Fly4free.pl

Był wczesny ranek, zwiedzających nie za wielu i pan, który chciał opowiadać giaurom o Islamie trochę się nudził.
Gdy zagadnąłem go, wyraźnie się ucieszył.
Raz, to przez chwilę mógł się czymś zająć a dwa - to a nuż się uda kogoś nawrócić?
Chciałem zapytać o takie krążki z gliny, które są przy wejściach do meczetów, w miejscu, gdzie u nas bywa woda święcona.
Okazało się, że to "pomoc modlitewna", trochę odpowiednik naszego wielkopostnego posypania głowy popiołem i "z prochu powstałeś i w proch się obrócisz".
W czasie modłów krążek taki przykłada się do czoła, żeby sobie wyżej wymienioną prawdę albo uświadomić albo przypomnieć.











Jak chwalić Iran, to już na całego.
Niektórzy twierdzą, że w tym kraju kobiety nie mogą uprawiać porannego joggingu.
A tu proszę:




Można? Można.

=====================================================

Ponieważ nie mieliśmy ochoty na kolejną całodzienną jazdę, znaleźliśmy miejsce na nocleg w połowie drogi między
Isfahanem a Qom.
Abyaneh leży tylko pozornie niedaleko głównej drogi - blisko jest tylko w poziomie.
W pionie natomiast trzeba się wspinać serpentynami przez blisko godzinę, bo Abyaneh, okazało się, jest w górach.

To najmniejsza miejscowość, jaką nam przyszło odwiedzić w Iranie.
Dla równowagi tutejszy hotel był największy i miał bardzo oryginalną nazwę: "Abyaneh".
Lepiej byłoby, żeby nazywał się "Pod gadającą papugą" - niebieski ptak, który mieszka tu obok recepcji, jest
najsympatyczniejszym członkiem personelu.
Najlepiej też mówi po angielsku - "hello", "good morning", "how are you" itd., trzeba tylko wpaść mu w oko.
Inni zatrudnieni tutaj tego nie potrafią.

Przyjazd do Abyaneh nabrał sensu dzięki Hosseinowi.
Wprawdzie wioska jest stara, bo ma ponad tysiąc lat, pod blachą falistą urok domów z czerwonej gliny jednak się zatraca.
Mimo to ludzie dość licznie tu przyjeżdżają ale nie dla zabytków tylko na piknik.
Okolica temu sprzyja a w grilowaniu Irańczycy są dobrzy.
Hossain namówił nas już w Isfahanie, żeby kupić wszystko co trzeba, mieliśmy więc nawet wachlarzyk do machania, żeby
węgiel się lepiej palił.
Wachlarzyk ów, jak większość przedmiotów codziennego użytku tutaj, był w barwach narodowych.

Wkoło Abyaneh są góry, góry są ładne, śnieg w górach się skrzy, więc ogólnie też jest ładnie i miejsca do grilowania
również ładne - w sumie więc można tu przyjechać.




































































Przy drodze do wioski jest taka niepozorna budka.
Można w niej zamówić bardzo dobra kawę albo herbatę.
Budka oferuje wszystkim swoim gościom hotspota - gdybyście byli w Abyaneh, na pewno Wam się tu przyda,
bo w hotelu Internet jest popsuty.Gdyby tak nie oglądać całego Iranu w czternaście dni, tylko spędzać czas spokojnie i miło - to chyba najlepiej
wybrać się do Kashan.
Mają tu ośnieżone góry na horyzoncie, perskie ogrody, wielki i bardzo stary bazar, mnóstwo zabytkowych domów,
źle powiedziane - pałaców kupieckich, i dużo, bardzo dużo wody różanej oraz olejku, też z róż.
Kashan z tych kwiatów słynie i każdy w Iranie wie, że jak wąchać róże, to w Kashan.




















Tymczasem, gdy wdepnąć tu po drodze, powodów do specjalnych zachwytów nie będzie.
Ogrody Fin? No ładne, ale podobne były w Shiraz.
Bazar? Oooo... bazarów to widzieliśmy w Iranie już tyle... Jeszcze jeden mamy oglądać?!
Domy kupców?
A nie - tym razem powodów do grymaszenia nie ma, wcześniej czegoś takiego nie było okazji zobaczyć.
Urodą i rozmachem przerastają wszelkie oczekiwania.












Pisałem o "domach kupców" ale sumienie nie daje mi spokoju.
Niestety - muszę się przyznać.
Widziałem tylko jeden.
U progu następnego pałacu dziewczyny zakomunikowały, że one tam nie chcą wejść tylko czym prędzej udać się na bazar.
To było ABSOLUTNIE BEZ SENSU, targowisk widzieliśmy bez liku, chustki nie mieściły się już w walizce a stoiska na bazarach
wczesnym popołudniem tutaj zamykają na głucho i idą odpoczywać.
Tłumaczenia, groźby, szantaż - nie pomogły, poszliśmy oglądać nieczynne kramy.

Cierpiałem.

W opustoszałym labiryncie niezliczonych korytarzy hulał przeciąg, echo niosło odgłosy naszych kroków, tylko od czasu do czasu
ciszę przerywało łopotanie skrzydeł przepłoszonych gołębi.
Poza strażnikiem labiryntu, którego minęliśmy przy wejściu kwadrans temu - nie było żywego ducha.
















Gdy tak zastanawiałem się, na zmianę, jak się z tej plątaniny zakamarków wydostać, skoro nie ma nawet kogo zapytać o drogę
i po jakie licho tracimy tu czas trafiliśmy w końcu na jedne, jedyne uchylone drzwi.
W półmrok korytarza wydobywało się spoza nich światło, ktoś tam w środku się kręcił.
Na drzwiach pisało: "Łaźnia".

Łaźnia to tu była ale sto lat temu.
Po trzęsieniu ziemi rury się popsuły a wnuk prawnuka założyciela kąpielowego biznesu żeby ratować sytuację zajął się
zorganizowaniem restauracji.
Ponieważ było niemal całkiem pusto miał dla nas czas, posiedzieliśmy, pogadali i dobrze zjedli.
Gdyby ktoś był w Kashan, koniecznie niech tu zajrzy, chociaż nie mam pojęcia, jakim cudem miałby tu trafić.








Tak, najwyraźniej zadziałała kobieca intuicja.
Jeżeli z natury rzeczy nie można samemu być posiadaczem takiej intuicji a ktoś w pobliżu ją ma, to trzeba z tego korzystać.
Najwidoczniej przeczucie, bo przecież nie zdrowy rozsądek nas tu przyprowadziło a przekroczenie progu w/w drzwi zmieniło wizytę
w Kashan z "takiej sobie" w "niezapomnianą".

To herbata po irańsku:




Składniki: herbata właściwa, ciasteczko, cukier szafranowy, cukier zwykły, cynamon, woda różana, figi.

A tu obiecane jaja noworoczne z Kashan:





Późnym popołudniem dotarliśmy do Qom znajdującego się przy granicy pomiędzy Iranem i Iranem.Ref.



Niewiele brakło i dociągnąłbym do końca, bo Qom to ostatni punkt irańskiego programu.
Przerwa niezaplanowana.
Przepraszam. :oops:

============================================

- Do Qom? A nie wolelibyście w Kashan sobie posiedzieć? - dziwił się Hossain.
A na pytanie, czy tam rzeczywiście nie ma nic ciekawego, składał ręce, oczy wywracał ku niebu a następnie kiwał
głową z dezaprobatą.
W podobny sposób zareagowały pewnie jeszcze ze dwie osoby z Iranu, które pytały nas o plan podróży.
Wyglądało na to, że lepiej się tam nie pokazywać, bo niekoniecznie będzie się mile widzianym gościem.

Wszystko to złożyło się na przypuszczenie, że miasto jeśli już nie jest położone w Iranie.Ref, to przynajmniej leży blisko jego granicy.

Rzeczywiście, Qom jest w Iranie symbolem ortodoksyjnego islamu: wielkie sanktuarium, setki skupionych wokół niego szkół koranicznych,
miliony pielgrzymów przybywających do grobu Fatimy, siostry ósmego imama Rezy.
Stąd Chomeini wyruszył na podbój kraju, tutaj ciągle rodzą się decyzje wpływające na przyszły los wszystkich Irańczyków.
Tutaj wreszcie jest gniazdo jastrzębi, gotowych w imię religijnych utopii pchać kraj w konflikty ze światem, bez względu
na skalę ewentualnych konsekwencji.








Nic dziwnego zatem, że ci mniej zaangażowani religijnie Qom omijają szerokim łukiem a w dobrej wierze to samo radzili i nam.

Wyszło na to, że nie należy się z góry zrażać.
Sanktuarium jest nadzwyczajne, chyba najciekawsze miejsce, jakie było nam dane w Iranie zobaczyć.
Na teren świątyni, jeżeli tylko zostaniemy zidentyfikowani jako cudzoziemcy, a o to trudno nie jest, możemy wejść tylko jedną, dedykowaną
do tego celu bramą, w towarzystwie przewodnika.




























Mohamed, który nas oprowadzał był uczniem jednej ze szkół koranicznych, sympatyczny człowiek, świetnie mówiący w kilku językach.
Trochę było mi go szkoda, znajdował się biedak między młotem i kowadłem.
Z jednej strony miał demonstrować przyjazne oblicze islamu, z drugiej strony znajdował się pod okiem ludzi tłumnie wypełniających
plac sanktuarium.
A wśród nich najwidoczniej nie brakowało takich szczególnie "świętych", bo wyraźnie nie podobała się im nasza obecność i składali
u Mohameda w tej sprawie reklamację, a ten im za każdym razem cierpliwie tłumaczył, że tak ma być.




"Świętość" u pielgrzymów jest tutaj najwidoczniej zastępowana "sprawami ziemskimi" kilkaset metrów dalej.
Złoto, złoto, złoto, złoto, złoto, złoto, złoto .....
Takiej ilości sklepów z biżuterią, takiego przepychu i bogactwa na wystawach, jakie leży na wystawach jubilerów otaczających świątynię Fatimy -
do tej pory nie widziałem.
Tutaj nawet Hosseinowi, który chyba w Qom był pierwszy raz w życiu, w końcu miejsce zaczęło się podobać.