Fly4free.pl

Ok. godziny 14 decydujemy, że wyżej już nie wchodzimy - czasu na zdobycie szczytu nie wystarczy, do miasta dosyć daleko. Większość osób i tak idzie dalej, nawet w trampkach, bez żadnych plecaków. Gdyby tak być w tym miejscu ze 4,5 godzin wcześniej, to może i pokusilibyśmy się o wyjście na 3800m, ale na dziś odpuszczamy.

Droga w dół mija na uważnym pokonywaniu kolejnych kamieni.



Czujemy się jak w Zakopanym, czy w Bieszczadach, mijamy osoby idące pod górę w japonkach. W sumie oddychamy z ulgą, już myśleliśmy, że to tylko polska przypadłość.



Jeszcze kilka fotek w okolicach stacji kolejki, obiecujemy sobie, że kiedyś tu wrócimy.



Pełni obaw idziemy w stronę bramek, ale spokojnie: przejazd do Chimbulak jest darmowy, przynajmniej dziś.



Szybka przesiadka do kolejnego wagoniku, jesteśmy na miejscu.



Tu już nie jest tak kolorowo: zjazd do Medeu (przystanek autobusowy) to koszt 2000TG/osoba. Postanawiamy, że wrócimy na piechotę, a zaoszczędzone w ten sposób pieniądze wydamy na obiad w ekskluzywnej restauracji, tj. jednej z polecanych w Lonely Planet. Oczywiście, można próbować szczęścia i łapać okazję, ale w większości przypadków mija nas nowa Toyota/BMW/Mercedes. Droga daje się we znaki, kolana bolą, ale cieszymy oczy widokami.



Podczas jednej z przerw zapada decyzja, że idziemy do restauracji "Zhety Kazyna", została oceniona najwyżej. Od razu wracają siły do dalszej wędrówki. Docieramy do wspomnianych na początku relacji schodów, nie ma już kramów, za to spotykamy pana z sokołem (?). Ptaszysko jest na łańcuchu, do tego ma opaskę na oczach. Stoi nieruchomo, w sumie to trochę go nam szkoda. Oczywiście foto kończy się prośbą o pieniądze, dziękujemy. Bogatsi we wcześniejsze doświadczenia, ruszamy schodami w dół.



Samo przejście w dół jest męczące, nie mówiąc już o drodze w górę. Gdyby ktoś się decydował tędy wychodzić uprzedzam, że schodów jest.. 845 ;) tak, liczyłem.

W nagrodę gruzińska lemoniada w barze pod kompleksem Medeu, niezłe podsumowanie tego słonecznego dnia. Autobus do Ałmaty już czeka, kupujemy bilet u kierowcy (słynną część rolki do drukarki), jedziemy. Ze zmęczenia/braku orientacji mylimy przystanki, wysiadamy o 4 za wcześnie. Mimo iż jest już późne popołudnie, skwar w mieście jest nie do zniesienia. Przymusowy godzinny spacer ulicą Dostyk zmęczył nas bardziej, niż cała górska wycieczka. Było okropnie duszno, do tego, jak się później okazało, słońce spaliło każdy odsłonięty kawałek ciała.

Wreszcie docieramy do hostelu, wymarzony chłodny prysznic, krótki odpoczynek. W hostelu jest Wifi, sprawdzam, jak daleko jest do restauracji. Okazuje się, że niecały kilometr, lepiej być nie mogło. Ubieramy w miarę wyjściowe ciuchy, idziemy. Po krótkim, 20 minutowym spacerku, jesteśmy u celu. Za drzwiami jesteśmy witani przez babuszkę, która prowadzi nas do stolika. Menu oczywiście po rosyjsku/kazachsku/angielsku. Chcieliśmy spróbować czegoś innego, wybór pada na lagman, czyli tradycyjne danie... uzbeckie ;) ja biorę zestaw z podwójnym sosem, a żona z innym mięsem. Wśród napojów znajdujemy kwas miodowy, decydujemy się.
Na jedzenie czekamy ok. 20 minut, umilamy sobie czas ulotką dla objętych ramadanem, o jakich porach mogą jeść.
Jedzenie jest bardzo smaczne, porcje dosyć obfite.





Za całość płacimy 5500TG, prawie tyle co na noc w pokoju, ale skoro zaoszczędziliśmy na przejazdach, to dlaczego trochę nie poszaleć :) wracamy w stronę hostelu, po drodze idziemy na bazar. Nawiasem mówiąc, uwielbiam azjatyckie bazary, na których można kupić wszystko. Ma to swój specyficzny klimat. Zakupy standard - napoje, jogurty, samsy. Widząc świeże jaja, postanawiamy kupić 10 sztuk, będzie swojska jajecznica na śniadanie. Zakupy kończymy w pobliskim supermarkecie, gdzie kupujemy zimne piwo o nazwie Białe Niefiltrowane (200 TG). Wracamy na pokój, na kolację zupka chińska, polecona przez poznane wcześniej Kazaszki. Zupka jak zupka, makaron i ostre przyprawy. Spotykamy w kuchni Irlandczyków - opowiadamy, jak nam minął dzień. Pod koniec rozmowy mówią nieśmiale, że z wycieczki nad Jezioro Ałmatyńskie rezygnują, gdyż mają w planach pójść na kluby, oczywiście nas również zapraszają. No cóż, każdy na swoje priorytety. W sumie jesteśmy trochę wkurzeni, liczyliśmy, że ktoś ogarnie wycieczkę za nas, a my tylko będziemy płacić i o nic się nie martwić ;)
Idziemy do siebie, podejmujemy decyzję, że jutro dzień wolny - zwiedzanie Ałmaty. Będzie to jakaś forma odpoczynku po ostatnich dniach, ale w miarę aktywna. Chłodna kąpiel, okna otwarte na oścież, a i tak jest gorąco. Na domiar złego bojler z wodą wygrywa swoją melodię, ale po 22 udaje nam się zasnąć.

CDN.DZIEŃ V

Zaczynamy dzień ok. 8. Postanowiliśmy, że wstajemy bez budzika, ale i tak temperatura nie pozwala na zbyt wiele. Oczywiście na dobry początek dnia chłodny prysznic. Jako, że dziś będzie na spokojnie, nigdzie się nie spieszymy. Na śniadanie wspomniana wcześniej jajecznica z Polski, na cebulce i pomidorach :) do tego zamiast pieczywka samsa, a na dobicie dzban herbaty.



Mikro odpoczynek w ogólnie dostępnym pokoju, można obejrzeć kazachską telewizję, położyć się na wygodnych siedzieniach.



Po śniadaniu szybki rzut oka na plan miasta, co warto zobaczyć w okolicy. Tak się dobrze składa, że wszystkie miejsca godne odwiedzin są w centrum. Wychodzimy ok. 9 z hostelu, jest naprawdę gorąco. Spacer przebiega na przejściu z cienia do cienia, do tego co chwila przerwa na uzupełnienie płynów. Troszkę błądzimy, choć wydawałoby się, że rozmieszczenie ulic nie powinno sprawiać kłopotu w nawigacji.

Wędrówkę zaczynamy od przejścia się ulicą Zhibek Zholy, taka Europa w Azji. Drogie i modne sklepy, kawiarenki, itp. Pomimo, że jest niedziela rano, ludzi dosyć mało, gdzieniegdzie tylko rozkładają się kramy z pamiątkami, do tego sprzedający bransoletki naciągacze.



Jeżeli ktoś jest fanem kamieni, można się zaopatrzyć w kilka niezwykłości. Nie zabawiamy tu zbyt długo, udajemy się w stronę Placu Republiki, niejako głównej atrakcji Ałmaty. Po drodze fotka z budynkiem Opery i Baletu. Właściwie znajdujemy się na terenie wielkiego parku, zacienione alejki aż proszą, żeby się po nich przechadzać.



Idziemy dalej, przenosimy się na chwilkę do Paryża :) dosyć solidna kopia wieży Eiffel'a w skali 1:4, stoi niepozornie naprzeciw budynku banku. Mamy słabość do wieży, tam oświadczyłem się swojej żonie.



Czym dalej na południe, tym bardziej widać zarysy gór, czyli jesteśmy blisko. Słońce chowa się za chmurami, robi się dosyc przyjemnie. Droga zmienia się w 3 pasmową arterię, widać, że jest to główny plac w mieście. Idziemy w stronę fontann, znajdujących się przed budynkiem Rady Miasta.



Jak to w sowieckim stylu, wszystko jest zbudowane z rozmachem. Odpoczywamy chwilkę, zaczyna kropić. Chowamy się pod jednym z filarów, oglądamy przemierzających Kazachów. Nie pada dłużej niż 15 minut, robi się trochę bardziej rześko. Po drugiej stronie drogi wznosi się kolumna, Pomnik Niepodległości, na której szczycie znajduje się replika "Złotego Człowieka", symbolu narodowego Kazachstanu (po więcej info odsyłam do Wiki/Google). Na potrzeby relacji dodam tylko, że poniżej znajdują się figurki postaci zasłużonych dla Kazachstanu, nie brakuje tam też prezydenta Nazarbajewa.



Przechodzimy za budynek Rady miejskiej, przed nami kolejny park zieleni.



Pełno młodych ludzi z dziećmi, siedzą na trawie, urządzają pikniki, ogólnie sielska atmosfera. Nasze zainteresowanie budzi kolejny budynek, którym okazuje się być Dom Prezydenta. Nie ma co, prezydent ma gust, do tego jego ego musi mieć odpowiednie otoczenie. Dom, a właściwie pałacyk robi wrażenie, a szczególnie kostka znajdująca się na dziedzińcu.



Robimy kilka zdjęć, wracamy. Po drodze mijamy kilka szklanych budynków, zapewne dzielnica bankowa, czy coś w tym stylu.



W poszukiwaniu toalety udajemy się do dużego centrum handlowego. Oczywiście nie znajdziemy tam sklepów znanych w Europie, to samo tyczy się części z restauracjami. Podobnie jak w Biszkeku, i tu w samym środku galerii znajdziemy lodowisko - miła alternatywa dla spacerów przy 30 stopniach Celsjusza.



Idąc dalej ulicą Furmanova, mijamy budynek narodowego Muzeum. Nie jesteśmy fanatykami takich miejsc, w tym miejscu dodam, że jest to muzeum historii Kazachstanu, historii tego rejonu na przestrzeni lat.



Po drodze zapada decyzja, że z racji kolejnych oszczędności, dziś także późny obiad w Zheti Kazyna. Wczoraj nam smakowało, dlaczego i dziś by nie spróbować czegoś innego.
Mimo wszystko, spacer po mieście był trochę męczący, więc idziemy do hostelu, tu szybka, regeneracyjna kąpiel. Przebrani, udajemy się do restauracji. Żona zamawia Lula kebab po uzbecku, a dla mnie plov, czyli tradycyjne danie z ryżem, z warzywami i baraniną. Do popicia oczywiście kwas miodowy.





Jesteśmy zadowoleni z wyboru, jedzonko świetne, można jedynie się przyczepić do wielkości. Płacimy podobnie jak wczoraj, 5000 TG. Jako, że godzina 17, jest jeszcze chwila czasu na zwiedzanie. Udajemy się w stronę Parku Gorky'ego, centralnego parku miasta.



Idziemy tam także ze względu na aquapark, chcemy zobaczyć, jak kształtują się ceny. Po drodze spotykamy Irlandczyków, wracają z obiadu, polecają pewną knajpkę naprzeciw Bazaru. Potwierdzają swoje słowa, że raczej nici z jutrzejszego wyjścia, że dziś chcą iść na kluby, a mogą nie mieć siły na wyjście.

Robi się już późno, mimo to wiele osób podąża do parku. Wstęp jest zazwyczaj płatny, ale zastajemy otwarte na oścież bramy, więc pewnie wchodzimy. Sam park jest ogromny. Można tu pojeździć na kucyku, postrzelać, ogólnie wielki luna- i dino-park.



Ogólnie rzecz ujmując, miejsce idealne na spędzenie niedzielnego popołudnia z dzieciakami. W samym środku znajduje się jezioro, można pożyczyć rower wodny, odprężyć się.



Tak, jesteśmy maniakami waty cukrowej, i nie odpuszczamy także w Ałmaty. Zwróćcie uwagę na gościa za mną na koparce, w oczekiwaniu na klientów - sen na menela :)



Idziemy do aquaparku, sprawdzić ceny. Wstępny plan był taki, że przychodzimy tu jutro, po powrocie z Jeziora Ałmatyńskiego, i do wieczora zażywamy kąpieli. Ceny jednak skutecznie nas odstraszają: 2500 TG za osobę/dzień. No nic, będziemy musieli jakoś inaczej sobie poradzić. W drodze powrotnej do hotelu zaczepiamy kilku spotkanych taksówkarzy, pytamy o cenę dojazdu nad Jezioro. Padają różne ceny, od 3000 do 7000 TG. Mieliśmy więc jakieś rozeznanie, na jaki wydatek się przygotować, i czy starczy nam pieniędzy na ewentualne souveniry do Polski.

Wstępujemy jeszcze na bazar, celem kupna owoców. Zamarzyła się nam sałatka owocowa. Za kilka sztuk owoców płacimy 1000 TG, młody Kazach chyba wyczuł interes, tak łapczywie wrzucał każdy możliwy owoc do reklamówki.



Jesteśmy w hostelu, pytamy panią recepcjonistkę o taxi do Jeziora. Podczas zameldowania prosiła o zgłoszenie się, gdy będziemy potrzebowali jakiejkolwiek podwózki, gdyż zna bardzo tanie taxi. W międzyczasie idziemy do kuchni, spotykamy Irlandczyków, podpytują nas o kolejkę Medeu/Chimbulak, to już bardziej będzie w ich zasięgu. Przychodzi recepcjonistka, rzuca cenę: 14000 TG (!) Jest to cena w dwie strony, z postojem na fotki. Oczywiście z uśmiechem rezygnujemy z jej "taniego taxi", nawet gdy cena magicznie spada do 9000 TG.

Po trudach dzisiejszego dnia oczywiście czas na lokalne piwko.



Można powiedzieć, że jesteśmy gotowi na jutrzejszą trasę, nogi troszkę odpoczęły, w końcu dzień bez całego dobytku na plecach. W międzyczasie powoli zaczynamy pakowanie - rano poprosimy obsługę o możliwość zostawienia bagaży w jakiejś przechowalni.
Ostatecznie, postanawiamy wyruszyć o poranku. Będziemy łapać taxi, a nasz budżet na wyjazd będzie wynosił 3000 TG.

CDN.DZIEŃ VI

Właściwie to już pożegnanie z Kazachstanem. Budzik dzwoni kilka chwil po 6 rano, z kuchnią żegnamy się dokładnie takim samym śniadankiem, jak wczoraj - jajecznica, samsa, herbata. Udało nam się mniej więcej spakować, recepcjonistka pozwala zostawić rzeczy w pokoju z pralkami. Umawiamy się na odbiór swoich rzeczy ok 16.

Czas wyruszyć na miasto, złapać taxi do jeziora. Dopiero teraz się okaże, jacy to z nas turyści. W tym miejscu chciałbym wspomnieć, iż Ałmaty to miasto absolutnie wyjątkowe pod względem łapania taxi. Ledwo wyciągasz rękę, a już ktoś staje, prywaciarz bądź prawdziwy taksówkarz.
I próba - gość na hasło: Wielkie Jezioro Ałmatyńskie robi wielkie oczy, mówiąc, że pierwsze słyszy, odjeżdża.
II próba - gość nowym Fordem Focusem - mówi, że tam wojsko, strefa graniczna, zła droga, nie pojedzie. Ok, rozumiemy.
III próba - 70-letni dziadek, który za nic w świecie nie chce uwierzyć, że do jeziora da się dojechać samochodem. Ale cóż, zgadza się nas podwieźć. Żeby było zabawniej, przystaje bez żadnych pytań na zaproponowaną przez nas cenę, czyli 2000 TG. Prawdziwa okazja.

Jedziemy, dziadek próbuje coś nam opowiadać, z tego co zrozumiałem, ostatni raz był nad jeziorem w latach 70, i wiązało się to z dość długą pieszą wycieczką. Jeszcze raz go upewniłem, że asfalt został wylany jeszcze wyżej niż jezioro, i że droga jest w porządku, auto osobowe przejedzie.

Droga ciągnie się w stronę gór, biegnie przyjemną alejką. Docieramy do bram parku, oczywiście trzeba kupić bilety. Cena na wszystkie atrakcje w Kazachstanie wydaje się być stała, stajemy się biedniejsi o 1400 TG. Dziadeczek zapytał żołnierza, czy aby na pewno dojedzie nad jezioro, teraz nie powinien już mieć żadnych wątpliwości.
Droga wije się pod górę, gdzieniegdzie mijamy domy, mikro kompleksy turystyczne. Po ok. 10 km widzimy stalową rurę, którą woda z jeziora płynie do miasta. To nieformalny punkt startu, jeżeli ktoś decyduje się iść pieszo. My jedziemy dalej, droga wznosi się coraz wyżej serpentynami. Auto naszego kierowcy to Toyota z późnych lat 90, jazda ogranicza się do zmiany biegu z 1 na 2. Co jakiś czas wyprzedza nas jakaś nowa terenówka. Trzeba przyznać, że droga jest położona malowniczo, a jej zbudowanie musiało pochłonąć wiele czasu i wysiłku.

Wreszcie docieramy do jeziora. Kierowca nie bardzo się orientuje, czy to tutaj chcemy wysiąść, więc proszę, by jechał dalej. Mniej więcej 3 km wyżej docieramy do szlabanu, wychodzi do nas żołnierz, mówi: bez przepustki ani kroku dalej. No cóż, i tak jesteśmy bardzo wysoko. Kierowca chyba zorientował się, że troszkę go wykorzystaliśmy, zażyczył sobie 2200 TG za całość, co i tak było świetną ceną. Oczywiście płacimy i się żegnamy. Od tego miejsca do miasta jest ok. 25km, więc spory kawałek przed nami. Rozmawiamy chwilkę z żołnierzem, ale pozostaje głuchy na nasze prośby, co do zrobienia zdjęcia astronomicznemu obserwatorium, które znajduje się za zakrętem przy jego szlabanie. No cóż, Lonely Planet wspominał, że można to miejsce odwiedzić, ale my obchodzimy się smakiem. Zaczynamy drogę w dół.







Właściwie to można by tu spędzić cały dzień, wpatrując się w majestatyczne szczyty, cieszyć uczy wszechogarniającą ciszą. Dla takich miejsc warto było tu przyjechać. Co chwila strzelamy fotki, cieszymy się przyrodą i pogodą.





Na drodze pojawia się coraz więcej samochodów, młodzi i bogaci przyjeżdżają porobić sobie fotki na vkontakte i facebooka. Nie podchodzimy do samego jeziora, nie chcemy kusić losu, skoro tędy przebiega strefa graniczna. Pomyśleć, że za tymi górami jest Kirgistan.. Marzeniem byłoby przekroczyć granicę na wysokości 3000 m.n.p.m..



Schodzimy dalej.



Widzimy przejeżdżające taksówki i samochody prywatne, ale nie decydujemy się na łapanie stopa - jest za wcześnie, jesteśmy pełni sił. Chcąc oszczędzić trochę na przejściu, postanawiamy iść zaraz obok wspomnianej rury - po drodze mijamy innych turystów, którzy po tej samej rurze szli pod górę.



Nie ukrywam, że dzięki takiemu manewrowi oszczędza się dobre 6,7 km asfaltowej drogi.. Mijamy dzieci, młodzież, starszych - nie wszyscy jednak jadą samochodami. Czasami jest naprawdę stromo, bałbym się iść nad rurą bez żadnego zabezpieczenia.



W najbardziej stromych momentach zamontowano stalową uprząż, pewnie jako pomoc przy zejściu. Oczywiście skwapliwie z tego korzystamy.



Troszkę warszu w dół i jesteśmy w punkcie początkowym, tzn. gdzie pierwszy raz widzi się rurociąg.



Odtąd czeka nas żmudne 10 km do bram parku, a dalej może autobus do miasta. Zbliża się południe, mijają nas rzesze turystów, tak pieszych, jak i zmotoryzowanych. Nie wszyscy jadą nad jezioro - niektórzy palą ogniska/grille przy drodze, wystarczy cień kilku drzew i bliskość rzeki.



Po drodze mijamy instalację z 3 niedźwiedzi, zbliżamy się do zabudowań.



Naprawdę jest mi żal mijanych babuszek, które mają na sprzedaż po 5-10 butelek kumyzu (wspomniane wcześniej sfermentowane mleko). Jeszcze nigdy nie widziałem, żeby ktoś od nich kupił choć jedną. Po ok. pół godziny kolejna instalacja - pamiętamy ją, bramy parku już blisko.



W tym momencie dzieje się coś niezwykłego - idziemy, a tu nagle zatrzymuje się przy nas samochód, gość pyta, czy nas gdzieś nie podrzucić. Mówimy, że możemy mu dać 200 TG za dojazd do miasta (to tyle, co kosztowałaby marszrutka). Oczywiście zgadza się bez namysłu. Oczywiście, nie może być zbyt różowo - nasza podwózka kończy się na rogatkach miasta, mniej więcej 3 km od Placu Republiki. No nic, wysiadamy, idziemy szukać marszruty do centrum. Słońce dogrzewa, spacer po Ałmaty wczesnym popołudniem to nic przyjemnego. Docieramy do zatoczki autobusowo-trolejbusowej, pytamy przechodniów i kierowców, czy coś jedzie w stronę Zielonego Bazaru. Po ok. 15 minutach w końcu ktoś się lituje i wskazuje autobus nr 2, który jedzie obok Bazaru, a jego celem jest wczoraj odwiedzony Park Gorky'ego.
Wsiadamy. To coś na zdjęciu to automat biletowy - składa się jakoby z dwóch urządzeń - do jednego wrzuca się odliczone 80 TG, a z drugiego drukuje się bilet. Ot, cała filozofia.



Postanawiamy wysiąść trochę wcześniej, przy parku pamięci bohaterów II wojny światowej. Park jak park, alejki, pełno ludzi. Oczywiście pomnik wdzięczności za Armię Czerwoną, wieczny ogień, itp. Całkiem przyjemne miejsce.





Nieopodal znajduje się piękna katedra Zenkova. Wbrew pozorom, została ona w całości zbudowana z drewna, i stanowi drugi największy tego typu budynek na świecie. Warto zobaczyć, w ogóle nie dowierzaliśmy, że jest z drewna.



Idziemy dalej, zmierzamy już w stronę bazaru. Tu robimy ostatnie zakupy. Ze wspomnianego tureckiego sklepu kupujemy samsy. (znajduje się on na ulicy Makataeva, 100m od głównego wejścia na bazar)



Następnie mikro spożywczy sklep, gdzie uzupełniamy zapas napojów i jogurtów (po prawej stronie głównego wejścia na bazar, od strony ulicy Makataeva)



Następnie udajemy się w stronę Centralnego Meczetu. Już wcześniej obok niego przechodziliśmy, gdy zgubiliśmy drogę. Sama budowla wyróżnia się złotymi kopułami, na tle okolicznych zabudowań jest nad wyraz ogromna. Zaglądam do środka, wystrój biedny, jak to w meczetach. Oczywiście żona nie wchodzi, ma nieadekwatne do okoliczności ubranie.