Fly4free.pl

Tuż obok przepływa rzeka Dźwina, a góruje nad nią efektowny most.



Starówka jest na pewno ciekawa, jednak w moim mniemaniu ustępuje tej w Tallinnie. Brakuje jej wąskich i krętych uliczek, prze co pozbawiona jest aury pewnej tajemniczości, swoistego klimatu...

Koniecznie muszę jeszcze wspomnieć o znajdującym się na Placu Ratuszowym Domu Bractwa Czarnogłowych. To chyba najefektywniejszy dla oka zabytek w Rydze. To właśnie w tym budynku został podpisany tzw. pokój ryski (1921) kończący wojnę polsko-bolszewicką z 1920 roku.





Jeśli chodzi o kulinaria to jeśli wierzyć doniesieniom z internetu prym wiedzie tutaj sieć restauracji Lido. Ceny w niej jednak może nie są znaczne, ale też nie należą do najniższych. Za to wiceliderem można uznać bar Pelmieni XL, w którym podawana jest (naprawdę pyszna) zupa o wschodnich korzeniach – soljanka oraz pelmieni. Pelmieni to nic innego jak małe pierożki, tu nadziewane na kilka różnych sposobów, gotowane i pieczone. Wszystko naprawdę smaczne, a za poniższy zestaw zapłaciłem kilka euro.



Ze Starówki jest może z 2 km do dworca autobusowego. W sam raz na pieszy spacer. O 14:45 odjeżdża mój autobus Simpleexpress do Wilna.



Czym się różni Simpleexpress i Luxexpress. Przestrzenią na nogi. W Simple jest jej nieco mniej niż w Lux, ale na tyle niewiele, że nie wpływa to znacznie na komfort podróży. Siedzenie odchylają się do tyłu w równie dużym stopniu. No i to ta sama grupa kapitałowa :)

WILNO

Do Wilna zajeżdżam po 19. Jest już ciemno. Na zwiedzanie, a raczej jego namiastkę mam ok. 3 godzin. Na Stare Miasto z dworca autobusowego jest, podobnie jak w Rydze ok. 2 km.

Do Starego Miasta wiedzie słynna Ostra Brama. To jedna ze średniowiecznych bram miejskich. Obok znajduje się kaplica, a w niej obraz Matki Boskiej Ostrobramskiej.





Dalej Ratusz Miejski.



Kościół św. Anny.



Obok kościoła pomnik Adama Mickiewicza.



Katedra Wileńska z wieżą.



Prospekt Gedymina.



Znajdujący się obok katedry pomnik Gedymina tonął w ciemności. Brak podświetlenia to ewidentny błąd odpowiedzialnych za to urzędników.



Pałac Prezydencki.



Ta podróż, to tak jak napisał ktoś z komentujących „kulinarna podróż przez Europę”. Nie ukrywam, że tak miało być :)
W Wilnie mogę z czystym sumieniem polecić restaurację Aline Leiciai przy Stikliu gatve (ulica odchodząca w bok od placu, na którym znajduje się Ratusz Miejski). Super klimat - na podwieszanym ekranie LCD wyświetlana jest rekonstrukcja Bitwy pod Grunwaldem.



Kuchnia R E W E L A C Y J N A ! ! ! Polecam specjalność zakładu bardzo pikantną, ale niesamowicie smaczną Pickle Soup. Do tego równie wyśmienite, nadziewane mięsem cepeliny, a do picia kvas. Jeszcze raz powtórzę: R E W E L A C J A ! Wszystko jakieś 12 euro. Niemało, ale naprawdę warto.





Po kolacji pozostał mi już tylko spokojny spacer powrotny na dworzec autobusowy. O 22:30 odjeżdżam Simpleexpressem do Warszawy. Tam szybka przesiadka na PolskiBus do Pragi.

W następnym odcinku Praga i Monachium.Simpleexpress do Warszawy w stosunku do autobusu tej linii, który przywiózł mnie do Wilna różnił się tym, że w zagłówkach siedzeń miał zamontowane tablety z centrum rozrywki. Były tam gry, muzyka i filmy. Można było wybrać ścieżkę dźwiękową, a wybór wśród tytułów i gatunków był całkiem spory. Niestety swój bagaż oddałem do luku, a w nim zostały słuchawki :( Wprawdzie mogłem podobne kupić za kilka euro od kierowcy (a może tylko wypożyczyć?), ale zrezygnowałem z tego pomysłu, bo po co mi kolejne słuchawki? Poza tym zmęczenie znowu dało znać o sobie i szybko okazało się, że chcąc nie chcąc tablet pozostał poza moim obszarem zainteresowania.

Mimo, że to czwartek to kurs do Warszawy miał większe obłożenie niż wszystkie poprzednie. Zacząłem się zastanawiać dlaczego? Jedyne sensowne tłumaczenie jakie mi przychodzi do głowy to fakt, że Wilno wzbudza szczególne uczucia wśród Polaków, a jest nas jakby nie patrzył ponad 38 milionów, a linii autobusowych operujących na tej trasie tak dużo znowu nie jest. Dla porównania wszystkich mieszkańców Litwy, Łotwy i Estonii razem wziętych jest nieco ponad... 6 milionów.

Co najbardziej zapamiętałem z krajów bałtyckich? Bezapelacyjnie dwie kwestie. Pierwsza to taka, że mimo bytności przez prawie pół wieku w ramach ZSRR to patrząc na estetykę, ogólnie rozumiany porządek, nową architekturę, sklepy, zamożność mieszkańców to można bez obiekcji stwierdzić, że kraje te na poziomie zbliżonym do Polski integrują się z Europą. Widać, że przynależność do EU zrobiła swoje. Mam podstawy tak twierdzić, szczególnie porównując to co widziałem tam, a co widziałem we Lwowie (podczas innego mojego niedawnego tripu). Tu w zasadzie nie ma co porównywać.

Druga kwestia, która zapadła mi w pamięć to wszechobecne porozumiewanie się językiem... rosyjskim. I młodzi i starzy rozmawiając między sobą robią to w tym języku. Nie twierdzę, że wszyscy, ale znaczna część. Nie chciałbym zajmować tutaj stanowiska, czy to dobrze, czy źle. Po prostu stwierdzam fakty.

Wracając do rzeczywistości. O 5:40 rano wysiadam w Warszawie przy Dworcu Centralnym. O 7:00 mam kolejny autobus, tym razem PolskiBus do Pragi. Celowo nie wygospodarowałem czasu na zwiedzanie Warszawy, bo... znam ją doskonale :) Dlatego służyła mi ona tylko i wyłącznie jako miasto przesiadkowe. Ale niewiele brakowało, aby nie była miastem przesiadkowym, ale... końcowym.

Dlaczego? Jako, że nagromadziło mi się już trochę „brudów” (ubrań do prania) postanowiłem zrobić szybką paczkę i wysłać z Poczty Głównej na Świętokrzyskiej do domu. Pomyślałem jeszcze również o szybkiej kąpieli (na centralnym są prysznice). Trochę trwało zanim do nich dotarłem, a tu się okazuje, że są jeszcze zamknięte, Ok, więc podstawowa toaleta w WC publicznym, poczekalnia i remanent w plecaku i paczka spakowana. Patrzę na zegarek i... 6:20. Mam 40 minut, aby dostać się na pocztę (ok. 1,5 km), nadać paczkę, przeskoczyć na metro i dojechać na Młociny skąd startuje PolskiBus. Chyba, a raczej na pewno nierealne. Szybka decyzja. Koszty wzrosną, ale nie pozostaje mi nic innego jak taksówka. Koniec końców wszystko załatwiłem i zdążyłem na styk na autobus...

Ten pełny w 100%, tak że nie da się wcisnąć szpilki. Polacy naprawdę pokochali jeździć autobusami a PolskimBusem to chyba szczególnie. Uprzedzę nieco fakty, ale takiego LF jak PolskiBus i Megabus nie spotkałem nigdzie indziej na trasie całe podróży. Tak jest do samego Wrocławia. Ciężko się ruszyć, a o rozprostowaniu nóg mogę jedynie pomarzyć. O dziwo we Wrocławiu 80% pasażerów wysiada. Dosiada się niewiele i droga do Pragi jest już znacznie wygodniejsza. Na miejscu jestem przed 18. Z dworca autobusowego na Stare Miasto jest jakieś 10-15 minut spacerem.

Do Rynku Starego Miasta docieram jak zapada zmrok. Turystów nie ma już za wielu. Raptem kilka grupek, sądząc po języku w jakim się komunikowali, to Hiszpanie.







W ciasnych i klimatycznych uliczkach Starówki jest już tłoczniej.





Most Karola i znajdujący się przy nim pomnik (Karol IV Luksemburski – król czeski, Elektor Branderburgii, Święty Cesarz Rzymski).





Widoczny z drugiej strony Wełtawy Zamek Królewski na Hradczanach.



Początkowo planowałem udać się pod zamek po drodze przemierzając Złotą Uliczkę (kto czytał / oglądał Pana Samochodzika i praskie tajemnice w dzieciństwie będzie wiedział o co chodzi :), ale deszcz, który się rozpadał, oraz stosunkowo późna pora zniechęciły mnie do tego. Jutro o 7 rano kolejny etap podróży. Wracam.

Vaclavske Namestii – reprezentacyjny plac stolicy Czech. Miesjce, które było świadkiem historycznych wydarzeń, takich jak m.in. demonstracje z 1968, czy Aksamitna Rewolucja z 1989.





Aby tradycji stało się zadość zacząłem poszukiwania jakiejś klimatycznej knajpki z lokalnym jedzeniem. M.in. na tym forum polecacie bardzo restaurację o charakterystycznej nazwie V Cipu. Poszedłem tam. To kilkadziesiąt metrów od Vaclavske Namesti. Kliemat naprawdę niesamowity. Drewniane ławy, kelnerki w tradycyjnych strojach. Co mnie zaskoczyło to to, że w karcie nie ma knedlików. Jednak na zapytanie są :) Zamówiłem rosół (kelnerka bardzo polecała) i knedliki z pieczoną kaczką w sosie własnym. Nie pamiętam dokładnie kwoty w CZK, ale było to ok. 40 zł. Moim subiektywnym zdaniem rosół był przeciętny, a knedliki jakieś takie wysuszone i gumowe. Natomiast kaczka przepyszna. Ogólnie oceniam na 6/10.





Po kolacji idę do Hostelu. Celowo znalazłem taki blisko dworca autobusowego. A Plus Hostel oceniam jako przeciętny. To kombinat na ileś tam pięter, ileś-dziesiąt pokoi, puste korytarze beż żadnych udogodnień typu sofa etc. Brak kontaktów przy łóżkach, w pokoju, w którym nocowałem był tylko jeden przy oknie na dość dużej wysokości. Dla wyjeżdżających rano autobusem lokalizacja może być decydująca.

Rano pobudka i spacer na dworzec. O 7:00 Eurolines do Pragi.

W kolejnym odcinku Monachium. Postaram się pisać krótsze elementy tej relacji, a częściej.Eurolines to sieć, coś a'la franczyzowa. Skupia przewoźników w wielu krajach Europy, którzy jeżdżą w ich barwach. Bilety w tej sieci nie należą do najtańszych, jednak na niektórych trasach, polując na nie z odpowiednim wyprzedzeniem można trafić super promo za 9 EUR. Mi się właśnie taki udało upolować w relacji Praga – Monachium. Mimo, że na tej trasie operuje jeszcze co najmniej kilku przewoźników (np. Flixbus) to godzina odjazdu Eurolines najbardziej mi odpowiadała.

Warto dodać, że Eurolines oferuje coś takiego jak Eurolines Pass, w którym już za 225 EUR w ciągu 15 dni możemy zwiedzać Europę do woli na 53 kierunkach. Szczegóły na https://www.eurolines-pass.eu/en/pass-prices

Do Monachium jechałem autobusem z serii Business Class. Trzeba przyznać, że zasłużył sobie na takie miano. Wygodne, skórzano-materiałowe siedzenia, odchylane w dużym stopniu. W każdym rzędzie siedzeń gniazdko elektryczne. Przy każdym siedzeniu opcja podłączenia słuchawek i słuchania radia. Możliwość skorzystania z „czytelni” i prześledzenia bieżącej prasy. A na dzień dobry każdy pasażer otrzymuje wafelka + butelkę wody. Miło, schludnie, czysto i wygodnie. Myślę, że nie większe jak 20% obłożenie tylko tę wygodę potęgowało.






Muszę przyznać, że Monachium wzbudzało we mnie mieszane uczucia. Z jednej strony chciałem to miasto odwiedzić, bo wiadomo – Bayern i Lewandowski, bawarskie jodełki, odniesienia historyczne, pobliskie Alpy itd. Z drugiej strony szukając w internecie miejsc do zwiedzania, niewiele mogłem znaleźć, a to co znalazłem skupiało się głównie na Frauenkirche, ponadto drożyzna w stylu skandynawskim... No nic, zobaczymy.

Do Monachium dojeżdżam w samo południe. Z ZOB (dworzec autobusowy) do Starego Miasta jest niespełna 2 km. Idąc tam po drodze mijam dworzec kolejowy. Niedługo potem widzę coś co mnie prawie powala z nóg. Nie, nie jestem żadnym wielkim fanem architektury, ale to co zobaczyłem naprawdę mnie rozwaliło.






To datujący się na koniec XIX wieku Pałac Sprawiedliwości przy Karlsplatz. Jego monumentalizm, rzeźbienia, sklepienia. Naprawdę jest co oglądać.

Wyobraźcie sobie, że kilkaset metrów dalej moje zachwyty się nieco zdeaktualizowały. Oto na Marienplatz wyrasta przde mną Ratusz Miejski.






Naprawdę zdjęcia (tym bardziej z takiego bezlusterkowca jaki ja posiadam) nie oddają piękna tego gmachu. Jest przeogromny. Powstał w latach 1867-1909. zeby go wybudować musiano najpierw... wyburzyć 24 kamienice. Ratusz posiada 6 dziedzińców, a bogato zdobiona elewacja przedstawia elementy związane z historią Bawarii. Jego efektowność (że tak to nazwę) mogę postawić  w jednym rzędzie z parlamentem w Budapeszcie (byłem, widziałem), Katedrą Duomo w Mediolanie (również byłem i widziałem) oraz świątynią Sagrada Familia w Barcelonie (ten etap podróży jeszcze opiszę).
Marienplatz, przy którym ratusz się znajduje to jednocześnie najpopularniejsze miejsce spotkań w Monachium. Zarówno na nim jak i otaczających ulicach przewijały się ogromne tłumy ludzi.

Pomiędzy Karlsplatz, a Marienplatz znajduje się 3-poziomowy fan-shop Bayernu Monachium. Muszę przyznać, że ceny nawet znośne, spodziewałem się wyższych, np. oryginalny szalik za 15 EUR.






W pobliżu Marienplatz znajduje się wspomniana przeze mnie na początku tego wpisu Frauenkirche (XV wiek). Co odróżnia ja od większości innych świątyń to dwie „cebulaste” kopuły. Niestety była w trakcie remontu i musiałem się zadowolić tylko widokiem z zewnątrz.






Spacerując po Monachium nie można ominąć lokalnego targu – Viktualienmarkt (kilkaset metrów od Marienplatz).






Pełno na nim miodów, warzyw, serów i innych darów bawarskiej natury.






Pomiędzy straganami napotykam na namio Munchner Suppenkuche. Wcześniej coś mi się obiło o uszy na ich temat. Rzekomo karmią świetnymi, lokalnymi zupami. Wchodzę i pytam sprzedawczynię o coś dobrego, lokalnego i niedrogiego. Poleca mi Leberknoddelsuppe. Ok. Poproszę.






Pierwsze skojarzenie... Średnie. Jakaś woda z zieleniną i mięsną kluchą. Natomiast smak rewelacyjny! Bardzo smaczne i pożywne. Po zjedzeniu stwierdziłem, że nawet i wyglądało całkiem dobrze :) Polecam! (Zupa z dwiema kromkami chleba ok. 6 EUR).

I tak spacerując zastał mnie wieczór. Jest jeszcze coś co muszę koniecznie zobaczyć, choćby tylko z zewnątrz. Metro, kilka stacji kolejką, krótki spacer i oto jest.






Allianz Arena. Jeden z najpiękniejszych stadionów świata (na nim wzorowana była nasz PGE Arena w Gdańsku). Na Allianz Arenie swoje mecze rozgrywa jeden z najbardziej utytułowanych klubów świata – Bayern Monachium. Od kilku miesięcy jego kluczowym zawodnikiem jesr reprezentant Polski Robert Lewandowski.

Wracam Metrem do centrum. Wysiadam na Marienplatz i powoli podążam w kierunku ZOB. Po drodze mijam coś co zatrzymuje mnie na kilkadziesiąt minut. Coś co naprawdę, mnie, mężczyznę – urzekło. Nieraz w różnych miejscach w Europie widziałem ulicznych grajków, grających mniej lub bardziej efektownie. Jednak całej mini-orkiestry z fortepianem, kontrabasem, skrzypcami i klarnetem – jeszcze nie. Dopiero teraz. Grali melodie Straussa, Beethovena, Bacha... To było naprawdę coś ekstra! Obiecałem sobie, że po powrocie muszę koniecznie zabrać żonę i wybrać się do filharmonii. Muszę tu jeszcze dodać, że pasjonatem muzyki poważnej nie jestem, a kojarzy mi się ona głównie z Szopenem i znaną chyba wszystkim Dla Elizy Beethovena.



Pokrzepiony duchowo docieram do ZOB. Jak oceniam Monachium. Muszę przyznać, że bardzo, ale to bardzo pozytywnie mnie zaskoczyło. Tak jak pisałem wcześniej przyjeżdżając tu miałem mieszane uczucia. Jednak po mogę stwierdzić, że zdecydowanie warto było. Ma w sobie coś, czrgo nie odnalazłem nigdzie indziej. To coś to klimat, który unosi się w powietrzu. Ten występ filharmoników na końcu to przysłowiowa wisienka na torcie. Polecam każdemu.

W następnym odcinku Bruksela.