Fly4free.pl

- Ładnie? Ładnie.
- Warto było tłuc się 400 km? Warto.
Nie wystąpiła tu żadna różnica zdań, a że było ciepło i droga nas nie wymęczyła,
po raz pierwszy nie padliśmy od razu na nos lecz udało się trochę posiedzieć przy grilu
i omawiać jakie to szczęście nas spotkało, że tu jesteśmy i na co to można było się napatrzeć.
Wydawało się, że wszystko najważniejsze w tym miejscu już za nami, jutro rano jeszcze raz przejdziemy się
nad wodospad, zrobimy mu pa,pa i w drogę, do Olifantsrus, już w Etosha Park.
Jednak "kto rano wstaje ...", a wstaliśmy jeszcze przed wschodem ...
Tak naprawdę Epupa Falls pokazały się nam dopiero na drugi dzień.















Ósmego dnia rano poszliśmy oglądać wschód słońca.
Gdyby ktoś sądził, że tak oglądamy ciągle te wschody, bo lubimy albo
mamy taką obsesję, to - nie. Po prostu jakoś trudno jest w tych namiotach dotrwać
do rana, a jak już się wstanie, no to co można robić przed świtem,
gdy kubek po herbacie zrobił się pusty?

Nad wodospadem, przy głównej gardzieli, gdzie woda najbardziej się kotłuje,
teraz byliśmy sami. Wczoraj nawet tęcza była okupowana przez grupkę "turystów na bogato",
którym podawano przy wodospadzie szampana.
Przyroda jeszcze nie nabrała kolorów, bo słońce kryło się za horyzontem ale popatrzeć
w spokoju było przyjemnie.
Pewnie 99% zdjęć z Epupa, które można poogladać w necie, w filmach na YT zostało zrobionych
w tym właśnie miejscu, pozostały 1% wykonano przy pomocy drona.

Korzystaliśmy z okazji, że nikt nie utrudnia przechodzenia z kamienia na kamień i kręciliśmy
się po okolicy. I wtedy dokonaliśmy ODKRYCIA!
Wszyscy, którzy byli tu przed nami i teraz pokazują światu swoje zdjęcia tak naprawdę
Epupa nie widzieli. My jesteśmy PIERWSI!
Otóż - 100 m od gardzieli jest pagórek, raczej nędzny, więc można na niego wejść
bez jakiegokolwiek problemu, byle tylko nie trafić na coś jadowitego w trawie.
A potem z tego pagórka na drugi, trochę wyższy...
I wtedy dopiero zobaczymy Epupa Falls...
Miejsc, gdzie chmury wody rozbitej w drobiki buchają w górę jest mnóstwo.
Cała okolica jest pokryta setkami większych lub mniejszych kaskad, strumieni, kanionów i gardzieli.
Przez godzinę staliśmy jak urzeczeni i nie wiedzieli, czy cieszyć oczy doraźnie czy próbować zapakować
widok na kartę pamięci w aparacie i telefonie.
Od razu było zaskakująco niezwykle ale z początku jednak trochę szaro, potem pierwsze promienie wymknęły się
zza horyzontu i zaczął się spektakl: para buchała i kłębiła w słońcu, strumienie się skrzyły,
pnie baobabów odbijały poranne promienie prawie jak lustro.
Załączam parę zdjęć, ale, zapewniam, że chociaż się starałem, to Państwo tego nie widzą i nie zobaczą,
póki sami na ten pagórek się nie wgramolą.
















































Kiedy schodziliśmy w dół, znalazłem w trawie przewróconą tabliczkę z informacją, że za wejście
na górkę trzeba zapłacić 50N$ (ok.12 PLN) - wyglądało więc na to, że ktoś tu kiedyś już przed nami był.
Ale na pewno nie miał ze sobą aparatu fotograficznego.












Dzisiaj mieliśmy dojechać tylko do Opuwo, więc pośpiech nie był potrzebny, w drodze znaleźliśmy się
po 11.00 Tutaj, na północy, jedzie się zupełnie inaczej - ponieważ wzdłuż drogi widać co jakiś czas
wioski, czasem kogoś idącego poboczem, często też trafiają się na drodze stada kóz lub krów.
Przechodnie, zwłaszcza młodzi, zwykle machają w stronę samochodu, tak jakby chcieli go zatrzymać a czasem
wręcz pchają się pod koła. Najpierw mnie to irytowało, potem pomyślałem, raz kozie śmierć, zobaczę
o co chodzi i zatrzymałem się. Młody człowiek stał przy odsuniętym oknie z niepewną miną, zapytany,
w czym można mu pomóc zapomniał języka w gębie, pomachał tylko na "do widzenia" i na tym nasza
znajomość skończyła się.








Historia powtórzyła się dokładnie w ten sam sposób jeszcze ze trzy razy, aż okazało się, że faktycznie
pomoc jest potrzebna: musiałem wyciągnąć sprężarkę i pompowaliśmy koło od motoroweru.
Potem jeszcze jego dwaj pasażerowie zapytali o wodę. Najpierw, po doświadczeniach przy straganach,
gdzie wzięliby od ciebie wszystko, co tylko masz i co do głowy im przyjdzie - odmówiliśmy.
Po chwili refleksji oddaliśmy im napoczęty baniaczek. Rzucili się na niego jak szaleni i w minutę
pięć litrów zniknęło.
Wyglądało na to, że utknięcie z jakiegoś nawet błahego powodu na pustkowiu, w słońcu - to nie przelewki.

Ok. 40 km przed Opuwo, blisko drogi jest wioska kulturowa Himba, odwiedziliśmy ją.
Jeżeli już decydować się na tego rodzaju doświadczenie, to chyba było to dobre miejsce.
Wioska znalazła sobie managera albo manager znalazł sobie wioskę, w każdym razie bliskie spotkania
trzeciego stopnia odbywają się na jasnych zasadach: płacisz managerowi określoną stawkę, on oprowadza
cię po wiosce a tam nikt się na ciebie nie boczy, jesteś wręcz mile widziany, bo przecież dałeś zarobić.
Ze zdjęciami też nie ma jakiegokolwiek problemu.
Wszyscy byliśmy zgodni: warto było tu zajrzeć, ciekawie było porozmawiać i dowiedzieć się, jak żyją:
jaka jest rola kobiety, jaka mężczyzny, jak wygląda edukacja, religia itd.itd. ale jednocześnie
było to doświadczenie przygnębiające.
Dlaczego? Sami do końca nie wiemy.
























W Opuwo spaliśmy w domku Royal Lodge, zarezerwowanym ad'hoc na booking. Pokój w cenie ok. 400 PLN
ze śniadaniem. Może kwatera niekoniecznie była royal, ale byliśmy zadowoleni głównie ze względu na
nowe doświadczenie: nie mają tam swojej stołówki i dają voucher na posiłek w restauracji w mieście.
Byliśmy więc na kolacji i śniadaniu w lokalu odwiedzanym też przez miejscowych - okazał się on
pod każdym względem porządny i było smacznie.Dziewiątego dnia, po raz pierwszy w Namibii - NUDZIŁEM SIĘ, działo się to pomiędzy 10.00, gdy
zakończyliśmy tankowanie na stacji Shell w Opuwo a godziną 12.30.
Najwidoczniej zaczęliśmy się powoli przeistaczać się z afrykańskich żółtodziobów w wyjadaczy,
nie wiem w zasadzie na czym konkretnie miałoby to polegać, ale otoczenie to wyczuwało na odległość.
I otoczenie przestało nam próbować wcisnąć bransoletkę albo koraliki za 150 N$ lecz skromnie proponowało
już tylko 50 albo nawet 20 N$.
W związku z tym dziewczyny zwolniły długo powstrzymywane wodze, zaopatrzyły się w mnóstwo biżuterii
zrobionej ze skorupek strusiego jajka, pasków pcv, drewnianych koralików i jeszcze innych,
drogocennych materiałów.
Teraz w samochodzie krajobrazy za oknem całkiem przestały się liczyć a panie przymierzały, porównywały
i zachwalały sobie nawzajem zrobione zakupy.
Chwilami już, już zdawało się, że zostanę włączony do zabawy:
- Jak to się zapina ???
- Oooo, chyba się zepsuło, bo samo się rozpięło.
- Może Tomek coś wymyśli?
Ale koniec końców, nie byłem do niczego potrzebny.

O 12.30 znaleźliśmy się przed Galton Gate, zachodnią bramą do Parku Etosha i wszystko znów
wróciło do normy. Dużego ruchu nie było, widziałem, że w zeszycie strażnicy odnotowali dzisiaj tylko
kilkanaście samochodów. Przed wjazdem najpierw rozmawia się ze strażnikiem właśnie, który
mówi, jak należy zachowywać się w parku, wypytuje czy aby nie mamy ze sobą broni, amunicji albo drona.
Jeżeli nie liczyć repelentów na komary, to broni nie posiadaliśmy, ale drona - tak.
Został on omotany bawełnianym sznurkiem, bo nikt nie chciał mi wierzyć na słowo, że nie będę nim
straszył zwierząt. Sznurek miał być przecięty przy wyjeździe.
Nie wiem jakie są uprawnienia kontrolne strażników i czy mogliby sprawdzić, czy w samochodzie nie
posiadam niezadeklarowanej kontrabandy. Jakieś pewnie są, bo przy wyjeździe z parku musiałem
pokazać zawartość lodówki - patrzyli, czy nie wywożę upolowanego zwierzaka.




Poza pierwszym dniem, gdy przyszło nam podróżować po nocy i zwierzęta wręcz pchały się pod koła:
widywaliśmy tylko nieliczne, pojedyńcze antylopy albo strusie. No, może z wyjątkiem Sandwich Harbour,
gdzie pomiędzy wydmami grasowały springboki i oryksy.
Nastawialiśmy się zatem, że jeżeli w Etosha uda się zobaczyć słonia, żyrafę czy zebrę, to trzeba
będzie mieć trochę szczęścia i przyłożyć się do cierpliwego wypatrywania zwierząt.
Pierwszych dziesięć kilometrów jazdy, po drodze niczym nie różniącej się od tych, jakimi jeździliśmy
od ponad tygodnia, tylko utwierdziło nas w tym przekonaniu.
Gdy więc nagle, bardzo blisko samochodu zobaczyliśmy cztery zebry, wpadliśmy niemal w euforię.
A potem było już tylko lepiej..., zebr przybywało, pokazały się springboki, oryksy a w oddali, chyba,
chyba... Taaak! ŻYRAFA!




Gdy dojechaliśmy do pierwszego oczka wodnego - odebrało nam mowę.
Zachodnia Etosha jest znacznie rzadziej odwiedzana niż jej wschodnia część, więc byliśmy tu sami
i przez godzinę mogliśmy patrzeć na paradę zwierząt - przychodziły w niekończących się procesjach
do wodopoju. Czasem zaspokoiły swoją potrzebę i znikały po chwili za horyzontem, czasem zostawały
na popas dłużej. Mieliśmy wszystko: dziesiątki zebr, setki springboków, żyrafy, gnu, wpadło i pogoniło
czym prędzej dalej stado guźdźców, pojawił się kudu z całym swoim haremem.
























Do dobrego łatwo się przyzwyczaić a do szczęścia brakowało nam słoni.
- Tam, tam, całe stado słoni!
- Eeeee, nie to tylko gnu.
Pewnie z setka potężnych, masywnych, czarnych sylwetek "najbrzydszej" antylopy a tu tymczasem: "Eeee".
Do czego to prowadzi nadmiar dobrobytu...
















Słonie też zobaczyliśmy, jeszcze tego samego dnia, na kempingu Olifantsrus.
W zachodniej części Etoshy możecie zanocować właśnie tutaj, w namiocie, chyba, że wybierzecie komfort
w "Dolomite Lodge", znacznie bliżej bramy wjazdowej.
Noc była bardzo chłodna, zmarzliśmy jeszcze bardziej niż w Spitzkoppe, nawet widać było miejscami
lekki szron. Ale warto zostać tu na noc: w Olifantsrus przy oczku wodnym postawili piętrową platformę
obserwacyjną, u góry otwartą, u dołu zabezpieczoną szkłem.
























O zachodzie słońca u wodopoju pojawiły się słonie, dzisiaj wprawdzie tylko dwa, później liczyliśmy
już nie pojedyńcze zwierzaki ale stada, lecz nigdy nie mogliśmy znaleźć się tak blisko nich, jak tutaj.
Można było przypatrywać się im albo z góry albo z "parteru", niemal oko w oko. Szyba niestety po drodze,
ale bez niej z całą pewnością czekałaby nas błotna kąpiel.








Ta nienaturalnie wyglądająca pomarańczowa poświata na zdjęciach jest całkowicie naturalna i ani trochę
nie ulepszona. Horyzont tutaj jest wyjątkowo prosty, nic nie zakłóca idealnej płaszczyzny i dzięki
temu słońce urządziło takie przedstawienie, chyba jako rekompensatę za szczególnie zimną noc.
Pod wieczór było pewnie z pięć stopni, ale pracownicy kempingu poubierali się jak my w Polsce, gdy
zapowiadają minus dwadzieścia. Bardzo przeżywali ten drastyczny spadek temperatury w okolice zera
i rano długo i namiętnie komentowali to szczególne zjawisko.