Fly4free.pl

Jest w tych górach jakaś potężna magia, jest coś pierwotnego. Wydaje się, że nie maja końca...


Nasz skaut - Sisaj (naprawdę nie mam pojęcia, jak to się pisze :D Cudowny, ciepły człowiek. Prowadziliśmy niesamowite rozmowy, pomimo, że nie znał ani słowa po angielsku - trochę pomagał minisłowniczek z przewodnika, bardzo pomagała mimika twarzy i mowa ciała (Etiopczycy wyjątkowo dobrze się nią posługują. To nie do uwierzenia, jak wiele można powiedzieć zwykłym uniesieniem brwi. Poważnie.).




Wyprawy w górach Semien są niesamowicie dobrze zorganizowane. Na całym terenie znajdują się obozy, pomiędzy którymi przemieszczają się turyści. My, niestety, mogliśmy być tylko w pierwszym obozie - każdy, kto wybiera się tu na trekking, od niego zaczyna. To Sankaber.


C.d. zbierania szczęk z podłogi :D


Wędruje się prawie cały czas wzdłuż takich widoków.




I podejście do obozu.


Faktycznie, Joshua nie próżnował. Gdy doszliśmy, czekały na nas dwa rozłożone namioty, materace, śpiwory i kuchenka benzynowa. Jeśli chodzi o atmosferę, to zawsze jakoś tak wyobrażałam sobie klimat w bazie pod Mount Everest :) Wielojęzyczne grupy turystów, trzymające się raczej własnego towarzystwa, kucharze, skauci, a w powietrzu atmosfera oczekiwania, pasji i pewnej nerwowości - takiej w stylu : to ja jestem największym twardzielem tej imprezy i to ja jutro zdobędę szczyt. Łapiecie? Obserwowanie spod oka rywali, ocenianie... Nie było to nieprzyjemne, raczej nadawało pewnego "smaczku", klimatu...Tym bardziej, że niestety, nawet nie byliśmy w stanie z nikim rywalizować. My jutro wracamy, a oni? No cóż, oni pójdą dalej - i wyżej :)
Przy tych wszystkich kucharzach, kuchcikach i całej obsłudze poszczególnych grup, trochę głupio było nam wyciągać nasze chińskie zupki i gotować je na kuchence przed namiotem. Na szczęście nieoceniony Joshua znalazł wyjście z sytuacji :D Okazało się, że nie wiadomo jak i nie wiadomo kiedy, zgubił nasz ekskluzywny posiłek :D W ramach rekompensaty zaprosił nas na kolację przygotowywaną przez kucharzy innych grup. Była dużo smaczniejsza i dużo obfitsza, niż to, co sami sobie zamierzaliśmy przygotować, więc dobrze się stało :) Niestety, przy okazji zgubił też jedną wodę, ale postanowiliśmy to potraktować, jako dodatkową zapłatę za zaproszenie :)


Turyści krzątają się przy namiotach, skauci pilnują obozowiska.

Wieczór nadszedł zbyt szybko. Wprawdzie zdążyliśmy popodziwiać zachód słońca (a wyglądał doskonale w takim otoczeniu) i pokosztować etiopskich specjałów (poznane przez nas polskie małżeństwo okazało się być prawdziwymi koneserami w tym temacie :D Mieli przy sobie zakupiony w Etiopii specyfik - podobno charakterystyczny dla tego kraju - o kolorze wściekle zielonym i smaku płynu do płukania ust :D Pić się tego nie dało, moim zdaniem. Natomiast, w ramach oszczędności butelkowanej wody, doskonale sprawdzało się jako dezynfekcja przed snem :D Było miło, dołączył do nas Sisaj, rozmowy i dezynfekcja szły pełną parą, niestety - trzeba było iść spać, bo kolejnego dnia planowaliśmy obejrzeć wschód słońca.
Noc była zimna, choć to zbyt mało powiedziane. Noc była diabelsko wprost (żeby nie powiedzieć inaczej :D zimna. Właściwie nie mogliśmy się doczekać, żeby już nastał ranek, bo wtedy moglibyśmy podgrzać sobie na kuchence wodę na herbatę - więc tym razem, wyjątkowo nie mieliśmy problemów ze wstawaniem :D I dosyć szybko, zaopatrzeni w kuchenkę i koce, znaleźliśmy się na punkcie widokowym za obozem. Wschód słońca - genialny. Gorąca herbata w taki miejscu - jeszcze lepsza. Los jednak przygotował nam dwie niespodzianki (a nawet nie usiedliśmy do pokera :D @chaleanthite, myślę, że los jest po prostu wstrętnym nałogowcem i sam, na siłę, wciąga innych w hazard :D


Oto pierwsza - kruk grubodzioby. Za obozem znajdował się olbrzymi dół na odpadki, który równocześnie okazał się stołem szwedzkim dla tych endemicznych ptaków. Prawie wcale nie bały się ludzi.


A oto główny winowajca drugiej. Wyobraźcie sobie, co robi człowiek, który jest niesamowicie podekscytowany takim spotkaniem i nie może uwierzyć we własne szczęście? I dodatkowo niesie w ręku kuchenkę benzynową. I aparat fotograficzny? I bardzo, ale to bardzo chce zrobić jak najlepsze zbliżenie? :D Proste - zapomina z wrażenia o kuchence i zalewa benzyną aparat:/ :D No. 1:0 dla losu :/ :D

C.D.N.

P.S. Więc pewnie teraz nie uwierzycie, bo nie mam dowodów, że wracając do obozu, spotkałam buszboki. Trzy. Wyszły zza krzaków, popatrzyły się przez parę minut, ale bez zbytniego zaciekawienia i zniknęły w kępie traw :/ :D@bozenak, @asiasz, @marcino123- bardzo dziękuję za miłe słowa, cieszę się, że relacja się Wam podoba :) (choć trochę niepokoi mnie data wstawienia komentarzy...czy to nie aby...? :D
@cypel, nawet nie wiesz, jak się cieszę. Zrób to, warto.

Po zapakowaniu namiotów, śpiworów, bagaży itp. do auta (i nerwowych próbach oczyszczenia, rozkręcenia i osuszenia aparatu z benzyny, przerywanych momentami całkowitego załamania :/), wyruszyliśmy na kolejny trekking. Tym razem przewodnik Joshua zapowiedział, że też pójdzie z nami (w końcu był przewodnikiem, ale z drugiej strony - sam się nim mianował, więc chyba nie miał obowiązku nam towarzyszyć :D


Widoki nadal zachwycające. Natomiast cały czas nurtowało mnie jedno pytanie - dlaczego na teren Parku Narodowego Semien nie można wejść bez ochroniarza? Nie to, żeby nam w jakiś sposób Sisaj przeszkadzał, wręcz przeciwnie - był naprawdę przemiłym człowiekiem (a więzy między nami mocno się zacieśniły po wczorajszych wspólnych czynnościach związanych z higieną :D Po prostu byłam ciekawa, przed czym tym razem nas strzegą. Trochę głupio byłoby zapytać o to Sisaja, żeby nie pomyślał, że w jakiś sposób podważamy jego pracę (zresztą i tak nie mieliśmy takiej możliwości - mini słowniczek w przewodniku nie zawiera tak zaawansowanych słów :D Na szczęście Joshua był bardzo rozmowny i szybko zaspokoił moją ciekawość. Otóż ochroniarz jest niezbędny, bo strzeże turystów przed ... kaberu (wilkiem abisyńskim) :/


Chciałabym tylko dodać, że kaberu jest najrzadszy z wszystkich psowatych i znajduje się na liście najbardziej zagrożonych gatunków :/ a jego populacja liczy ok. 50 sztuk :/ I raczej każdy turysta marzy o tym, żeby takiego wilka do niego zagonić, niż go odganiać :/ :D Chociaż może się nie znam :)


Mam wielką nadzieję, że to orłosęp :)


Joshua był naprawdę szczególnie rozmowny i wyjątkowo dociekliwy. Poza tym, doskonale łączył fakty i wyciągał wnioski :D Nie dało się go zwieść byle kłamstewkiem, a, jak się okazało, wybrał się z nami, ponieważ miał do wykonania pewną misję :) Najpierw musiał pozbierać dane - na pierwsze przesłuchanie poszłam ja :D Początkowe pytania były łatwe i standardowe. Joshua postanowił się upewnić, czy aby na pewno jestem tu z moim mężem Marcinem i siostrą Alą :D Wiadomo, że tak :D Ale później pytania stały się bardziej zaawansowane - ile lat jesteśmy po ślubie i czy mamy dzieci. Z małżeństwookresem jakoś wybrnęłam, ale na dzieci nie byłam przygotowana (może i mam dużą wyobraźnię, ale uznałam, że jak zacznie mnie dopytywać o ich imiona i wygląd, to na pewno się pogubię. Poza tym, trochę głupio, aż tak kłamać :D Zaakceptował odpowiedź, że jesteśmy bezdzietnym małżeństwem, trochę podyskutowaliśmy na temat powodów dla których dzieci się pojawiają lub nie i już myślałam, że stoimy na bezpiecznym gruncie, ale wtedy dosłownie zbił mnie z nóg kolejnym pytaniem (wszystkie psychologiczne metody przesłuchań miał naprawdę doskonale opanowane :D Po prostu, ni stąd, ni zowąd, nagle zmieniając temat, zapytał - aha. To dlaczego nie masz obrączki? :/ :D


Trzeba przyznać, że tego się nie spodziewałam :D Niestety, pierwszy i jedyny argument, który wpadł mi do głowy (zawsze zostawiam w kraju, żeby na wyjazdach mi nie ukradli :D) był totalnie nie do powiedzenia na głos. Jąkając się i czerwieniąc (oj, niezbyt dobry ze mnie kłamca :D , coś tam tłumaczyłam na temat miłości "nie na pokaz" itp. Na szczęście to tłumaczenie Joshua zaakceptował i przeszliśmy na tematy bardziej neutralne i przyjemne (np. pokazywał roślinę, której owoc potrafi zabić w ciągu pięciu minut 10 osób :D


Odetchnęłam z ulgą - kryzys zażegnany :D Jednak, okazało się, że to był dopiero początek. Dopiero teraz, po uzbieraniu wszystkich potrzebnych mu informacji, Joshua przeszedł do ataku :D Podszedł do Ali i rozpoczął umoralniającą pogadankę, której sens był mniej więcej taki, że jest powodem mojej bezdzietności :/ :D Otóż, zachowuje się bardzo nieelegancko, śpiąc z siostrą i jej mężem w jednym namiocie i, tym samym, uniemożliwia nam, no...staranie się o potomka :D Ala, przez grzeczność, nie przypomniała mu o tym, kto wziął dla nas wszystkich jeden namiot i kto go dla nas rozłożył :D Natomiast trochę obawiała się zapytać, gdzie w takim razie miała spać, bojąc się, dokąd taka rozmowa doprowadzi... :D


Podobny rozdźwięk, między czynami a oczekiwaniami społecznymi, dał się zauważyć w przypadku papierosów. W każdym miasteczku można było spotkać mężczyzn sprzedających papierosy. I wszyscy ci mężczyźni usilnie mnie namawiali na ich kupno. A ponieważ (no niestety, trudno) jest to dla mnie artykuł prawie pierwszej potrzeby, często kupowałam (cena była zabójcza! 20 birrów za paczkę! Raj:). Sprzedawcy byli więc zadowoleni i ja byłam zadowolona. Natomiast gdy po chwili z rozkoszą zaciągałam się dymem, zazwyczaj podchodził inny pan i ze szczerą troską przekonywał mnie, abym jednak nie paliła, bo to niezdrowe bardzo i okropnie wygląda... :D No i jak tu żyć? :D


Trekking szedł nam powolutku. Trasa nie była trudna, jednak brak aklimatyzacji dawał nam w kość. Sankaber leży na wysokości 3250 m n.p.m., a my wjeżdżaliśmy tam prosto z Shire (niecałe 2000 m n.p.m.). Szliśmy więc bardzo powoli, głośno dysząc (naprawdę - nie spodziewałam się, że tak to działa. Dziwne uczucie). To mógł być też powód zimna, które cały czas odczuwaliśmy.


Natomiast udało się nam dać pstryczka w nos losowi :P Okazało się, że przewidująca Ala (ma się jednak cudowną siostrę :) zabrała do Etiopii dwa aparaty fotograficzne. Ot tak, na wszelki wypadek. I, skoro akurat teraz nadszedł ów "wszelki wypadek", postanowiła jeden z nich nam użyczyć :)


I oto wodospad. Możliwe, że podczas pory deszczowej robi większe wrażenie ilością wody, natomiast teraz wrażenie robił swoją wielkością. I, nie wiem jak określić, głębokością? Trekking po Górach Semien jest specyficzny. Chodzi się niejako po szczytach, a wszystkie góry idą "w dół", to bardzo dziwne wrażenie. Jakbyś chodził po czymś płaskim, nagle patrzysz, dziura w ziemi i olbrzymia góra. Inna sprawa, że chyba nigdy wcześniej nie byłam tak wysoko i może to po prostu normalne. Nie wiem.


A to przydrożni handlarze pamiątek. To, co na pierwszym planie, to nie paski. To proce uplecione z wełny, mające bronić przed małpami.


Do Sankaber wróciliśmy autostopem. Nie, niestety nie tym, który jest widoczny na zdjęciu :) Okazało się, że Joshua ma wszędzie przyjaciół i wcisnął nas do busika, który przyjechał po zamożniejszych turystów (naprawdę się nami porządnie zaopiekował - nie dość, że przyjechał tu z nami bez opłaty, to otrzymaliśmy za darmo usługi, które widniały w cenniku - kolację i podwózkę po trekkingu. Poza tym, był naprawdę świetnym człowiekiem - bardzo ciepłym i sympatycznym. A do pogadanki wychowawczej pewnie czuł się zmuszony i zrobił to z troski o nas. I teraz zupełnie nie żartuję).
W Sankaber przesiadka do naszego auta i zaczęliśmy powoli zjeżdżać w dół. Smutno było nam wracać do Debark. Zżyliśmy się z Sisajem i z Joshuą - trudno się pisze o klimacie relacji, trudno opisać emocje, odebraną życzliwość i ciepło. Można tylko w kółko używać "sympatyczny", "miły" - a to nie wystarczy...Etiopczycy są naprawdę wspaniałymi ludźmi, a nasi opiekunowie w Górach Semien byli wybitni.


Jeszcze ostatnie zakupy - tradycyjna czapeczka 150 birrów, proca - 70.
I czas na ostatnią niespodziankę...

Dżelady...Małpy o krwawiących sercach. Ogromne stado zaraz przy drodze...


To nawet nie było "oglądanie", to było po prostu "wejście w stado". Dżelady zupełnie nie zwracały uwagi na ludzi, gdy podchodziłeś zbyt blisko, po prostu się przesuwały. Samice żerowały razem z dziećmi, a bezpieczeństwa stada strzegł samiec alfa.


Ich skóra na piersi i gardle jest nieowłosiona i czerwona - stąd nazwa 'krwawiące serca". Intensywność koloru zależy od cyklu płciowego i jest sygnałem dla samców. To jedyny gatunek małp, który przekazuje takie informacje klatką piersiową. Podobno dżelady są bardzo leniwe i większość czasu spędzają siedząc, dlatego nie mogą informować potencjalnych kandydatów na mężów barwą skóry na pośladkach (jak pawiany) - bo po prostu nikt by tego nie zauważył :D


Chodziliśmy za stadem z dobrą godzinę (popatrzcie na małego - jest cudowny!), obserwując i ciesząc się ich towarzystwem.


Dżelady żyją w stadach złożonych z wielu samic, dzieci i samca alfa. Gdy dzieci trochę podrosną, odchodzą od grupy i próbują założyć swoje stado. Często odbywa się to dosyć inwazyjnie - próbują podkradać samice z innych stad, zgodnie z zasadą "towar dotknięty uważa się za sprzedany" :D Czy jakoś tak :D I w którymś momencie doszło do sytuacji, gdy te spokojne małpy nagle zaczęły biec w naszą stronę z okrzykami złości. Nie powiem - trochę się wystraszyłam, w końcu byliśmy na ich terenie i to one tu ustalały zasady. Jednak szybko okazało się, że byliśmy świadkami próby porwania samicy, a zwierzęta nie biegły na nas, tylko goniły bezczelnego, który próbował, no powiedzmy, że dotknąć :D cudzą kobietę. "Nasz" samiec alfa szybko zakończył awanturę, przepędzając awanturnika głośnymi krzykami z widocznej na zdjęciu gałęzi (widocznie uznał, że młokos jest na tyle nieważny, że nie chciało mu się nawet z niej schodzić :D. Natomiast później, jak pewnie każdy samiec (prawda, Panowie? :P , musiał odreagować zniewagę, więc tak agresywnie skakał po gałęzi, że ją złamał. I spadł (tak, to przestroga dla Was :P Otrzepał się z dystynkcją i popędził swoje stado głębiej w las.

C.D.N.@chaleanthite, @radzio666, @Elżbieta Trusz (Łoś :D ) - dziękuję za miłe słowa :) jeśli chodzi o tempo pisania, to robię, co mogę, ale nie zawsze się udaje :)
@olajaw - gdybyś Ty wiedziała, ile strachu mi napędziłaś tym sformułowaniem "będzie się działo" :D (od razu pomyślałam, że trzeba było brać "all inclusive" i nie wychodzić zza muru hotelu, na wszelki wypadek, bo może to jakaś przepowiednia :D - wiesz jak te moje wyjazdy się zazwyczaj kończą :D Poza tym, Ty naprawdę jesteś na wysokim poziomie wstawiania zdjęć - ja bym nie potrafiła tak ładnie wstawić tekstu z forum :)

Niestety, dżelady były naprawdę ostatnim punktem pobytu w Parku Narodowym Semien. Pomału zjeżdżaliśmy ponownie do Debark, zastanawiając się, czy zdążymy na jakiś autobus do Gonderu (zależało nam, żeby jeszcze dziś się tam dostać - czas nas cały czas gonił). Trudno było się rozstawać z naszymi opiekunami z gór, tym bardziej, że Joshua postanowił chyba zawalczyć jednak o moje szczęście rodzinne i zaproponował, abym wraz z mężem oczywiście, została w górach jako przewodnik. Zachęcał do tego bardzo aktywnie - jako wabik zaproponował kozę, sztuk jeden, którą mieliśmy od niego dostać na nową drogę życia (no i nie zapominajmy o całym namiocie tylko dla nas - bo tak naprawdę to o to chodziło) :D



I wiecie co? - to było naprawdę, całkowicie poważnie, niesamowite. On po prostu, zupełnie szczerze, chciał nam pomóc, bo "dzieci są sensem życia"...


Sam dzieci nie miał - jego narzeczona wyjechała z rodziną do Stanów Zjednoczonych, a on nie chciał (być może nie mógł) opuścić kraju. Sisaj natomiast miał piątkę dzieci - planowaliśmy dać mu dla nich mnóstwo podarunków, jednak nie do końca się to udało. Ponieważ nasi opiekunowie widzieli, że niepokoimy się transportem do Gonderu, zrobili dla nas coś niesamowitego. Nasze auto podjechało pod dworzec autobusowy, zrobiło się małe zamieszanie - ktoś wybiegł z auta na dworzec, ktoś coś krzyczał. I za chwilę pod nasz samochód podjechał minibus, a Joshua zaczął nas popędzać z przesiadką, tak, że nawet nie zdążyliśmy się porządnie pożegnać. Nerwowo przerzucałam rzeczy w plecaku, żeby dać Sisajowi prezenty dla dzieci - i już trudno, dostał to, co się wylosowało. Trzymał te podarki kurczowo w dłoniach i bardzo się cieszył (natomiast nie sądzę, żeby żona podzieliła jego radość - w tym harmiderze trafiły mu się m.in. cztery flety :/ :D


Okazało się, że to był ostatni transport do Gonderu tego dnia. Panowie złapali go, jak już prawie wyjeżdżał i tylko dzięki ich akcji mogliśmy ruszyć dalej (bilet - 50 birrów. I żadnego dodatkowego płacenia za bagaże).
Po ok. 2,5 godz. byliśmy na miejscu. Gonder to dawna stolica Cesarstwa Etiopii, czwarte co do wielkości miasto w kraju. Znajdują się tam pozostałości pałaców cesarskich z XVII w (źródło - Wikipedia, bo niestety nie ja :D jestem za to skarbnicą wiedzy odnośnie zupełnie innych gonderskich informacji :/ :D
Dojechaliśmy dosyć późno i priorytetem było po prostu znalezienie noclegu. Żeby to sprawnie poszło, rozdzieliliśmy się na grupy. To doskonały system - panowie szukają, panie pilnują bagażu (ach, te pyszne soki owocowe - 15 birrów :D Jednak szukanie noclegu w Gonderze, w dodatku niedaleko dworca (rano chcieliśmy ruszyć dalej), to dosyć niewdzięczna praca. Określę to tak - gdy aktywniej włączyłyśmy się w szukanie, trafiłam na miejsce, w którym odmówiłam zostania. Pierwszy raz w życiu. A naprawdę nie mam dużych wymagań :D
Wreszcie trafiliśmy do odpowiedniego hoteliku - trzyosobowy pokój, 300 birrów. Miała nawet w nim być ciepła woda, ale później (i tu nie możemy winić nikogo. W końcu nie doprecyzowaliśmy w hotelowej recepcji tego "później". Równie dobrze to mogło znaczyć - za dwa dni, prawda? :D Sam pokój był bardzo wygodny, a brak ciepłej wody nie doskwierał tak bardzo, zwłaszcza, że na ten wieczór zaplanowaliśmy pożegnanie z poznanym w podróży polskim małżeństwem. My planowaliśmy wyjechać rano do Bahyr Daru, a oni chcieli zostać na parę dni w Gonderze i zwiedzić go tak, jak należy. Tak więc, teraz garść praktycznych porad z tego na pewno wartego odwiedzenia miasta :D Miejscowe piwo w lokalu - 15 birrów. Miejscowe piwo w hotelowej restauracji - 15 birrów (to naprawdę ważne informacje - wiedząc to, przynajmniej nie przepłacicie :D I coś dla wtajemniczonych - butelka ginu w barze - 100 birrów (sprzedaż tylko na butelki :D Tak. Było fajnie. Poza tym, poznaliśmy mnóstwo ludzi i jednego szczególnego "pana w zielonej koszulce" (niestety, nie byliśmy w stanie zapamiętać imienia :/ :D Otóż "pan w zielonej koszulce" zaproponował nam, że jutro, o godzinie 8.00, prosto pod wejściem do naszego hotelu będzie czekał minibus do Bahyr Daru za 160 birrów. Cena trochę wysoka, ale biorąc pod uwagę, że jeszcze przez jakiś czas planowaliśmy się żegnać, uznaliśmy to wspaniałe rozwiązanie :D Poza tym, gdyby rano go jednak nie było, zawsze zdążymy dojść na dworzec i spróbować jakoś inaczej (dużą rolę w podjęciu decyzji odegrał też fakt, że takie rozwiązanie wreszcie pozwalało nam trochę dłużej pospać :)
Nowy dzień obudził nas, chciałabym napisać, że śpiewem ptaków, ale to byłoby kłamstwo :D Obudził nas bólem głowy :/ :D (kurczę, chyba muszę przestać być taka szczera, bo aż wstyd :/ :D Na szczęście "pan w zielonej koszulce" stał na stanowisku i po chwili siedzieliśmy już w minibusie. Jednak do 160 birrów musieliśmy dołożyć jeszcze po 50, za bagaże.


Do Bahyr Daru dojechaliśmy ok. 12.00 i dosyć szybko znaleźliśmy miejsce noclegowe. Bardzo polecam - pensjonat Yeshi, pokoje dwuosobowe 200 birrów i, uwaga uwaga, ciepła woda! Nie "później", nie "może" - tylko cały czas :) Jednak nim zdążyliśmy dokonać podstawowych ablucji (a trochę to trwało, uwierzcie :D "na miasto" wyszła informacja, że przyjechały białasy, więc trzeba się nimi zaopiekować. I przyszedł do nas bardzo miły pan z pełną ofertą wycieczkową. Brzmiało to dosyć ciekawie - dziś wycieczka na wodospady Nilu Błękitnego, jutro śniadanie i klasztory na jeziorze Tana (i, oczywiście, oglądanie hipopotamów). Cena - 750 birrów od osoby. Ponieważ właśnie po to tu przyjechaliśmy, a nie mieliśmy zbyt dużo czasu, żeby samemu zacząć szukać i kombinować, uznaliśmy, że to dobra oferta. Jednak trochę martwiła nas sprawa hipopotamów. Podobno każdy organizator "nęci" turystów hipopotamami, a, tak naprawdę, mało kto je widział (no a trudno potem mieć pretensje do organizatora, że zwierzęta się nie pokazały). A ponieważ nam akurat na hipopotamach wyjątkowo zależało, więc okazaliśmy się olbrzymim sprytem i zadaliśmy panu bardzo podchwytliwe pytanie - czy on sam widział kiedyś hipopotamy na jeziorze Tana :D Pan odpowiedział, że i owszem, pracując w tej agencji widział je ze trzydzieści razy. To nas natchnęło dużym optymizmem co do szansy spotkania tych pięknych zwierząt. I w sumie moglibyśmy dalej nie drążyć tematu i po prostu cieszyć się na nadchodzącą wyprawę. Ale nie, oczywiście, musieliśmy sobie zepsuć całą radość ("A ile pan już pracuje w tej agencji? " "A ponad trzy lata" :/ :D


Etiopskie szczoteczki do zębów.

Pan umówił się z nami pod hotelem o 15.30. Zdążyliśmy więc jeszcze wyskoczyć na obiad.

Zupa czosnkowa - 30 birrów, ryż - 30. Bardzo smaczne.

W okolicach 15.00 zaczęliśmy się pomału przygotowywać do wyjazdu i, okazało się, że Etiopczycy faktycznie inaczej pojmują czas :D Równiutko o 15.10, zdenerwowany pan przyszedł po nas, "bo się spóźniamy" :D Niestety, nim spakowaliśmy się do końca, nadeszła 15.30 (godzina na którą się umawialiśmy). Nie mieliśmy więc jakichś wybitnych wyrzutów sumienia, do momentu, gdy podchodząc do auta zauważyliśmy, że jedzie z nami ktoś jeszcze (no tak, ten turysta wracając do kraju będzie opowiadał inną wersję przysłowia. Tym razem będzie to: " Etiopczycy mają zegarki, a Polacy mają czas" :D


Naszym towarzyszem był starszy Japończyk. Bardzo wyciszony, ze stoickim spokojem przyjął fakt, że musiał tak długo czekać na nas w aucie. Wyglądał na pogodzonego z losem, przyzwyczajonego do wycieczek zorganizowanych (w sensie : idę tam, gdzie mi powiedzą, nie buntuję się itp) człowieka. Poza przywitanie się, nie powiedział do nikogo ani słowa, a z wyrazu twarzy nie dało się odczytać nic - czy jest zły, czy choć trochę zadowolony, że jedzie na wycieczkę. Kwintesencja zen.

Okazało się, że nasz organizator nie jedzie z nami. Umówił się tylko na jutro (7.30 - nawet nie najgorzej :D i pomachał na pożegnanie.


Droga do wodospadów Nilu Błękitnego jest wyjątkowo malownicza i klimatyczna. Podobno można gdzieś wypożyczyć rower i podjechać nim do samego wejścia. Na pewno jest to świetny sposób, żeby jeszcze bardziej zanurzyć się w klimacie mijanych wiosek i ludzi i jeszcze pełniej to odczuć.


Jest tylko jeden warunek - rower można wypożyczyć, jeśli śpi się w miejscu gdzie jest woda. I to ciepła :D


Życie wzdłuż drogi....Niesamowite wrażenie...Mijaliśmy wioski, ludzi siedzących na progach, mecze piłki nożnej, bawiące się dzieci...Kobiety piorące ubrania w płynącym wzdłuż drogi potoku...


I, przede wszystkim, mijaliśmy ludzi...Wszyscy szli wzdłuż drogi...


Jeśli mogłabym jeszcze raz znaleźć się w tym miejscu, tym razem drogę chciałabym pokonać na piechotę. Myślę, że to byłoby wspaniałe przeżycie...




I wejście na wodospady (cena - 50 birrów, ale to mieliśmy w cenie wycieczki). Natomiast usilnie zaczęto nas namawiać na wzięcie przewodnika. Naprawdę, nie mieliśmy nic przeciwko niemu, cena też nie odstraszała (100 birrów za całą wycieczkę), ale bardzo nie chcieliśmy go brać (nie ma tego obowiązku). Chodziło o to, że, no wiecie, Nil Błękitny, wszystkie książki podróżnicze z dzieciństwa...Choć trochę chcieliśmy się poczuć jak podróżnicy, jak pierwsi odkrywcy. Chcieliśmy iść swoim tempem, tak, jak chcemy i zatrzymywać się, gdzie chcemy...Poczuć klimat...Bardzo chcieliśmy. Niestety, nasze umiejętności w dziedzinie asertywności są powszechnie znane, więc wiadomo, jak się to skończyło :D (a na kolegę z Japonii za bardzo nie mogliśmy liczyć w tym względzie :D pokiwał głową i po prostu wyjął swoją część opłaty :D

W nas natomiast trochę zaczął narastać bunt. Nie taki straszny - żadnych złośliwych okrzyków i zaciśniętych pięści :D Nic z tych rzeczy - po prostu postanowiliśmy, że no trudno, przewodnik chce z nami iść, niech idzie, ale i tak będziemy się zatrzymywać tam, gdzie chcemy i na ile chcemy. To nasza wycieczka. Koniec i kropka :D Natomiast nasz wycieczkowy kolega zachowywał się wręcz idealnie - czytaliście "Przygody Mikołajka"? To przypomnijcie sobie Ananiasza :D Szedł wszędzie tam, gdzie mu kazano, stał tam, gdzie mu kazano. I nadal nie można było poznać, czy jest w ogóle choć trochę zadowolony :D


Najpierw trzeba było się przeprawić łodzią na drugi brzeg Nilu (20 birrów od osoby). Można też było iść na około, na piechotę, jednak przewodnik polecił nam przeprawę łodzią, bo podobno wtedy można podejść pod sam wodospad. To na zdjęciu, to nie jest łódź dla turystów, to łódź miejscowych, którzy też cały czas przeprawiali się przez Nil.


Nasz wycieczkowy kolega postanowił sobie zrobić pamiątkowe zdjęcie. Ustawił się wzorowo do zdjęcia na tle Nilu i poprosił kierowcę, żeby go sfotografował. I niestety to był moment, kiedy zyskał nowy przydomek :D Kierowca, próbując stworzyć mu miłą pamiątkę, dobrych kilka razy zakrzyknął : "smile". Jednak on, zamiast pokazać swoje szczęście w szerokim uśmiechu, coraz mocniej zaciskał usta, aż zamieniły się w wąską kreskę. I od tej pory stał się dla nas Zaciskiem. Było to zarazem niesamowicie śmieszne, jak i dosyć smutne...


Po przepłynięciu Nilu, trzeba przejść się kawałek - wydaje mi się, że około pół godziny, choć w naszym przypadku trwało to nieco dłużej. Zatrzymywaliśmy się wszędzie tam, gdzie mieliśmy ochotę. Rozmawialiśmy z kobietami, które przy drodze sprzedawały pamiątki. Zachwycaliśmy się dziećmi. No, można tak ująć, że wzorem wycieczkowiczów to nie byliśmy :D


Więc dosyć szybko przewodnik i kierowca założyli wspólny front przeciw nam i, na zmianę, stanowczo nas poganiali. Tymczasem Zacisk zaczął popatrywać na nas - początkowo trochę nieśmiało, spod oka, później coraz bardziej otwarcie. W końcu, jakoś tak ciągle pojawiał się koło nas - nawet wtedy, gdy zbaczaliśmy z nakazanych ścieżek. Pochylał się z nami nad różnymi roślinami i bohatersko wysłuchiwał ponagleń przewodnika :)


A to chat, roślina o lekkich właściwościach narkotycznych. Żuje się jej świeże listki, starając się to robić jak najdłużej. Na samym końcu wypluwa się resztki na ziemię. Podobno ma właściwości pobudzające. Nie mogę tego stwierdzić na pewno, bo gdy spróbowałam pożuć parę liści, jakoś szybko zniknęły mi w ustach :D Chyba się połknęły :D I nie uwierzycie - Zacisk też spróbował :D


I wreszcie wodospady Nilu Błękitnego...Dla mnie - marzenie...I może ktoś sobie mówić, że ilość wody nie powala na kolana (nim wybudowano elektrownię było jej podobno dużo więcej), że nie jest super-mega-efektownie...Może i tak, ale chyba nie o to tu chodzi...Dla mnie to miejsce - symbol. Legenda...Tu nasi przewodnicy mieli już z nami konkretny kłopot :D Idealna wycieczka według nich - podchodzimy, 2 zdjęcia, wracamy :D Niestety, zrobiliśmy sobie własną idealną wycieczkę, czyli : rozchodzimy się na wszystkie strony, pałętamy się po całym terenie, rozmawiamy z dziećmi, napawamy się klimatem i uparcie ignorujemy ich nawoływania :D I koniecznie muszę Wam teraz opowiedzieć coś, z czego bardzo się cieszę. W tym miejscu Zacisk odnalazł własną drogę i zaczął się buntować na równi z nami. Chodził własnymi ścieżkami, nie słuchał nawoływań, a na twarzy zaczął pojawiać się mu uśmiech :) A już najbardziej byłam z niego dumna, gdy zobaczył wielki, wiszący most, który łączył dwa brzegi głębokiego kanionu (a przejście po nim nie było na pewno wpisane w program wycieczki przewodnika :D. Ruszył szybko w jego stronę, a gdy teraz już chyba naprawdę zły przewodnik, kazał mu wrócić, odwrócił się spokojnie, popatrzył na niego i z uśmiechem szczęśliwego dziecka przeszedł po moście, tam i z powrotem. Potem wrócił i spokojnie powiedział : "Tak, teraz możemy wracać. Teraz jestem gotowy" :D