Fly4free.pl

Na twierdzy atrakcje Meybod się nie kończą - jest duży, stary karawanseraj, zbiornik na wodę i - gołębnik.
Gołębnik z zewnątrz urodą nie kusi i można go nawet przeoczyć, za to w środku nie będzie się żałować pieniędzy wydanych na wstęp.












Budynek wewnątrz przypomina kilkupiętrową studnię z podestami połączonymi kładkami i schodami, prawie takimi jak w Hogwarcie
(niestety, tutaj się nie poruszają).

Dalsza podróż do Isfahanu była już raczej nurząca.
Jedyne atrakcje po drodze to przejazdy przez punkty kontrolne i przerwa na obiad.
Wg Hosseina kontroli muszą się obawiać przemytnicy narkotyków a my nie, no chyba że jesteśmy kobietą bez chustki na głowie.
Tędy podobno wiodą szlaki kurierskie z Afganistanu, stąd checkpointy, których np. pomiędzy Shiraz i Yazd nie było.

Znalezienie obiadu po drodze nie jest sprawą łatwą - w małych miasteczkach, do których trzeba zjechać, restauracje są czynne tylko
w zwyczajowych godzinach posiłków i na dodatek ich właściciele poukrywali je.
Tutaj np. sprzed trzech dni nasz obiad na przedmieściu Pasargad, miejsce chyba tylko dla wtajemniczonych.




Dzisiaj ostatecznie zatrzymaliśmy się na dużej stacji dla tirów.
Turystów tu chyba jeszcze nigdy nie widzieli i stanowiliśmy atrakcję, każdemu mijanemu stolikowi trzeba było powiedzieć "salam".
Miedziany kociołek na stole, to dizi, danie które już wcześniej przetestowaliśmy.
Namawiam do zamówienia sobie dizi, jeżeli tylko komuś się ku temu okazja trafi.




Do Isfahanu dotarliśmy już po zmroku.
Na koniec zdjęcie pt. "Daleko jeszcze? Daleko jeszcze?! Daleko jeszcze??...."



Wczoraj wpadł do mnie Waldek.

Waldek jest wysokiej klasy specjalistą, w związku z tym, ale też i z zamiłowaniem do podróży - sporo jeździ po świecie.
Niejedno widział, zdarzało mu się mieszkać i po parę lat w różnych zakątkach globu, więc tym bardziej mnie zaskoczył,
stwierdzając: "no, ale trochę im do nas jeszcze brakuje", mając na myśli Irańczyków, o których mu właśnie opowiadałem
Przyznaję ze wstydem, że będąc tu i tam też miewałem takie poczucie europejskiej wyższości.

W Iranie - NIE.
Oczywiście - poza ruchem ulicznym w Teheranie.

Ponieważ chciałbym, żeby Waldek skorygował swoje zdanie, a czasem ten tekst może kiedyś czytać - będę Iran chwalił.
Ten odcinek relacji jest zatem dla osób o mocnych nerwach.

Irańczycy bardzo dbają o swoje zabytki.
Z takimi sztandarowymi, jak Persepolis czy Skarbiec Narodowy, pewnie żadne państwo nie miałoby kłopotu i zawsze
w budżecie pieniądze by się znalazły.
Ale są dziesiątki, setki kilkusetletnich kamienic, pałaców kupieckich, starych meczetów - nie spotkałem ani jednej rudery.
Z reguły są dobrze utrzymane, fachowo restaurowane i co ważne - pracują nadal na siebie.




W takiej kamienicy, za równowartość 120 PLN za dwie noce przyszło nam mieszkać.
Nad łóżkiem mieliśmy freski z XVII w. a walizki i ciuchy w szafie z XIXw.








W Isfahanie najważniejsze zabytki są skupione wokół Placu Imama.
Bez problemu można zagospodarować tu cały dzień.
Pałac Szacha, monumentalne meczety, setki otaczających sklepów - jest co robić.

Niestety, plac był blisko naszego hotelu (sami sobie jesteśmy winni, bo takiego noclegu szukaliśmy), więc wybraliśmy się
w jego stronę na piechotę.
Isfahan od stuleci był stolicą handlu a gdy na kolejne sklepy wokół głównego placu zabrakło miejsca - zaczęto budować nowe,
nieco na zewnątrz.
Potem jeszcze nowsze zatoczyły szerszy okrąg i nowsze ciut dalej dalej i nowsze ... i tak przez stulecia.




Nie wiem, czy ze wszystkich czterech stron, ale od naszej powstał w ten sposób tak zagmatwany i pokręcony labirynt
uliczek, że Stara Jerozolima przy nim to proste ćwiczenie na orientację dla harcerzy.
Na dodatek nad ulicami zbudowano sklepienia tu i ówdzie, więc sygnał GPS zanika.
Półtora kilometra drogi zajęło nam blisko dwie godziny.

Później już żadnych szczególnych przygód nie było.
Isfahan wydał mi się najbardziej europejski ze wszystkich odwiedzonych miejsc.




















































Wieczorem wybraliśmy się oglądać mosty na wyschniętej rzece.
Ludzi kręciło się wokół nich sporo, chociaż nie wiem dlaczego, bo poza kawiarnią w jednym z pylonów - nic specjalnego,
poza ładnym widokiem tu nie ma.
Chociaż może i powód jest - pod drugim, mniejszym mostem zebrało się bardzo dużo ludzi, głównie młodzieży.
Rozsiedli się tam na dobre - mieli koszyki z jedzeniem, przygrywali na gitarach, śpiewali, dyskutowali.
Ciekawe, czy władzy się to zgromadzenie, chyba regularne podoba?
Hossein nie wiedział albo nie chciał powiedzieć.












Ulice w Isfahanie były ubrane na irański Nowy Rok podobnie, jak u nas.
Brakowało tylko choinek chociaż brak ten został zrównoważony jajami noworocznymi.
Malowanie noworocznych jaj sfotografowałem później, w Kashan.








Drugi dzień tylko w połowie mogliśmy spędzić w Isfahanie.
Czas ten zostal spożytkowany w Dzielnicy Ormiańskiej - enklawie innej i religii i kultury i obyczajów.

Znowu będę chwalił Iran.
Szach przed stuleciami przyjął Ormian nie bezinteresownie ale obiecał im wolność religijną i autonomię.
Były wojny światowe, w sąsiedniej Turcji Ormian brutalnie eksterminowano, przyszła rewolucja islamska, z prawem szariatu,
surowymi restrykcjami obyczajowymi i bezwzględną dominacją nauki Mahometa -
ale raz dane słowo cały czas obowiązuje.
W dzielnicy są czynne kościoły a ludzie mogą tu żyć po swojemu.




























Choć pewnie jednak, z pokolenia na pokolenie asymilują się i przejmują miejscowe zwyczaje i kulturę:
Robiłem zdjęcia zwykłego sklepu z ciuchami - w środku ciekawie wyglądający tłumek, gdy podszedł do mnie sprzedawca.
- Niech pan nie myśli, że ludzie rabują sklep, to wyprzedaż noworoczna, powiedział trochę na żarty, trochę na serio.
Potem chciał opowiedzieć mi o tym co na wystawie - to była dekoracja noworoczna.
Składała się z różnych, stałych symboli, z których każdy ma jakieś przypisane znaczenie.
Nad całością widniał duzy napis w Farsi.
- Cytat z Koranu? spytałem.
- Nie. Chodzimy do kościoła. To Hafez.







Dużo nie zabrakło i całkiem zapomniałbym napisać o jeszcze jednym obowiązkowym miejscu w Isfahanie.
To Meczet Piątkowy, zajmuje ze dwa hektary i jest największy ze wszystkich meczetów w Iranie.
Wejście wcale nie zapowiada, że kryje się za nim coś ciekawego - budowla tak obrosła z zewnątrz targowiskiem, że
można przejść blisko niej i wcale nie dostrzec.




Do Meczetu Piątkowego idzie się jednak nie ze względu na rozmiary, tylko jego historię.
Najstarsze jego fragmenty sięgają VIIIw, czyli czasów tuż, tuż po Mahomecie a stoją podobno na podwalinach
świątyni ognia, z czasów pogańskich.
Nie udało nam się dociec, które to konkretnie części budowli.
Za to tych późniejszych, z XIw nie da się nie zauważyć.
W Europie rozwijał się wtedy chyba styl romański, tutaj wyglądało to tak jak na zdjęciach i było bardziej zbliżone
do naszego późniejszego gotyku:












Części nowe, te pokryte kolorową ceramiką, to zaledwie XVI i XVIIw.