Fly4free.pl

Jest to niesamowite miejsce - wyspa jest niezamieszkała, ma pochodzenie wulkaniczne. W środku wyspy znajduje się jezioro - kiedyś był to krater powstały w wyniku erupcji wulkanu na Sumbawie, który następnie, prawdopodobnie w wyniku tsunami napełnił się wodą i tak powstało jezioro o niezwykle wysokim zasoleniu.




W jeziorze nie ma warunków do snorklingu i nurkowania, ale za to można bardzo przyjemnie poleżeć na wodzie, która dzięki wysokiemu zasoleniu bez problemu uniesie każdego ;) To był bardzo przyjemny poranek - woda miała idealną temperaturę, a my - po lekkim trekkingu na wzgórze górujące nad jeziorem, z chęcia wskoczyliśmy, aby się schłodzić :)








Po tej kąpieli wróciliśmy nad brzeg wyspy i mieliśmy czas na snorkling (całkiem fajny), można było też poleżeć na plaży na leżakach. Blisko plaży był mały bar i prysznic, z którego można było skorzystać (za niedużą opłatą), zwłaszcza po kąpieli w mocno słonej wodzie.
Na wyspie zabawiliśmy dobrych kilka godzin, a po powrocie na pokład czekał na nas smaczny obiad. Statek kierował się na plażę Kilo, a my z pełnymi brzuchami korzystaliśmy z górnego pokładu, przyjemnego wiatru i gorącego słońca :D
Pod wieczór dopłynęliśmy do plaży Kilo, która jednak zbyt wiele do zaoferowania nie miała. Oprócz całkiem ładnego zachodu słońca naszą uwagę przyciągnęło drzewo, które w trakcie przypływu stoi w wodzie, natomiast przy odpływie widać jego korzenie, które rosną trochę inaczej niż zazwyczaj ;)












Zrobiliśmy spacer wzdłuż plaży i po zachodzie słońca wróciliśmy na statek, gdzie załoga przygotowała pyszną kolację z rybami w roli głównej :) Zachód słońca brzydki nie był:












Całą drugą noc spaliśmy już na dolnym pokładzie - powiedzmy, że udało się złapać trochę więcej snu. Około 5 nad ranem załoga obudziła nas przygotowując śniadanie (naleśniki), dzięki czemu mogliśmy podziwiać różnokolorowy wschód słońca. Niebo mieniło się wszystkimi odcieniami różu, pomarańczu i żółtego, a wokół nas pojawiły się setki niedużych wysepek - niektóre wyglądały jak poduszki, niektóre spowijały chmury, a wszystkie - niezamieszkałe, dzikie i piękne.
















Statek płynął dużo wolniej, wysepek była niezliczona liczba, a my powoli zbliżaliśmy się do naszego celu - Komodo. Widoki po drodze były niesamowite:




















Plaża na Komodo była bardziej cywilizowana, miała spore molo i miejsca do cumowania statków, ale jak się okazało nie naszego :/








Zatrzymaliśmy się kawałek od mola i łódka zrobiła kilka kursów dopóki wszyscy nie dostali się na brzeg.








Wchodząc do Parku Narodowego Komodo - nie wiem czemu - ale mieliśmy skojarzenie z Parkiem Jurajskim :D Tylko czekaliśmy aż gdzieś zza krzaków wyskoczy jakiś dinozaur :D A tam tylko jelenie, dziki i inne pożywienie dla smoków z Komodo ;)








Nasz trekking po wyspie zaczęliśmy od krótkiej pogawędki ze strażnikami Parku. Każda grupa, która wybiera się na poszukiwanie waranów jest prowadzona przez strażników uzbrojonych w pokaźnych rozmiarów kije ;) Od razu człowiek czuje się super bezpiecznie :D








Strażnicy przekazali nam plan wycieczki, podali kilka zasad (nie odłączamy się od grupy, nie stajemy do warana tyłem, nie uciekamy przed nim tylko powoli usuwamy się na bok :D ) i ruszyliśmy. Komodo jest w większości zalesioną i lekko górzystą wyspą - w czasie trekkingu przydały się na pewno wygodne buty, krem z filtrem, woda, coś chroniącego głowę i spray z deet na komary. Z ciekawostek, które opowiedzieli nam strażnicy w trakcie wycieczki dowiedzieliśmy się, że warany:
- to największe obecnie żyjące jaszczury na świecie, zamieszkują jedynie kilka wysp Indonezji (w tym Komodo, Rincę i Flores), poza tym można je podziwiać w ogrodach zoologicznych (najbliżej dla nas sprawdziłam - m.in. w Poznaniu i Wrocławiu).
- ich pożywienie to głównie zwierzęta (m.in. te, które czekają na plaży na pożarcie ;) ) - warany zjadają również siebie nawzajem! Małe warany na okres pierwszych kilku lat wchodzą na drzewa i tam spędzają "młodość", gdyż inaczej mogłyby być zjedzone przez swoich ziomków.
- potrafią biegać ok.20 km/h, a także pływać (podobno przemieszczają się z wyspy na wyspę)
- na Komodo był jeden odnotowany przypadek ataku na człowieka, który zakończył się tragicznie (w latach 70.) - po turyście z Holandii pozostał jedynie aparat fotograficzny ;) Strażnicy potwierdzali, że była to jego wina, gdyż oddalił się od grupy i chciał waranowi zrobić zbyt długą sesję foto ;)
- aktualnie (w czerwcu i 3mce na przód) trwa ich okres godowy, więc jest to czas, kiedy trudniej na nie trafić - samice chowają się, a samce ich szukają;
- zrzucają skórę, ale robią to "częściami", można czasem trafić na kawałki skóry warana :)
- w ich ślinie jest jad, który zabija ofiarę - często wystarczy, że waran złapie ofiarę i lekko nawet ugryzie - co nie byłoby śmiertelne, ale zdobycz w ciągu kilku godzin umiera od zatrucia jadem, a wtedy waran ma gotowy obiad
- ich język jest narządem węchu i wyciągając go łapią zapachy.




Trekking trwał ok. 1,5-2h, był raczej lekki, głównie przez las, ale zdarzało się, że wychodziliśmy na polanę i tam słońce mocno prażyło. Robiliśmy główną trasę - jeśli podczas niej nie spotkalibyśmy warana, była kolejna trasa alternatywna, gdyby jednak znów nie udało się nam żadnego spotkać, warany zostałyby zwabione mięsem, żebyśmy mogli je podziwiać. Na szczęście udało nam się spotkać warany przy I podejściu.




Pierwszy leżał leniwie na wzgórzu - wyglądał dość niemrawo, nawet mieliśmy wątpliwości co do jego prawdziwości :P ale za chwilę poruszył się, podniósł głowę itd - jednak żyje ;)








Po chwili na to samo miejsce przyczłapała samica (a za nią grupka innych turystów) i ułożyła się niedaleko swojego kolegi - czekała na jego ruch? :D udawała niedostępną? :D












Niestety nie było żadnego lovestory, więc po milionie zdjęć waranów - z prawej, z lewej, z boku, z góry, z dołu itd. poszliśmy dalej ;) Zeszliśmy ze wzgórza i niedaleko plaży spotkaliśmy kolejną samicę, tym razem w ciąży, miała całkiem spory brzuch. Wyglądała leniwie, ale gdy wstała i zaczęła iść w moją stronę to poczułam się trochę nieswojo :D








Po powrocie z trekkingu mieliśmy trochę czasu "wolnego" - przy plaży był nieduży barek i bazarek z pamiątkami - do kupienia wszystko z waranem a jakżeby inaczej ;) Tutaj po raz drugi mieliśmy bliski kontakt ze wspomnianym indonezyjskim mosquito merchandising - dzieci sprzedające małe figurki waranów i bransoletki odprowadzały nas do samej łódki - przez plażę i całe molo, a powtarzane tysiąc razy "no, thanks" nic nie dawało. Pod względem upierdliwości te dzieciaki przebiły chyba wszystkich w całej Indonezji.. no cóż ktoś musiał.

Ogólne wrażenia po waranach z Komodo - było warto! Są to potężne stworzenia i robią niesamowite wrażenie. Forma wycieczki jest ciekawa - "poszukiwania" smoków są prawdziwymi poszukiwaniami waranów w ich naturalnym środowisku, nie są zamknięte w jakiejś zagrodzie czy na wybiegu jak w zoo. Przy okazji strażnicy sporo opowiadają o waranach i można ich później dopytywać o różne szczegóły. Wiadomo, że optymalnie by było pójść samemu, a nie w grupie, ale wycieczki są tylko grupowo (w rejsie, pewnie samemu można ponegocjować). Poza tym niezwykle urokliwa jest również sama wyspa, trekking byśmy z chęcią wydłużyli :)
















Cena wstępu do Parku Narodowego Komodo wynosi 260 tys. idr/osobę (uiszczaliśmy ją w Senggigi przed rozpoczęciem wycieczki, wliczona również opłata za robienie zdjęć)

Po powrocie na statek kierowaliśmy się na Pink Beach - położona na wyspie Komodo plaża znana z piasku, który, dzięki koralowym drobinkom, ma różowy odcień - stąd jej nazwa. Sama plaża jest niezwykle malownicza i oferuje bardzo dobre warunki do snorklingu - wystarczyło oddalić się kilka metrów i mogliśmy podziwiać różnokolorowy podwodny świat :)




















Przy okazji mała dygresja - to, co było na plus podczas całej wycieczki to na pewno to, że załoga nigdzie nas nie popędzała, nie rzucali tekstów typu "teraz macie 15minut na snorkling", zbieraliśmy się jak już wszyscy się wypływali i każdemu było dość :)
Po snorklingu wróciliśmy na statek, gdzie standardowo czekał na nas obiad. Następnie kierowaliśmy się już w stronę portu w Labuan Bajo, gdzie dopłynęliśmy ok.16:30.












Osoby, które tutaj kończyły rejs, żegnały się z załogą, a reszta miała "czas wolny". Wieczorem na statku była pożegnalna kolacja, ale my nie mieliśmy już siły "tarabanić" się na statek. Jedyne o czym marzyliśmy po dopłynięciu do Labuan Bajo to pokój z normalnym prysznicem i klimą - czasem można zaszaleć ;) Trochę nam zeszło, żeby znaleźć normalny nocleg - w porcie (dalej się nie zapuszczaliśmy) było ciężko, pokoje były mocno średnie. W końcu wybraliśmy http://gardena-floreskomodo.com/ miejsce, do którego weszliśmy jako pierwsze i jak się okazało, najlepsze. Pokój z klimą kosztował nas 420tys. idr - był to nasz najdroższy nocleg podczas całego pobytu w Indonezji i wcale nie najlepszy jeśli chodzi o warunki, ale w porównaniu z portowymi propozycjami był exclusive ;) W hostelu były głównie niskobudżetowe bungalowy, nasze pokoje znajdowały się na samym wzgórzu, na które prowadziła niezliczona liczba schodów (myśleliśmy, że nigdy się nie skończą). Ale perspektywa normalnego prysznica była cudowna :D Widoki z naszego balkonu też wynagradzały wszystkie pokonane stopnie :)

Tak było wieczorem: