Fly4free.pl

A potem, to już tylko relaks :) Kąpiele w naszej lagunie, lunch z gospodarzami (m. in. gaspacho, jakiego w życiu nie jadłem, no i ich wino - wspaniałe!), a wkrótce kolacja (jeszcze nie wiem co). Na razie...Ciastka piękne (w swoim rodzaju), ale pozostawię je na wizytę z żoną :DMieliśmy perełkę, jest i rozczarowanie. Jesteśmy w Coimbrze. Zanim o tym mieście, jeszcze kilka słów o naszej portugalskiej Arkadii.
Takich gospodarzy (w szerokim, nie tylko airbnb-owym znaczeniu), to ja w życiu nie miałem. Było tam wszystko, czego można sobie zamarzyć. Gościnność, humor, uczynność, otwartość, luz, szczodrość. Było pływanie motorówką i kąpiele na środku rzeki, wspólne muzykowanie, przepyszne jedzenie przygotowywane (oprócz jednej wspólnej wizyty w restauracji) przez Mario i jego córkę Catarinę. No i ich wspaniałe wino! Czerwone Negreiros w trzech odmianach, a każda rewelacyjna (kupiłem do domu 6 butelek, po dwie każdego rodzaju - oby nie było problemów z transportem). Jestem tym miejscem zachwycony i mógłbym o nim jeszcze pisać i pisać. Zamiast tego, tak jak napisałem kiedyś o wodospadach Iguaçu, powtórzę i tym razem: po prostu musicie tam pojechać, ale przynajmniej na 2-3 noce, bo jeden nocleg nie pozwoli wczuć się w atmosferę Quinty. A tak swoją drogą, to może wcale nie przypadek, że gospodarstwo Mario zadziałało na mnie tak, jak Iguaçu. On sam mieszkał w Brazylii przez 20 lat, a Catarina się tam urodziła i przyjechała do Portugalii ledwie kilka lat temu. Tą Brazylię można tam wyczuć :)















A ha, i jeszcze jedno. Wyobraźcie sobie taką scenkę: wracamy z Mario z łódki, a ten na pomoście spotyka znajomego, Carlosa. Gdy ten słyszy, że my z Polski, pyta - a znacie Siesta Festival? Ja na to (jako stary miłośnik Kydryńskiego), że oczywiście i że robią to tuż koło nas, w Gdańsku. Okazało się, że ów Carlos bywał już na Sieście, bo współpracuje z muzykami tam występującymi, no i zna M. Kydryńskiego, a po Gdańsku lubi jeździć rowerem. A dyrektora gdyńskiego Ladies Jazz Festival spotyka często nad Duero (vel Douro). Takie to tam klimaty :)

No dobra, a co z tą Coimbrą?
Cóż, opinie o tym mieście (również na forum) są mieszane. Mimo jednak głosów krytycznych, zdecydowałem się zatrzymać tu w drodze do Lizbony. Muszę jednak zgodzić się z tymi niepochlebnymi zdaniami. Szału nie ma. Może to kwestia letargu, w którym zdaje się znajdować Coimbra, może zbyt dużo zaniedbanych budynków i szwędającego się tu i ówdzie towarzystwa menelskiego, a może socrealizm budynków uniwersytetu, albo zepsuta klimatyzacja w naszym lokalu airbnb (zepsuta i nie naprawiona, w przeciwieństwie do mieszkania w Porto)... W każdym razie, nie czuję entuzjazmu na myśl o tym mieście. Może byłoby inaczej, gdybym był studentem :)

























Serra da Estrela... Zazdroszczę :)
Mam drobną prośbę - gdy już będziecie w Nazaré, dajcie tu jakieś zdjęcie z góry. Ja jednak tam już tym razem nie pojadę i czuję w związku z tym pewien niedosyt. A tak, to będę miał komplet, jakbym sam tam był :D@eskie: czyli dobrze podejrzewałem, że studencki (lub okołostudencki) punkt widzenia wpływa dodatnio na wrażenia z Coimbry :)
Ja tu też kilku osobników na klęczkach i w innych pozach widziałem, ale studenci to na pewno nie byli :DNo to nareszcie wiemy (bo nawet Mario nie był tego świadomy), do jakiej rasy należy Turco (Turek :D ), z którym zaprzyjaźniła się córka :)



Dzięki :) Będę w myślach udawał, że to, co widać na dwóch pierwszych zdjęciach ujrzałem sam (gdy w rzeczywistości były tylko chmury).Opuszczamy Coimbrę i gnamy (a i owszem, gdzieniegdzie nasza cytrynka wyciągała ponad 150 km/h) do Lizbony. Auto mamy oddać o 13:00, a nawet o 14:00 (bo CRC ma godzinny bufor bez dodatkowej opłaty), ale wiadomo, różne rzeczy mogą się przytrafić. Poza tym, najpierw muszę odstawić córkę z całym naszym majdanem do DT Lisboa, a dopiero potem uzupełnić paliwo i do CRC.

Na trasie nie ma żadnych niespodzienek, więc pod hotelem jesteśmy zgodnie z planem. Zgarniam zatem walizy, wino itd. i... jak mnie coś w krzyżu przy wyciąganiu jednej z walizek nie łupnie! Aż mnie wykręciło. Jakoś przytachujemy to wszystko do pokoju i muszę jechać dalej. Siedząc w fotelu jest w miarę OK, ale na stojąco lumbago w pełnej krasie. Na szczęście, oddanie auta sprowadza się do siedzenia na krzesełku w czasie, gdy pracownik wypożyczalni zdawkowo ogląda pojazd, a potem robi papiery. Dowiaduję się jednocześnie ile mam do zapłacenia za autostrady - na razie jest tego ok. 25 EUR, ale to tylko za okres do 15.07, więc na pewno dojdzie jeszcze domiar za kolejne 5 dni.
Tak, czy inaczej opuszczam wypożyczalnię zadowolony (i pokrzywiony). Nic nie kombinowali, auto było świetne i świeże (4000 km na liczniku na starcie), a cena najniższa z tych, które udało mi się znaleźć, więc polecam: https://crcrental.pt/web/ (ale brane oczywiście przez pośrednika - w moim wypadku cardelmar z kuponem na -8%).
Za 2,50 EUR wracam Freenow'em do hotelu z przesympatycznym João, z którym gadamy sobie o różnych sprawach (m.in. o tym, jak zrobił w ub. roku 1400 km na Vespie z jednego krańca Portugalii na drugi) i kończy się na tym, że na kolejny dzień jesteśmy umówieni na zawiezienie nas do Sintry.

Po dotarciu do hotelu robię jakieś ćwiczenia na moją przypadłość, które pomagają, choć z pewnym opóźnieniem, bo ból znika dopiero następnego dnia.
Oprócz przemieszczania się w promieniu kilometra od hotelu w celach konsumpcyjno-zakupowych, nic już tego dnia nie robimy.

Nadchodzi ostatni cały dzień. Po śniadaniu, o 10:30 pod hotelem czeka na nas João, który w niecałe 30 minut dowozi nas do Sintry. Mamy pecha - z uwagi na ryzyko pożarowe, ruch samochodowy do pałacu Pena, od którego chcieliśmy zacząć, jest wstrzymany. Nie jeździ tam nawet autobus 434. Na szczęście, nasz kierowca zna bardzo dobrze okolice i wysadza nas w miejscu, z którego dość stromą, ale krótką i zacienioną ścieżką docieramy do bramy pałacowego parku. Na wszelki wypadek, gdyby i Wam taka blokada się przydarzyła, poniżej podpowiedź.



Po drodze, zauważamy, że ktoś bardzo znany, choć mało lubiany tu był :D



Kupujemy bilety do samego parku i po kolejnych kilku minutach jesteśmy już u podnóża pałacu. Ponoć w kaszubskich Łapalicach ma być wznowiona budowa tamtejszego zamku, który stanowił idée fixe pewnego stolarza i można byłoby na jej potrzeby zaczerpnąć sporo z sintrzańskiego rozmachu kolorystycznego i eklektycznego :D . Bez dwóch zdań jednak, obiekt zapada w pamięci.





























Poza tym, czy jest jakiś inny pałac, przy którego murach rosną mini kukurydze?



Temperatura pożarowa skutecznie zniechęca nas od marszu do Cruz Alta z tamtejszym (ponoć) najlepszym "spotem" na panoramy z pałacem w roli głównej. Zamiast tego ruszamy w dół parku, kierując się do części zwanej "Vale dos lagos". Po drodze oglądamy przeróżne sprowadzone tu rośliny, od azorskich paproci drzewiastych, po amerykańskie sekwoje.