Fly4free.pl

Niektóre bardzo małe, zaledwie kilka domów.


Widać jednak było, że jest to region dużo biedniejszy, od widzianych przez nas wcześniej.


Program wycieczki obejmował obiad, na który zjechaliśmy do jednej z afarskich wiosek. Widać było, że akurat ta wioska karmi wycieczki ze wszystkich stron kraju. Nie wiem - czy na podstawie jakiejś wewnętrznej umowy, a może "starsi" wioski znają kogo trzeba? Trudno powiedzieć. W każdym razie, dzięki temu, wioska, a przynajmniej ci, którzy zajmowali się bezpośrednią obsługą turystów, mogli zarobić, więc i sama wioska była bogatsza.




Dla mnie jednak dziwnie wygląda to połączenie zachodniej turystyki z prawdziwym życiem.


Tu mogliśmy też poznać pozostałych członków naszej wycieczki. Okazało się, że agencje doskonale ze sobą współpracują i mają to świetnie zorganizowane. Otóż, auta, które się połączyły, były z różnych agencji i, w zależności od wybranej opcji, na różnych etapach wycieczki. Niektórzy już byli na wulkanie Erta Ale, inni - dopiero zaczynali wyprawę. A tacy jak my, dołączyli tylko na tę część - pustynia solna i Dallol.


I, po raz kolejny, się okazało, że w moim przypadku warto "płynąć z losem" :) Cały czas żałowałam, że nie zdecydowaliśmy się jednak na opcję z wejściem na wulkan i proszę, nie było czego żałować, bo nie był to czas dobry na taka wyprawę. Podobno wulkan był aktualnie wyjątkowo aktywny i można było do niego podejść tylko na 10 km. Czyli tak naprawdę mogłabym zacząć żałować dopiero wtedy, gdybyśmy poświęcili Timkat na rzecz wulkanu widzianego z odległości. Bardzo dużej odległości...


A na środku wioski - taka oto pamiątka.


W wiosce spędziliśmy trochę za dużo czasu. Tu nawet palenie nie pomagało :D Z nudów zaczęliśmy się zajmować naszymi ulubionymi czynnościami gospodarskimi - czyli myciem szyb w aucie :D Ponieważ nie robię zdjęć, musiałam sobie znaleźć inną specjalizację - akurat tu było to łatwe. Po prostu wieszałam gospodyniom pranie, które ciągle spadało - przez wiatr, i przez harce dzieci :D Myślę, że daliśmy się Afarom poznać, jako osoby bardzo pracowite i gospodarne, ale mające trochę "nie po kolei" w głowach :D


Wreszcie jedziemy dalej. Jeszcze tylko toaleta.


Krajobraz coraz bardziej surowy...

I dojechaliśmy. Najdroższy hotel świata :

("Spałam w hotelu pięciogwiazdkowym". "A ja w tysiącgwiazdkowym" :D W pierwszym momencie myśleliśmy, że to jakiś żart. Jednak, gdy się okazało, że w autach są jeszcze materace i śpiwory, pozostało się nam tylko cieszyć - nie wiem, czy będę miała okazję jeszcze doświadczyć czegoś podobnego :)


Wioska, niedaleko której był nasz...hm...obóz? :D





Nie dane nam było jednak nacieszyć się tym miejscem. Szybko wpakowano nas ponownie do aut i ruszyliśmy, jak powiedział pan przewodnik, do wioski militarnej.


Jedno z nielicznych zdjęć, które udało się nam zrobić, nim zostaliśmy pouczeni, że "tu nie wolno fotografować".


A to militarna kantyna, w której, według wskazań przewodnika, mieliśmy się zrelaksować (nawet dobrze nam szło :D 1 szt - 25 birrów :D, podczas gdy on negocjował wynajęcie skautów (znajdowaliśmy się w dużej bliskości do granicy z Erytreą, a mieliśmy zamiar podjechać jeszcze bliżej. Pobyt tu bez ochrony byłby już nawet nie ryzykanctwem. To byłaby po prostu głupota największej miary). Po niecałej godzinie nasza kolumna, powiększona o ośmiu ochroniarzy z bronią, mogła jechać dalej.


Na horyzoncie solna pustynia.




Doskonale rozumiem, dlaczego to miejsce określa się mianem "najbardziej niegościnnego miejsca na ziemi".


To rodzaj złudzenia wzrokowego. Góra odbija się w soli, stwarzając wrażenie, że jest tam woda, a ona sama ma całkowicie obły kształt.


I słona pustynia. Miejsce wydobywania soli. Zupełnie zabrało mi oddech...Nie wierzyłam, że tam będę...


Ogromna, magiczna przestrzeń...


Afarowie kruszą słoną skorupę na prostokątne kawałki. Takie solne prostokąty są później sprzedawane handlarzom soli, którzy transportują je dalej. O ile się nie mylę, na miejscu wydobycia jeden kawałek kosztuje 4 birry...Handlarze po przewiezieniu sprzedają je kolejnym za 12 birrów. W końcu sól trafia do miast - tam cena może skoczyć nawet trzykrotnie.


Karawana idzie do miejsca docelowego dwa dni. Następne dwa wraca, ładuje towar i wszystko zaczyna się od nowa.




Jest to niezmiernie ciężka praca - zarówno dla ludzi, jak i dla zwierząt. I stanąć na wprost takiej karawany, to olbrzymie przeżycie. I tak, bardzo chciałam tam pojechać. Ale...Coś w środku strasznie gniotło, po prostu...Ta świadomość, że karawany z solą to jedna z atrakcji Danakil i po to się tu przyjeżdża, i płaci się za to dosyć dużo, i to jest ok. Ale kto na tym zarabia? Bo chyba nie ci, których katorżnicza praca jest główną atrakcją tego miejsca....




Widzicie płytki soli?








A to nasi ochroniarze. Zdjęcie robione "z biodra". Wtedy jeszcze nie wiedzieliśmy, czy życzą sobie robienia zdjęć. Później okazało się, że nie tylko sobie życzą, ale wręcz mają aspiracje modelek :D



C.D.N.

P.S. Jeszcze nigdy nie czułam aż takiej złości z bezsilności, że zdjęcia nigdy nie oddają do końca uroku i klimatu miejsc. Nie oddają zapachów, dźwięków, czyli wszystkiego tego, co składa się na cały obraz. To miejsce, ta chwila była wyjątkowa...Musicie uwierzyć...Bardzo dziękuję za komentarze, w dodatku tak sympatyczne:) Niezbyt wiem, co powiedzieć:/ aż się zarumieniłam :) To bardzo miłe wiedzieć, że ktoś to czyta. I, co więcej, że odczuwa podobnie... Dziękuję.

Dziś będzie więcej zdjęć, niż tekstu. Nie da się inaczej. Z resztą - sami zobaczycie:)

Żeby dzień zaliczyć do zakończonych, trzeba jeszcze oczywiście obejrzeć zachód słońca. Pojechaliśmy więc dalej, w głąb pustyni.



Auta ustawiły się w zgrabne kółeczko, a nas wypuszczono "na podziwianie" :)




Białasy zachwycone widokami :)


A naprawdę było czym...Olbrzymia przestrzeń, pod nogami zaskorupiała sól ugina się i skrzypi, w oddali widać sznury wielbłądów, a w powietrzu czuć zapach morza...Nikt właściwie nie miał ochoty rozmawiać, bo i o czym, skoro stoi się w obliczu czegoś tak niesamowitego...



Biel i spokój były jednak tylko dla białasów. Żeby mogli napawać się widokami, atmosferą i natrzaskać sto tysięcy zdjęć, ktoś musiał pracować. Trzeba przyznać, że nasza ochrona była w 100% profesjonalna, cały czas dyskretnie obserwowała i turystów, i widnokrąg. Zwłaszcza w kierunku Erytrei. Poważnie jestem pod wrażeniem. Ośmiu mężczyzn, otaczając dużą grupę turystów, potrafiło sprawić, że wszyscy zapomnieli o wcześniejszym obawach i po prostu rozkoszowali się urokiem miejsca.


Początkowo dziwnie było przechodzić obok uzbrojonych mężczyzn, jakoś nie jestem przyzwyczajona do codziennego widoku broni :) Później stało się to całkowicie normalne - jak widać, człowiek potrafi się przyzwyczaić do wszystkiego :) Poza tym, skauci byli wyjątkowo sympatyczni - wprawdzie nieszczególnie chcieliśmy ich odrywać od pracy i wciągać w rozmowę, ale znaleźli czas i na zapozowanie do zdjęć (poważnie, urodzeni z nich modele:), i na uśmiechy.





Każda osoba, która postawiła stopę na solnej pustyni, była zachwycona. Ba - była wniebowzięta. Jednak organizatorzy wycieczek widocznie uznali, że białasy potrzebują od życia czegoś jeszcze, żeby być w pełni szczęśliwymi :D I tu jestem bardzo dumna z naszej pani, bo właśnie ona okazała się inicjatorką całej akcji (albo, po prostu, chciała się wkupić w łaski pozostałych agencji :D Nasz kierowca wyjął z bagażnika cały transporter wina, bardzo sprytnie zrobił szklaneczki z plastikowych butelek po wodzie i zarządził wieczorek integracyjny :D Integrowali się wszyscy - turyści, przewodnik i nawet niektórzy kierowcy. Były i śpiewy, i tradycyjne tańce :)


Tylko ochrona integrowała się wyłącznie duchowo i z pewnej odległości. Pełen profesjonalizm. Taka integracja z pewnością utrudniła im pracę, zwłaszcza, że co poniektórzy, wyjątkowo uszczęśliwieni turyści, zapragnęli podczas powrotu podziwiać panoramę z dachów aut :/


Do obozu wróciliśmy jak było już ciemno (na szczęście wszyscy - choć "dachowicze" trochę się poobijali :) Szybka kolacja (przy świetle z czołówek), odprawa przed jutrem i do spania (no wiem, przy wyliczance wieczornych czynności powinno jeszcze znaleźć się "mycie". Ale, no cóż, tym razem się nie znalazło :D



Kolejnego poranka śniadanie zarządzono na 5.00, jeszcze przed wschodem słońca. O 5.30 mieliśmy wyruszyć do Dallol, miejsca, którego w Polsce obiecaliśmy sobie nie zobaczyć :D Już nie mogliśmy się doczekać :D


Szybkie składanie materacy i śpiworów, pobieżna toaleta (dzięki Boże, za nawilżane chusteczki i wodę w butelkach :D i ruszamy. Po jakichś piętnastu minutach drogi, jeden z powodów tak wczesnego wyjazdu stał się jasny. Karawany. Tym razem powracające po sprzedaży płytek soli, aby ponownie zakupić towar.






Podobno tę trasę rocznie pokonuje ponad milion wielbłądów. Dwa dni z płytkami soli, dwa dni powrót. Tam, i z powrotem, tam, i z powrotem, tam i....


Jedna płytka (30x40 - to stały wymiar) waży ok. 6,5 kg. Wielbłąd może unieść do 30 płytek. Osiołek - połowę z tego. Właściciel zwierząt na jednej płytce zarabia ok. 8 birrów.....