Fly4free.pl

Można spacerować mostkami, można spacerować też pod nimi. Wizyta w Rainforest Discovery Centre może spokojnie trwać cały dzień - jeśli tylko lubicie przyrodę, to na pewno nie będziecie tu się nudzić.


Dowód na to, jak dżungla potrafi być ekspansywna. Nie wiem, jak dawno temu postawiono tu metalowe mostki, ale dżungla już zaczyna je powoli wchłaniać...


I drzewo-słoń. Niesamowite jest, prawda?


Gniazdo pszczół leśnych, niesamowicie jadowitych. Gdybym stała u podnóża tego drzewa, to nie miałabym pojęcia, że..no, że lepiej pod tym drzewem nie stać :D


Gigantyczna wiewiórka zaobserwowana z pomostu.


Widzieliśmy też mnóstwo latających wiewiórek (zdjęcie nie nasze - to fotografia tablicy informacyjnej. Ale szacunek dla kogoś, kto to zdjęcie zrobił. Latające wiewiórki są niesamowicie szybkie i złapanie jej w takim momencie jest bardzo trudne, dla nas - niewykonalne :D


Dowód na dwie rzeczy : 1. jak pięknie potrafię robić zdjęcia :D i 2. jak wielkie mogą być drzewa w dżungli.


Niestety, zaczęło się ściemniać i nie zdążyliśmy obejrzeć całego parku. Trudno, dobrze, że zobaczyliśmy choć tyle. Przy wyjściu pożegnały nas takie oto maluchy (wylegiwały się w okolicy jeziorka) :


I trzeba było pędzić do ośrodka. W dodatku zaczął padać deszcz (dobrze, że ubrania zdążyliśmy przewiesić z barierek do pokoju, ale z drugiej strony właśnie produkowaliśmy nowe ubrania do suszenia :D Rozważaliśmy trochę przyjście na wieczorny spacer, ale byliśmy już dość zmęczeni, poza tym, niestety, skoro wreszcie mieliśmy na to środki, możliwość nieskrępowanego spędzenia wieczoru w barze bardzo nas kusiła :D I był to naprawdę miły wieczór - wreszcie odreagowaliśmy ostatnie stresy i poczuliśmy, że "wróciliśmy do gry".

C.D.N.
Tak, ale muszę się bardzo postarać - z ogromnym szacunkiem i wręcz uniżonością proszę go o pozwolenie. I muszę najpierw wykonywać mnóstwo ciężkich prac domowych :D

@‌bozenak‌, zapraszamy serdecznie :) znasz już trochę nasz styl podróżowania, więc nie będziesz zbytnio, hm...zaskoczona :D

Przepraszam, dziś zasypię Was małpami. Dosłownie. Darzę te zwierzęta ogromną miłością, więc można powiedzieć, że to był "mój dzień" :)
Ponieważ to miał być nasz ostatni pełny dzień pobytu w Sepilok, początkowo mieliśmy trudności z logistyką. Orangutany i nosacze, Sepilok i Labuk Bay. Z żadnych nie jesteśmy w stanie zrezygnować. Jak zrobić, żeby odwiedzić te dwa miejsca? (a żeby nie było za łatwo, jest jeszcze do odwiedzenia biruang malajski, ale nim postanowiliśmy sobie chwilowo nie zawracać głowy. I bez niego było trudno :D Siedząc przy śniadaniu (tak, nadal fundował "big boss") wpadliśmy w końcu na rozwiązanie tego palącego problemu. Centrum Rehabilitacji Orangutanów jest otwarte dwa razy dziennie : 9.00-11.00 i 14.00-16.00 (a karmienie orangutanów o 10.00 i 14.00). Natomiast karmienie w Labuk Bay o 11.30. Czyli jeśli szybko wybiegniemy od orangutanów zaraz po karmieniu, to może zdążymy dojechać do Labuk Bay, a potem wrócić na drugie karmienie do Sepilok - za bardzo nie wiedzieliśmy czym, ale był to przynajmniej jakiś plan :) Wynieśliśmy bagaże z pokoju (na kolejną, domówioną wczoraj noc, przeniesiono nas do innego), a że doba hotelowa jeszcze się nie rozpoczęła, zostawiliśmy je na recepcji (cztery razy sprawdziłam, czy na pewno nie zostawiłam niczego na środku holu :D Mokre ubrania (czyli właściwie wszystkie :D powiesiliśmy tradycyjnie na barierkach i pobiegliśmy do Centrum Orangutanów.



Na szczęście okazało się, że ktoś chyba nad nami czuwał, bo spod samego centrum, o godzinie 10.30 odjeżdżają busy do Labuk Bay. Bilet - 20 MYR. Czyli jednak była realna szansa, żeby zobaczyć i jedno, i drugie miejsce. Ufff, co za ulga :)
Sepilok Rehabilitation Orangutan Centre. Miejsce, w którym orangutany przygotowywane są do życia na wolności (choć może to złe określenie. Chyba nie ma już prawdziwej "wolności" na której mogłyby żyć :( Poza tym, zawsze już będą przyzwyczajone do człowieka.) Bez tej pomocy prawdopodobnie by nie przetrwały, jednak dzięki niej/przez nią staną się zupełnie innymi zwierzętami. "Zło to zło, Stregoborze..." :(
Orangutany przemieszczają się po umieszczonych bardzo blisko siebie gałęziach dżungli i miały się bardzo dobrze, do momentu w którym nie zaczęto wycinać lasów tropikalnych, aby zrobić miejsce na uprawy palm olejowych. Chyba każdy widział któreś z bardzo smutnych zdjęć - przerażony, samotny orangutan trzyma się kurczowo gałęzi ostatniego, nie wyciętego jeszcze drzewa. A wokół, aż po widnokrąg, tylko pustka...Orangutany nie były w stanie przeżyć w takim środowisku. Wymierały - ze strachu, z głodu. Dużą rolę odegrali też kłusownicy - pozbawione ochrony dżungli zwierzęta, stawały się bezbronne. Matki starały się chronić dzieci, najczęściej przy tym ginąc i pozostawiając nieporadne maluchy zupełnie bez opieki. Mały orangutan musi się dużo nauczyć, żeby przetrwać. Musi wiedzieć co jest jadalne, a co trujące, jak rozpoznać niebezpieczeństwo, jak wspinać się po drzewach, jak zbudować gniazdo...To ogromna ilość wiedzy, dlatego maluchy przebywają z matkami prawie do 10 roku życia. Bez ich wsparcia i pomocy są zgubione...Rząd malezyjski na szczęście zorientował się, że powoli doprowadza do zguby swojego najcenniejszego skarbu - przyrody. Zaczęto wprowadzać programy naprawcze - niektóre plantacje pozostawia się dziko, aby ponownie zarosły dżunglą. Zaczęły powstawać też ośrodki pomocy dla zwierząt, takie jak Centrum Rehabilitacji Orangutanów. To dobrze. Idzie powoli, ale w dobrym kierunku.

Sepilok Orangutan Rehabilitation Centre jest jednym z najlepszych ośrodków tego rodzaju. Bilet wstępu kosztuje 30 MYR i obowiązuje przez cały dzień (czyli można wyjść i wejść na drugą, popołudniową turę otwarcia). To, że zwiedzający mogą przebywać na terenie w sumie tylko przez cztery godziny, to też bardzo dobrze - orangutany mają spokój i nie są zbytnio zmęczone turystami. Za możliwość używania aparatu fotograficznego dopłaca się 10 MYR, a wszystkie pieniądze przeznaczone są na utrzymanie ośrodka. Na teren, oprócz aparatu, nie można wnieść niczego - wody, jedzenia, sprayów przeciwko komarom (tego w szczególności - gdyby przypadkiem dostał się w ręce orangutana, zatrucie murowane). Przed wejściem są szafki, gdzie bez problemu można zostawić wszystkie niepotrzebne rzeczy. Potem tylko obowiązkowa dezynfekcja rąk i przejście przez matę dezynfekującą i już można biec, żeby zdążyć na karmienie :)



Sam ośrodek zbudowany jest w bardzo przyjazny dla zwierząt sposób. Drewniane mostki i platformy, po których chodzą turyści, otoczone są lasem tropikalnym, w bardzo przemyślany sposób. Część dostępna dla zwiedzających tworzy jakby wyspę w dżungli i wydaje się, że to właśnie ludzie znajdują się na wybiegu. A orangutany albo przyjdą nas oglądać, albo nie :) Karmienie, które daje szansę na zobaczenie zwierząt, rozpoczyna się o 10.00 na jednej z platform. Biegliśmy do niej pędem, żeby nie stracić nic z tego wymarzonego widowiska. Niestety, ledwo wybiegliśmy za ostatni zakręt, ukazał się nam niezbyt optymistyczny widok.


Tak, wszyscy ci ludzie patrzą na położoną w dżungli platformę, na której, być może, pojawią się orangutany :/ (a spróbujcie się dopchać do najbliższej barierki :/ No cóż, można zapomnieć o przeżywaniu tej chwili w ciszy i samotności :/ :D
Po paru minutach krzewy w dżungli zaczęły się poruszać, a my wszyscy wstrzymaliśmy oddech z napięcia :) I pomalutku, zza krzaków zaczął się wyłaniać pan z ogromnym, wypełnionym owocami, koszem na plecach. Gdy zbliżył się do platformy, zza zasłaniającej ją do tej pory wysokiej trawy, wyłoniła się brązowa główka, a tłum jęknął z zachwytu :) Po chwili na platformę wdrapał się drugi orangutan, pan zaczął wyrzucać smakołyki z kosza, a o obecności turystów świadczyły tylko odgłosy strzelających migawek :)



Do platformy prowadziły też niknące w dżungli liny. Można było nimi przedostać się z lasu prosto na śniadanie, można też było uprawiać na nich skomplikowane ćwiczenia gimnastyczne. Bardzo skomplikowane :D





Czy ta bródka nie zachęca, żeby w nią podrapać? :)


Na karmienie wyszły tylko dwa orangutany (może pozostałym przeszkadzała obecność tak wielu ludzi?), więc makak mógł spokojnie pożywić się tym (ale tylko tym :D, czego nie dojadły.

Niestety, minuty mijały nieubłaganie, więc ponownie puściliśmy się biegiem do wyjścia. Na bus zdążyliśmy w ostatnim momencie, jednak gdy tylko ruszyliśmy, pojawił się problem. Otóż okazało się, że bus powrotny z Labuk Bay do Sepilok odjeżdża o 15.30 (a jedzie się około pół godziny). Czyli nawet nie to, że nie zdążymy na drugie karmienie orangutanów - w ogóle nie zdążymy przed zamknięciem ośrodka :/ Był to poważny problem, bo jak do tej pory byliśmy u orangutanów tylko 15 (słownie : piętnaście :D minut :/ To nawet trochę nie wypada, żeby lecieć przez pół świata na tak krótkie odwiedziny :D Uznaliśmy więc, że coś się wymyśli w Labuk. I rzeczywiście, wymyśliło się :D Pani w kasie (60 MYR za wstęp + 10 MYR za aparat) miała bardzo dobre serce i obiecała, że załatwi nam prywatny powrotny bus. Za 60 MYR w sumie, ale za to o 13.30 (to i tak nie najgorzej - tylko 20 MYR więcej od tego, co musielibyśmy zapłacić, wracając tym oficjalnym). Nie było się nad czym zastanawiać, tym bardziej, że czas nas gonił, bo o 11.30 miało się zacząć karmienie w Labuk Bay. Pan podwiózł nas pod Platformę B (w Labuk są dwie platformy, z różnymi godzinami karmienia), pouczył, gdzie mamy się pojawić o 13.30 i podprowadził do wejścia.


Niezbyt efektowna kładka nie zapowiadała tego, co za chwilę mieliśmy ujrzeć...


Na całej, dosyć dużej platformie, znajdowało się niezbyt wielu turystów, za to masa małp :) To akurat silver leaf.
Nie bały się ludzi, a ludzie, trzeba przyznać, zachowywali się bardzo taktownie - nie hałasowali, nie podchodzili za blisko.


Silver leaf to przepiękne, małe małpki o bardzo mądrych pyszczkach.


Przepraszam, ale ostrzegałam, że zabiję Was ilością zdjęć :D ale one były tak rozkoszne, że nie dało się, no nie dało się nie robić :)

Gdy zeszliśmy na niższe piętro platformy, to czekała nas jeszcze większa niespodzianka.


Nosacz. Liczyłam, że może jakoś, z daleka, uda się go zobaczyć. Ale zupełnie się nie spodziewałam, że będzie siedział po prostu na barierce platformy i wydawał swoje śmieszne, buczące dźwięki.


Wydawał się zupełnie nie zainteresowany ludźmi. Czasami tylko, gdy ktoś z nas próbował naśladować jego dudniące "thhmmm", odwracał głowę i patrzył spokojnym wzrokiem, z wyrazem pyska mówiącym : "co ty wiesz o zabijaniu?" :D


To samica. One nie były tak odważne. Siedziały cierpliwie w miejscu przeznaczonym do karmienia - na platformie daleko poza zasięgiem turystów. No ale nie ma co się dziwić, miały przecież poważne obowiązki - obok nich bawiła się cała gromadka dzieci.


A w to, że nasze spotkanie skończy się tak, to już zupełnie-zupełnie nie wierzyłam :D No i nie wiem, jak to powiedzieć. Nie chciałabym spowodować kompleksów... :/ :D Samce nosacza mają 48-godzinną erekcję :D


Przepiękny i przedziwny endemiczny gatunek.


Posilające się samice.


A tak wyglądało miejsce do karmienia. Labuk Bay jest zupełnie innym miejscem, niż Centrum Orangutanów. Tam wszystko zostało stworzone, żeby pomóc tym pięknym małpom. Gdy przygotowano już całość, zaczęto wprowadzać do ośrodka orangutany. W Labuk Bay było zupełnie na odwrót. W lesie żyły sobie duże stada, doskonale sobie radzących nosaczy. Ktoś wpadł na pomysł, że można dobudować mostki i platformy, zacząć je dokarmiać i będzie świetna atrakcja turystyczna. W sumie dobry pomysł. Na dokarmianiu kończy się ingerencja człowieka w życie nosaczy. A małpy biegają po lesie, bawią się na platformach, coś sobie zjedzą, ale bez większego entuzjazmu. Nie dzieje się im żadna krzywda - zresztą dbają o to rangerzy, bardzo uważnie obserwując wszystkich turystów.


Problem mógłby się zacząć wtedy, gdyby ktoś zechciał wykorzystać fakt, że małpy są przyzwyczajone do obecności człowieka, więc i bardziej ufne. Jednak nie sądzę, żeby właściciele ośrodka na to pozwolili - sprzedaż biletów daje im dość wysoki zarobek, więc faktycznie o to dbają.


Jadąc w to miejsce, zupełnie nie znałam silver leaf, jednak po pierwszym spotkaniu z nimi, zakochałam się bez pamięci.


Przy wejściu zostaliśmy bardzo surowo pouczeni, że pod żadnym pozorem nie wolno dotykać małp. Każdy tej zasady skrupulatnie przestrzegał. Jednak co zrobić, jeśli to małpka dotknie ciebie? :D


Malutkie silver leaf są jaskrawopomarańczowe. Dopiero gdy podrosną, ich futerko ściemnieje. Powód? Jedna z teorii mówi o tym, że to sposób na zapewnienie maluchom bezpieczeństwa. Kolor pomarańczowy w dżungli oznacza " Nie rusz. Jestem niebezpieczny. Trujący. Trzymaj się ode mnie z daleka". Za każdym razem wzdycham z podziwem nad przemyślnością natury...


Małe są bardzo szybkie (co widać na zdjęciu :D Ten maluch właśnie odpoczywał (trudno w to uwierzyć, patrząc na zdjęcie :D po bardzo wyczerpującej lekcji oswajania się z wodą. Mama posadziła go na gałązkach zwieszających się bardzo nisko nad przepływającym nieopodal strumieniem i, nie zważając na jego przeraźliwe piski, odeszła prawie na sam szczyt drzewa. Maluch gramolił się i gramolił, piszczał, wpadał do wody i z niej wychodził i generalnie był bardzo nieszczęśliwy. W końcu mama uznała, że dosyć na dziś i zabrała go w spokojniejsze miejsce (czyli prawie nam na kolana :D




Natomiast małe nosacze mają takie dziwne niebiesko-fioletowe twarze. Nie wiem czemu.


Nosacze żyją w stadach złożonych z samca i kilku samic (zupełnie się nie dziwię - biorąc pod uwagę, hmmm....możliwości samca :D
W stadzie panuje hierarchia - mam wrażenie, że samica po prawej stronie stoi w owej hierarchii dosyć nisko (zaniedbane futro).


W Labuk Bay można też spotkać dzioborożce.


Piękny widok...


Powiem szczerze, mieliśmy duży dylemat, czy wracać na drugie karmienie orangutanów, czy nie lepiej zostać w Labuk do wieczora. Szczerze, szczerze polecam to miejsce każdemu. W Labuk Bay macie nie szansę, tylko pewność, że zobaczycie i poobserwujecie małpy. I to w takim stopniu, jakiego byście się nie spodziewali :) Warto.


W okolicach 13.30 małpy zaczęły się rozchodzić. Najpierw po jednej, później odchodziły całe grupy. Gdy czekaliśmy na nasz prywatny bus, dowiedzieliśmy się, dlaczego :D Przedzierały się przez las w stronę Platformy A, bo zbliżała się pora karmienia w innym miejscu. Bardzo sprytne te małpy :D Gdyby ktoś mógł zostać w Labuk Bay, byłaby to dodatkowa atrakcja - do Platformy A można iść na piechotę, wzdłuż lasu, czyli niejako przemieszczać się z małpami. A obserwacja ich wyczynów to naprawdę wielka przyjemność.



C.D.N.

P.S. Myślałam, że dziś skończę z małpami :/ a wyszło, jak zawsze:/ przepraszam :)@‌spty13‌, dziękuję w imieniu Marcina :)
A nosacze są naprawdę cudowne! :)

Prywatny bus przewiózł nas (i chyba wszystkie pracujące w Labuk Bay panie - autostopem :) ponownie do Centrum Orangutanów. Szybko przeszliśmy standardową procedurę - chowanie bagażu, dezynfekcja - i biegiem ruszyliśmy na znaną już nam platformę. Tym razem bardzo chcieliśmy zająć miejsce tuż przy barierce. Jednak gdy pędem wybiegliśmy zza ostatniego zakrętu, okazało się, że nie ma takiej możliwości :D Na środku platformy dla ludzi biły się (ba - tłukły, wyrywały z siebie sierść i krzyczały) dwa orangutany ochraniane przez rangerów - nie pozwalali oni podejść nielicznym turystom zbyt blisko. Niesamowity spektakl. Wyglądało to dość niebezpiecznie, jednak chyba było tylko niewinną zabawą młodych samców, bo po chwili przestały i zaczęły się interesować otaczającymi ich turystami. To z kolei niezbyt spodobało się rangerom. Gdy jeden z orangutanów podbiegł do stojącego niedaleko obserwatora i zaczął badać jego kieszeń i sprawdzać, czy na pewno jest mężczyzną :D ochroniarz zabronił mu ruszać się i dotykać zwierzęcia. Trzeba przyznać, że mężczyzna był twardzielem - całe badanie zniósł bez zmrużenia oka :D A śmiać zaczął się dopiero, gdy zadowolony z wyników oględzin orangutan odszedł z dystynkcją po barierce.



Drugie karmienie jest o wiele lepszym wyborem - w ośrodku przebywa wtedy dużo mniej turystów (jak nam ktoś wytłumaczył : to jest standard wizyt w tym rejonie - rano ogląda się pierwsze karmienie orangutanów, a potem wycieczka nad jezioro, żeby popływać na łabędziach - cokolwiek by to nie było :D Poza tym, mam wrażenie, że skoro już ktoś odpuścił sobie super atrakcyjne pływanie na łabędziu ( !!! :D ) i wrócił do Centrum, to musi być prawdziwym pasjonatem i, jako taki, po prostu zachowuje się dużo ciszej. Dzięki temu na drugie karmienie wychodzi więcej orangutanów (to słowa obsługi ośrodka) i często zdarzają się takie widoki, jakich dziś byliśmy świadkami.



I tak jak po pierwszym karmieniu byliśmy trochę zawiedzeni, tak teraz, ani przez moment nie żałowaliśmy, że nie zostaliśmy dłużej w Labuk Bay.



Wychodzące z dżungli liny co chwilę mocno drżały, ogłaszając, że za moment na podest nadejdzie kolejny obżartuch. W sumie pojawiło się sześć orangutanów, w różnym wieku i o innej hierarchii ważności. Obserwacja ich relacji była niesamowicie interesująca. Gdy na platformę nadciągał starszy, ważniejszy samiec, młode szybko łapały ze dwa owoce i odsuwały się, żeby zrobić miejsce dla bardziej zasłużonego. Ten natomiast zachowywał się z wielką klasą, nie to, co niesforne młokosy - oglądał każdy owoc uważnie, żeby wybrać same ulubionego gatunku i jadł je, siedząc elegancko na platformie. Młodsze orangutany szalały w tym czasie ze swoim jedzeniem na linach :D Nad dżunglą, nad platformą i nad turystami. Widocznie pracownicy ośrodka przeżyli tu wcześniej kilka nieprzyjemnych sytuacji, bo nad głowami oglądających zawieszona była siatka o bardzo małych oczkach. Nie powiem, przydała się :D Otóż zdarza się, że czasami (a nawet dosyć często :D orangutany wpadają na to, żeby nakarmić swoich dwunożnych kuzynów fragmentami owoców (ale nie oszukujmy się - wybierają te mniej smaczne :D I robią to z dosyć dużą siłą :D


Spróbujcie tak zrobić :D


Albo tak :D


Nawet jeśli jesteś bardzo małym, nic nie znaczącym orangutanem, to nie martw się. Jest ktoś, kto w hierarchii stoi dużo niżej od ciebie - makak :D Gdy lina wychodząca z dżungli ponownie zadrżała (świetnie się to obserwuje. Widzisz tylko ruchy liny, która niknie w dżungli, więc wiesz, że ktoś nadchodzi. Wpatrujesz się w nią, aż w końcu z drzew wyłoni się orangutan), wstrzymaliśmy oddech w oczekiwaniu : może wyjdzie jakiś starszy, z rozwiniętym talerzem policzkowym, samiec? Tymczasem na końcu liny ukazał się mały makak. Szedł po niej uważnie stawiając kroki, jak linoskoczek. Szedł skromnie, powoli i nieśmiało, licząc na poczęstunek na platformie. Niestety, orangutany również go zauważyły. I niezbyt się im spodobało, że taki ktoś ma zamiar podjadać im owoce. Jeden z orangutanów, z zaciętą i srogą miną, podbiegł do liny i zaczął nią potrząsać z całych sił. Biedny makak początkowo próbował się jej trzymać, ale tracił równowagę i w końcu spadł w krzaki. A zadowolony orangutan otrzepał dłonie (przysięgam! :D i powrócił spokojnie do jedzenia.


A wyglądają tak niewinnie :D




To najstarszy samiec. Wprawdzie jeszcze trochę mu brakuje do dorosłości, ale talerze policzkowe już zaczynają się kształtować.