Fly4free.pl

Posiłek z takim widokiem - nie ma lepszej restauracji na świecie :)

C.D.N.I nadszedł, niestety, nasz ostatni dzień pobytu na Borneo. Jedyną pociechą był fakt, że przy przesiadce spędzimy jeszcze kilkanaście godzin w Szanghaju. Samolot mieliśmy mieć o 1.30 w nocy, natomiast hostel trzeba było opuścić do 12.00. Nie było to jednak żadnym problemem - w hostelu działa bezpłatna przechowalnia bagażu. Bez żadnego obciążenia więc (jeśli nie liczyć bolących po spotkaniu z Kinabalu mięśni, piekącego i swędzącego ciała - tym razem po spotkaniu z piaskowymi diabłami i lejących się z nas hektolitrów potu) wyruszyliśmy na zwiedzanie Kota Kinabalu.


Kota Kinabalu to miasto o dwóch twarzach. Przy głównych ulicach znajdują się duże sklepy i eleganckie restauracje - czyli według mnie, naprawdę nic ciekawego. Natomiast wystarczy wejść w którąś z bocznych uliczek, żeby natychmiast przenieść się w zupełnie inny świat.





Na dziś nie mieliśmy żadnych konkretnych planów. Chcieliśmy się po prostu powłóczyć, ponapawać klimatem, kupić pamiątki i prezenty dla bliskich...Taki dzień totalnego "nicnierobienia". I ten zamysł udało się nam zrealizować w stu procentach.
Najpierw wybraliśmy się na poszukiwanie pamiątek. Ponieważ była dosyć wczesna pora i targi dopiero zaczynały się rozstawiać, na pierwszy rzut poszły po prostu sklepy z pamiątkami dla turystów. Nie mieliśmy najmniejszego zamiaru nic w nich kupować, chcieliśmy się tylko, ot tak, porozglądać i zorientować, co i za ile można kupić. Przy okazji odkryliśmy, że w dzień na nocnym targu, w długiej hali, porozstawiane są miliony stoisk z wszystkimi niepotrzebnymi rzeczami, jakie tylko możesz sobie wymarzyć :D Są chusty we wszystkich kolorach tęczy, "tradycyjne" obrazy, "tradycyjna" biżuteria i w ogóle wszystko "tradycyjne" i "oryginalne". Trochę to wygląda jak Sukiennice :D Ale zajrzeć warto - ceny nie odstraszają. Przeżyliśmy tam jednak bardzo niemiłe spotkanie, które znacznie przyspieszyło nasze wyjście z tego przybytku ("O, zobacz, jak śliczna torebka w kształcie żabki" przy bliższych oględzinach okazała się po prostu wydrążoną i utwardzoną czymś żabą, na rzemyku. Każda chętna dama mogła schować w niej portfelik, wkładając go przez rozciągnięty przerażająco pyszczek :/

Postanowiliśmy też "podarować sobie odrobinę luksusu" i skorzystać z oferty eleganckiej, chińskiej restauracji (nie bez znaczenia był fakt, że miała klimatyzację :D Poza tym, Jack skutecznie zasiał w nas uwielbienie do chińskich potraw. Jako znawcy chińskiej kuchni, zamówiliśmy dwa, przepięknie wyglądające desery i napoje - 17 MYR.


I jednak Jack miał, jak zawsze rację, gdy mówił : "Wy nie zamawiacie. Ja zamówię. Ja wiem, co dla was dobre". Szkoda, że go tu teraz nie było - może przestrzegłby nas przed tą ogromną pomyłką :D Otóż to, co na zdjęciu, jest całkowicie, ale to całkowicie niejadalne! To chyba kruszony lód, polany syropem kokosowym i karmelowym i czymś jeszcze i posypany fasolą i kukurydzą :/ Każdy z tych smaków osobno może i jest super, ale w zestawieniu...To, na szczęście, deser Marcina :D Choć, szczerze mówiąc, mój był wcale nie lepszy - cały z tych zielonych glutów.


A tak wyglądała nasza "odrobina luksusu" po paru minutach - roztopiła się w jakąś okropną breję :/ Niestety, była to bardzo elegancka restauracja, wypełniona szczęśliwymi Chińczykami, którzy z olbrzymią przyjemnością zajadali swoje potrawy. Na nas patrzyli z dużą podejrzliwością - dlaczego nie jemy tych smakołyków? Głupio nam było bardzo, ale nie mieliśmy wyjścia - po prostu po szybkim uregulowaniu rachunku ...uciekliśmy z niej. Biegiem :D
Żeby zabić paskudny smak w ustach (trochę jednak tego spróbowaliśmy), postanowiliśmy pocieszyć się w jednej z bocznych uliczek.



Wprawdzie bez klimatyzacji, ale za to smacznie i klimatycznie :)

Taka porcja - 4 MYR.

Spacerowaliśmy wąskimi uliczkami i podglądaliśmy życie miejscowych.

Ryby suszące się na słońcu.


Dzieci pomagające rodzicom przygotować się do wieczornego handlu.



Czekaliśmy, aż do końca rozłoży się targ na jednym z bocznych placów. Liczyliśmy, że właśnie na nim kupimy wszystkie pamiątki - bo będą "prawdziwe", bez "tradycyjnych" i "oryginalnych" przedmiotów. Niestety, przeżyłam ogromny szok, gdy wreszcie się rozłożył :/ Każdy, ale to każdy sprzedający był Chińczykiem, a na swoich straganach miał dokładnie te same rzeczy, które można kupić w sklepach "wszystko za 2.50" :/ Trochę głupio byłoby przywieźć z końca świata np. "plastry, które oczyszczają organizm" (w dodatku dosyć za nie przepłacając :/ W końcu stanęło na tym, że jeśli nic nie znajdziemy gdzie indziej, to po prostu po przyjeździe wybierzemy się na zakupy do jednego z tych sklepików w Polsce :D Prezenty w nim zakupione będą dokładnie takie same, jak nabyte tutaj, a nie będziemy przynajmniej ich dźwigać przez pół świata. No i taniej będzie :)




Rozrywka dzieci sklepikarzy - ponad ich głowami wisiał telewizor, do którego zbiegały się wszystkie maluchy z okolicy. Patrzyły w mieniący się ekran, jak urzeczone.


Na "nicnierobieniu" wbrew pozorom czas dosyć szybko mija. Zaczął się zbliżać wieczór, więc ruszyliśmy w kierunku nocnego targu. To miejsce dawało gwarancję, że zjemy coś smacznego.


Jeśli będziecie w Kota Kinabalu, pamiętajcie - odwiedzenie nocnego targu jest absolutną koniecznością :) Jedyny problem, jaki ma się w tym miejscu, to problem z wyborem - który z tych smakołyków zjeść najpierw? :)


A cały czas towarzyszą nam takie widoki. Bajka.







Obładowani zakupami, przysiedliśmy na nadbrzeżnym murku. Po raz ostatni chcieliśmy ponapawać się klimatem i chłonąć, jak najwięcej. Obserwowaliśmy więc całe otoczenie i bawiące się na nadbrzeżu dzieci.




A bawiły się naprawdę znakomicie - nawzajem wciągały się po tym murku, żeby za chwilę zepchnąć się ponownie z głośnym chichotem.


Nadbrzeże jest znakomitym punktem obserwacyjnym, żeby podziwiać zachód słońca. A naprawdę jest co podziwiać.


Można skorzystać z punktu obserwacyjnego na mostku.


My jednak woleliśmy korzystać z własnego punktu obserwacyjnego, na który, za pomocą baniek mydlanych, zwabiliśmy sobie najlepsze na świecie towarzystwo :)


Rodzice zaczęli powoli zabierać dzieci z nadbrzeża i odpływać z nimi do swoich statko-domów, stojących na morzu.


Było pięknie. Ale było też trochę smutno i nostalgicznie. Ostatni wieczór na Borneo. Coś się kończy...




I ta uparta myśl, że się nie udało, że nie zrealizowałam tego, po co właściwie przyjechałam...


Nie wiem, co mogę tu więcej dodać. To był chyba dla mnie taki bardzo "do środka" moment...



Do hostelu wróciliśmy po 22.00. Szybka kąpiel i pani recepcjonistka zamówiła nam taksówkę na lotnisko (30 MYR). I tak pożegnaliśmy się z Borneo - wyspą, która ma tak wiele do zaoferowania, że pewnie miesiąc pobytu nie starczyłby, żeby poznać jej wszystkie tajemnice.



Samolot był opóźniony niecałą godzinę, więc mieliśmy jeszcze trochę czasu, żeby wydać ostatnie ringgity.


Taki zestaw w sklepiku na lotnisku - 25 MYR (na drugą buteleczkę już nam nie starczyło :D I uważam, że to były bardzo dobrze wydane pieniądze :D

C.D.N.@‌BrunoJ‌, @‌Gollum‌, @‌Grzegorz40‌, @‌bozenak‌ - bardzo dziękuję za miłe słowa :) O tak, jedzenie to coś, co kocham i nie mogę się powstrzymać, żeby o nim nie mówić :D (choć jakoś dziwnie nabrałam urazu do chińskich deserów :D

W Szanghaju wylądowaliśmy około 6.00 rano. Kolejny samolot, do Pragi, mieliśmy 00.45 - więc całkiem dużo czasu na zwiedzanie (tylko co jeszcze moglibyśmy zobaczyć? W końcu w ogrodzie Yuyuan, według nas, już byliśmy, a skoro tak, to zwiedziliśmy też Stare Miasto - całkiem z resztą skromne :D. Nie mogło być inaczej, bo przecież ogród tam właśnie leży :/ :D Postawiliśmy więc na improwizację (wiem, brzmi śmiesznie, ale w ramach oszczędności wagowej bagażu, zabraliśmy ze sobą tylko dwie kartki skserowane z przewodnika po Szanghaju. Jedna była o Starym Mieście właśnie, a druga o ogrodzie - wprawdzie trochę się dziwiłam, gdy będąc tu za pierwszym razem i patrząc na jedyny, wyglądający na starszy, budynek, czytałam z kartki : "Stare Miasto to najstarsza, zamieszkana dzielnica (!!!) w Szanghaju" :/ :D Ale cóż, Chińczycy chyba nigdy nie przestaną mnie zaskakiwać...:/ :D
Wiza tranzytowa (gdy ma się bilet na dalszy lot) jest wydawana za darmo. Niestety, do końca nie wiem, na jak długi czas - słyszałam o 24, 36 i nawet 72 godzinach. Cieszyliśmy się, że w ogóle ją dostaliśmy (a na pewno nie w głowie było mi dopytywać się miłego, wróć - strasznego służbisty w okienku :D Kolejka do niego była dosyć długa (lotnisko opuściliśmy dopiero po 8.00), wzdłuż czekających turystów przechadzali się umundurowani panowie, którzy co chwilę wyłuskiwali kogoś z kolejki i prowadzili do osobnego pokoju (na przesłuchanie? Chyba coś w tym rodzaju. Widzieliśmy wychodzące dwie czy trzy zestresowane rodziny, które skarżyły się, że przetrzymywano je tam ponad 3 godziny :/ ) Dodatkowo pan wydawał się bardzo niezadowolony z powodu obecności w naszych paszportach pieczątki z ...Gruzji :/ Wskazywał na nią palcem i groźnie krzyczał (groźnie, ale niewyraźnie, więc nie mogę podać szczegółów :D Wołał umundurowanych panów i, wskazując na niefortunną pieczątkę, bardzo się im żalił i takie tam (oczyma duszy widziałam już, jak prawie siedemnastogodzinną przerwę w locie spędzamy w zamkniętym pokoju, odpowiadając na jakieś absurdalne pytania). Na szczęście w końcu pan odpuścił - pewnie ze względu na nasz wyjątkowy, stoicki spokój i brak kłótni (wynikający z faktu, że nie rozumieliśmy ani słowa :D Pan wprawdzie mówił po angielsku, ale był to najładniejszy wariant anglochińskiego, jaki słyszałam :D Później wpadliśmy na przypuszczalny powód jego zdenerwowania - najwyraźniej gruzińska pieczątka skojarzyła mu się z koreańską. Innego wyjścia nie widzę.

Pierwsze kroki skierowaliśmy do stacji metra. Za 80 yuanów kupiliśmy bilet, uprawniający na przejazdy koleją magnetyczną przez siedem dni i wszystkimi numerami metra - ale tylko przez dobę. Bardzo chcieliśmy przejechać się Maglevem, który osiąga 431 km/h. A, ponieważ na ogół z pobytu w tych samych miejscach, ludzie pokazują takie same zdjęcia, my będziemy wyjątkowo oryginalni :D


Nie mamy zdjęcia samego Magleva (nie zrobiliśmy z podniecenia podróżą :D , ale mamy tablicę informacyjną.


Nie mamy też zdjęcia z momentu, gdy pociąg osiągnął 431 km/h (a osiągnął - na krótką chwilę) - też z przejęcia :D Zdążyliśmy zrobić tylko to, gdy zaczął zwalniać. Natomiast trzeba przyznać, że przyspieszenie ma znakomite, a na stacji końcowej znalazł się po 8 minutach od wystartowania (droga metrem w podobne rejony zajmuje około godziny).


Natomiast minusem tej szybkości jest to, że człowiek prawie nic nie może zdążyć zrobić - ani sfotografować widoków, ani tablicy z podaną prędkością :D Nie zdążyłam też sprawdzić tego, co bardzo mnie nurtowało - mianowicie faktu, czy w Maglevie jest toaleta :D


Na ostatniej stacji znajduje się muzeum Magleva. Wstęp darmowy + dodatkowa zachęta w postaci klimatyzacji :) Przedstawiono tam historię pociągu - zarówno przy pomocy plansz, jak i różnych interaktywnych atrakcji. Np dowiedziałam się prawdy na temat mojej kondycji fizycznej :/ Oj, słabo (tłumaczyć mnie może jedynie fakt, że jechałam z obciążeniem :D


Do centrum nie da się dojechać Maglevem. Trzeba się przesiąść do metra. Stacje są dobrze oznakowane, postanowiliśmy więc kierować się na dobrze już nam znaną Yuyuan Garden.


Trochę nam jednak nie wyszło, bo wylądowaliśmy w bardzo nowoczesnej i mocno handlowej części miasta. Jednak, klucząc ulicami, weszliśmy ponownie na ulubiony przez nas szlak - czyli trasę wąskich uliczek i małych sklepików.


Raj dla palaczy. Średnio - 4,5 yuana za paczkę. A jakie miały piękne opakowania - małe dzieła sztuki :)






Naprawdę wolę wchodzić w takie kąty, niż zwiedzać galerie handlowe, choćby były nie wiem jak ekskluzywne i nowoczesne. W Szanghaju na każdym kroku rzucają się w oczy kontrasty. Obok wystylizowanych ślicznotek, niosących torby z zakupami od znanych projektantów - takie zaułki. Jeśli miałabym wybrać, co jest piękniejsze - nie musiałabym się długo zastanawiać.


I, jakimś cudem (to był naprawdę cud :D trafiliśmy w znane nam miejsce - okolice promenady Bund.


O, i jest Stare Miasto! Ale tu już przecież byliśmy. To może wejdźmy w tę małą uliczkę i zobaczymy, co jest dalej?

Tak. Takiego rozwoju sytuacji się nie spodziewałam :/ :D Panie i Panowie, przedstawiam Wam prawdziwe Stare Miasto Szanghaju :


Hmm, do naszych olbrzymich już zalet musimy dodać jeszcze jedną - znakomitą orientację w terenie :/ :D Otóż, okazało się, że gdy byliśmy tu ostatnim razem, jakoś, nie wiem dlaczego :/, zatrzymaliśmy się przy jednym z pierwszych budynków, uznając, też nie wiem dlaczego :/ , że to już wszystko :D Prawdziwi z nas odkrywcy! :D Wystarczyło przejść kilkanaście metrów dalej, żeby trafić na zabytkowe uliczki (och, jak dobrze, że mieliśmy w Szanghaju aż dwa postoje! Inaczej do końca życia mogłabym żyć w przekonaniu, że ci Chińczycy, to strasznie przesadzają, nazywając jeden dom "dzielnicą Stare Miasto" :/ :D


Niestety, inni ludzie nie mieli problemów z tym, żeby tu trafić :/ :D Przepiękne uliczki, jednak ogromny tłum, nawet, jak na Chiny.


Z resztą, nie ma się co dziwić - to chyba jedna z największych atrakcji turystycznych w Szanghaju. I tak, pomimo tłumów, pomimo tego, że pewnie to trochę "fałszywe" (folklor robiony dla turystów, coś, jak Sukiennice) - warto zobaczyć. Dla Europejczyka to miejsce i tak jest bardzo interesujące, a, zazwyczaj, nie ma odpowiedniej wiedzy (przepraszam, jak kogoś uraziłam. Po prostu ja nie mam odpowiedniej wiedzy), żeby odróżnić "udawane" od "prawdziwego".
Na środku głównego placu swoje kramy rozstawiają rzemieślnicy różnego rodzaju. Można ich zobaczyć przy pracy, może też zakupić któryś z ich wytworów.


Naszyjnik, który mnie zachwycił. Zapisaną na nim sentencję można przeczytać tylko korzystając z lupy.


Piękne, ręcznie malowane wachlarze.


Pan malujący obrazki przy pomocy specjalnie zapuszczonego, wyjątkowo długiego paznokcia. Maczając go w tuszu tworzy takie arcydzieła.