Fly4free.pl

Asia w swoim żywiole. Nie dość, że natrzaskała setki pięknych zdjęć kwiatów, to jeszcze wytropiła świstaki. :)











Do samej granicy oczywiście nie udaje się dojechać. Znowu trafiamy na posterunek i znowu bez przepustki się nie da. Ale to już było bardzo blisko, dosłownie kilka kilometrów. Ponieważ na oglądaniu chińskiej granicy nam aż tak bardzo nie zależało, to zawracamy bez żalu.















Dzień bardzo udany, tym bardziej, że po powrocie do Sary Tasz dowiaduję się, że przepustki dla nas będą. Przyjadą następnego dnia taksówką z Osz. :)
Całość ma nas kosztować ok. 200 PLN. Nie tak źle.

Na konice zatem coś dla oczu. Takie tam piękne kwiaty można znaleźć.

















Wieczorem bardzo długo siedzimy z Austriakami gadając o wszystkim i o niczym. Oni są mniej więcej w naszym wieku i pomimo braków językowych, świetnie się rozumiemy. Okazuje się, że nie tylko oni są tacy dość chodzący po górach, ale też mają bogate tradycje rodzinne.- jej wujek, Peter Hebeler, razem z Rainholdem Messnerem dokonał pierwszego wejścia na Everest bez wspomagania dodatkowym tlenem. Niestety, żaden mój wujek nie chodził z Kukuczką, więc nie miałem czym na to odpowiedzieć. :)

Na jutro od rana Austriacy zaplanowali wejście na "tę górkę za wsią". Górka ma ponad 3.800 (czyli jakieś 700 metrów przewyższenia). Trudności techniczne żadne. Pytają, czy chcemy iść z nimi. Ja zdecydowanie nie czuję się jeszcze na siłach po wczorajszych walkach z białym smokiem, ale Asia chętnie.

Rano wyruszają we trójkę, a ja zostaję nudzić się, robić zdjęcia i czekać, że może taksówka z przepustką przyjedzie wcześniej.
"Górka za wsią" wygląda tak:



Za to widoki w drugą stronę są o wiele bardziej atrakcyjne.









Te "kuleczki" to pozostałość po radzieckiej bazie zwiadu elektronicznego, która przez wiele lat podsłuchiwała stąd co słychać u braci Chińczyków. Teraz raczej opuszczona, choć chyba z okazji odbywających się właśnie manewrów wojskowych stało tam sporo pojazdów i kręcili się jacyś ludzie.
W pewnym momencie podleciały 3 śmigłowce wojskowe i zaczęły chyba przeprowadzać pozorowane ataki właśnie na tę bazę. Niestety było to wtedy, kiedy aparat odniosłem już do domu i wylegiwałem się na słoneczku obserwując konie, krowy i dudki, których tu było zaskakująco dużo.













Koło 13:00 zrobił się ruch koło hotelu. Przyjechała jakaś parka, na oko dwudziestoparolatków. Na rowerze. Jednym. Pierwszy raz widziałem, że ktoś wyruszył w taką trasę na tandemie.



Jak się okazało, przejechali na tym rowerze sporą część Azji Południowo-Wschodniej i Chiny, a teraz wybierają się do Tadżykistanu. Szczęściarze, tranzytem. Nie potrzebują przepustki. ;)

Mieliśmy okazję trochę pogadać. Spytałem jaka jest historia tego roweru i czemu akurat taki wybrali. Okazuje się, że taki rower ma wiele zalet. Przeważnie facet ma więcej mocy niż kobieta, więc gdy jadą oddzielnie, to jadą wolniej, bo tempo trzeba dostosować do osoby wolniejszej. Tu nie ma tego problemu. O wiele łatwiej się komunikować jadąc na jednym rowerze, niż na dwóch. Można nawet wspólnie muzyki słuchać z jednego urządzenia. Dziewczyna stwierdziła,że ona się bardzo boi, kiedy duże auta ich mijają z dużą prędkością. Za każdym razem ma ochotę uciekać i na pewno w czasie tego wyjazdu kilka razy już by w rowie leżała. A tak, nie ma dostępu do kierownicy i może się bać ile chce. ;) Pierwszy raz na tandemie jechali gdzieś we Francji, ale był to jakiś marketowy rower i nie nadawał się na dłuższy wyjazd. Myśleli, że nie ma tandemów w takim bardziej profesjonalnym wykonaniu, aż przypadkowo znaleźli tę firmę, z której teraz korzystają. Rower był kosmicznie drogi, ale podobno jest kosmicznie dobry. Nie wiem, nie znam się, ale skoro tak twierdzą...
Z rowerem mieli jednak akurat jakiś problem. Coś im tam pękło i chłopak nagrywał filmy, a następnie wysyłał je do serwisu producenta, do USA. W odpowiedzi dostali dokładny opis co i jak trzeba zrobić, żeby rower usprawnić i przygotować do dalszej drogi.
Oboje byli Brazylijczykami i pochodzili z Kurytyby, czyli największego ośrodka Polonii w Ameryce Południowej. W tym trzymilionowym mieście około 10% mieszkańców ma polskie korzenie. Potwierdziły to pytania i opowieści naszych nowych znajomych.
- Czy u Was w Polsce na Wielkanoc naprawdę maluje się jajka? Ale naprawdę? A ja myślałem całe życie, że Polacy nas wkręcają...
- Czy typowa architektura w polskich wsiach i miasteczkach to góralskie, drewniane chaty?
- Czy lubicie pierogi? Bo obok mojego rodzinnego domu był polski sklep i zawsze w środy były świeże pierogi. I jak wracałam po szkole do domu, to zawsze tam wchodziłam i kupowałam porcję... Jezu, jakie one były pyszne...
- Czy młodzież w Polsce też tańczy takie dziwne tańce w dziwnych strojach? Ale czy tylko na imprezach oficjalnych, czy na jakichś domówkach czy w klubach też? (Żeby się upewnić, czy dobrze rozumiem pytanie, pokazałem im występ Mazowsza. Właśnie o to chodziło).

I tak sobie milusio gadaliśmy, aż wróciła Asia. Sama.

Okazało się, że doszła z Austriakami na jakieś 3.600 i jej odcięło prąd. Całkowicie. :) Już wcześniej nie szło jej się zbyt dobrze, ale na jakieś 200 metrów przed szczytem totalnie straciła siłę i ochotę do dalszej wędrówki. Austriacy stwierdzili, i pewnie mieli rację, że to brak aklimatyzacji. Im szło się świetnie, ale oni już od ponad tygodnia non stop przebywają powyżej 3.000 m.n.p.m., a wchodzili na góry powyżej 5.000.
Pewnie gdyby Asia trochę odpoczęła, wypiła trochę wody i podjadła węglowodanów, to by dała radę dojść do szczytu. Ponieważ jednak zupełnie jej na tym szczycie nie zależało, to nie chciała wstrzymywać Austriaków i powiedziała, żeby szli dalej, a ona się pomalutku skulnie na dół. Nie chcieli jej samej puszczać, ale w końcu się jakoś dogadali, że niby góry, ale trudności żadnych nie ma, zgubić się nie ma gdzie, bo cały czas widać wioskę a pogoda kryształ, więc co się może stać. Dali jej zatem batona energetycznego, których mieli pół plecaka, zapytali jeszcze z 5 razy, czy na pewno wszystko OK i ostatecznie się rozstali.
I chyba bardzo dobrze się stało, bo powrót Asia wspomina bardzo dobrze. Idąc pomału w dół dość szybko odzyskała siły, a do tego mogła robić dowolną ilość przystanków na podziwianie widoków, robienie zdjęć i obserwację świstaków.



























Austriacy przyszli jakieś 2 godziny po Asi. Ogarnęli się trochę, coś zjedli, spakowali bagaże, których mieli nieprawdopodobnie dużo, ładnie się z nami pożegnali i pojechali w kierunku Osz, bo za 3 dni mieli samolot do domu.

Do hotelu przybyła jeszcze jedna para. Również młoda, jak Brazylijczycy. A że nasz hotel, zwłaszcza jadalnia, sprzyjał integracji, to już po chwili dużo o nich wiedzieliśmy.
Oboje to Amerykanie. On z Miami, z kubańskimi korzeniami, ona urodzona w Turcji. Obecnie, od kilku lat, mieszkają w Chinach, uczą angielskiego i są bardzo zadowoleni ze swojego życie. Podobno zarabiają tam całkiem niezłe pieniądze, a do tego mają kilka miesięcy wakacji w ciągu roku. Usłyszeliśmy sporo ciekawostek...
Że na granicy chińsko-wietnamskiej osobiście widzieli, jak przeglądano wszystkim przekraczającym granicę telefony, a niektóre podłączano pod jakiś kabelek.
Że Chińczycy niby się nie uśmiechają, ale jak się do takiego serdecznie uśmiechniesz, to nie wytrzyma i odwzajemni uśmiech.
Że Chińskiego można się nauczyć i niedawno dziewczyna ze zdziwieniem odkryła, że chyba już jest całkiem niezła, bo jej przeszkadzało, gdy jakiś Koreańczyk usiłował mówić coś po chińsku, ale kurde z jaką kiepską intonacją, jak można tak kaleczyć... :)
Że największym problemem w nauczaniu Chińczyków angielskiego, jest to, że się nie chcą odzywać. Znają słówka, gramatykę ale mają kiepską wymowę i nie chcą się ośmieszać.
Że prawie nikt w Chinach nie wie, co to Turcja, Istambuł czy Ankara, ale każdy słyszał o Kapadocji i chce tam pojechać. Oczywiście po to, żeby się przelecieć balonem.
A propos Kapadocji, to dziewczyna poleca nie kupować koszmarnie drogiego lotu balonem, tylko wdrapać się na jakieś okoliczne wzgórze i stamtąd obserwować startujące balony. Widok nie gorszy, a za darmo.

Przed kolacją przychodzi informacja, że przepustki przyjechały. Wymiana pieniędzy na przepustki ma się odbyć na stacji benzynowej. Przez głowę przelatują mi najróżniejsze sceny z filmów sensacyjnych, ale ostatecznie stwierdzam, że nie będę z siebie robił idioty i organizował sobie jakiejś obstawy, bo jadę zapłacić 200 PLN na stacji benzynowej. W sumie pewnie niektórzy więcej za paliwo tam płacą.
Okazało się, że miałem rację. Jeżeli ktoś chciałby wkleić scenę tej transakcji do jakiegoś filmu sensacyjnego, to byłby to niewątpliwie bardzo nudny film.
A nasza wymarzona, wyczekana i ciężko przepłacona przepustka wygląda tak: