałac jest odpowiednio duży - albo wypłynąć na jezioro albo wjechać
na górę wznoszącą się nad miastem.
Wybraliśmy to drugie, kierując się przede wszystkim mniejszym prawdopodobieństwem utonięcia ale też i próbą
redukcji kosztów pobytu w Indiach, naiwnie sądząc, że na górę można tak sobie wjechać.
To był błąd kardynalny.
Jak się później okazało, zarząd miasta musi w jakiś sposób czuć się związany ze sportem motorowodnym, bo
dotuje wszystkich, którzy podejmą ryzyko wejścia na pokład jednostki pływającej po jeziorze.
Tymczasem na wspomnianej górze maharadża wybudował taki trochę fort, trochę cenotaf, jak napisał na
pamiątkowej tablicy: "z miłości i wdzięczności dla swego ukochanego ludu".
No i teraz ten lud jak i lud przyjedny za każdy wjazd na górę musi płacić myto.
Na dodatek za przyjemność robienia zdjęć, co by nie mówić, ładnej panoramy, też trzeba uiścić podaną
na tablicy kwotę: dla miejscowego ludu: 50 rupii a dla ludu spoza granic: 100000000000000 albo coś koło tego.




Ale w Udaipurze widzieliśmy nie tylko pałac.
Oprócz niego są bardzo ładne Ogrody Dam Dworu a niedaleko od wejścia do nich - sklepy z rzemiosłem.
Postanowilismy zlitować się nad Parveenem i dać się zawlec w końcu do jakiegoś sklepu.
Maharadżowie udajpurscy mieli pewną słabość do malarstwa miniaturowego więc ludzie się tu tego,
nie wiem, rzemiosła czy sztuki nauczyli.
I do sklepu z miniaturami właśnie poszliśmy.
Obrazek, jaki sobie kupiłem aż taki miniaturowy to nie jest, bo ma rozmiar komórki, mniej więcej.
Przedstawia pawia.
Paw jak to paw, wygląda ładnie, bo ma kolorowy ogon.
Ale gdy się mu przyjrzeć lepiej, to widać każde piórko oddzielnie.
A gdy wziąć szkło powiększające, to okaże się, że każde z piórek składa się z setek pojedyńczych niteczek
a kolorowe oczko znowu z kilku nałożonych na siebie kolorów.
Jeżeli powiększyć bardziej - w każdym oczku złota kropeczka.
Kiedyś może pooglądam dokładniej, może jeszcze coś da się wypatrzeć.












Do hotelu wracaliśmy pod wieczór drogą wzdłuż jeziora.
Przez kilka kilometrów ciągnęły się wesołe miasteczka, stragany z ulicznym jedzeniem, setki spacerowiczów.
Tu grała muzyka, tam organizowały się jakieś występy, słowem: gwarny i wesoły tłum na festynie w sobotni wieczór.
Ani śladu "prawdziwych" Indii.



Przydałby się jeszcze jeden dzień w Udaipurze.
Niestety, za nic w świecie pomiędzy samolotami do- i z- Indii nie chciał się on zmieścić,
więc w niedzielę rano spakowaliśmy manatki i wyjechali w stronę Jodhpuru.
Pierwszy raz, no może poza skokiem w bok do Nagdy, przyszło nam jechać nie jakąś główną drogą, tylko
taką zwykłą, gdzie można zatrzymać się na poboczu, bez obaw, że cię rozjadą.

Droga była super a w jednym miejscu to nawet stał znak, na którym pisało, żeby w nocy tu nie jechać
a już na pewno nie zatrzymywać się, bo może przyjść tygrys i próbować dołączyć do towarzystwa.
Gdyby zatem ktoś podróżował po Rajastanie i nawet miał wszędzie dobry dojazd, to niech sobie trochę
zabłądzi i poogląda mniej uczęszczane okolice.
Tylko niech uważa na tygrysy, oczywiście.

Na początku były pola uprawne, gdzie co kawałek pracowały pompy tłoczące pod górkę wodę.
Każde takie urządzenie było napędzane przez dwa woły, motywowane do pracy przez towarzyszącego im pana.
Szkoda się łudzić, turystów na drodze do Jodhpuru, choć wygląda ona dość skromnie, też na pewno nie brakuje.
Na widok wysiadających z samochodu ludzi, z aparatem fotograficznym, kierowca wołów rozpromienił się
od ucha do ucha, natychmiast postanowił zamienić swój warsztat pracy w karuzelę i na tą karuzelę
sprzedawać bilety.
Niestety, pięknie rozwijający się w nas, zapoczątkowany w Jaipurze proces zamiany serc w zimne kamienie przystopował.
Od dwóch dni nie trafił żaden żebrak, którego możnaby zignorować albo sprzedawca czy przewodnik, żeby potraktować
go jak powietrze.
Zatem poświęciliśmy się, konkretnie to Ela zrobiła dwa kółka, z ulgą zostawiła głupawą rozrywkę i wręczyła
zadowolonemu woźnicy 100 rupii.
Szerzenie zła w Indiach okazywało się wcale nie takie ani łatwe ani przyjemne, jak mogło się wydawać wcześniej.
















Teren powoli wznosił się ku górze, wkrótce zostawiliśmy w tyle co najmniej z dziesięć innych par wołów i ich
właścicieli rozczarowanych naszym brakiem zainteresowania i chęci na przejażdżkę.
Wkrótce skończyły się też i pola uprawne.

Wjechaliśmy do jakiejś bardzo dziwnej krainy.

Kilometrami, wkoło nie było żywego ducha.
Żadnych domów, zwierząt, żadnych przechodniów czy jakiegokolwiek innego śladu życia.
Po horyzont tylko opustoszałe pagórki pokryte rachityczną trawą i słupy elektryczne.
Jedynym urozmaiceniem pustkowia były wyłaniające się zza wzgórz, co kawałek - sklepy alkoholowe.
Było ch mnóstwo, nikt do nich nie wchodził ani z nich nie wychodził, bo też i skąd ktoś by się tu mógł znaleźć?!




Za dziwną krainą rozpoczęły się góry.
Najpierw był most i punkt widokowy, potem droga pięła się serpentynami przez monsunowy las.
Tygrysów nie było, za to wkoło kręciły się setki małp.












Jedne rozsiadły się na poboczu i tylko się przyglądały, inne chciały wejść w większą zażyłość i wskakiwały
na samochód, gdy tylko trochę zwolnił.
Ładnych parę chwil staliśmy na poboczu i gapili się na małpy a małpy na nas i to chyba z nie mniejszym
zainteresowaniem.
Zapadł mi w pamięć moment, gdy nagle do zgromadzonego stadka dołączył jeszcze jeden zawodnik.
Kilku pobratymców minął bez zainteresowania a potem spotkał kolegę.
Rzucili się sobie w ramiona, wyściskali się jak starzy znajomi po długim rozstaniu, poklepali nawzajem po plecach
i ustawili razem na widowni, żeby wspólnie nas podglądać.
No nie wiem, ale chyba nie wymorduję tych kretów w ogródku, nawet jeżeli Asia nic by miała o tym nie wiedzieć.
















Droga wkrótce osiągnęła punkt kulminacyjny i kolejnymi serpentynami zaczęła opadać w dolinę.
Las zrobił się rzadszy potem zniknął a drzewa zostały zastąpione przez słupy elektryczne.
Pojawiło się miasteczko a w miasteczku przy drodze niewielka świątynia, niestety nie pamiętam, jakiemu
bóstwu została poświęcona.
Była niedziela, dzień i tutaj wolny od pracy, więc ludzie mieli pewnie trochę więcej czasu i co chwilę ktoś
zaglądał do środka na modlitwę.
Ciekaw jestem bardzo czego tu szukają? Sensu życia? Czy może tylko zapewnienia sobie pomyślności?
Jak wspominałem, Parveen był chyba dość religijny i nasze zainteresowania w tym zakresie odebrał jak
potencjalną możliwość nakierowania nas na właściwą drogę życiową przy współudziale pilnującego przybytku
sadhu.
Skończyło się na zrobieniu nam kropek na czole przy użyciu jakiegoś trudno zmywalnego mazidła.
















Zwiedzanie Indii jest dużo ciekawsze, jeżeli choć trochę uda się ogarnąć o co w ich systemie religijnym
chodzi, bo na każdym kroku przeplata się on tu z życiem codziennym, polityką, gospodarką, kulturą i wszystkim,
co tam tylko jeszcze może być.
Przed wyjazdem coś na ten temat chcieliśmy się dowiedzieć, trafiliśmy na dwuczęściowy wykład ks.prof.Kościelniaka.
Wydaje się godny polecenia, na Youtube słowa kluczowe: Koscielniak i hinduizm.




Potem już nic ciekawego nie było, aż do momentu, gdy przyjechaliśmy do Ranakhpur.
To właśnie tutaj jest ta wielka świątynia dżinijska, o której wcześniej wspominałem, że w imię idei niekrzywdzenia
najmniejszej nawet istoty, porządku pilnują ludzie uzbrojeni w broń automatyczną.
No cóż, na pewno to nie pierwszy raz gdy poezja zderza się z prozą, myśl z materią, piękne zamiary z marnym wykonaniem.
Świątynię zobaczyć trzeba, jest monumentalna i niepowtarzalna.
Gdyby ją jednak podsumować mniej wzniośle, to: bardzo dużo, bardzo dużo, bardzo finezyjnie, bardzo finezyjnie rzeźbionego
marmuru:)
























































Do Jodhpuru dotarliśmy pod wieczór a nocleg okazał się inny niż wszystkie do tej pory.

W każdym hotelu w Indiach, po przyjeździe gości, odbywa się specjalna ceremonia.
Otóż po wniesieniu bagażu do pokoju obsługa stwierdza:
- Ojejej, Państwo zarezerwowali pokój dla trzech osób a tu są dwa łóżka, zaraz będzie trzecie.
Po wypowiedzeniu tej formuły znika i tyle ją widzieli.
Nie trzeba się jednak martwić, tylko wziąć prysznic, wprowadzić w telefon hasło do WiFi i zrobić sobie herbaty.
Gdy spodziewamy się, że za jakieś 45 min. będzie chciało się nam spać, należy wykręcić numer na portiernię
i wypowiedzieć formułę:
- Gdzie łóżko?
W ciągu minuty albo i szybciej w drzwiach stanie gość z prześcieradłem, niewykluczone, że on cały czas tam czatował.
Gość będzie miał zdziwioną minę, bo po co nam trzy prześcieradła, jak mamy dwa łóżka.
Po chwili, gdy przepędzimy go od próby wymiany pościeli na jednym z nich, trzeba pokazać mu poduszkę i kołdrę.
On wówczas woła:
- Aaaaaaa
Potem odchodzi ale za kwadrans powraca wyposażony w jasiek i nakrycie, a my mówimy:
- Jeszcze łóżko
I tak po niecałej godzinie mamy pościelone spanie, obok którego stoi dwóch uśmiechnietych i zadowolonych z siebie
Hindusów (do łóżka był potrzebny pomocnik), którzy wcale nie mają zamiaru nigdzie sobie pójść.
Ceremonia kończy się wręczeniem 100 rupii, po czym stajemy się pełnoprawnym, samodzielnym posiadaczem łóżeczka.

W Jodhpurze tradycja nie została dotrzymana, łóżko było od razu.
Całe szczęście, że się to już nigdy nie powtórzyło.Jodhpur bardzo nam się podobał, bardziej chyba niż poprzednio widziane duże miasta.
Mam na myśli zabytki i inne miejsca dla turystów oczywiście, bo na nic więcej nie było czasu.
Za zwiedzanie zabraliśmy się po ósmej a przed czwartą byliśmy już w drodze.