Fly4free.pl

Po powrocie czaimy się na zachód słońca, ale pojawiają złośliwe chmury, które zasłaniają moment kulminacyjny. Trudno, mamy tu jeszcze 2 kolejne wieczory.

Ale wpadka! Nie sprawdziłem: https://en.m.wikipedia.org/wiki/In%C3%AAs_de_CastroKurczę, jak to dobrze, że nie użyłem słowa "roadtrip" w tytule swej relacji, bo dostałbym burę, jak @cart :D . Dziś nie pojechaliśmy nigdzie.
No bo tak... Wstaję rano, a tu szaro, ponuro i max. 16 st. C. Myślę sobie - przejdzie do południa, podobnie, jak było w Lizbonie. No to idziemy na śniadanie.
Tu krótka informacja, że jest quasi bufet, tzn. część produktów przynoszą kelnerzy, ale jest też sporo w części kuchennej, gdzie to, co sobie wybierzemy, na talerze nakładają kucharze. Generalnie, wybór jest dużo większy, niż w DT w Lizbonie.
Po śniadaniu za oknem dalej kicha. Normalnie, jakbyśmy się nad Bałtyk przenieśli. Dobrze, że nie pada, choć wieje tak mocno, że i tak drobiny z atlantyckich fal fruwają dokoła. Nie dziwota, że to raj dla surferów
Sprawdzam na pięciu różnych stronach pogodowych, kiedy to przejdzie, a one wszystkie jednym tonem pokazują, że cały czas świeci u mnie pełne słońce. No, widocznie wiedzą lepiej... Nie do końca im wierzymy, więc na próbę idziemy plażą trochę w stronę Peniche. Oceńcie sami, czy to jest pełne słońce?











Sprawdzam na mapie, gdzie by tu wyskoczyć w głąb lądu (bo tam może aura korzystniejsza), ale wszędzie wychodzi mi z 200 km w obie strony, bez pewności, co nas tam czeka. Schodzi nam tak do niemal 14:00, a tu nagle szast prast i chmur nie ma.





No ale, kto by o tej porze pchał się gdzieś jeszcze? Mi się już nie chce, więc zostajemy w hotelu, tak po prostu, kurortowo :D Odbijemy sobie jeszcze...

Dziś słońce nie miało już żadnych przeszkód, by pokazać nam, jak się chowa w oceanie :)



A ha, i specjalnie dla @meczko z podziękowaniami za zwrócenie uwagi na głupi błąd:

Jutro zweryfikujemy osobiście ułożenie kochanków :)

Tymczasem mamy dziś dzień kompromisowy. Trochę wylegiwania, trochę przemieszczania. Przy tak wspaniałych warunkach pogodowych (słoneczko, nie za gorąco, bo jakieś 23 st. C, wiatr) i mając ostatni dzień w nadoceanicznym, nie byle jakim obiekcie turystycznym, najchętniej nic bym nie robił, tylko leżał i pływał, pływał i leżał. O czym bym ja wtedy jednak pisał? Może o strukturze społecznej gości (głównie portugalskie pary i rodziny z dziećmi, ale są też Włosi, Francuzi, Hiszpanie i Niemcy, a nawet - nie wiem jakim cudem - trzy rodziny amerykańskie), albo o tym, jak tłoczno się tu zrobiło z nadejściem weekendu (do tego stopnia, że na śniadanie trzeba się zapisać na konkretną godzinę, żeby nie robiło się niehigieniczne skupisko ludzkie)? By zaczerpnąć innych tematów, wsiadamy w naszą brykę i ruszamy do sąsiedniego Peniche. W linii prostej jest do niego z naszego hotelu 9 km, ale dostanie się tam autem wymaga przejechania dwudziestu. Czy warto? Mam mieszane uczucia.
Ukształtowanie terenu i linii brzegowej są wspaniałe. Spójrzcie sobie tylko na mapę: długie łuki plaż, wydmy, a samo Peniche na "łezce" lądu wrzynajacej się w ocean. W rzeczywistości letniej soboty wygląda to mniej przyjemnie. Masa aut z okolicznymi mieszkańcami chcącymi zażyć atlantyckich kąpieli konkuruje z nie mniejszą masą aut surferów, którzy z deskami pod pachami pędzą do wymarzonych fal. Do tego, Peniche i okolice nie grzeszą urodą urbanistyczną, przez co w efekcie otrzymujemy takiego portugalskiego Władka (mają tu też liczne przetwórnie ryb) połączonego z Chałupami (tu też co rusz widać reklamy desek, pianek i szkółek).







Nieco spokojniej robi się na końcu "łezki", na przylądku Cabo Carvoeiro, usianego charakterystycznymi klockami skalnymi, jak w wielkim Tetris.









Urokliwie musiało tu być już tysiące lat temu, bo w położonej niedaleko Gruta da Furninha znaleziono ślady bytności ludzkiej z epoki neolitu, co jest przedmiotem ekspozycji w muzeum mieszczącym się w tutejszej twierdzy.











W drodze powrotnej wpadamy jeszcze na tutejszą Papuę, czyli taką wypustkę z prawej strony "łezki". O tej porze są tu głównie już tylko wędkarze. Nie wiem, jak Wy, ale ja nigdy nie mam okazji zobaczyć w takich przypadkach ryb wyciąganych z morza. Tym razem jest tak samo. A może to o to tylko właśnie chodzi?















Na pożegnanie schodzimy jeszcze na naszą Praia d'El Rei. Zostałoby się tu jeszcze trochę, ale Porto wzywa...





No to akurat ja jestem. Taki stary, gruby Portugalczyk z włosami na plecach, co go akurat w kadrze nie ma, poprosił, żebym mu wędki popilnował ("Poderia por favor observar a minha cana de pesca?", czy jakoś tak), a córka mi akurat wtedy fotkę pstryknęła.
A tak na serio, to miałem swoją wędkę :DByłem, bo chcieliśmy zjeść w tamtejszym lokalu Kirana, ale okazało się, że wbrew informacji na ich stronie, zamknęli się (mimo soboty) o 15-tej, a my pojawiliśmy się tam ok. 16-tej.
Miejscowość była tak zapakowana autami, że odpuściliśmy sobie zejście na plażę i na Vestígios do Forte, bo był tam na pewno niezły tłum.Trzeba nadrobić...

Niedziela (wczoraj) nie potoczyła się do końca, tak, jak planowałem.

Po śniadaniu załadowaliśmy się do auta i ruszyliśmy do Alcobaca, by zgodnie z zapowiedzią sprawdzić naocznie ułożenie Piotra i Agnieszki. Teoria przytoczona przez @meczko jest nieco naciągana, bo ich sarkofagi są od siebie oddalone o ca. 10-15 m, ale faktycznie - gdyby wstali (takim ruchem Draculi, wiecie, z pozycji leżącej wprost do stojącej), szansa na to, że spotkaliby się wzrokiem jest duża. Pewien problem miałaby Inês, bo ktoś urąbał jej kawał nosa (w każdym razie z rzeźby na sarkofagu), więc Pedro mógłby jej nie poznać.
Największe wrażenie w klasztorze sprawia chyba kuchnia, w której znajdują się ogromne miejsca na ruszty, na którymi wyrastają kilkunastometrowej wysokości wyciągi kominowe. Scenografia, jak z bajki o olbrzymach. 6 € od osoby za zwiedzanie klasztoru wydaliśmy tym chętniej, że temperatura powietrza oscylowała już wokół 30 st. C.