Fly4free.pl

Wydmy były inne niż wczoraj i przedwczoraj - żółte zamiast pomarańczowego, łączyły się ze sobą tworząc gigantyczną piaskownicę, która z trzech stron ginęła na horyzoncie a z czwartej
strony zanurzała się w oceanie. Z tym pograniczem piasek-woda była zabawa - trzeba było poruszać się wąskim paskiem morego piasku i nie dać się podmyć falom, które kombinowały,
jakby to zrobić z nienacka.
Na tym rozrywka wcale się nie kończyła. Potem nie wiem jakim cudem samochód wgramolił się na wydmę, jeżeli ktoś jeździ na nartach, to nachylenie tak, jak na wymagającej czarnej trasie.
I tak sobie po tych wydmach jeździliśmy - prawie pionowo do góryyyyy, potem postój, krajobrazy, ocean w dali, wiatr, klucz pelikanów i prawie pionowo w dółłłłłł.
I od nowa - krajobraz (w dolinie też był), oryksy, stadko springboków, laguna z flamingami i pionowo do góryyy....
Tak to sobie powtarzaliśmy, pewnie dwadzieścia albo i więcej razy i co już całkiem dziwne, za każdym razem było fajnie, ciekawie i wcale nie chciało się zawracać do domu.
W końcu Hendrik uznał, że jest pora, żeby nas nakarmić, postawił auto falom na pokuszenie, na skraju wody. Potem rozstawił stolik i wyciągnął lunch.
















Skoro już mowa o jedzeniu, to miejsc w Swakopmund, gdzie można zjeść dobrą kolację jest sporo. Ceny trochę niższe niż u nas, ale tylko trochę, napiwki mile widziane, żeby
nie powiedzieć, że prawie obowiązkowe.
Jednak wygląda na to, że nad klientami tutejszych restauracji ciąży ta sama klątwa, co u nas nad Bałtykiem. Jesteś nad morzem / oceanem, to myślisz, że jak zamówisz rybę to będzie
prosto z porannego połowu? Nic z tego, dostaniesz mrożonkę odłowioną na morzu Niewiadomojakim i nie wiadomo kiedy. Tak przynajmniej twierdzili nasi gospodarze z hotelu,
dając wskazówki, gdzie jeszcze restauracja trzyma jaki taki poziom.
Tego wieczoru byliśmy w lokalu Anker, który mieści się na Ankerplatz:)

I tak zakończyliśmy dzień "po amerykańsku" (z wcześniejszym zastrzeżeniem).
Nazajutrz była zaplanowana improwizacja. Wyszedł oksymoron ale chodzi o to, że w piątym dniu nie ustaliliśmy żadnego noclegu i należało zatrzymać się tam, gdzie zajedziemy.
A gdzie zajedziemy, to mieliśmy zastanowić się rano i po drodze.Piąty dzień - nareszcie upragniona wolność i prawdziwa afrykańska przygoda!
Ruszamy za nieskończony horyzont, wkoło dziewicza, niezbadana przestrzeń i przygoda.
A gdy dzień się dopełnia, rozbijamy obóz pod kopułą usłaną gwiazdami, tam
gdzie oczy nas poniosły...

ZAPOMNIJCIE!

Tu jest cywilizacja! Nawet jeżeli wydaje się, że jej nie ma to ona jest.
Ukrywa się pod postacią ciągnących się wzdłuż drogi, niekończących się płotów,
stojącej na poboczu piramidce z opon, zwieńczonej tabliczką z nazwą pobliskiej farmy
lub wędrującej ku nieskończoności linii energetycznej.

Żeby zatem choć trochę zaznać dzikości nieujarzmionej Afryki należy wykonać jakiś krok -
my pominęliśmy rezerwację noclegu.
Nie było to może działanie aż tak wyjątkowo śmiałe, ale zawsze coś.
Poprzedniego dnia, wieczorem, ustaliliśmy, że zajedziemy w rejon gór Brandberg i tam poszukamy
miejsca do spania.

Niestety, trudności zaczęły się piętrzyć od samego rana.

Była niedziela a tu w niedzielę się świętuje. Wszystkie sklepy pozamykane na głucho, nawet
nasz gospodarz nie otworzył swojej małej restauracji przy hotelu.
Żeby coś zjeść na śniadanie, musieliśmy sięgnąć po zapasy z samochodowej lodówki, ale byliśmy w środku
miasta a do pobliskiego kościoła zjechały się dziesiątki aut, cała kolekcja drogich marek,
w luksusowym wydaniu pick-up.
Niezręcznie więc było rozkładać się z butlą gazową na chodniku i poszliśmy w miasto w poszukiwaniu żywności.
Po zasięgnięciu języka trafiliśmy do German Bakery, gdzie można było kupić kanapki w wersji na wynos
lub na miejscu i dostać kawę, ale zrobiła się już prawie 10.00
Skierowawszy się do Spitzkoppe, wygodną asfaltową drogą (B2), przypomnieliśmy sobie, że Hendrik mówił,
że warto zobaczyć Moon Landscape nadkładając tylko kilkanaście kilometrów.
Zjechaliśmy zatem, a z kilkunastu kilometrów zrobiło się kilkadziesiąt, bo jak już napatrzyliśmy się
na Księżycowy Krajobraz, zdecydowaliśmy się pojechać na Welwitschia Drive.

Warto było opuścić asfalt, żeby przyjechać do Moon Landscape. Pagórki i skały są tu powykręcane
w fantazyjne kształty, jak w wielu miejscach na Kalahari, ale mają wyjątkowy kolor - są czarne, czarne.
Na dodatek teren jest łatwo dostępny, sądząc po śladach, nadający się na bezpieczny, dłuższy spacer.
Skorzystaliśmy z tej możliwości, było to też chyba pierwsze miejsce, gdzie zapomnieli postawić tabliczki
"NO DRONES", więc udawałem, że nie wiem, że nie wolno latać (zakaz jednak obowiązywał, dla całego rezerwatu)
i zrobiłem trochę zdjęć z powietrza.
















Na mapie pisało, że na przejazd Welwitschia Drive potrzebny jest permit. Niczego takiego nie nabyliśmy,
więc jechaliśmy przez pustkowie zakładając, że jeżeli pojawi się jakiś szlaban, to zawrócimy.
W pewnym momencie zauważyłem na skraju drogi większy kamień obrośnięty trawą, na którym widać było resztki
farby. Przy dużej ilości dobrej woli, można było domyślić się, że kiedyś był tu napis "permit required".
Welwitschie (to roślina, jakby co) obejrzeliśmy, wyglądają nader mizernie.
No ale jeżeli poczytać w Wikipedii, jak bardzo są wyjątkowe, to wówczas to co mamy przed oczami naprawdę
nabiera kolorów.








Po zatoczeniu koła po szutrowych drogach wróciliśmy na asfalt, niemal w punkcie wyjścia, w oddali widać
było ocean i Swakopmund.
W drodze do Spitzkoppe za wygodne 100 km po (B2) trzeba zapłacić jazdą przez ostatnich 20 km po chyba
najgorszej drodze w Namibii, nigdzie nas nie wytłukło aż tak jak tutaj.
Droga wprawdzie płaska i szeroka ale "tarka", jaka się na niej zrobiła, to prawdziwe dzieło sztuki.
Nie przejmujcie się tym za bardzo i nie opierajcie na tej informacji swoich planów: po namibjskich
drogach szutrowych bez przerwy krążą maszyny, które je równają i doprowadzają do porządku, więc ten
stan rzeczy mógł już ulec zmianie.








Wg informacji przewodnikowych w Spitzkoppe jest "kemping prowadzony przez lokalną społeczność".
Moim zdaniem opis ten zupełnie nie oddaje tego, co zastajemy na miejscu.
Przedstawiłbym to tak: jest to wielki rezerwat skalny z fantastycznym krajobrazem z którego możemy
korzystać, nie tylko za dnia ale też zostając na nocny pobyt.
Miejsca do obozowania są rozciągnięte na przestrzeni kilometrów, gdzie byśmy się nie zatrzymali,
wystarczy wystawić głowę z namiotu i sycić oczy widokami albo wybrać się na długi spacer.
Z racji dużych odległości i warunków rezerwatu przyrody trudno było chyba przeciągnąć prąd i wodę
przez cały ten teren, więc przewodnik pisze, że "jest to bardzo prosty kemping bez udogodnień".
To też nie do końca pasuje - wszystkie udogodnienia, łącznie z restauracją są, ale przy recepcji.
A że możecie do niej mieć trzy kilometry, to już Wasz wybór, gdzie rozłożycie biwak.
Zawsze jednak będzie blisko do ubikacji, która jest na każdym wyznaczonym do kempingowania miejscu -
czysta i codziennie sprzątana.
Zgadzam się natomiast z przewodnikami w kwestii, że jest to "chyba najładniejszy kemping w Namibii" -
jeżeli to co tu jest zaszufladkować w kategorii "kemping" - to ZDECYDOWANIE TAK! (no, nie widziałem
przecież wszystkich kempingów, a ten, później w Waterberg, też niczego sobie :) )

O ile noc w Sesriem była zimna to w Spitzkoppe ZIMNA, ZIMNA!







































Szóstego dnia obudził mnie deszcz.
Najpierw jedna kropla, prosto na nos, potem druga, a gdy zacząłem wydobywać ręce ze śpiwora,
rozpadało się na dobre.
- Zaraz, zaraz..., resztki snu zaczęły spadać z powiek.
- Przecież jestem w w namiocie!
Zacząłem gramolić się do wyjścia i wtedy ruszyła prawdziwa ulewa.
- Przecieka?!
Rozsunąłem zamki, na zewnątrz były jeszcze gwiazdy i zupełna noc, zimno - ale ani śladu deszczu.
Nie mogłem już liczyć na ponowne zaśnięcie, do dwóch polarów dołożyłem puchową kurtkę, na spodnie
ubrałem drugie spodnie. Potem postawiłem czajnik na gazie i korzystając z niebieskiego płomyka,
chyba jedynego światła w promieniu kilometrów, zacząłem grzać ręce.
Zmęczenie musiało zrobić swoje - jakikolwiek większy ruch w namiocie powoduje kołysanie samochodu
i zwykle budzi pozostałych, tymczasem wszystkie dziewczyny nadal spokojnie oddychały przez sen.
Z kubkiem gorącej herbaty z utęsknieniem oczekiwałem słońca, na szczęście do wschodu była już tylko
godzina.
Gdy zaczęło jaśnieć na horyzoncie, dołączyła Ela, wyglądała jakby wróciła wprost spod prysznica.
- Zobacz, poskarżyła się,
- Całe włosy mam mokre! Jak ja się tu uczeszę?!
Potem głowy z namiotu wystawiła Mila i Karin, miały podobny problem a ich kołdry i śpiwory też przemokły.

Powodem powodzi były WĘŻE.

- Zasunąłeś dokładnie namiot?
- Ale sprawdź jeszcze. Jak sobie pomyślę, że mogłoby tu coś wpełznąć i czekać na poduszce...
- O matko, albo w śpiworze...
- Brrrr...
- No, sprawdź. Na pewno?

To niewiarygodne, ile skroplin potrafi zawisnąć u sufitu, w szczelnie zamkniętym namiocie, gdy na zewnątrz
robi się zimno. Mokrą pościel porozkładaliśmy na krzesłach, a sami ruszyliśmy, jeszcze przed
śniadaniem, na spacer, żeby choć trochę zagrzać się w pierwszych promieniach poranka.
















Wczoraj, wg pierwotnych zamiarów, mieliśmy dojechać na kemping "White Lady" u stóp Brandbergu.
Do "White Lady" dotarliśmy dzisiaj, przed południem, ale była to restauracja na rozstaju dróg w Uis,
a Brandberg który został przez nas zdradzony dla welwitschi, widać było w oddali.
Tutaj oferowali ciasto marchewkowe, z dwojga - McGregor's jabłko albo White Lady's marchewka,
wolę to drugie.








W Namibii rdzenni mieszkańcy Afryki chyba często nadal żyją "po swojemu". Czy to do końca prawda,
mam wątpliwości, bo poza całkowitą izolacją nie ma chyba sposobu, żeby oprzeć się pchającej się
drzwiami i oknami nowoczesności.
Bliższe spotkanie z nimi, polegające na odwiedzinach wioski, to taki punkt
obowiązkowy, niezbędny do zaliczenia podróży po Namibii, podobnie, jak ta szarlotka u McGregora.
Można to załatwić przez wizytę w tzw. "wiosce kulturowej", gdzie spotkamy ludzi tworzących
coś w rodzaju grupy folklorystycznej, po pracy wracających do typowego, wg naszych kategorii,
życia.
Można też trafić do wioski, gdzie ludzie chyba faktycznie mieszkają. Skoro jednak chcą na pokazywaniu się
zarabiać, mają kogoś, kto pośredniczy w kontakcie z turystami, to pewnie też nie do końca widzimy
ich prawdziwą codzienność.
Perspektywa takich odwiedzin mnie przerażała, nie znoszę pokazów folklorystycznych a z kolei
wpychanie się ze sztucznymi uśmiechami do czyjegoś domu wydaje mi się wręcz odpychające.
No ale znowu całkiem zrezygnować? A może coś się wówczas ważnego przegapi?












Spróbowaliśmy ostrożnie. Za Uis, blisko drogi była wioska wyglądająca na zamieszkałą a na jej skraju
panie Himba rozstawiły kramy z pamiątkami.
Dziewczyny potem miały o czym dyskutować:
- Ale jaki ten chłopczyk był śliczny!
- A widziałaś, jaka ta wysoka była ładna?
- Ciekawe, czy ta szczotka do włosów, co im dałam na coś się przyda, skoro smarują się tą gliną?
- itd. itp.
Dla mnie spotkanie może i było ciekawe ale żeby było przyjemnie - to nie. Wszystko przez to, że
koniecznie chcą nam coś sprzedać. Wiadomo, że skoro się zatrzymałeś i zrobiłeś ludziom nadzieję, to
powinieneś nabyć drewnianego nosorożca, żyrafę czy koraliki.
Ale co jeżeli właśnie zapłaciłeś sprzedawczyni i odbierasz z jej rąk słonia a tu druga ze łzami
w oczach błaga, by od niej też kupić i teraz będziesz musiał mieć dwa słonie?
Wyglądało na to, że dając zarobić jednemu, unieszczęśliwiamy wielu innych, bo po co nam stado
drewnianych zwierząt?
Na szczęście, na koniec, wszystko wskazywało, że był to zaplanowany i wypracowany
w bojach z klientami szantaż emocjonalny.
Gdy wsiadaliśmy do auta, nasi gospodarze mieli raczej zadowolone miny, w przeciwieństwie do nas,
bo rozdaliśmy całą zawartość lodówki, pozbyli latarki, szczotki i paru innych, raczej przydatnych
rzeczy.

Kolejny nocleg mieliśmy umówiony w okolicy Kamanjab: domek Kaoko Bush Lodge kosztował, ze śniadaniem,
ok. 400 PLN za pokój. Wszyscy nie posiadaliśmy się z radości, na myśl, że nie będziemy musieli
spać w namiocie, że będzie prysznic, gniazdko elektryczne i CIEPŁO.
Choć w okolicy Kamanjab są też różne atrakcje np. wioska kulturowa, rysunki naskalne, to nie planowaliśmy
ich oglądania, bo na drugi dzień zamierzaliśmy dojechać do Opuwo - to dość długi dystans a nie udało nam się
ustalić, jaka to droga: dobra czy zła.
Trzeba było więc ruszyć z rana.











Dzień siódmy, to przede wszystkim jazda, jazda i jeszcze raz jazda.
Miało tak się dziać za sprawą @almukantarant, którego relację zgłębiliśmy
dokładnie i który to zamieścił w niej zdjęcia wodospadów Epupa.
Zwiedzeni ich urodą zdecydowaliśmy się na wariację północną, nadkładając
blisko 400 km w jedną stronę, żeby koniecznie te wodospady ujrzeć osobiście.

Plan był taki: dojechać do Opuwo, tam znaleźć jakieś miejsce do spania (znowu
szaleństwo improwizacji) a na drugi dzień kontynuować jazdę.
Nocowanie w domkach, oprócz wygody, ma też drugą, dużą zaletę: rano nie trzeba
bawić się ze składaniem biwaku, śniadanie dostajecie gotowe pod nos, więc
można bez większych starań wyruszyć w drogę dość wcześnie.
Okazało się, że droga (C35) a potem (C41) to równiuteńki asfalt,
z ustawionymi ograniczeniami "120 km/h" (trochę to na wyrost, bo czasem pojawiają
się zwierzęta). Wygląda też na to, że w Namibii, jeśli jest asfalt, to co kawałek
będą też miejsca do odpoczynku.
Składają się one z drzewa, stolika, ławeczek, pojemników na odpady i są zawsze
czyste i posprzątane - przyjemnie się zatrzymać.
Podróżowało się więc komfortowo i ostatecznie w Opuwo znaleźliśmy się już przed południem.




















Powiedzieć, że Opuwo to barwne miasto, to za mało.
Wcale nie mam tu na myśli architektury czy rozwiązań urbanistycznych: to akurat prezentuje się,
w przeciwieństwie do Swakopmund i miast w centralnej części kraju - wyjątkowo rozdrypowo.
Ale za to cała reszta...
Chodnikiem, tak to nazwijmy, idzie sobie dwóch czarnoskórych malców, w eleganckich mundurkach szkolnych,
z tornistrami większymi od nich. Mijają oni grupkę dyskutujących o czymś na skraju drogi pań
Himba: odkryte piersi, włosy udekorowane czerwoną gliną, na biodrach kozia skóra, na rękach i nogach
dziesiątki bransolet i zwisające u pasa sznurki z koralików.
No i wcale nie jest to jedyny funkcjonujący tutaj trend w modzie, bo po drugiej stronie szosy,
ponownie wykażmy się dobrą wolą: "po chodniku", rządkiem jedna za drugą podążają Herero.
Herero z kolei są zapięte od kostek pod samą szyję w szeroką, kolorową, przypominającą trochę
starodawną krynolinę suknię. Na głowie nakrycie, wygląda jak wielkie rogi obwiązane kolorową
apaszką. Pewnie musi to być bardzo praktyczny ubiór, bo dużo osób tak się nosi.
Reszty dopełniają: pasterz z długą laską, skórą narzuconą na grzbiet i mnóstwem kóz, które zatrzymały
ruch, drobnej budowy dziewczyny niosące na głowach pakunki wielkości szafy i niedaleko rozstawiony
na czterech tyczkach daszek z napisem "Register here!". Pod daszkiem siedzą panowie pod krawatem
a wokół nich kręcą się i Himba i Herero i tradycyjnie ubrani ludzie: zbliżają się wybory, żeby
w nich uczestniczyć, trzeba znaleźć się na liście uprawnionych do głosowania.
Takie daszki mijaliśmy później kilkakrotnie w, wydawałoby się, całkiem odludnym terenie.

Niestety, naczytałem się, że ludzie strasznie się tu denerwują gdy robić im zdjęcia,
poza tym trzymałem kierownicę, szukałem parkingów, starałem się nikogo nie rozjechać,
omijałem kozy, oganiałem się przed chętnymi do pilnowania samochodu albo rozdawałem im napiwki -
i zabrakło mi czasu oraz energii na aparat fotograficzny.
Żałuję.

Dzięki asfaltowi tempo podróży było bardzo dobre, więc zrezygnowaliśmy z noclegu w Opuwo - zanocujemy
tu jutro, w drodze powrotnej. Zrobiliśmy zakupy i ruszyli w stronę Epupa.
Dalej, na drodze (C43) już żadnych śladów asfaltu nie ma, choć na mapie jest ona namalowana grubą kreską.
























Trasę często przecinają koryta okresowych rzek. Teraz były one całkiem suche ale
i tak przejazd wymagał dużej ostrożności: droga opada niespodziewanie w zagłębienie, w którym są położone
betonowe płyty stanowiące bród w porze deszczowej. Jeżeli przesadzimy z prędkością, można nie trafić
na ten beton lub koło zsunie się z jego krawędzi i wówczas raczej będzie przerwa w podróży.
Zatem z Opuwo do Epupa jedzie się powoli, zwłaszcza, że droga jest malownicza i warto od czasu
do czasu zjechać na pobocze i poprzyglądać się krajobrazowi.

Nocleg mieliśmy tym razem na kempingu, w namiotach: Omarunga Epupa Camp Site. Przyjechaliśmy dzień
wcześniej niż zakładała rezerwacja ale nikt nam nie robił kłopotów. Wprawdzie miejsce było trochę
gorsze, bo nie bezpośrednio nad rzeką, ale jak się okazało, nie miało to praktycznego znaczenia
a na dodatek nie zachodziła konieczność opędzania się od krokodyli.
Nocleg ten jest dostępny na booking, kosztował ok. 250 PLN za samochód, wydaje mi się jednak, że
miejscówkę tutaj trzeba rezerwować, podobnie jak w NWR, z dużym wyprzedzeniem.




Nie posiadaliśmy się z radości, bo mając rano przed sobą 380 km sądziliśmy, że wodospady zobaczymy dopiero
nazajutrz. A tu proszę, dzisiaj i jeszcze kawał dnia był przed nami.
Najważniejsze miejsce widokowe jest pewnie ze dwieście metrów od kempingu, pogonilimy tam czym prędzej,
jak tylko udało się ustawić samochód.