Fly4free.pl

Na drugi dzień rano polecieliśmy do Bandar Abbas.
Lotnisko Mehrabad jest dużo przyjemniejsze od pękającego w szwach Lotniska im. Chomeiniego.
W kawiarni było pusto a jak się dowiedzieli, że jesteśmy z Polski, to postawili nam przy kawie chorągiewkę.



Do Bandar Abbas spodziewaliśmy się niedużego samolotu w rodzaju ATR, tymczasem wsadzili nas do Jumbo Jeta i to wypełnionego po brzegi.
Był poniedziałek i większość pasażerów leciała w kierunku Emiratów - do pracy.
Ale widać było też, że sporo z nich - na wypoczynek.
Zbliżał się irański Nowy Rok i tutaj, właśnie w tym czasie kto może, robi sobie wakacje.
W hotelach ciasno a w samolotach tłok.

Qeshm cieszy się w Iranie powodzeniem, bo w zimie jest tu ciepło ale też i z innego powodu.
W czasach PRL krążył taki dowcip: "facet przeskoczył przez ladę w Pewexie i poprosił o azyl".
Śmieszne? Nie za bardzo. :cry:
Pobliska wyspa Kisz, gdzie normy obyczajowe są ponoć luźniejsze, pełni dla Irańczyków trochę rolę takiego Pewexu.
Ich wizja życia w Europie czy Stanach jest mocno wyidealizowana.
W związku z tym nie doceniają tego co posiadają i chodzą sfrustrowani.
Zupełnie niepotrzebnie.
A wystarczyłoby zakazać emisji amerykańskich filmów w TV :twisted: :twisted: :twisted:
Nie rozumiem, jakim sposobem immamowie to przeoczyli?!
W Iranie.Ref na pewno taka historia by się nie przydarzyła.

Z lotniska w Bandar Abbas praktycznie można wydostać się tylko taksówką,
Popyt przewyższa chwilami podaż i pierwszy chyba raz zdarzyło nam się wsiąść do taxi bez pytania o cenę.
Nie bolało.
Za kilkadziesiąt kilometrów do przystani promowej zapłaciliśmy równowartość 20PLN.

Przeprawa na wyspę szybkim promem trwa ok. godziny, są miejscówki i ogólnie jest bardzo porządnie.








Na statku Ela zaprzyjaźniła się ze swoją imienniczką.
Tata Elizy powiedział, że chciał dać dziecku imię znane również w innych krajach.
Póki co ma z tym teraz mnóstwo utrapienia, bo wszyscy znajomi i krewni dziwią się czemu tak, czemu np. nie Fatima a w każdym urzędzie trzeba dwa razy powtarzać,





Po Qeshm jeździ się taksówką.
Komunikacji lokalnej nie ma.
Wzięliśmy pierwszą z brzegu, zanim dojechaliśmy do hotelu, kierowca zdążył zatelefonować do kolegi
i pod recepcją czekał już na nas anglojęzyczny ochotnik do wożenia nas po wyspie przez najbliższe dwa dni.
Saad miał sympatyczną powierzchowność, dobrze znal język, za swoje usługi chciał równowartość 150PLN
więc od razu zaprzyjaźniliśmy się.

Jedyny problem był taki, że Saad był sad.
Chłopisko miało naturę filozoficzno-refleksyjną i ciągle trzeba było mu powtarzać, że wcale w tym Iranie brzydko nie mają.
Że się nam tu bardzo podoba (wcale nie musieliśmy kłamać), że u nas też trzeba chodzić do pracy itd. itp.
Wtedy łapał wiatr w żagle, stawał się zadowolony i uśmiechnięty, aż do następnego razu ...

Hotel na Qeshm mieliśmy w mieście Qeshm, był porządny i chyba najdroższy ze wszystkich po drodze.
Raczej nie ze względu na standard tylko duży popyt związany z Nowym Rokiem.













Kwadratowe maski wokół oczu to lokalny zwyczaj.
Raczej starodawny, chociaż od czasu do czasu zdarza się kogoś na ulicy jeszcze z taką ozdobą spotkać.
A'propos damskiego emploi, jeżeli któraś z pań potrzebuje wsparcia w poprawie samopoczucia oraz wzrostu samooceny:
wystarczy zainwestować w zakup blond farby do włosów i odwiedzić Iran.
Wtedy na każdym kroku będzie można usłyszeć, co ważne - od przedstawicielek swojej płci:
- O Boże, jaka ty jesteś PIĘKNA !!!
- Dlaczego ja nie mogę być taka jak TY!!!
- Ale cudownie wyglądasz !!!
itd.itp.itd.itp.itd.itp.itd.itp.itd.itp.itd.itp.itd.itp.itd.itp.itd.itp. :lol: :lol: :lol: :lol: :lol:Bardzo mi miło, że się Wam przyjemnie czyta.
Dalszy ciąg, jeżeli nic nieprzewidywanego się nie zdarzy (zaczynam jak moja babcia: "jak doczekamy to ...") będzie.
W zasadzie to dopiero początek wyjazdu, pewnie trochę zbyt drobiazgowo się rozpisuję.

HandSome, gdzie żeś to mleko i miód zobaczył?
Kierowca był w pracy i w ten sposób zarabiał na życie, więc o bezinteresowności trudno raczej mówić.
Jeżeli słał raporty to przypuszczam, że nie z wyboru więc pewnie nie miałbym mu tego za złe.
No chyba, że napisałby jakieś głupoty ...
Sądzę jednak, że raportami zajmują się hotele.

W bezinteresowną może nie przyjaźń, bo to za duże słowo, tylko sympatię wierzę.

Wierzę, bo sytuacja społeczna Iranu bardzo przypomina mi stan PRL.
Wtedy byłem dokładnie na ich miejscu, po drugiej stronie barykady.
Był podział: władza, której nie lubimy i my.
Władza była niedobra a my chcieliśmy wyglądać jak najlepiej i przy każdej okazji, sobie i przybyszom
z tzw. "wolnego świata", chcieliśmy pokazać, że mimo wszystko jest u nas normalnie.
Nie mieliśmy paszportów ani środków, żeby ruszyć w świat, więc każdy gość z zewnątrz intrygował
i chętnie chcieliśmy się z nim zaprzyjaźniać.
Przyjeżdżający też mieli najrozmaitsze wizje Polski - a to że nie ma dróg bitych a to że wszyscy musimy pisać raporty,
a to, że jak jeden mąż chodzimy pijani od rana do wieczora i od wieczora do rana.
A potem się dziwili, tak jak znajoma, której relacjonowaliśmy wyjazd do Iranu:
- No a jak dawaliście radę uciekać przed tymi bojówkami?!
:lol:



Nie potrafię ocenić polityki ani USA ani Iranu.
I nie mam pojęcia kto tu naprawdę jest dobry a kto zły.
Ludzi tylko szkoda, jakby co.Miejmy nadzieję, że sprawy się ułożą, a póki co, cieszmy się, że możemy do Iranu na wycieczkę się wybrać.

===============================================

Cały albo prawie cały Qeshm to rodzaj parku narodowego, głównie ze względu na formy geologiczne.
Najbardziej chciałem zobaczyć wąwóz Chahkooh.
Zanim jednak dotarliśmy do hotelu, było już przedpołudnie, więc główną atrakcję (chyba główną?) wyspy
trzeba było odłożyć na jutro.




Pojechaliśmy oglądać Stars Valley, znacznie bliżej miasta niż Chahkooh.
Szlak jest łatwy, w marcu temperatura w granicach 30 st., a widoki super więc wycieczka się udała.
Mieliśmy tylko postanowienie, żeby nie mówić o tym Asi, bo Stars Valley nie widziała -
trafiła tu w przeddzień Święta Ashura i pocałowała szlaban.
Szkoda nam było, żeby jej było szkoda.

















Na północnym brzegu Qeshm są rozległe lasy namorzynowe.
Dostęp do Hara Forest jest zorganizowany w kilku miejscach.
Są pomosty, łodzie motorowe, sklepy z pamiątkami i wszystko, co trzeba, żeby obsłużyć nawet kilka
autobusów chętnych do oglądania mangrowców.
Po południu tłoku nie było, wynajęliśmy łódkę i popłynęliśmy oglądać błoto.
Był odpływ, więc od mangrowców dzieliły nas hektary połyskliwego bagna.
Nie wiem dlaczego, ale zawsze gdy pasowałoby, żeby był przypływ to jest odpływ i na odwrót.




















Brak wody w Zatoce Perskiej fajnie za to wyglądał w pobliskim miasteczku.
Stateczki poukładały się na błocku i ze stoickim spokojem odpoczywały.
















Pierwszy raz też zetknęliśmy się z ludźmi na prowincji irańskiej.
Tutaj już wyzwolonych kobiet, w hidżabie zaczepionym na czubku głowy nie widać.








Wieże w tle - to badgiry, czyli "wieże wiatrowe".
Służą od stuleci jako klimatyzatory.
Początkowo myślałem, że to zwykła sprawa: okienko wysoko, drzwi na dole więc robi się trochę przeciągu i w domu jest lepiej.
A tu niespodzianka!
Okna w wieżach są ustawione nie prostopadle a równolegle do kierunku wiatru.
Na dole więc powstaje podciśnienie (prawo Bernouliego, jakby co).
A tam jest cyrkulująca woda.
Podciśnienie powoduje jej odparowanie a to z kolei zabiera ciepło parowania.
W ten sposób, gdy na zewnątrz bywa i 50 st. potrafią schłodzić wodę ponoć nawet do 3 st.
NIEWIARYGODNE!
W praktyczny sposób wykorzystali odwrócony cykl Carnota pięćset lat wcześniej, zanim Carnot się urodził!
Najefektowniejsze badgiry były później w Yazd.

Ela z Agnieszką chciały zjeść na kolację coś wegetariańskiego.
Naczytaliśmy się przed wyjazdem, że kuchnia irańska jest bardzo bogata i że obfituje w różne bezmięsne przepisy.
Może i tak jest.
Tak się jednak zawsze składało, że gdziebyśmy nie trafili to roślinożerne były tylko stworzenia, z których kebab albo dizi
można było zamówić.
Kebab tutaj to kawałki mięsa nadziane na długie, metalowe szpikulce.
Mięso przegryza się cebulą podzieloną na ćwiartki i ziołami - głównie miętą i bazylią.








Do tego jest chleb lawasz.
Wchodzi się do takiej przegródki, jak na zdjęciu.
Na dywanie rozkładają obrus jednorazowy, potem jedzenie.
Całkiem sprawnie to działa i nawet przyjemnie się w takim boksie siedzi.Do Chahkooh wyjechaliśmy zaraz z rana, żeby nie dać się później słońcu.
A że pod drodze, zaraz za miastem jest Khorbas Cave, to wstąpiliśmy.
















Potem już prosto do wąwozu.

Prawie prosto, bo Saad postanowił zrobić nam niespodziankę.
Stwierdził, że oprócz miejsc, które uzgodnił z nami jest jeszcze jedno, takie super, o którym pewnie
nie wiemy, no to on nas tam zawiezie.
Ale co to - nie chce powiedzieć, żebyśmy mieli radość podwójną.

I tak trafiliśmy do Zatoki Delfinów.

Wcale się nie ucieszyliśmy, ale skoro już byliśmy ...
Zgodnie z radą nie wzięliśmy oddzielnej łódki, tylko dołączyliśmy do grupy.









Motorówka za duża nie była, za to silnik miała duży.
Pędziła w związku z tym na złamanie karku, podskakując na falach tak, że trzeba było dobrze się trzymać, żeby jej
niechcący nie opuścić.
Gdy brzeg zniknął za horyzontem, rajd po falach trwał w najlepsze a ja zacząłem się zastanawiać, czy jak na ubezpieczeniu
pisze, że pokrywa transport zwłok, to ich wyłowienie z morza w to wchodzi czy nie - pojawiły się delfiny.

Trafiło nam się wyjątkowo wesołe i energiczne towarzystwo - wszystkie panie z Iranu.
Wrzeszczały, piszczały, śpiewały niemal bez przerwy, twierdząc, że to wabi delfiny.
Dziwne, ale wyglądało, że rzeczywiście tym rybo podobnym ssakom się to podobało,
bo co chwilę gromadnie podpływały do motorówki i płynęły razem z nami.












Powstał ogólny entuzjazm i od tej pory było nam dobrze.
W drodze powrotnej zawinęliśmy do wioski, która utrzymuje się z turystów, którzy do niej zawinęli.












W sumie przyjemnie było.
Bardzo nawet.
Chahkooh nam się tylko trochę w czasie odsunął.

Po drodze do wąwozu odbiliśmy trochę w bok, żeby dotrzeć do morza.
W końcu być nad Zatoką Perską i nawet w niej nóg nie zamoczyć ...




















Niby tylko kilkanaście kilometrów ale droga okazała się gruntowa i wcale tak szybko nam z tym nie poszło.
A skoro tłukliśmy się tyle po wertepach, to postanowiliśmy dołożyć jeszcze trochę i zobaczyć Jaskinię Solną.
Dzięki temu Chahkooh będziemy mogli zwiedzać później, gdy słońce zejdzie niżej i zrobi się trochę
chłodniej.