Fly4free.pl

Baliśmy się, że w końcu się rozpada prawdziwą ulewą z "pory deszczowej", a wtedy na pewno nie uda się nam zjechać w dół. Trzeba więc było ruszyć dalej, choć widok, no cóż, nie zachęcał :)



Mnie nie zachęcił bardzo mocno :D Momentalnie uznałam, że właściwie widziałam już wszystko, co chciałam zobaczyć i, jak dla mnie, to możemy już jechać do "naszej pani". Na zupę :D Kolega Marcin jest bardzo ustępliwy, więc zgodził się ze mną : "Masz rację. Wracamy. Tylko pojedziemy jeszcze w prawo, tak sobie spróbować" :D No cóż, nie da się dyskutować z GTK (Grupa Trzymająca Kierownicę :D Chce chłopak próbować, niech próbuje. Oby krótko :D
Gdy po chwili zatrzymaliśmy się całkowicie zalani mleczno-szarą wilgocią, byłam pewna, że próba wyszła negatywnie i zaraz zawrócimy (o ile uda się nam odpowiednio rozpoznać kierunki :/ :D I wtedy moment stał się zupełnie magiczny. Staliśmy przy skuterze, cisza aż biła po uszach, przestało nawet być zimno...I to dziwne wrażenie - jesteś zupełnie sam na świecie...Tak, jakby czas się zatrzymał...Nagle, dosłownie w sekundę, mgła się zaczęła rozwiewać. Z nicości zaczęły wyłaniać się ukryte wcześniej kształty i (tiaaa...magiczny moment....specjalnie dla mnie....:/ :D po lewej stronie ukazał się nam stary parking. Na którym pełno było Chińczyków urządzających sobie pikniki :/ :D (zaimponowali mi podwójnie - nie wiem, jak udało się im piknikować zachowując taką ciszę. To było dosłownie 2-3 metry od nas. No chyba, że magiczna mgła wlała mi się też do uszu :) Po drugie - jakoś nie wydaje mi się, żeby piknik w takich warunkach był czymś przyjemnym. Nawet nie możesz być pewien, czy akurat do ust wkładasz sobie paluszka, czy patyk. A oni wyglądali na zadowolonych :)
Gdy kręciłam z niedowierzaniem głową, przez przypadek spojrzałam też w prawo, a tam czekała na mnie największa niespodzianka (i jak tu nie wierzyć w nos Marcina?)


Kościół katolicki. Szczerze mówiąc, najbardziej zależało nam na obejrzeniu właśnie tego miejsca...




Klimat - nieziemski, baśniowy wręcz....


Ktoś stosunkowo niedawno położył na ołtarzu kwiaty...Niechcący wystraszyliśmy też kolejnego zwiedzającego, gdy sprawdzaliśmy akustykę w kościele (genialna!), śpiewając psalmy. Wchodził akurat po kamiennych schodach prowadzących pod kościół i gdy przed jego oczami pojawiły się kontury budynku, usłyszał również (znakomicie wyeksponowany przez akustykę) śpiew, był przekonany, że przeniósł się w czasie. Albo zwariował :D


Przybudówka przy kościele była mieszkaniem duchownego. W środku pozostało kamienne łóżko, coś w rodzaju glinianego pieca i jeden, przypalony garnek...Kurczę, może to strasznie naiwne, ale to miejsce zobrazowało mi doskonale, co oznaczają słowa "Spieszmy się kochać ludzi..."....

W kościele spędziliśmy dosyć dużo czasu. To miejsce było tak niesamowite, że przestaliśmy się przejmować ewentualną ulewą i trudami powrotu. Bez-czas.

Wizyta w kościele natchnęła nas nową siłą do poszukiwań. Właściwie mieliśmy jeszcze tylko jeden obiekt, na którym nam wyjątkowo zależało - stary hotel. I właściwie, gdy odpalaliśmy skuter, mieliśmy pewność, że go znajdziemy.


I był :) kawałek dalej. W hotelu są już prowadzone (ale to dopiero początek) prace remontowe. Cały teren odgrodzony jest taśmą, a przy wejściu stoi dwóch strażników. Nie ma się jednak czego obawiać - bardzo grzecznie wpuszczają na teren, proszą jedynie o niewchodzenie do budynku, bo grozi zawaleniem.




Dla mnie klimat jak z "Lśnienia".


Z tyłu hotelu znajduje się ogród. Tzn. kiedyś to był ogród, po którym pewnie spacerowali bogaci goście ośrodka. Teraz to właściwie "duch ogrodu". Można w nim podejść do balustrady, z której pewnie można zobaczyć przepiękną panoramę (ale nie wiem kiedy:/ może poza porą deszczową?) i spojrzeć w dół, tak przypuszczam. Gdy ja popatrzyłam w dół, zobaczyłam tylko mleczną mgłę, nic więcej. Jednak ta mgła kusiła i wołała. I powiem Wam wprost - wolałam odejść od balustrady..."Lśnienie"...


I ostatni rzut oka na hotel, odjeżdżając. Niknie w dymie, tak, jakby go nigdy nie było...


Wracamy. Im niżej, tym lepsza przejrzystość, choć do "dobrej" jeszcze jej daleko. Tłem dla starych budynków jest w całości już odrestaurowane kasyno.


To nie jest nowa budowa. To zbrojenia do budynku, który dawno temu nie powstał. Nie zdążył...


I całkowicie wykończone kasyno. "Highland Resort". Tak tu będzie...

Na wzgórzu Bokor pierwotnie chcieliśmy jeszcze odwiedzić wodospad. Przejrzystość się poprawiła, poprawiając nam również humory, więc, mimo wcześniejszych zapewnień, postanowiliśmy znaleźć i to miejsce. Żeby tam trafić, trzeba jechać w przeciwnym kierunku, niż
do zabudowań kompleksu. Jednak droga jest i łatwiejsza, i przyjemniejsza - zjeżdża się w dół (OK, ale przecież później trzeba będzie wrócić :), poza tym, co jakiś czas można znaleźć drogowskazy. Na miejscu wyjaśniło się dlaczego - otóż wodospad jest już "ukończony turystycznie" :) Przed wejściem - kasa biletowa. Bilet - 0,5 USD (miejscowi nie płacą). Wielki hangar nazwany restauracją, jakieś grzybki do siedzenia i inne takie. Gdy się przejdzie obok tych całych turystycznych ozdobników, najpierw ogłusza Was szum...



Później trzeba kawałek przejść przez wodę, kawałek przez dżunglę (na szczęście turystyczne udogodnienia jeszcze tu nie przylazły) i ...


Myślę, że jest też jakaś droga, aby podjechać do wodospadu od dołu. My tam nie dotarliśmy i mogliśmy go podziwiać tylko z góry. Pewnie nie było nam więc dane zobaczyć całej jego mocy i wielkości, ale naprawdę - naprawdę było warto...





Wracając chcieliśmy jeszcze skorzystać z restauracji przecudnej urody, ale, niestety, chyba było za wcześnie na zamówienie potraw z kuchni (nie wiem, czy za wczesna pora, czy za wczesny dzień, bo jeszcze np. nie było oficjalnego otwarcia).


Sprzedano nam tylko drogą colę (1,30 USD), ale przyznajcie - dla tak urokliwego wnętrza było warto :D

Trochę zaczęło padać, więc trzeba było się zbierać na poważnie.


Potem już więc tylko szybko-szybko na dół, w wilgoci, mgle i deszczu. Ja - zamkniętymi oczyma na wszelki wypadek, Marcin - nie wiem, wolę nie pytać :D
Wycieczka na wzgórze Bokor zajęła nam 6 godzin. Po 18.00 byliśmy z powrotem u "naszej pani". Niestety, restauracyjka była już zamknięta - wnętrze zasłonięte z każdej strony przez zwisające maty. Jednak gdy z zawiedzionym wyrazem twarzy chcieliśmy już ruszyć dalej, zza maty wyszła pani i gestem zaprosiła nas do środka. Na pustej już posadzce rozstawiła jeden stolik i przyjęła zamówienie. Rozpływaliśmy się nad talerzami gorącego, tradycyjnego dania Amok - zarówno nad smakiem, jak i nad dobrocią "naszej pani".
Pożegnaliśmy się ze skuterem i poszliśmy świętować ostatni wieczór w Kampot "na mieście". Najpierw ruszyliśmy na nocny targ, jednak tu przeżyliśmy dosyć duże rozczarowanie i, no tak, zaskoczenie, tego się chyba nie da inaczej nazwać :D Otóż mam wrażenie, że nocny targ w Kampot zbudowany został nie jak nocny targ, tylko tak, jak mieszkańcy Kambodży myślą, że nocny targ wyobrażają sobie turyści :D Tak więc, przed wejściem stała wielka brama obwieszona migającymi światełkami (tak bardzo migającymi, że gdy zobaczyliśmy je z daleka, stwierdziliśmy - bez jaj, to na pewno żaden nocny targ nie jest :D Żeby nikt nie miał jednak wątpliwości, na bramie migotał wielki napis : nocny targ :D W środku - no cóż, w środku mnóstwo światełek, jakieś fontanienki, ozdóbki i duperele. Mnóstwo tego typu rzeczy. Stragany też były, ale zamknięte w większości. Był za to dostęp do jeziorka, na którym (tak!tak! :D można było sobie popływać na ŁABĘDZIU :D Łabędź był duży, plastikowy i bardzo romantyczny :D A na środku nocnego targu stała scena i krzesełka i odbywał się konkurs karaoke.


I można było wygrać nagrody! (najbardziej rozczulił mnie stojący wentylator - nie, że wentylator, to akurat bardzo praktyczna nagroda w tym miejscu, tylko opakowali go całego w przezroczystą folię zdobioną różowymi serduszkami :D A rower miał całą ramę owiniętą taką samą folią :D Jedno jest za to pewne - na całym targu było mnóstwo ludzi, ale ani jednego turysty (oprócz nas). Czyli zdecydowanie nie-turystyczne miejsce :) Targ pełnił bardziej rolę ośrodka kulturalnego i miejsca spotkań dla młodzieży (z resztą, cały jego romantyczny wystrój zdecydowanie zachęcał do randek).
Później, zupełnie niechcący, wylądowaliśmy w lokalu o zachęcającej nazwie "Happy Pizza" (a obiecaliśmy sobie wcześniej, że będziemy unikać wszystkich potraw z rozszerzeniem nazwy "happy", gdyż, podobno, to tajna informacja, że dodano do nich środków odurzających). Zamówiliśmy więc zupełnie zwyczajne sajgonki i talerz z owocami (do nich to już chyba zupełnie trudno coś dodać :) i, z lekkim niepokojem, obserwowaliśmy otoczenie. Wszyscy faktycznie byli jacyś tacy "happy" i, co gorsza, co jakiś czas wchodzili do dziwnego, ukrytego pokoiku :/ :D Nas, z naszymi trzema owocami na krzyż, nikt tam nie zaprosił :D W menu były prawie same "happy" drinki, a główną atrakcją i popisowym daniem była faktycznie "happy" pizza. W dodatku była najdroższa, co mogło o czymś świadczyć :D Jednak w temacie "łapania kontaktu z własną podświadomością" jazda przez mgłę na wzgórzach Bokor dostarczyła nam wystarczająco dużo wrażeń, wieczór zakończyliśmy więc w barko-kawiarni na rzece.

C.D.N.

W Kampot jest doskonale rozwinięty transport autokarowy. Można stąd dostać się zarówno do Tajlandii, jak i do Wietnamu. My jednak planowaliśmy pozostać w Kambodży i spędzić przynajmniej jedną noc na którejś z okolicznych wysepek. Zdecydowaliśmy się na Rabbit Island, i, jak na oszczędnych i przezornych turystów przystało, rozejrzeliśmy się wcześniej za jak najtańszym transportem. Jeszcze będąc w Kep podjechaliśmy pod agencję turystyczną, która w swojej ofercie miała wycieczkę na wyspę za 9 USD, natomiast dojazd z Kampot do Kep kosztował 3 USD. Byliśmy z siebie bardzo zadowoleni - no cóż, poświęciło się przecież trochę czasu i wysiłku, żeby wyszukać optymalną kombinację - i natychmiast poszliśmy do recepcji naszego hostelu, gdzie kupiliśmy bezpośredni bilet Kampot - Rabbit Island. Za 15 :D Nie pytajcie mnie, dlaczego :D



Przed 8.00 przyjechał po nas pick-up i wyruszyliśmy. Najpierw do Kep.



Tam pan podjechał z nami dokładnie pod tę samą agencję, którą sprawdzaliśmy w ramach oszczędności dwa dni temu :/ :D Wysadzał pod nią dwie jadące z nami turystki - tam miały przesiadkę (albo samodzielnie skleciły sobie bardziej budżetowe bilety :D Pan bardzo uprzejmie pomógł im wyciągnąć bagaże, jednak, przy okazji wyciągnął też mój, zawadzający mu przy tej operacji, plecak. I wyciągnął go dosyć dosadnie - rzucając w sam środek wielkiej kałuży. Plecami :/ To mi trochę zepsuło humor. Myślę, że mogło też wpłynąć na odpowiedź, której udzieliłam pani z agencji na pytanie, kiedy wracamy z wyspy (dopytywała się i dopytywała, aż stwierdziłam, że pani zachowuje się trochę wścibsko, zatem odpowiedziałam - nie wiem :D Pani machnęła więc ręką (Ha! Może zrozumie, że nie można się aż tak interesować życiem innych ludzi :), wręczyła nam jakieś bileciki i pojechaliśmy na przystań.



Kierowca wysadził nas pod stanowiskiem obsługi przystani, tam wymieniliśmy bilety od pani, na jakieś inne karteczki i weszliśmy na pomost. Tam, klnąc pod nosem na moje podłe życie (za każdym razem gdy ubierałam plecak, moje plecy stawały się coraz bardziej mokre), uświadomiłam sobie, że za chwilę będę mieć kolejny powód do obrzucania mojego istnienia brzydkimi wyrazami :/ :D Dotarło do mnie, że pani z agencji pewnie ilekroć o nas pomyśli, to puka się w głowę, a my, po prostu, nie będziemy mieli jak z tej wyspy wrócić :/ :D



No nic, stwierdziłam, że będę się tym martwić później. Skoro ktoś tam przypływa, to pewnie i odpływa - najwyżej stanę na przystani/ pomoście/plaży/czymkolwiek, co jest na tej wyspie i ubłagam, żeby jakaś łódź wzięła nas ponownie na ląd. Aktualnie mieliśmy trochę gorsze problemy - przy pomoście stało trochę łodzi, niektóre przypływały, inne odpływały, turyści wsiadali i wysiadali, jednak gdy podchodziliśmy do każdej z nich, panowie oglądali z zadumą nasze karteczki i kręcili przecząco głowami (ech, daleko im do tajskiej logistyki :D Czekaliśmy więc nadal, niezbyt wiedząc, na co :D


Łodzie były przeróżne - większe, albo całkiem malutkie, z daszkami, lub bez. Niektóre miały wmontowane fragmenty innych pojazdów :)

Czekaliśmy, oglądaliśmy otoczenie, podziwialiśmy niebo...Niebo?...:/ :D


Tak. To stało się zupełnie nagle - szybki wiatr, ruch na pomoście, panowie pochowali swoich turystów pod daszki łodzi i nagle okazało się, że jedynymi turystami bez przydziału jesteśmy my :D Skąd to wiem? Bo gdy zaczęło lać (ale tak naprawdę LAĆ, nie żadne tam ożywcze kropelki :D na środku pomostu (nie muszę chyba dodawać, że niezadaszonego :D zostaliśmy zupełnie sami.


To, że nas nikt nie przygarnął, jeszcze im mogę wybaczyć. Każdy w końcu dbał o własne stado, niepotrzebny im dodatkowy kłopot. Jednak jest jedna rzecz, której się wybaczyć nie da - otóż, gdy rozpływaliśmy się w wodzie, panowie ukryci pod daszkami śmiali się z nas. Dosyć szyderczo w dodatku :/ :D Staliśmy więc na pomoście pogodzeni z losem, nie było się gdzie ukryć i ukrywanie się właściwie nie miało już żadnego sensu (jeśli nie znajdziesz dachu w pierwszej minucie deszczu "pora deszczowa", to naprawdę już nie ma potrzeby szukać - jesteś przecież i tak przemoczony do kości), gdy nagle Marcin, całkowicie poważnie, zapytał - "Przestałaś się już gniewać na pana, który ci zmoczył plecak w kałuży?...." :D :D :D


Usłyszałam kiedyś historię, która rozśmiesza mnie do tej pory. Otóż pewna "koleżanka koleżanki" bardzo marzyła o ślubie. Cały rok przygotowywała się do niego, zamęczając opowieściami o tym wszystkie współpracownice. Jej ślub miał być najpiękniejszym dniem w życiu. Gdy wróciła po ślubie do pracy, z całkowitą powagą oznajmiła koleżankom " Wiecie co? Ślub jest naprawdę bardzo ważny, ale jednak trochę ważne jest też to, z kim go bierzesz" :D I w tym miejscu muszę tę myśl trochę sparafrazować - otóż podróże są bardzo ważne, ale ważne jest też to, z kim się w nie wybierasz :) Dziękuję, Marcin :)


Gdy niebo wycisnęło z siebie już ostatnią kroplę, do pomostu podpłynęła łódź, której sternik nie pokręcił głową na widok naszej, dosyć mokrej, karteczki. Mogliśmy więc wreszcie opuścić to nie do końca przyjazne miejsce :)
Na Rabbit Island płynie się z Kep około pół godziny.


Przy plaży jest malutki pomost, można też wskoczyć z łodzi prosto do wody. Z noclegami też nie było żadnego problemu - możliwe, że to wpływ pory deszczowej. Raczej na pewno - ta strona wyspy przygotowana jest na przyjęcie dużo większej ilości turystów, niż ich było podczas naszego pobytu (choć to nie jest zbyt duże wyzwanie :D z tego, co naliczyłam, to na noc zostawały tam cztery osoby - my i jeszcze jakaś para). W każdym razie gdy wyskoczyliśmy z łodzi (nawet nie staraliśmy się być ostrożni. No co, kto mokremu zabroni? :D zaraz podeszła do nas pani i zaproponowała nocleg. Woleliśmy jednak sami przejść się wzdłuż plaży i znaleźć miejsce - po 10 minutach zostaliśmy dumnymi właścicielami kluczyka do drewnianego bungalowu (8 USD za dobę).


Przy plaży znajdują się chyba ze 3-4 takie ośrodki. Domki, a przy nich restauracyjko-sklepiki.


Plaża usiana jest niebieskimi leżakami, można z nich korzystać bez żadnych opłat. Czasem przypływała jakaś łódź, wysiadało z niej paru turystów, spędzali parę godzin na kąpieli i wracali na stały ląd. Jednak trzeba się było trochę namęczyć, żeby kogoś na tej ogromnej plaży spotkać. Niesamowite wrażenie robił widok pustego sznura leżaków. Te widoki tak się nam spodobały, że od razu zdecydowaliśmy się zostać tu dwie noce. Wyjazdy poza sezonem naprawdę mają swój urok...


Tak wyglądał nasz bungalow - prosty domek na palach, ale miał dokładnie wszystko to, czego potrzeba. Była nawet moskitiera, chociaż zawsze wydawało mi się, że moskitiery służą do tego, aby nie wpuszczać insektów POD nią, a nie NIE WYPUSZCZAĆ ze środka :D Była jednak solidna, sięgała do samej ziemi i totalnie nie do sforsowania przez owady, więc właściwie to jej zaleta :D Przekonaliśmy się o tym pierwszej nocy, gdy wszystkie okoliczne chodzące i latające stworzenia wcisnęły się do naszego łóżka przez szpary między podłogowymi deskami i, awanturowały się chcąc wyjść z pułapki :D Kolejnej nocy byliśmy mądrzejsi - końce moskitiery wsunęliśmy pod materac łóżka. To trochę pomogło :)


Cóż można napisać o lenistwie? Te dwa dni minęły nam na nie robieniu zupełnie niczego konkretnego :) Cieszyło mnie odkrywanie takich zwykłych, wakacyjnych przyjemności. Pierwszy raz byłam np. w sytuacji, gdy z mojego domku do plaży jest 20 metrów i można biegać tam i z powrotem :)


Na przemian więc kąpaliśmy się, leżeliśmy na leżakach (za każdym razem wybierając inny :) i jedliśmy. Chociaż nie tak często, jak by się to mogło wydawać :D Jedzenie było droższe, niż na lądzie i, nie ma co ukrywać, dużo gorsze. Ceny były trochę zmienne :D Zupa - 5 USD, ryż, makaron - czasem 2, a czasem 3 USD, mrożona herbata i kawa - 0,5 USD albo 1 USD. Jak chodzi o smak - to daleko mu było do posiłków u "naszej pani", jednak większości posiłków jest do niego daleko, więc może porównam do czegoś bardziej realnego - generalnie był to poziom gotowanych przeze mnie obiadów (żeby Wam to jeszcze bardziej uściślić dodam tyle, że rozmawiacie z kobietą, która wysadziła kuchnię smażąc frytki :/ :D Piwo - 0,75 lub 1 USD. Papierosy - 1,5 USD.



Cudowny czas zupełnego lenistwa, pławienia się w ciepłej, czystej wodzie, oglądania uroczych zachodów słońca...Wakacje, po prostu :)

Poznaliśmy też nowych przyjaciół :)


Tego pana złapałam w łazience. Nawet się niezbyt opierał (może dlatego, że jako klatki użyłam kubka z którego zazwyczaj popijałam przywiezione z Polski martini. Od tego momentu przestałam :D


Piękny był wyjątkowo. Aż trochę żal go było wypuszczać :)


Myślę, że gdybyśmy zostali tam parę dni dłużej, nauczylibyśmy tę kurę mnóstwa innych sztuczek. Była wyjątkowo bystra - skakać po makaron nauczyła się momentalnie - i szybko się przywiązywała, bo gdy wchodziliśmy do morza, patrzyła za nami tęsknym wzrokiem :D

Wszystkie ośrodki znajdowały się przy naszej plaży, jednak gdy przeszło się kawałeczek dalej, przechodząc obok turystycznych udogodnień i wchodząc w dżunglę, można było trafić na zupełnie dzikie, przepiękne plaże.








Ciepła woda, żadnych ludzi (nawet pustych leżaków :) - raj.

Próbowaliśmy obejść całą wyspę wokół - podobno się da, tylko zależy to od poziomu wody. Nam się nie udało - upał bardzo dawał się we znaki - ale i tak sama wycieczka była bardzo przyjemna.


Trzeba było trochę iść lądem, trochę wodą.







Naprawdę piękna wyspa. Nawet jeśli w sezonie jest dużo więcej turystów, to myślę, że zostają oni na "turystycznej" plaży - bo przecież po to tam przyjeżdżają. Odchodząc kawałek dalej można znaleźć dla siebie naprawdę piękne, samotne miejsca (jeśli się to oczywiście lubi).