Fly4free.pl

Gili Air jest naprawdę mała i można ją obejść w przeciągu 2 godzin. Większość turystów decyduje się jednak wypożyczyć rowery, żeby przemieszczać się sprawniej. Warto zaznaczyć, że nie ma tu dróg asfaltowych. Wyspa to to po prostu jedna wielka wioska z piaszczystymi drogami, skromnymi domkami i licznymi restauracjami.







Miejsce to jest bardzo spokojne, co potwierdza zamknięcie praktycznie wszystkie około 22. Po tej godzinie już trudno będzie Wam znaleźć jakiś bar czy restaurację. Ludzie głównie gromadzą się w okolicy portu, gdzie znajdziecie także masę sklepów z pamiątkami i biur podróży, które zabiorą Was na snurkowanie czy pobliski Lombok, żeby wspiąć się na wulkan.









Nie ma co się oszukiwać i trzeba powiedzieć o olbrzymim zaniedbaniu wyspy. Śmieci można znaleźć na każdym kroku, a głównie w centralnej części, gdzie żyją lokalsi. To tam zobaczycie rozwalające się gospodarstwa i wielkie hałdy śmieci. W sumie na Gili Air jest około 450 rodzin, jednak nie każdy ma dach nad głową. Są ludzie, którzy mieszkają w namiotach, a w dzień robią z nich stoiska handlowe. Na wyspie znajdziemy także meczet, bowiem to muzułmańskie miejsce. Różnic w stosunku do Bali jest naprawdę sporo i mimo, że wyspy te są tak blisko siebie to mają ze sobą niewiele wspólnego.











Obecnie na wyspie nie ma już problemu z dostępem do bankomatu i znajdziemy tu niejeden ATM. Również Internet działa sprawnie, więc posiadając własną kartę SIM będziemy cały czas mieli dobry zasięg. Wysoki sezon jest tutaj od maja do października, ale my będąc na miejscu w marcu nie mogliśmy narzekać na pogodę. Co prawda bywało pochmurnie, raz nawet zrobiło się ekstremalnie ciemno i przeszła prawdziwa nawałnica (w restauracji na świeżym powietrzu fruwało dosłownie wszystko), ale mimo to było bardzo ciepło i przyjemnie.









Naszą pierwszą noc na wyspie Air spędziliśmy w ośrodku Wake & Baked Escape, który znajduje się mniej więcej w północnym-centrum wyspy. Cena to niecałe 100 złotych za 2 osoby ze śniadaniem, czyli bardzo przyzwoicie. Również nie musieliśmy czekać na nasz pokój, a byliśmy nieco przed południem, bowiem tak przypłynął prom z Bali, a później zjedliśmy tylko skromne śniadanie w pobliskiej, hipsterskiej kawiarni.







Wake & Baked Escape mogę szczerze polecić – pokoje są duże, czyste, a obsługa bardzo pomocna. Do dyspozycji mieliśmy duży taras, a na terenie obiektu był także basen i bar, gdzie wieczorem mogliśmy wypić Bintanga (nawet po 22). Pewnie, gdyby nie wcześniejsza rezerwacja w innym hotelu na kolejne dwie noc to zostalibyśmy tutaj dłużej, bo miejsce to charakteryzowało się naprawdę świetnym stosunkiem ceny do jakości.











Zapewne zastanawiacie się co robiliśmy na Gili Air. Spacerowaliśmy, kąpaliśmy się i po prostu odpoczywaliśmy. Nie było żadnego planu. Robiliśmy dziennie kilkanaście kilometrów deptając po miękkim i ciepłym piasku. Kiedy zgłodnieliśmy to szybko zaglądaliśmy na Tripadvisora i udawaliśmy się do jakiejś niedrogiej knajpy, żeby coś zjeść i wypić. Wieczorami chodziliśmy na zachodnie wybrzeże, żeby obserwować piękne zachody słońca. Zresztą tak robili prawie wszyscy turyści.









Zostawiam Was z licznymi zdjęciami z pierwszego dnia na Gili Air. Następnie pokażę Wam kilka innych ujęć z kolejnych dwóch dni i naszej dalszej podróży. Aha, i najważniejsze! Tytuł relacji zobowiązuje, więc wróćmy do tematu sprzętowego. Cały czas z tyłu głowy miałem potrzebę jak najszybszego udania się do Dubaju i sprawdzenia czy znaleziony aparat jest mój. Czytałem też na każdym kroku o postępującym wirusie i bałem się tego co nastąpi (i jak wiemy nastąpiło) chwilę później. Mieliśmy kupione loty z Bali do Singapuru i dalej na pokładzie Scoot do Hong Kongu, skąd mieliśmy wrócić do Warszawy lotem British Airways przez Heathrow. Tym samym linie te pozwalały na darmowe zmiany i anulowanie lotów, jeżeli te były właśnie do/z Hong Kongu. Stwierdziłem, że to może być ostatnia okazja i po prostu chwyciłem za telefon i tego dnia (pierwszego na Gili) zadzwoniłem do BA i poprosiłem o anulowanie lotu. Trwało to dosłownie 5 minut i już miałem potwierdzenie „full refund” na mailu. Ze Scoot było nieco trudniej – tutaj dostanie się do agenta wymagało długiego oczekiwania na słuchawce, a pieniądze na konto wróciły po kilku miesiącach.



Tak więc na tę chwilę byliśmy na Gili bez lotu powrotnego do domu, a COVID-19 stawał się najczęstszym tematem w mediach.Kolejne dwa dni na Gili to przede wszystkim chill w innym hotelu, układanie w głowie planu powrotu do Polski przez Dubaj oraz ostatnie chwile z wypożyczonym aparatem. Do tego rozważanie co zrobimy, kiedy nie zostaniemy wpuszczeni na pokład samolotu AirAsia z Lomboku na Bali z powodu braku paszportu. Jak widzicie było sporo niewiadomych, a my nie mieliśmy w zasadzie nic zarezerwowane poza najbliższymi dwiema nocami w hotelu L'Archipel.











Zacznijmy od tego butikowego przybytku, który składa się z kilku eleganckich bungalowów z tarasami i basenu w centralnej części. Miejsce to jest bardzo zadbane i nowoczesne, więc z czystym sumieniem mogę polecić, chociaż spodziewałem się bardziej „klimatycznej” miejscówki. Plusem jest także położenie, dosłownie 3-4 minuty od plaży i wybrzeża, gdzie znajdują się dziesiątki restauracji. Z drugiej strony my najbardziej polubiliśmy zachodnią część Gili Air, gdzie znajdował się popularny „różowy” hotel. To chyba najlepsza miejscówka na całej wyspie. Dwukrotnie byliśmy tam coś zjeść i wypić.













Podsumowując nasz pobyt na wyspie Gili Air muszę ponownie przyznać, że nie zostałem oczarowany, tak samo jak miało miejsce to przed kilkoma laty z Trawangan. Nie można jednak im odmówić egzotycznego klimatu, niezłych wąskich plaż i smacznego jedzenia w nadmorskiej scenerii. Do tego w głowie pozostaną nam fajne zachody słońca. Na pewno w przyszłości dam Gili kolejną szansę, w końcu jeszcze została wyspa Meno i w końcu skupić się na snorkelingu.













Przyszedł czas na przemieszczenie się z Gili na Bali. Tym razem, tak jak Wam wspomniałem postanowiliśmy polecieć samolotem. Rano zjedliśmy dobre śniadanie (naleśniki z bananami), a następnie wymeldowaliśmy się z hotelu. Do portu dotarliśmy pieszo i kupiliśmy bilety na publiczną łódkę na Lombok. Działa ona tak, że odpływa kiedy zbierze się odpowiednia liczba pasażerów. Mieliśmy zaplanowany lot około 12 w południe, więc nie było dużo czasu, jednak po niespełna 30 minutach mieliśmy już komplet i mogliśmy popłynąć na wschód, na Lombok.