Fly4free.pl

Z naszych leżaków, na wprost widać przystań na Praslin i niestety w końcu nadchodzi ten moment, że trzeba ruszyć cztery litery i iść na przystań. Troszkę smutno, bo spędziliśmy tam świetne kilka dni, a do tego ta świadomość, że właściwie od tego momentu zaczynamy pomału wracać do zimna i codzienności... Ale to jeszcze nie tak zaraz...
Bagaże na przystań zawozi nam pracownik hotelu czymś w rodzaju rikszy. Gdybyśmy skontaktowali się z hotelem przed przyjazdem, to i do hotelu by nam te bagaże zawiózł. Bez dodatkowych kosztów.







Na przystani zachwyca kolor wody. Nieprawdopodobny.
Mamy okazję obserwować jak proces zaokrętowania pasażerów na prom na Mahe, który wypływa przed naszym. Wszystko przebiega sprawnie pomimo pozornego bałaganu, trzech kolejek, które się co chwilę mieszają i obsługi, która momentami zupełnie nie jest zainteresowana całym procesem. Chwilę po wypłynięciu promu na Mahe przypływa nasz - szybki i nowoczesny. Płyniemy (jak i poprzednio) "Cat Rose's" za 14 euro od osoby. Podróż trwa ok. 15 minut a na nabrzeżu już czeka na nas sympatyczny młody człowiek z tabliczką, na której jest napisane moje nazwisko...

Niemal do ostatniej chwili zastanawialiśmy się, jak będziemy się poruszać po Praslin. Czy stopem i busami, czy też zdecydować się na własne autko... Ostatecznie potrzeba komfortu ponownie zwyciężyła nad chęcią zaoszczędzenia i wynajmujemy auto. Pomogła w tym, jak zwykle, nieoceniona Mae - recepcjonistka z hotelu na La Digue. Najtańsze, co ja znalazłem, to było autko za 50 euro dziennie + 10 euro na ubezpieczenie. Wykonała kilka telefonów i znalazła auto za 40 euro dziennie z ubezpieczeniem. A sam proces wynajmu był na tyle niezwykły, że pozwolę sobie go opisać.

Człowiek z tabliczką nas powitał na La Digue, rzucił się do pomocy z bagażami, przy czym trochę się zdziwił, jak zobaczył plecaki, a nie walizki, po czym nas poprowadził... do najbliższego food-trucka. Przy plastikowym stoliku, na plastikowym krzesełku siedział kolejny młody afroafrykanin ze złotym łańcuchem na szyi. Rozmiar łańcucha był na tyle imponujący, że nie powstydziłby się go żaden szanujący się raper. Nie jestem tylko pewien, ile było złota w złocie, ale łańcuch doskonale spełniał swoją rolę - dodawał małolatowi autorytetu. Bo nie jestem przekonany, czy właściciel łańcucha skończył 18 lat.
George, bo tak się nazywał małolat, w wynajmowaniu aut miał dużą wprawę i całość trwała kilka minut, łącznie z przeczytaniem przeze mnie jednostronicowej umowy najmu. Umowa jak umowa, bardzo prosta i nic dziwnego w niej nie było. Wkład własny na wypadek uszkodzeń - 500 Euro. Jako posiadacz polisy http://www.icarhireinsurance.com na rok, za bardzo się tym nie przejąłem, ale przejąłem się sposobem, w jaki George potraktował moją kartę kredytową - zrobił sobie komórką zdjęcia obu stron karty. :shock: No cóż, i tak miałem z niej zamiar niedługo zrezygnować... Ale aż do zastrzeżenia karty (zaraz po powrocie) codziennie sprawdzałem, czy mi się jakieś nowe zakupy nie pojawiły.
George pobrał też ode mnie depozyt na wypadek niezatankowania lub nadmiernego zabrudzenia auta w wysokości 500 rupii. Te 500 rupii zawinął w swoją kopię umowy i zszył zszywaczem, tak by nie zginęło. Uprzedzając fakty, człowiek, który pojawił się po odbiór auta miał ze sobą tę umowę i mi ją wręczył. Banknot nadal tam był. Co do sprawdzania czystości przy odbiorze - żadnych szopek nie było. My ze swojej strony ograniczyliśmy "mycie" przed zwrotem ograniczyliśmy do wytrzepania piasku z dywaników. Nasze wozidełko na Praslin wyglądało tak:



I tu robimy przerwę techniczną - jest zbyt ładna pogoda, żeby siedzieć w domu przy kompie. :)c.d.
Warto wspomnieć, że nasz malutki Hyundai miał automatyczną skrzynię biegów. Najmniejsze auto z automatem, jakim kiedykolwiek jeździłem. Przy tutejszych drogach i ruchu lewostronnym było to całkiem miłe ułatwienie. Ruszamy w drogę, zatem jest okazja, żeby o Praslińskich drogach trochę opowiedzieć. Google było tak uprzejme, że na poniższej mapce pokazało wszystkie najważniejsze punkty charakterystyczne, o których chcę napisać..




Przy odrobinie wyobraźni układ głównych dróg na Praslin przypomina odwróconą do góry nogami literę "A".
Punkt oznaczony C jest wierzchołkiem tego "A" i znajduje się tam kawałek przystosowanej do zwiedzania dżungli (Fond Ferdinand - podobno piękny i niedrogi), a na dole "A" znajdują się dwie najważniejsze i najpiękniejsze plaże Praslin: Anse Georgette i Anse Lazio. Pośrodku między A i B znajduje się Vallée de Mai - kolejny las, do którego trzeba kupić bilet. Piękny i drogi. Nie mogę osobiście ocenić, bo nie byłem, ale Internety twierdzą, że Fond Ferdinand równie ładny, a kilka razy tańszy.
Na mapce widać też gdzie znajduje się nasz hotel oraz Island Pizzeria, w której kilka razy jedliśmy i którą z czystym sercem polecam.
W okolicy pizzerii jest również stacja benzynowa.
Co do jakości dróg - jest różnie. Na większości z nich obowiązuje ograniczenie do 40 km/h :o i uważam, że jest to rozsądnie wymyślone. Jedynie w okolicy Cote d'Or Beach jest odcinek, gdzie można legalnie rozbujać się do 65 km/h. Oczyma wyobraźni widzę miejscowych playboyów, jak zabierają wybranki swojego serca na przejażdżkę w te okolice, z tekstem "Chodź Maleńka, poszalejemy na hajłeju. Czujesz tę prędkość, tę wolność..." :lol:
Najgorszy odcinek drogi, to końcówka dojazdu do Anse Lazio. Strome górki i strasznie dziurawa nawierzchnia. Jako ciekawostka - najlepsza jakościowo droga jest tuż obok i została wybudowana przy okazji budowy resortu "Raffles Seychelles". Bardzo kiepski odcinek jest również między przystanią promową a naszym hotelem.



Nasz hotel... Jego pełna nazwa, to: Coco de Mer Hotel and Black Parrot Suites
O ile hotel na La Digue był naprawdę OK, tak ten był świetny. Bardzo drogi 1.700-1.900 pln/noc) i wart każdej złotówki. Na zakup w normalnej cenie na pewno bym się nie zdecydował, ale że udało się go kupić o wiele taniej, to zaszaleliśmy.
Hotel zrobił bardzo dobre pierwsze wrażenie. W dodatku to "pierwsze wrażenie" było kolorowe i odpowiednio schłodzone. ;)



Bardzo dziwne było to, że pracownik recepcji, który podbiegł do naszego samochodu na podjeździe, żeby nas przywitać, wprowadzić do lobby i pomóc rozładować bagaże miał amputowaną rękę w okolicy łokcia. Pierwszy raz się spotkałem z tym, że osoba z taką niepełnosprawnością pracuje na takim stanowisku. I gdyby to jeszcze było w Europie, ale w Afryce??? Oczywiście uważam, że to bardzo dobrze, że chłopak dostał taką szansę i świetnie sobie radził, z drugiej strony nie wyobrażam sobie, żeby osoba niepełnosprawna nosiła mi bagaże. No właśnie, ja sobie mogłem te bagaże wziąć sam, ale gdyby przyjechały jakieś np starsze osoby? Dziwne... Ale skoro działa, to widocznie jakoś to ogarniają.
W hotelu było mnóstwo drobiazgów i detali, które robiły klimat. Rzeźby, obrazy, podłoga podzielona na kwadraty, a między tymi kwadratami w kilkucentymetrowych szczelinach płynęła woda, dyskretne podświetlenie mebli i ścian... Ktoś to całkiem nieźle zaprojektował. A, no i nazwa zobowiązuje - nie mogło zabraknąć słynnych olbrzymich kokosów:



Jak kogoś zainteresował hotel, to bez problemu znajdzie w sieci sporo zdjęć i filmów, ja wrzucę tylko kilka fotek z pokoju i z pomostu, który jest najbardziej charakterystycznym elementem hotelu.

















Na pomoście świetny basen i kilka opcji na siedzenie/leżenie: drewniane krzesła (dobre przy mokrych ciuchach), hamaki, poduchy na ziemi do leżenia i takie sympatyczne "wagoniki". I jak zwykle, tłumów nie było. Jeżeli w zasięgu wzroku pojawiali się jacyś ludzie, to częściej była to obsługa, niż goście. Bardzo mnie rozbawiło, jak zobaczyłem, że goście spod lobby na plażę są dowożeni jakimś wózeczkiem elektrycznym. Całe 100 metrów.







Na terenie hotelu było też sporo zwierząt. Przesympatyczne "czerwone wróble", które czekały w okolicy zaplecza kuchni na drzewach i krzakach. Nie bez powodu. W pewnym momencie wyszedł ktoś z tego zaplecza i sypnął im kilka garści jakichś okruchów. Co to się działo...



Asia wypatrzyła też w krzakach nietypowe gniazdo, a także właściciela tego gniazda.





Były też zielone jaszczurki



Wieczorem nad lasem latały "latające lisy", czyli rudawki wielkie. Rozpiętość skrzydeł do 170 cm... :shock:



A przy pomoście pływało całe mnóstwo całkiem sporych ryb. Na bank musiały też być tam dokarmiane, bo popływałem po okolicy i nigdzie więcej nie było takiego skupiska ryb, jak w tym miejscu. Tak jak już pisałem wcześniej - snurkowanie na Seszelach nas rozczarowało. Nic nawet nie przypominało rafy, jaką znamy z Morza Czerwonego, Koh Tao czy Bali. Może mieliśmy pecha, a może faktycznie ocieplenie wody sprzed kilku lat spustoszyło podwodne życie w tej okolicy. Na filmiku widać Asię w "pełnotwarzowej" masce z Decathlonu - polecam.

https://youtu.be/X0xfvPna1sE

Dzień, jak zwykle, kończy zachód słońca. W takich warunkach. :)







To jeszcze, na zakończenie widok z balkonu o wschodzie słońca. W następnej części jedziemy na Anse Lazio, poznamy polskiego Niemca i dowiemy się, co na wakacjach jedzą Chińczycy. :D

Na kolejny dzień mieliśmy zaplanowane Anse Lazio. Odpalamy naszą czerwoną strzałę i jedziemy niemal przez całą wyspę, czyli jakieś 20 km. Po drodze kilka przystanków w miejscach, które nas jakoś urzekły. Droga prowadzi najpierw przez góry (przez Vallée de Mai) a następnie wzdłuż wybrzeża, gdzie mijamy jedna za drugą kolejne plaże. Wszystkie ładne, wszystkie puste. Najładniejsza chyba Cote D'Or Beach. Huśtawka była chyba przy Anse Possession.





Po drodze widzimy dwójkę białasów w wieku ok. 20 lat. Czekają na autobus. No gdzie mogą jechać? Tam gdzie my. Zatrzymuję się i pytam, czy chcą się zabrać. W pierwszej chwili są mocno zaskoczeni, ale chyba nie wyglądamy na terrorystów-porywaczy, bo dosiadają się. Podobno autobus miał już całkiem niedługo przyjechać, ale od końcowego przystanku do plaży jest jeszcze spory kawałek, więc bardzo się z podwózki cieszą. Oboje są z Niemiec, przy czym chłopak ma na nazwisko Koza. :lol: Jego rodzice przeprowadzili się do Niemiec jeszcze przed jego urodzeniem. Po polsku umie tylko kilka słów. Gadu gadu z Niemcami i dojeżdżamy do plaży. Oferuję Niemcom podwózkę w drugą stronę, ale mają zamiar siedzieć do wieczora, więc chyba nic z tego.

Anse Lazio.













No jest ładna, co by nie mówić. W pierwszej części, bliżej parkingu, jest szeroka, piaszczysta i bez seszelskich kamulców. I jak niemal wszystkie seszelskie plaża, niemal pusta. My idziemy prawie na sam koniec plaży, w lewo. Tam między skałami znajdujemy sobie całkiem sporą zatoczkę, chwilowo tylko dla nas. Za jakiś czas w tą samą okolicę przychodzą nasi znajomi Niemcy, ale nie narzucają nam swojego towarzystwa. Uśmiechają się z daleka i siadają na drugim końcu tej "naszej" zatoczki, czyli jakieś 100 m od nas. Tłoku nie ma.





Szklana kulka z Aliexpress. Jakoś o niej wcześniej (na La Digue) zapomniałem. A tu robi robotę. 8-)





Po jakimś czasie, spomiędzy kamieni wychodzi kolejna para. Tym razem Chińczycy, ale nie są to typowe chińskie ciotki i Janusze, tylko młodzież. I nawet po angielsku jako tako mówią. Drugim szokiem było to, że Chińczyk miał identyczny aparat, jak ja. I w dodatku z takim samym obiektywem. :D
Drugim szokiem, bo pierwszym szokiem było to, że oni między tymi kamieniami szukali przekąsek. I znaleźli. I zjedli. :? Byli ewidentnie przygotowani, bo mieli ze sobą łyżki. Chińskie smakołyki wyglądają tak:







Nam też proponowali, ale nie skorzystaliśmy. Poprzestaliśmy na zrobieniu zdjęć.



Za to Chińczykom bardzo spodobała się nasza "czarodziejska kula" i zrobili sobie z nią sesję. Bardzo się zdziwili, jak powiedziałem, że kula też jest z Chin.



Poleżeliśmy, popływaliśmy, porobiliśmy "trochę" zdjęć (żeby było co oglądać w długie jesienno-zimowe wieczory), pogadaliśmy z Chińczykami. Chyba z dwie godziny nam to wszystko zajęło....

Nuda...

Kurde, co ludzie robią na plaży przez 2 tygodnie po 12h dzień w dzień? :?