Fly4free.pl

Czas zatem wreszcie poparadować :)
Ja sam aktywnego udziału brać w tym nie będę, bo nawet gdybym zorganizował sobie jakiś gustowny lampion, to taki samotny białas wymachujący podświetlonym pergaminem wyglądałby dość głupkowato :D

Staję sobie zatem w kilku różnych miejscach alei Jong-ro i z przyjemnością obserwuję dziesiątki tysięcy uczestników marszu. Są oni podzieleni na różnej wielkości grupy. Od kilkunastoosobowych po liczące kilkuset członków. Od prostych reprezentacji szkół, czy firm, niosących jedynie mało skomplikowane lampiony, po dobrze zorganizowane i skoordynowane twory, które miesiącami przygotowywały misterne konstrukcje na ruchomych platformach lub samochodach.

Oto garść zdjęć...



































Później wracam jeszcze nad strumień, by zobaczyć jego wieczorny anturaż.

















Przyciągnięty dźwiękami typowo koncertowymi, w drodze powrotnej do hotelu wpadam na punkt kulminacyjny wieczoru na skrzyżowaniu przy stacji Jonggak. Na scenie występują zespoły mocno przypominające nasze disco polo. Śpiewają na pewno z playbacku, ale taniec synchroniczny mają opanowany do perfekcji. Do tego stopnia, że jeden z zespołów nie przestaje tańczyć nawet gdy na skutek jakiejś usterki, na kilkanaście sekund urywa się dźwięk.
Zabawa jest jednak przednia :D
A do tego, niedaleko sceny ustawione są stwory, które wcześniej brały udział w paradzie.



















Dla pełniejszego obrazu, dwa materiały wideo (nie moje):

ujęcie syntetyczne

https://youtu.be/sQcud0aCGuQ

i rozwlekłe

https://youtu.be/D02310wlFM4

Edit: zapomniałem wspomnieć, że już w drodze z kończącego się koncertu do hotelu, widziałem duże ekipy sprzątające, które doprowadzały całą okolicę do porządku po paradzie i imprezach towarzyszących. Następnego dnia nie było po nich żadnego śladu, łącznie z tymi różowymi papierkami.
To tak w nawiązaniu do mojego zdziwienia na widok ulicy przed Moxy, która po sobotnich imprezach została wysprzątana w stopniu niemal laboratoryjnym ;)Coś tam będzie "pi razy oko", ale to przecież jeszcze nie koniec :)Mój ostatni pełny dzień spędzam znowu na łażeniu po górkach.

Dojeżdżam autobusem pod muzeum poświęcone koreańskiej sztuce kamiennej. Położone jest one na zboczu masywu otaczającego Seul od północy. Droga tu prowadząca jest znowu kręta, niemal jak ta do twierdzy Namhansanseong. I tym razem kierowca nie ma litości dla pasażerów. Wszyscy - oprócz mnie, "młodzieniaszka" - to emeryci, którzy jadą do świątyni, nieco przed muzeum. Na każdym zakręcie ci, którzy nie załapali się na miejsce siedzące (wyścig do nich był emocjonujący) latają z jednej strony autobusu na drugą i z powrotem, przeklinając przy tym kierowcę. Tak się domyślam, sądząc po tonie cedzonych przez zęby słów ;)

Przystanek przy muzeum jest ostatni na trasie. Autobus zawraca, a ja przechodzę przez dzielnicę willową, w której swoje rezydencje mają m. in. przedstawiciele korpusu dyplomatycznego z różnych krajów, mijam centrum kultury Samcheonggak i wchodzę na ścieżkę prowadzącą jeszcze wyżej.

Na rozdrożu wybieram drogę w lewo. Jak się potem okaże, wrócę do tego samego punktu ścieżką po prawej.









Stromymi schodami wspinam się do drogi, przy której ulokowany jest Bugak Palgakjeong - sześcioboczny pawilon z pięknymi widokami na Seul i na szczyty parku narodowego Bukhasan.













Jest to teren dość mocno zmilitaryzowany. Tuż obok punktu widokowego, za drzewami majaczy bateria artylerii przeciwlotniczej, duże połacie terenu są odgrodzone wysokimi zasiekami, a na dojazdach ustawione są ciężkie blokady. Nawet na szlaku widać co jakiś czas betonowe postumenty do montażu broni, a czasem zamaskowane i raczej nie używane (ale zabezpieczone na przyszłość) bunkry. Cóż, sąsiedzi zza położonej tak niedaleko granicy nie dają gwarancji spokoju...

Oddalam się od Bugak Palgakjeong, by dojść do ścieżki prowadzącej w dół i zamykającej moją pętle. Prowadzi ona między innymi przez punkt widokowy Hogyeong-Am z jeszcze piękniejszą panoramą miasta.