Fly4free.pl

I oto miejscowe ślicznotki zmierzające na Timkat. Festiwal strojów i fryzur.


Ideałem urody u etiopskiej kobiety, jest "wysokie czoło". Te, które chcą być najpiękniejsze, podgalają sobie włosy jak najwyżej. Zysk : adoracja panów i zazdrość pań :)

Pośpiech się opłacił - z hostelu wyszliśmy punktualnie o 10.00. Kolejnym miejscem, do którego chcieliśmy się dostać, był Debark. Miasto położone na wysokości 2800 m n.p.m. , w którym znajduje się biuro Parku Narodowego Semien. To tam właśnie można załatwiać wycieczki w góry Semien - a to planowaliśmy zrobić. Niestety, do Debark nie ma bezpośredniego połączenia. Najpierw trzeba się dostać do Shire, zanocować tam (uciążliwe, ale przynajmniej wiemy, że to się stanie. Nie zostaniemy nagle ponownie zaskoczeni postojem autobusu gdzieśtam), a dopiero drugiego ranka szukać autobusu do Debark. Na dworzec autobusowy podjechaliśmy motorikszą (30 birrów) - nie mieliśmy już czasu na szukanie odpowiedniego dworca (w Mekele są dwa i z każdego z nich odjeżdżają autobusy w inne strony).


Choć powiem szczerze - w pierwszym momencie zaczęłam się zastanawiać, czy dobrze zrobiliśmy ufając kierowcy :D


Ale jednak tak - dworzec autobusowy w Mekele. Bilet do Shire - 110 birrów + 20 za bagaże. Autobus (ostatni tego dnia) miał wyjechać o 11.00 (wyjątkowo późno. Dziwne. Chyba nie na darmo ten akurat dworzec określało się mianem "nowy" - to duży progres w stosunku do etiopskich zwyczajów autobusowych :D W Shire mieliśmy się pojawić o 16.40, ale nauczeni doświadczeniem zbytnio sobie tego do serca nie wzięliśmy :D


I okazało się, że słusznie :D Wyjechaliśmy dopiero po wpakowaniu wszystkich paczuszek, pudeł i łoża małżeńskiego z zagłówkiem na dach :D (i tak, oczywiście zapalić nie zdążyłam :D





Po drodze standardowa przerwa w podróży na jedzenie. Ceny napojów na takich dworcach raczej stałe - 15 birrów cola, 10 birrów woda.




W niektórych miejscach autobus znacząco tracił prędkość, żeby przejechać przez tłumy świętujących Timkat. Więc i tak nie było co liczyć, że dojedziemy o czasie, prawda? :)


Poza tym, co chwilę się ktoś dosiadał - tym razem nie na przystankach, tylko bezpośrednio z drogi. Autobus zatrzymywał się wszędzie - pod domami, na zakrętach, według zapotrzebowania :)


Nawet w momentach, gdy myślałam - no nie, teraz nie ma szans, żebyśmy jeszcze kogoś zmieścili... :D Jak zwykle się myliłam :D


A za oknem takie widoki...


A teraz porada praktyczna dla wszystkich chcących podróżować miejscowymi autobusami w Etiopii. Otóż, jeśli tylko Wam się uda, zajmujcie w nich ostatnie miejsca. To bardzo ważne (zwłaszcza dla szczególnie wrażliwych), choć ma też swoje minusy :D Etiopczycy rzadko podróżują i nie są do tego przyzwyczajeni. A co za tym idzie - często i dość efektownie chorują na chorobę lokomocyjną. Ogólnie jest to dość przykre, bo gdy przydarzy się im coś takiego, naprawdę są zażenowani i bardzo im głupio. Ostatnie miejsce w autobusie gwarantuje, że nikt znienacka nie zwróci Wam na plecy. Minus jest zaś taki, że przed Wami rozpościerają się widoki na cały autobus. Sami zdecydujcie, co ważniejsze :)





Wymiotowanie w autobusie jest tak normalne, że kierowca ma przygotowany cały zwitek woreczków foliowych i , w odpowiednim momencie, podaje je do tyłu autobusu. Każdy pasażer zabiera sobie tyle, ile przewiduje wykorzystać i podaje zwitek na następne siedzenie. To bardzo dobry zwyczaj, bo pozwalał nam się zaopatrywać w woreczki foliowe podczas całej podróży (taki woreczek zawsze się do czegoś przydaje i zawsze ich za mało :D Natomiast sama sytuacja naprawdę nie jest miła - a zwłaszcza nieprzyjemne jest wrażenie "po". I nie chodzi mi zupełnie o wymioty - jakoś na to wrażliwa nie jestem. Po prostu bardzo szkoda mi było "winowajców", czuli zazwyczaj naprawdę duży wstyd. Nie dość, że samopoczucie ich dobijało, to jeszcze w dodatku doznawali ujmy na honorze, w dodatku w obecności białych.


Trudno się zresztą dziwić. Dla kogoś, kto ma wrażliwy żołądek, takie zakręty, to zabójstwo. A co dopiero mówić o nieprzyzwyczajonych do nich pasterzach...




W Etiopii autobusami podróżuje się długo, nie da się ukryć. Dużo lepszym/szybszym sposobem przemierzania odległości wydają się być loty, zwłaszcza, jeśli ma się tak mało czasu na zwiedzenie tego kraju. Dla nas loty wewnętrzne nie wchodziły w grę ze względu na cenę (ale tak, jest jedna promocja - jeśli do Etiopii dolatujesz Ethiopian Airlines, to masz zniżkę 50% na wszystkie loty wewnętrzne). Jednak chyba bym się nie zamieniła. Podróż autobusem pozwala na lepsze, przynajmniej według mnie, poznanie kraju. I, przede wszystkim, ludzi, z którymi podróżujesz. A jadąc autobusami miejscowymi, nie poznajesz biznesmenów, tylko zwykłych mieszkańców - pasterzy, kobiety jadące na targ, rodziny, które podróżują wspólnie...Nie. Jestem pewna, że bym się nie zamieniła.



Poza tym, jest jeszcze jeden plus - nigdy, przenigdy się nie zgubisz. Nikt cię nigdzie nie zostawi i, gwarantuję, nie zapomni o tobie :D Po pierwsze - jesteś główną atrakcją przejazdu (czasem na postojach nasi kierowcy rozmawiając z innymi z dumą wskazywali na nas, potakując głowami). No i nie ma żadnych szans, żeby autobus odjechał bez ciebie, bo po prostu nie jesteś w stanie wtopić się w tłum :D


A w autobusie wcale nie jest nudno. Przeciwnie - cały czas jesteś tak zajęty, że nie wiesz, w co ręce włożyć :D Bo tak - masz obowiązki turystyczne (musisz się uśmiechać, oduśmiechiwać, machać i odmachiwać, dawać do dotknięcia włosy, pokazywać skórę na dłoni itp. Dodatkowo odpowiadasz na próby zagadywania i musisz się uczyć podstawowych słów w miejscowych narzeczach - poważnie, to bardzo przyjemne, że miejscowi zawsze chcą cię nauczyć jak np. mówi się : krowa). Równocześnie masz dylematy moralne - czy oczy trzymać szeroko otwarte (i podziwiać niesamowite widoki za oknem), czy zamknięte (żeby nie krępować tych, co wymiotują). A jak do tego dodasz jeszcze obowiązek gospodarski (mycie szyb w autobusie w celu robienia zdjęć), no to sami widzicie, że taka podróż, to bardzo pracowity okres :D


No i w końcu Shire (o 19.30, zamiast o 16.40:) Ale nie obyło się bez drobnych utrudnień. Przed Aksum (podobno jakieś 20 kilometrów), wysadzono nas z autobusu i kazano się przesiąść do małego busika. Oczywiście szybko-szybko (ale tym razem kierowcy przeszli samych siebie - nim dobiegliśmy do busu, nasze plecaki już były przywiązane do jego dachu :D. Ale, niestety, nawet "szybko-szybko" i popychanie w plecy nie pomogło - bus był tak zapchany, że naprawdę nie było możliwości, żeby włożyć do niego nawet jedną rękę, a co dopiero mówić o ciele. W dodatku trzech :D Więc musieliśmy się trochę zbuntować :D Kierowcy pokiwali z politowaniem głowami (wiadomo - białas zawsze musi coś zepsuć :D i, na szczęście, podstawili jeszcze jednego busa :D (ale chyba mieli dosyć tego, że jesteśmy tacy problemowi, bo gdy UBŁAGAŁAM, żeby chwilę poczekali, bo muszę iść do toalety, to podczas mojej nieobecności podobno były zakusy, żeby już szybko-szybko jechać i zostawić to głupiutkie ferenji tam, gdzie jego miejsce :/ :D :D (o nie! nie będę więcej akceptować wymiotów w autobusach! Jakoś dla moich potrzeb fizjologicznych nikt nie jest tak wyrozumiały! :D

W Shire przywitał nas pan z bronią. Dla naszej ochrony (?) - jak stwierdził. Niezbyt wiedzieliśmy przed czym, ale na szczęście bus zatrzymał się pod jakimś hostelem, więc zaraz poszliśmy zapytać o pokoje. Za pierwszym razem się nie udało (pan zażądał 15 euro za pokój trzyosobowy. Trochę mnie to teraz śmieszy, ale wtedy wydało się nam za drogo :D Po paru minutach zrobiliśmy drugie podejście - inny pan pokazał taki sam pokój i zażądał 150 birrów (no, takie ceny, to ja rozumiem :D W dodatku obok był bar (tak, też sprawdziłam, oczywiście organoleptycznie :D Wstyd byłoby mi podawać nie sprawdzone informacje :D 13 birrów za butelkę :D

Każdy pokój miał wyjście na podwórko - niby patio. Bo obejrzeniu naszego, hm...lokalu, zgodnie stwierdziliśmy, że może wieczór spędzimy jednak po prostu na powietrzu :D


Nasza łazienka. Ale na zdjęciu jest dowód, że z niej skorzystaliśmy :D Czerwone reklamówki na stopy na dnie, yyyyyyy....kabiny prysznicowej? :/ :D

Okazało się, że pozostałe pokoje są zajęte przez studentów, którzy wracali do domów z obchodów Timkat. I gdy tak sobie spędzaliśmy czas na świeżym powietrzu (były stoliczki i krzesełka, więc całkiem wygodnie się testowało napoje :D , jakoś powoli, najpierw pojedynczo, zaczęli się do nas dosiadać. I z samotnego wieczoru szybko zrobiła się wielojęzykowa impreza. Świetni ludzie, rozmowy z nimi uświadomiły nam wiele rzeczy (zwłaszcza otworzyły oczy na niektóre stereotypy o Etiopii funkcjonujące m.in. w Polsce). Wycięli nam jednak straszny numer. Było bardzo miło, ale gdzieś, z tyłu głowy (to właśnie jeden z tych stereotypów), czaiła się myśl - no tak, "studenci", znana śpiewka, pewnie zaraz poproszą o pieniądze na książki. I nie będziemy się umieli ich pozbyć, będą nachalni itp. (wstyd mi teraz bardzo, że tak pomyślałam, no ale niestety, to się działo niejako "poza mną"). I wiecie co nam zrobili? Nagle, jakoś w połowie bardzo ciekawej rozmowy, wstali, stwierdzili, że pewnie chcemy pobyć we własnym towarzystwie i odpocząć, pięknie podziękowali za rozmowę i po prostu sobie poszli do baru :/ :D :D :D Zostawili nas samych, z olbrzymim poczuciem niedosytu, odrzucenia i uczuciem wstydu ("jak mogłam tak pomyśleć?:/ :D Mało brakowało, a sami pognalibyśmy za nimi z ogromną nachalnością :D :D :D I to tyle w kwestii stereotypów :D



C.D.N.@marcino123, nie mam pojęcia:) niestety, nie była zbyt praktyczna - za szybko na niej widać brud :D
@Japonka76, bardzo. Naprawdę - niesamowicie harmonijnie zbudowani ludzie z pięknymi twarzami, a na dodatek przepięknie się poruszają. Ja byłam zachwycona. Nic chyba dziwnego, że mnóstwo kobiet i mężczyzn z Etiopii pracuje jako modele.
@dziabulek - tak, Shire to chyba "zangielszczona" nazwa i dodatkowo trochę inaczej się czytało:) oprócz tego - Szirie albo Inda Selassie. Hobbitów, niestety, nie zauważyłam. Odpowiednich pagórków również nie :)

Ranek był standardowo ciężki (nie dość, że znowu trzeba było wstać o 5.00 - te pory odjazdów autobusów są naprawdę męczące :D , to jeszcze wieczorne "przełamywanie stereotypów" to ciężka praca i potrafi nieźle dać w kość :D



I chyba tylko tym porannym zmęczeniem mogę tłumaczyć błąd, jaki wtedy popełniliśmy. Ledwo, wlokąc nogę za nogą, wypełzliśmy z naszego pokoju, a zaraz podszedł do nas miły pan (w dodatku niesamowicie rześki i energiczny, jak na tę porę dnia) i oznajmił, że ma dla nas transport do Debark. Zabrzmiało interesująco, więc poszliśmy za nim. Okazało się, że podprowadził nas do dużego dostawczego samochodu, który z tyłu miał coś w rodzaju chłodni :/ :D I prawie zgodzilibyśmy się pojechać (choć zastanawiało nas mocno, gdzie będziemy siedzieć :D, ale zniechęciła nas cena. Początkowo pan zażądał 600 birrów za naszą trójkę, później, gdy powiedzieliśmy, że za drogo - obniżył cenę do 500. Nadal wydawało się to nam zbyt dużą kwotą (:/ do tej pory nie mogę w to uwierzyć. "Zbyt dużo", "negocjacja" - przecież te słowa zupełnie nie pasują do "nam" :D ) (poza tym - to naprawdę nie była "zbyt duża kwota". Nie wiem, co się nam stało w głowy :/ :D , podziękowaliśmy więc i ruszyliśmy w stronę dworca.



Do tej pory trochę żałujemy - taka podróż samochodem dostawczym mogłaby być niezłą przygodą. Choć, z drugiej strony, gdyby umieszczono nas w chłodni bez okien, moglibyśmy stracić dużo ze wspaniałych widoków.
Na dworcu byliśmy przed 6.00, rozmowy z panem trochę nam zajęły, więc tym razem nie stawiliśmy się karnie o jedynej słusznej porze - 5.00 :/ :D Niewiele to zmieniło, bo dworzec wyglądał standardowo - tłum ludzi pod zamkniętą bramą :D Jednak i tym razem wzbudziliśmy czyjąś litość (zaczynamy się powoli w tym specjalizować :D i jakiś miły pan (bardzo miły) wprowadził nas do środka przez małą, boczną bramkę (a'propos - wydaje mi się, że to wyjątkowa informacja praktyczna. Wygląda na to, że każdy dworzec ma takie małe, magiczne bramki. Jednak informacją praktyczną o wyższej wartości byłaby porada, jak zrobić, żeby na zawołanie wywoływać litość :D Gdyby ktoś miał jakiś pomysł - oczekuję na privie :D To bardzo przydatna umiejętność, bo pozwala na spokojne znalezienie swojego autobusu. Tym razem nam się udało i po chwili siedzieliśmy w autobusie, dworcowy armagedon oglądając spokojnie zza szyby (bilet do Debark - 135 birrów. I tym razem nie kazano płacić za bagaże - oj, musieliśmy wzbudzać wyjątkową litość :D



Widoki - jak zwykle zachwycające. Natomiast, nauczeni doświadczeniem, postanowiliśmy nie zadawać nikomu naiwnego pytania "o której będziemy w Debark?" :D Właściwie mottem tej podróży mogłoby się stać : nie oczekuj, to się nie zawiedziesz :D



I pierwszy postój - początkowo myśleliśmy, że na toaletę. Jednak później okazało się, że to...granica. Otóż Etiopia podzielona jest na osiem stanów i przejazd przez granicę poszczególnych stanów wymaga kontroli, a od miejscowych - specjalnego zezwolenia? czegoś w rodzaju wizy? Trudno powiedzieć. Smutno i przykro było patrzeć, gdy nasi współpasażerowie wychodząc z autobusu byli przeszukiwani przez uzbrojonych pobratymców, a ich bagaże dokładnie przegrzebywane. Wygląda to tak - autobus zatrzymuje się przed sznurem rozpiętym w poprzek drogi, wszyscy wysiadają (miejscowi przy wyjściu podlegają kontroli osobistej, białasy są ignorowane), następnie wszyscy pasażerowie czekają pod autobusem (próbowałam palić, niestety, nie pomagało. Ot, służbiści :/). Kontrolerzy wchodzą do autobusu, przeglądają bagaż (jeden raz i mi się to przytrafiło - z niewiedzy zostawiłam podręczny plecak w środku. Później zawsze zabieraliśmy rzeczy ze sobą - miejscowi nie mieli takiego przywileju). Następnie kontrolerzy wchodzą na dach, przeglądają bagaże główne i dopiero wtedy, pokazawszy wcześniej zezwolenia na podróż, pasażerowie mogą do autobusu powrócić. Czasem może to trwać i ponad godzinę...



Za pierwszym razem nas zaskoczyli, ale postanowiliśmy, że następny raz już im się nie uda. Mamy dosyć silnie rozwiniętą potrzebę "bycia w grupie i z grupą", więc wychodząc z autobusu za drugim razem, zdecydowanie stanęłam przed panem od osobistej kontroli. Najpierw udawał, że mnie nie widzi. Więc rozłożyłam ręce do przeszukania i trąciłam go zachęcająco (wiem, trochę głupie, ale uwierzcie - dużo bardziej głupio nam było korzystać z uprzywilejowanej pozycji). Pan najpierw się stropił, później wybuchnął śmiechem - to rozładowało nerwową atmosferę i całe przeszukiwanie autobusu przeszło dużo szybciej i w dużo bardziej przyjaznej atmosferze. Marcin i Ala poszli jeszcze dalej, stając się bohaterami autobusu :D Gdy zobaczyli, że panowie wchodzą na dach kontrolować olbrzymie ilości przykrytego plandeką bagażu głównego (wyobraźcie sobie ile to mogłoby trwać :/), z oburzeniem oznajmili, że to nasz bagaż :/ :D A ponieważ bagażu białasów się nie kontroluje, plandeka pozostała nienaruszona, my przyspieszyliśmy podróż o jakąś godzinę, a współpasażerowie pokochali nas tak bardzo, że w podzięce poszerzyli lekcje miejscowych języków o nazwy poszczególnych gatunków bydła :/ :D (swoją drogą, niezłe muszą mieć tam zdanie o białasach:/ nie wiem, jak ktoś mógł uwierzyć, że trójka turystów potrzebuje całego, olbrzymiego bagażnika dachowego na swoje klamoty:D Z drugiej strony - to trochę smutne...


I postój na posiłek. Na injerę się nie skusiliśmy, za to na kawę i herbatę - owszem (5 i 3 birry).


Ulica w miasteczku postojowym. Miejscowych to nie dziwiło, więc i my udawaliśmy, że to normalne.


W miasteczkach cały czas można było zauważyć jeszcze końcówkę Timkatu. Przejazd przez niektóre miejsca był zdecydowanie utrudniony.


Ale trochę przerażająco to może wyglądać, zwłaszcza, gdy się nie wie, że kije to atrybut grup porządkowych podczas obchodów święta.


Etiopczycy bardzo dbają o obuwie. Wszędzie, nawet w najmniejszych miasteczkach, są stanowiska pucybutów. W ten sposób najczęściej zarabiają dzieci i młodzież.


W tym rejonie był to dosyć częsty widok - broń nosili prawie wszyscy.


A tak wygląda strażnik granicy.


Jedziemy coraz dalej, coraz wyżej. Za oknami - bajeczne widoki.


Niestety, w tym rejonie znacznie wzrosło zapotrzebowanie na woreczki foliowe wśród naszych współpasażerów :/



Jednak dość szybko się okazało, że to wszystko, to dopiero wstęp do prawdziwych atrakcji. Dosyć szybko droga zaczęła się zmieniać...



Mniej więcej w tym miejscu zgasł silnik naszego autobusu...I zaczęliśmy się bardzo powoli staczać do tyłu...I to był moment, w którym stwierdziłam, że te woreczki od kierowcy, to być może bardzo dobry pomysł...:/ :D


Cóż mogę powiedzieć - może droga i nie najlepsza, za to widoki.....


I jesteśmy. Godzina 14.00 - Debark. Okazało się, że w autobusie podróżuje z nami bardzo sympatyczne małżeństwo z Polski, które również planuje wybrać się w Góry Semien. Postanowiliśmy więc połączyć siły - czyli najpierw znaleźć jakąś kawę i zastanowić się, co robimy dalej :D Kawa znalazła się dosyć szybko (5 birrów), dosyć szybko znalazło się też mnóstwo osób, które chciało nas w owe góry zabrać :D Jednak ceny za dwudniową wycieczkę (na dłuższą po prostu nikt z nas nie miał czasu) szybko okazały się zaporowe - 200 dolarów od osoby. Mogę się pochwalić, że weszłam tu na wyżyny nowej umiejętności negocjacyjnej, czyli tzw. "negocjacji upartej" :D Polega ona na tym, że uparcie, nie zważając na swojego współrozmówcę, powtarza się w kółko wybraną przez siebie cenę. W tym przypadku było to 50 dolarów (zgodnie uznaliśmy, że tyle jesteśmy w stanie zapłacić). Cena ta jednak nie zyskała uznania w oczach sprzedawcy (jednak moja upartość już tak - na końcu zszedł do 85 dolarów), więc pożegnaliśmy się (mam nadzieję, że w zgodzie. Nie wiem, jakoś od czasu Maroka boję się klątw :D
No dobrze, nie będę przed Wami zatajać - poszło tak łatwo (w sensie : jednak nie kupiłam tej wycieczki, pomimo moich zdolności w tym kierunku :D, bo byliśmy wyposażeni w wiedzę tajemną, pozyskaną od pana Briggsa z przewodnika. Otóż najtańszy sposób na zorganizowanie wyprawy w Góry Semien, to samodzielne wybranie się do biura parku narodowego w Debark i zorganizowanie tego na własną rękę, bez pośredników. Do biura bardzo łatwo trafić - mieści się ono przy drodze do Gonderu, jakieś 10 minut piechotą od hotelu Simien Park.


Skauci czekający przed biurem na zlecenia.

Wizyta w biurze jest bardzo wskazana - można wtedy ułożyć sobie wycieczkę dopasowaną do własnych potrzeb i zasobności portfela. Z niektórych rzeczy można zrezygnować, inne dołożyć - wszystko według wywieszonego w biurze cennika. Nie można tylko zrezygnować ze skauta (żeby chodzić po Parku Narodowym Semien, trzeba mieć własnego ochroniarza), samochodu (bo trzeba jednak czymś tam podjechać), biletów wstępu i namiotów (jeśli wybiera się wycieczkę z noclegiem). Cała reszta - według uznania.
I oto dokładne ceny:







Po spędzeniu kilkudziesięciu minut na dyskusjach i analizach, udało się nam złożyć dwudniową wycieczkę dla pięciu osób (zrezygnowaliśmy z przewodnika, kucharza, jedzenia itp - czyli wszystkiego, co generowało dodatkowe koszty) za....78 dolarów od osoby :D No tak, rekiny biznesu, to samo mogliśmy mieć 2 godziny wcześniej za 85 dolarów, gdybyś zakontraktowali wycieczkę u sprzedawcy napotkanego przy autobusie :D No ale z drugiej strony, satysfakcja z "samodzielnego" działania - bezcenna....

C.D.N.@pbak, no właśnie, trzeba wybrać, co dla kogo mniej stresujące :) bardzo się cieszę, że Etiopia jest w Twojej ocenie tak wysoko. Ja się zakochałam i wróciłabym w każdym momencie :) A te dwa pozostałe afrykańskie kraje?

@chaleanthite, to naprawdę niesamowity kraj i warto go odwiedzić, może w końcu mąż się przekona :) Chociaż wiadomo, każdy ma inny gust i czegoś innego szuka w podróżowaniu, co innego mu się podoba. I to jest właśnie fajne, bo tyle miejsc na świecie, że każdy znajdzie coś dla siebie. Pozdrawiam:)

Negocjacje wycieczkowe się udały, umowa podpisana, wsiedliśmy zatem do auta - nasza piątka, kierowca, wybrany przez pana skaut i ...sam pan, który postanowił jednak z własnej inicjatywy pojechać z nami (czyli chyba nadal doskonale wzbudzamy litość :D, jako przewodnik. Jeszcze szybki obiad (restauracja hotelu Simien Park - dosyć turystyczne miejsce, ceny też trochę wyższe) i zakupy w sklepie (musieliśmy zaopatrzyć się w wodę i coś do jedzenia - w końcu z własnego kucharza i żywienia na miejscu zrezygnowaliśmy w imię oszczędności. Okazało się jednak, że nasze posiłki w górach nie będą zbyt wyrafinowane - 6 zupek chińskich i 3 butelki wody :D Jednak ceny w tym sklepie do najniższych nie należały - za tak obfite zakupy zapłaciliśmy 165 birrów).


I wreszcie jedziemy. Po drodze jeszcze przystanek pod domem ochroniarza - musiał powiedzieć żonie, że nie wróci na noc i zabrać koc, bo noce w górach Semien podobno bardzo zimne.



Przejechaliśmy przez bramę Parku Narodowego i nagle skończył się gwar, ruch, tłok na ulicach, a zaczęło coś przepięknego, coś bardzo pierwotnego. Olbrzymia przestrzeń, przecięta jedną, nieutwardzoną drogą. Pustka, zieleń i cisza...



Trochę martwiliśmy się tym, że wjeżdżamy do parku dosyć późno i nie zdążymy za dużo zobaczyć. Jednak nasz samomianowany przewodnik, Joshua, zaproponował, żebyśmy wysiedli z auta niedaleko obozu i razem ze skautem przeszli do miejsca noclegu na piechotę. On natomiast w tym czasie przygotuje dla nas namioty.


Góry Semien. Podobno to dokładnie tutaj był Eden. Może tak, może nie - jednak jedno jest pewne : warto tu być i zobaczyć te widoki. Wiadomo - szczytem marzeń byłaby wyprawa siedmiodniowa, która kończy się zdobywaniem Ras Daszen (4620 m n.p.m., co czyni go czwartym co do wielkości szczytem Afryki), ale warto być tu nawet dwa dni, ba - pobyt jednodniowy jest lepszy niż zupełne ominięcie tego rejonu.