Fly4free.pl

Nieco przerażający widok? Być może, ale bardzo klimatyczny ;) Ogólnie warto mieć na uwadze że miasteczko Coron do najładniejszych nie należy.

Jedyną miejską atrakcją jest punkt widokowy znajdujący się nad miastem – góra Tapyas (wejście od boiska do koszykówki, jakieś 30-40min pod górę – przy dobrej pogodzie widok musi być niezły, przy tak pochmurnej jak miałem okazję być szkoda pamięci na karcie :P). Nie znajdziecie też w miasteczku ładnej plaży, ani.. żadnej plaży w ogóle. Wszelkie cuda są oddalone jednak dosłownie minuty wycieczki łódką. Wystarczy takową wynająć z market pier (ok 1500 peso na cały dzień niezależnie od ilości osób – mając więcej chętnych można obniżyć więc mocno cenę).

Największą atrakcją jest oczywiście wysepka Coron – posiadająca dwa krystalicznie czyste jeziora, Barracuda i Cayangan (wstęp osobno płatny odpowiednio 100 i 250 peso), z występującą w wodzie termokliną. Nie wspominając o pięknych plażach i zatoczkach (Banol Beach, Twin Lagoon). Jeśli chcemy nacieszyć się cudownymi snorklami powinniśmy udać się do Siete Pecados (wstęp 100 peso, miejsce "rozsławione" przez lokalną telenowelę ;) ). Innymi wysoce polecanymi miejscami do oglądania podwodnego świata są Coral Garden i wspomniana wcześniej Twin Lagoon. Oczywiście cudownych miejsc jest zdecydowanie więcej, najprawdopodobniej najpierw skończy się nam czas pobytu na wyspie (lub pieniądze :P) nim odkryjemy je wszystkie. Piszę czysto teoretycznie, na podstawie wykonanych w internecie poszukiwań informacji. Mając jedynie jeden dzień na miejscu postanowiliśmy wykorzystać go w jedyny słuszny sposób – nurkując :)

Jeśli nie nurkowałeś na Coron to tak jakbyś nie wiedział co to nurkowania wrakowe. I gwarantuję że je pokochasz. Ze względu na głębokości, by w pełni docenić wraki należy mieć AOWD lub ten dziwny twór zwany Adventure deep dive. Nurkowania należą do odrobinę bardziej wymagających (głębokość, penetracja wraków, niewielka widoczność – maks 10m, obecne prądy), ale te wrażenia.. Możliwość eksploracji 4 różnych poziomów kilku różnych ładowni, pośród gigantycznych płaszczek, ryb krokodyli czy skrzydlic – masakra :D (szczególnie polecam wrak Morazan maru). Te 3 nurkowania które udało mi się wykonać zaliczam do najlepszych w moim życiu (porównać z nimi mogę tylko nurkowanie na Komodo, na Batu Balong – ale to inna kategoria nurkowań - piękne rafy i duże ryby). Nawet jeśli znudzą nam się wraki (czy to możliwe? :) ), a jest ich 14, możemy spróbować krystalicznie czystego jeziora Barracuda czy wybrać się na rafy (choć te już nie są tak wyjątkowe). Jest co oglądać pod wodą :)
Z kim warto nurkować? Zdecydowanie polecam Fun&Sun - są najtańsi (2750 peso za 3 nurki, 2900 z obiadem), mają największą i najnowocześniejszą łódź nurkową, załoga dive masterów jest bardzo zabawna (ale profesjonalna) - no i mieliśmy całą łódź i 2 masterów tylko dla siebie :D Gdy w innych firmach panował tłok pod wodą (szczególnie uważajcie na koreańskie i chińskie grupy - zejście z nimi w błękit to koszmar), my czuliśmy się jak VIP

Jeśli wrócicie wcześniej z nurkowań – może warto zażyć wieczornego relaksu w gorących źródłach Maquinit? (150 peso wstęp) Tego również nie było dane nam sprawdzić. Ledwo zaczęliśmy cieszyć się pobytem na Coron - już musieliśmy ją opuszczać..

Jedno jest pewne – jeśli wrócimy kiedyś na Filipiny, na pewno zawitamy ponownie na Coron!
Tymczasem nasza wycieczka powoli zbliżała się do końca. Pozostało nam odwiedzić ostatni rejon Filipin. Bez plaż i podwodnych raf, za to pełen pięknych tarasów ryżowych, ciekawej kultury i niezwykłych jaskiń. W następnej (i ostatniej) części – północny Luzon!Tajemnica rozwiązana! Wiemy gdzie podziali się wszyscy naciągacze z Filipin!

Jeśli znudziły się Wam wszystkie ochy i achy przeczytane w tej relacji wyrażone w stosunku do pięknych raf, kryształowej wody i cudownego pisaku na plażach.. a także gościnności i braku zepsucia Filipińczyków – możecie odetchnąć z ulgą. Nie znajdziecie na ich w tej części relacji ani słowa. Na ostatnie kilka dni udaliśmy się w rejon kompletnie ich pozbawiony. W kraju gdzie obecnych są tysiące pięknych wysepek, ta największa z nich, Luzon, nie zwraca szczególnej uwagi turystów. To na niej mieści się niechlubna stolica Filipin - Manila. Jeśli jednak podejmiemy wysiłek wydostania się poza tą okropną metropolię odkryjemy, że północny Luzon oferuje nam strome zbocza pokryte tarasami ryżowymi, których widok oszołamia. Nie będzie jednak łatwo ani przyjemnie. Jak się tam dostać?

Po pierwsze należy przetrwać spotkanie z Manilą ;) O tej wielkiej aglomeracji napisałem w pierwszej części już dość nieprzyjemnych słów, teraz poprę je zaś odpowiednim zdjęciem ukazującym skalę problemów jej ludności.

Z Manili w rejon tarasów ryżowych (do Banaue) kursują dwie firmy, odjeżdżając z okolic Uniwersytetu św. Tomasza (UST) w Sampaloc. Obie oferują nocne połączenia, co stanowi wielką oszczędność czasu, jeśli nawet nie wygody. Mowa o firmach Florida i Ohayami. Przejazd ten zajmuje 8h, kosztuje 450 peso. My wybraliśmy firmę Ohayami, mieliśmy dość napięty plan następnego dnia i chcieliśmy dojechać jak najwcześniej – pierwszy kurs odjeżdża u nich o 21, a więc 2h wcześniej niż u konkurencji. Dostępność biletów jest różna, najlepiej nie przychodzić tuż przed odjazdem w celu zakupu biletów, widzieliśmy turystów którzy próbowali tego dokonać i część z nich musiała zostać na miejscu. Najpierw trzeba jednak odnaleźć odpowiedni dworzec autobusowy. A tych w okolicy jest co najmniej kilka, każda firma ma swój własny. Ten nas interesujący znajdziecie tu 14.607217, 120.994631 . Na mapie dojście do niego wygląda prosto, z poziomu filipińskiej ulicy takie proste już nie jest, nam jednak za cenę licznych poszukiwań i odrobiny stresu udało się to bez pomocy żadnego tricyklarza.

Sam przejazd upływa szybko (choć autobusy do najwygodniejszych nie należą), dalej jest jednak tylko gorzej. Jako że sen mam lekki obudziłem się gdy nad ranem do autobusu wsiadła 3 mężczyzn. Po dosłownie kilku minutach zaczęli budzić wszystkich białasów i informować, że zbliżamy się do Banaue, że zaraz będziemy wysiadać. Zaspane ofiary oczywiście przyjęły wszystko bez zarzutów, w końcu czym jeden Filipińczyk różni się od drugiego, to na pewno pomocni współtowarzysze podróży. Bus zatrzymuje się przed "oficjalną" informacją turystyczną. Pada hasło – "koniec podróży" – i potulne białasy wychodzą prowadzeni przez naciągaczy. Oczywiście zanim udadzą się gdziekolwiek muszą uiścić "opłatę klimatyczną" za pobyt w Banaue. Potem zaś co będą się trudzić szukaniem noclegu bądź organizacją wycieczki do tarasów ryżowych – w informacji turystycznej wszystko im zostanie powiedziane (i sprzedane). Oczywiście dziwnym trafem żaden z Filipińczyków (pod koniec trasy już nielicznych) nie wysiada pod agencją turystyczną. Gdy i nas oszuści próbują wyciągnąć z autobusu tłumaczą że autobus zaraz zawraca i te osoby to już są pasażerowie jadący w drugą stronę :D a my dotarliśmy do końca naszej trasy. Jest to częściowa prawda, rzeczywiście znajdujemy się w Banaue, bardzo blisko rynku na którym wysiądą wszyscy lokalsi. Cały schemat opiera się po prostu na zgarnięciu wszystkich białych zanim się porozchodzą po miasteczku. Nie udaje nam się odczepić naciągaczy od siebie, mimo że stanowczo odmawiamy wejścia do "informacji" i uiszczania jakichkolwiek opłat. Zamiast tego proponują nam śniadanie w pobliskim hoteliku i prezentację map okolicy z opowiedzeniem o pobliskich atrakcjach. Jako że i tak planowaliśmy coś zjeść, co nam szkodzi, na Filipinach nawet w lepszych knajpkach pod turystów ceny są bardzo przystępne. Nie w Banaue. Szybki rzut okiem na menu i wysłuchanie pierwszych kilku słów o cenach wycieczek zorganizowanych zmusił nas do opuszczenia lokalu. Informujemy, że w Banaue zostać nie zamierzamy, zaś do wioski Batad planujemy dostać się transportem publicznym. Wywołują one śmiech, ucinają jednak wszelką dyskusję – słyszymy, że niedługo się przekonamy i sami wrócimy do nich, wynająć prywatny transport..

Co jak co, ale nikt nie będzie mi mówił że nie dam rady dostać się gdzieś na własną rękę :D Wiem że pierwsze jeepeye publiczne do Batad odjeżdżać będą dopiero po południu (ok 16nastej, choć niekiedy odjeżdżają po 14), czyli jak dla nas zdecydowanie za późno. W tej okolicy możemy spędzić tylko jeden dzień. Na mapie znajduję właściwą drogę i wyruszamy pieszo, licząc na autostopowe szczęście. Do pokonania mamy bowiem 15 km, z czego 3km nieuczęszczaną drogą pod górską przełęcz, z której resztę trasy do wioski trzeba pokonać pieszo. Na Filipinach nie istnieje praktycznie prywatny transport, marnie więc wyglądały nasze szanse na stopa, na szczęście zawsze są jeszcze ciężarówki. Takie jak ta

która podwiozła nas połowę trasy. (na powyższym zdjęciu widać również zebrany ryż, jeśli zastanawialiście się jak wyglądają formy pośrednie między tym co znajdujemy na talerzu a zieloną trawą wystającą z błota ;) ) Wszędzie wokół nas rozpościerają się większe lub mniejsze tarasy z polami uprawnymi ryżu

jednak na te naprawdę wspaniałe musimy jeszcze poczekać. Powodzenie nas nie opuszcza, kolejnym transportem który zatrzymuje się by nas zabrać jest wynajęty przez amerykańskich turystów jeepey jadący dokładnie w kierunku Batad. Dla nas znalazło się jeszcze miejsce na dachu :) Szybko dojeżdżamy do przełęczy, z której do Batad wiedzie jedynie piesza ścieżka, zajmująca z plecakami ok 45-60min (w tą stronę na szczęście wiedzie ona w dół, ogólnie w upale i panującej wilgotności powietrza nie jest to tak łatwe zadanie jakby się wydawało). Niestety zmieni się to wkrótce, rozpoczęto bowiem budowę betonowej drogi. I tak w ten sposób kolejne miejsce odcięte od świata zostanie dopadnięte przez globalizację.

Co jednak jest tak wyjątkowego w tej małej wiosce, liczącej niespełna 1500 mieszkańców, że zadaliśmy sobie tyle trudu by ją odwiedzić?
Położona w niedostępnych górach Cordillera, oferuje prawdopodobnie najlepszy widok na mające ponad 2 tysiące lat tarasy ryżowe na zboczach Ifugao.

Zbudowane przez ludy Igorot praktycznie bez użycia narzędzi zostały docenione przez UNESCO umieszczeniem na liście światowego dziedzictwa. Powiada się że gdyby ułożyć poziomo wszystkie stopnie okolicznych tarasów jeden za drugim okrążyły by one połowę naszego globu.

Do nas bardziej przemówiły jednak te oto widoki :)

Będąc w wiosce warto przejść się po tarasach i przyjrzeć się im z bliska

(nie zawsze jest to łatwa droga!)

oraz odwiedzić pobliski wodospad Tappiya – podobno da się w nim kąpać, jednak jak dla mnie robili by to tylko samobójcy oO (być może gdy są mniejsze opady kąpiel odświeżająca kąpiel jest możliwa – my napotkaliśmy rwący strumień; tak czy inaczej warto się przejść, choć napocicie się po drodze co niemiara – przygotujcie się na 2h sauny)

W wiosce można zamieszkać w kilku miejscach, my zatrzymaliśmy się u dziadka kierowcy ciężarówki który podwiózł nas na stopa :) (nazwy nie pamiętam, najbardziej na prawo położone chatki). Otrzymaliśmy schludny pokój za 400 peso. Standardowo trzeba się liczyć z jedynie zimną wodą i brakiem elektryczności. Gospodarz dodatkowo gotuje posiłki, jednak wybór jest skromny nawet jak na filipińskie warunki – nic dziwnego, zważywszy na lokalizację. Za dodatkową opłatą można nawet zamieszkać w tradycyjnej chacie Ifugao.

Następnego dnia wstajemy wcześnie rano. Publiczny jeepey odchodzi z przełęczy ok 9 (warto się upewnić pytając gospodarza, w różne dni odjeżdżają o różnych godzinach). Publiczny jak publiczny.. Miejsca mamy standardowe, z lokalsami na dachu.

Ceny standardowej jednak nie mamy. Choć lokalsi płacą 50 peso, od turystów wymagane jest 150. I nic nie dadzą żadne przekonywania. "Jesteście bogatsi, musicie zapłacić więcej" :/

W Banaue, które powoli zaczynamy nienawidzić, oczywiście podczas szukania publicznego transportu do Sagady, próbują nas naciągnąć na wszelkie sposoby. Że nie ma publicznego transportu, że kosztuje więcej niż kosztuje, że musimy wynająć prywatny transport. Gdy szukamy śniadania – podobnie, głupi hotdog kosztuje 3 razy więcej niż gdziekolwiek indziej na Filipinach. No trudno, te widoki warte są odrobiny nerwów!

Z ulgą wsiadamy do jeepeya (publicznego :P ) jadącego do Bontoc (150 peso). Widoki po drodze są niesamowite!

W Bontoc szybka przesiadka w kolejny transport (45 peso) i w 3h jesteśmy u celu. Sagada na szczęście z powrotem okazuje się bardzo przyjazna dla turystów. Znajdujemy miłe lokum za 400 peso (bodajże był to Yellow house – wifi i ciepła woda!). Po co tu przyjechaliśmy?

W Sagadzie również znajdują się ładne tarasy ryżowe, jednak największą atrakcją są tutejsze jaskinie i ciekawe zwyczaje pogrzebowe. Jeśli bowiem jesteś w związku małżeńskim oraz posiadasz wnuki możesz liczyć że Twoje ciało spocznie ułożone niczym embrion w trumnie wyciętej z pojedynczego kawałka drewna. Trumnie którą musisz najpierw własnoręcznie wydrążyć. Trumnie która zawiśnie na klifie.

Lud Igorot w ten sposób chciał sprawić by zmarli znaleźli się jak najbliżej nieba. Tradycja ta sięga 2000 lat. Choć dziś większość osób jest wyznania chrześcijańskiego, jeszcze do niedawna mieszkańcy Sagady wierzyli w animalizm.

Praktyki te ukrócili w dużej mierze Amerykanie.
Nawet jeśli nie interesują Was ciekawostki etniczne, na pewno spodobają się Wam tutejsze jaskinie. Najbardziej znane z nich to Lumiang i Sumaging, znane pod nazwą "cave conection" – obie jaskinie są bowiem połączone siecią tuneli, której przejście wymaga niemałej ekwilibrystyki

i 4h czasu! Rozrywka zdecydowanie nie dla otyłych (niektóre szczeliny przez które trzeba się przeciskać są bardzo małe!)

ani bojących się wody

czy też ciemności. (drogę rozświetla jedynie alkoholowa lampa trzymana przez przewodnika)

Ale za to jakie wrażenia! W końcu mało kto pływał w prywatnym podziemnym basenie :)

Do jaskiń można udać sie jedynie z przewodnikiem – oświetla on drogę i służy w niektórych momentach za ludzką drabinę (dosłownie – każe niekiedy wspinać się po sobie). Dodatkowo nasz przewodnik zabawiał nas całą drogę, pokazując co bardziej pikantne kształty skał (z powodów obyczajowych nie będę zamieszczał zdjęć ;) )Wynajęcie przewodnika jest konieczne, ale tanie (800 peso za dwie osoby; my udaliśmy się do biura turystycznego tuż obok naszego guesthousu) i naprawdę warte swojej ceny. Z wyprawy w głąb ziemi wróciliśmy mokrzy, brudni i zziębnięci ale baardzo zadowoleni. Była to prawdziwa przygoda :)

Z powodu bardzo napiętego planu to był koniec naszej wizyty na północnym Luzonie. W drodze powrotnej w Banaue znowu próbowano nas zgarnąć z autobusu i zmusić do zapłacenia haraczu (mimo że tylko przejeżdżaliśmy tranzytem!). Przez cały pobyt na Filipinach zastanawialiśmy się gdzie podziali się wszyscy naciągacze, oszuści i zepsuci pieniędzmi ludzie których w Azji uświadczysz bez liku, a na Filipinach brak. Teraz wiemy to już na pewno – wszystkich zsyłają do Banaue. Przez 2 dni które tam spędziliśmy próbowano nas oszukać więcej razy niż przez cały miesiąc w pozostałych miejscach. Mimo to myślę że mając więcej czasu warto odwiedzić ten rejon, jest on wyjątkowy.

I to był w zasadzie również koniec naszej przygody z Filipinami w ogóle. Ostatniego dnia, który wypadł ze względów logistycznych znów w nieszczęsnej Manili, zamiast kulturalnie posiedzieć w w kinie (śmiesznie tanie seanse, w dodatku po angielsku) lub pobuszować po ogromnych centrach handlowych my nie odpuszczaliśmy do samego końca - odwiedziliśmy wulkan Taal.

Jest to wulkan-wyspa, na jeziorze, znajdującym się na wulkanie-wyspie, znajdującym się na jeziorze, znajdującym się na wyspie, znajdującej się na morzu! Dodajmy do tego że jest drugim najbardziej aktywnym wulkanem na Filipinach, i otrzymamy miejsce godne odwiedzenia. Nie powiedziałbym jednak że jest to miejsce które trzeba zobaczyć, jest ładnie, ale raczej do odwiedzenia przy okazji, mając ok 6-8h wolnego w przesiadce w Manili (wszystko zależy od korków, a te są okropne na obrzeżach Manili – warto mieć nawet 10h wolnego by się nie stresować).

Jakbyście mimo to chcieli się tam dostać - autobusy do Tagaytay jeżdżą z Pasay (dworzec na rogu edsa i taft, ten taki w głębi centrum handlowego), nie jeżdżą już za to z Cubao jak kiedyś tylko z Baclaran spod Coastal. Wysiada się w Olivarez. Potem trzeba wziąć tricykl, od 80 peso, co przy dwóch osobach wychodzi taniej niż jeepey (niby te do Taal kosztują od osoby 35 peso, ale nie odjeżdżają z miejsca w którym się wysiada z autobusu, najpierw trzeba dojechać innym jeepeyem do nich). Normalnie tricykle kosztują 200 peso na tym dystansie, ale kierowcy mają znajomych którzy mają łódki - dlatego zawiozą po cenach dumpingowych :P a to że nie mamy potem obowiązku płynąć akurat tymi łódkami do których oni nas przywiozą to inna sprawa ;)

No dobrze, ale gdzie zdjęcia z samego wulkanu, na który można popłynąć łódką? Nie ma, gdyż nie starczyło nam już na tą atrakcję pieniędzy ;) Wyczytaliśmy że wynajęcie takowej kosztuje 800 peso (tak naprawdę po targach już nie schodzą niżej niż 1000P, a zaczynają od 1500P), nikt jednak nie wspomniał, że w miasteczku jest zmowa i nie pozwalają na dzielenie kosztów z innymi podróżnymi - łódka zabiera do 5 osób, ale o ile nie przyjedziecie z innymi chętnymi do Taal razem (tak by wyglądało że jesteście jedną grupą) to potem nie da się z tym nic zrobić oO Co śmieszniejsze, Filipińczycy nie byli w stanie pojąć że jest to ostatni dzień naszej podróży, że zaraz wracamy do domu i nie mamy już zwyczajnie pieniędzy na tak zawyżoną cenę. Mówili "Jesteście biali, jesteście bogaci, o co chodzi? O to że w portfelu nie macie pieniędzy? Tam jest bankomat, można wyciągnąć. Jak to na koncie nie macie pieniędzy? Niemożliwe!" :D

I myślę że to stanowi dobre podsumowanie całej naszej wycieczki w cudownych Filipinach. Filipiny, mimo biedy ich mieszkańców, są przepięknym miejscem gdzie (prawie) wszędzie spotkamy tylko i wyłącznie miłych, przyjaznych, uczynnych i nie skażonych pieniędzmi ludzi. Być może wynika to z ich pogody ducha, którą muszą przeciwstawiać codzienności, być może jednak wynika też z jeszcze niewielkiego zainteresowania turystów tym wyspiarskim rajem i może niestety się to w najbliższej przyszłości zmienić. Dlatego nie zastanawiajcie się – jedźcie tam już teraz!

KONIEC@kasia0001
Raczej nie :) Warto brać oczywiście pod uwagę statystycznie większe prawdopodobieństwo złej pogody, ale od lat jeżdżę w Polskie wakacje do Azji, a więc w czas monsunów, tajfunów czy innych deszczy - i w większości przypadków kontakt z złą pogodą był niewielki. Radziłbym Ci po prostu być mobilną w swoich planach. Filipiny to ogromny kraj - rzadko bywa tak że pada wszędzie. Tuż przed wylotem śledź prognozy pogody i podążaj za tą dobrą :)

@Japonka76
Ok :P ale dalej oglądają tylko osoby 18+


i na koniec mniej podobny ale z przypowieścią ("dlaczego jest taki mały? bo woda jest zimna")