Fly4free.pl

A tak rano:









Na koniec nieduża mapka całego rejsu:





ps. wybaczcie za rozwlekłość w pisaniu, ja chyba po prostu nie umiem pisać krótko i zwięźle, ale z drugiej strony chciałam opisać rejs ze szczegółami, bo chyba nigdzie na forum nie ma ;) cdn.Wieczorem wyszliśmy na uliczki Labuan Bajo, nie jest to super piękne miasteczko, raczej typowo przesiadkowy port. A propos portu - niedaleko znajduje się meczet, z którego dość mocno dochodzą modlitwy, żeby nie powiedzieć wycie :D ale na szczęście niedługo to trwało. Znaleźliśmy całkiem fajnie wyglądającą knajpkę, w której spotkaliśmy jedną parę z naszego rejsu - też postanowili zrobić sobie własną pożegnalną imprezę zamiast siedzieć na statku :P

Rano o 10:55 mieliśmy samolot do Denpasar, skąd będziemy kierować się w stronę Jawy. Bilety lotnicze Labuan Bajo (LBJ)-Denpasar (DPS) kupiliśmy przez stronę mobilną http://www.tiket2.com za ok.1.100.000 idr za osobę tanimi liniami Wings Air. Będąc jeszcze na Gili Air, pomoc w zakupie biletów proponowała nam również Perama, ale oczywiście za dodatkową prowizją ;) Oprócz Wings Air trasę Labuan Bajo-Denpasar pokonuje także Garuda Indonesia, ale bilety były droższe za to z wliczonym bagażem rejestrowanym. W cenę biletu liniami Wings Air wliczony jest bagaż do 10kg, co wiązało się w naszym przypadku z dopłatą, ale jak się okazało, były to nieduże koszty (za ok.4kg dopłaciliśmy 20.000 idr, czyli 2 usd ;) ).
Na lotnisko w Labuan Bajo (zwanym Komodo Airport) jedzie się ok.20minut, taxówki czekają na ulicy, a cena za kurs na lotnisko jest dość stała 50.000 idr za przejazd. Nasz taksówkarz był wyjątkowo dowcipny, gdy spytaliśmy się gdzie jeszcze oprócz Denpasar można dolecieć z lotniska w Labuan Bajo. Wymienił jakieś inne miasta indonezyjskie po czym z lekką nutą wyszydzenia powiedział - it's Komodo International Airport :D
Poza tą małą nieścisłością lotnisko początkowo robi dobre wrażenie - jest to nowoczesny obiekt, wybudowany niedawno. Gdy przyjechaliśmy na samym lotnisku oprócz nas i obsługi, było niewiele osób - do odlotu było jeszcze sporo czasu. W sumie to w niedużej co prawda hali odlotów początkowo byliśmy sami :D








Wchodząc na lotnisko od razu sprawdzane są nasze bilety (na telefonie) i za chwilę przechodzimy przez kontrolę bagażu (panowie kazali nam wyjąć plastikową butelkę, w której wzieliśmy trochę piasku z Pink Beach, ale jak powiedzieliśmy, że to souvenir to nie było problemu - nawet się ucieszyli :D ). Nie było również problemu z ponownym przechodzeniem kontroli, kiedy co niektórzy z nas wychodzili na papierosa ;) Na poziomie -1 znajdują się stoiska z pamiątkami i z jedzeniem.

Godzina odlotu się zbliżała, a samolotu (na płycie nic nie stało) ani żadnej informacji ani widu ani słychu :D Jeśli ktoś myśli, że była jakaś tablica informacyjna czy punkt info etc. to wyprowadzam z błędu - nie było :D Lotnisko jest nowe i trochę puste pod względem organizacyjno-wyposażeniowym :D Pocieszało nas to, że przybywało ludzi ;) No ale w końcu pojawił się również samolot linii Wings Air, który dumnie przyleciał z Denpasar, aby za chwilę zabrać nas z powrotem ;)




Lot był bardzo spokojny, zero turbulencji, samolot nowy - bez żadnych większych obaw wsiadaliśmy do niedużego ATR 72-600. Zdecydowanie najlepszą częścią lotu były widoki nad Labuan Bajo - nie bez powodu Flores jest uznawane za jedno z najlepszych miejsc do nurkowania i snorklingu w Indonezji. Przepiękne wysepki porozrzucane po morzu i otoczone turkusowymi pierścieniami wyglądały cudnie. Jedna myśl się nasuwała - musimy tam wrócić! :)




























A tutaj już lot na Sumbawą:




W Denpasar wylądowaliśmy z lekkim opóźnieniem.




Wychodząc przez terminal krajowy zdziwiliśmy się lekko - gdzie są ci wszyscy naciągacze czekający z taxówkami/hotelami/ wycieczkami na biednych przyjezdnych turystów? Otóż na terminalu krajowym ich nie ma, co więcej - musieliśmy się nawet chwilę natrudzić, żeby znaleźć taksówkę, która dowiezie nas do hotelu w Kucie.

Nocleg znaleźliśmy przez internet - był to Gong Corner Guest House 2 http://pl.tripadvisor.com/Hotel_Review- ... _Bali.html 200.000 idr za pokój z AC i śniadaniem (do wybory kontynenalne, amerykańskie i indonezyjskie), pokoje były ok - czyste, i w sam raz na jedną noc. Wifi działało w recepcjo-jadłodajni, ale bywało z nim różnie..
Zostawiliśmy bagaże i szybko ruszyliśmy zobaczyć czy Kuta rzeczywiście taka zła jak ją malują ;) Jak wiadomo Kuta jest uznawana za najgorsze miejsce na Bali, z tłumami pijanych Australijczyków-surferów, drogimi hotelami i klubami, tandetą i kiczem. I wiele z tego jest prawdą - w Kucie znajdziemy niezliczoną ilość wypasionych hoteli, klubów, barów dla spragnionych imprez turystów, a ponadto sklepy z mega kiczowatymi pamiątkami - np. świecące srebrne napisy DANCE, SEXY itd, naprawdę nie wiem kto by chciał taki suwenir z Bali - chyba tylko Australijczyk na dużym gazie. Ale z drugiej strony skoro takie gadżety są, to znaczy, że ktoś je kupuje :shock:
Na ulicach zdecydowanie mniej typowo balijskiej architektury:




Za to sporo zachodnich sklepów, kawiarni itp. Duży ruch, tłumy na ulicach - jak dobrze, że to tylko jeden wieczór..




To trzeba przyznać - Kuta aż kipi tandetą, kiczem i na pewno nie jest miejscem, gdzie poczujemy atmosferę Indonezji a przede wszystkim mistycznego Bali. Nasze złe wrażenie minimalnie uratował fakt, że znaleźliśmy kilka całkiem fajnych sklepów z pamiątkami (i to takimi kojarzącymi się z Bali, a nie z dyskoteką). A w Indonezji nie wszędzie można dostać fajne pamiątki, Indonezyjczycy chyba jeszcze nie do końca rozumieją czego oczekują przyjezdni. Jak to zwykle bywa na wyjeździe - mieliśmy kilka (no dobra kilkanaście :P ) zamówień na magnesy, więc w sklepach zwracaliśmy na nie uwagę. I naprawdę rzadko można było znaleźć coś sensownego, w 99% były to kolorowe, okropne magnesy z jakimś surferem, w tle Ulun Danu Bratan/Pura Besakih, obok fala i do tego jeszcze kwiatek frangipani i czasem jakieś świecidełka w postaci brokatu i innego shitu..Tzw. przerost formy nad treścią. W Kucie tego typu cudów natury znajdziecie bardzo dużo, ale są też sklepy, w których można kupić coś sensownego i o dziwo - niedrogiego.Jest też sporo sklepów z ciuchami, butami (jeśli ktoś się na to nastawia), poza tym popularnym towarem są miękkie, materiałowe pufy/fotele/sofy wypoczynkowe - fajna sprawa, ale jak to przywieźć :D

W Kucie same rozkosze: :lol:




Po południu zrobiliśmy sobie porządny spacer aż do plaży, która służy głównie surferom, ale trzeba przyznać, że przy zachodzie słońca wyglądała nieźle.









W Kucie można również dobrze i tanio zjeść - wieczorem nie chciało nam się iść nigdzie dalej, a na przeciwko naszego hostelu była budka z daniem o nazwie bakso - jest to zupa z noodlami, warzywami, chlebowcem i kulkami mięsnymi (takimi jak nasze małe pulpeciki) - bardzo smaczna i sycąca, kosztuje grosze :) Wzięliśmy 3 porcje i nie daliśmy rady - jedną dostał recepcjonista :D Chyba się ucieszył :D Problem był tylko w tym, że dostaliśmy je zapakowane w foliach, ale jakoś udało nam się zjeść i nie wylać połowy na siebie ;)

Naszym głównym celem postoju i noclegu w Kucie było znalezienie wycieczki na kolejne 3 dni o następującej trasie:
Kuta->wulkan Ijen->wulkan Bromo->Jogjakarta. Oczywiście w Kucie jest mnóstwo firm organizujących wycieczki, ale my znów, nie chcąc ryzykować, postawiliśmy na Peramę. Wycieczka była zrobiona trochę "pod nas", nawet nie trochę - jechaliśmy sami w trójkę :D Co prawda rano chyba (chyba na pewno) o nas zapomnieli, bo nikt nie pojawił się na umówioną godzinę pod naszym hostelem ;) ale po telefonie z recepcji szybko wróciła im pamięć i "już kierowca po nas jechał" :D
W cenę wycieczki wliczony był:
- całkowity przejazd kolejno: Kuta-Gilimanuk-Sempol (miasteczko niedaleko wulkanu Ijen)-Cemoro Lawang (miasteczko niedaleko Bromo) - Jogjakarta, oraz
- prom z Bali (Gillimanuk) na Jawę (ok.40minut).

W tym poście ograniczę się tylko do krótkiego opisu przejazdu przez południowo-zachodnie wybrzeże Bali - kolejne niesamowite widoki, ciągnące się pola ryżowe, bujna roślinność - to co na Bali najpiękniejsze. Na szczęście to właśnie tymi widokami na dobre pożegnaliśmy Bali, a nie głośną i tłoczną Kutą :)

















Przejazd przez Bali do Gilimanuk trwał od 11:00 do 16:00, następnie przeprawa publicznym promem i droga pod wulkan Ijen. Ale o wulkanach w następnym poście :DWulkany - to nimi jestem najbardziej oczarowana i postaram się w jakiś sposób (chociaż zdjęciami) oczarować i Was. Widoki są niesamowite, nieziemskie, iście księżycowe, ale nie, musicie to zobaczyć na własne oczy :) Mam nadzieję, że chociaż trochę Was namówię ;)

W Indonezji postanowiliśmy wybrać się na dwa jawajskie wulkany - Ijen i Bromo. Jadąc od Bali pierwszym był Ijen mający ok. 2800 m, położony we wschodniej części Jawy. Jest on naszym zdecydowanym no.1 jeśli chodzi o wrażenia z całej Indonezji.

U podnóża wulkanu Ijen dojechaliśmy ledwo trzymającym się na kołach busem, który, wbrew naszym obawom, bardzo sprytnie i szybko pokonywał drogę do Sempolu. Drogę, o której można by napisać książkę ;) Drogę, podczas której każdy z nas, mimo naszej wątpliwej religijności, modlił się nie raz, aby już się skończyła :) Niespecjalnie szeroka szosa wiła się wśród gęstej i mglistej dżungli, a nam kręciło się mocno w głowach. Czuliśmy, że jesteśmy już trochę wyżej i powoli się wspinamy. Nasz kierowca, chudy starszy Indonezyjczyk w grubych okularach nie wyglądał na zaprawionego rajdowca, ale trzeba przyznać, że na serpentynach radził sobie znakomicie :) Zapewne znał możliwości swojego busa, albo raczej jego ograniczenia :P

Na miejsce dojechaliśmy już po ciemku, zostaliśmy podwiezieni do Catimor Homestay, gdzie mieliśmy zamiar napełnić żołądki i uzupełnić zapasy energii.
Po zakwaterowaniu w pokoju (dla 3 osób z łazienką -za 250tys. idr) poszliśmy coś zjeść. Nie zapuszczaliśmy się nigdzie poza teren homestayu, postanowiliśmy zjeść coś na miejscu. Wybór był dość ograniczony, można było zamówić jedynie zestaw-kolację (60tys.idr), na który składało się kilka dań i przekąsek (zupa, ryż, omlet, kurczak, ziemniaki, noodle, arbuz i standardowo - kolorowe prażynki). Ilości każdego z dań nie były ogromne, ale i tak można było się najeść. Na szczęście w homestayu nie spędziliśmy dużo czasu - o 1 w nocy była pobudka, mieliśmy w ok.40minut dojechać pod wulkan i stamtąd ruszać już o własnych siłach. Jeśli pisałam, że okropnie było w Padang Bai, to tutaj było jeszcze gorzej - pokój to trzy pojedyncze łóżka, odpadające tynki i dziury w ścianach, na zewnątrz nie było lepiej.. Ale nie będę pisać, bo może ktoś czytając będzie jadł kolacje albo śniadanie :D

Idąc do wulkanu Ijen największą jego "atrakcją" jest tzw. blue fire, czyli niebieski płomień, który widać przy wydobywaniu siarki. Ci, którzy chcą go zobaczyć muszą wyjść o 1 w nocy, aby zdążyć przed wschodem słońca. Reszta może na spokojnie wstać o 4. My oczywiście spać nie musimy i nie chcemy :)
Wejście na Ijen z blue fire to koszt 250tys. idr/os.

Dojeżdzamy pod wulkan, zaczynamy już powoli czuć zapach siarki, ale na razie jest to lekka woń. Za chwile poznajemy naszego przewodnika - niski, szczupły Indonezyjczyk - jeden z robotników Ijena, który po kilka razy dziennie wnosi kosz z 50-80kg siarki. Po drodze, którą my ledwo pokonujemy, opowiada nam trochę o swojej pracy, mimo łamanej angielszczyzny dajemy radę dowiedzieć się kilku rzeczy. A on - mimo tego, że opowiada nam m.in. o tym, że za 1kg siarki dostaje jakieś grosze, że robotnicy umierają mając ok.40-50 lat, bo normalną rzeczą są przy tej pracy choroby płuc czy wypadki, mimo tego - cały czas uśmiecha się i jest szczęśliwy. Może dlatego, że w ogóle ma pracę, o którą w tym rejonie nie jest łatwo, a może dlatego, że dziś zarobi pieniądze w sposób bardziej ludzki niż zazwyczaj - odprowadzając nas do wulkanu i z powrotem.

Droga jest ciężka, co chwilę stajemy złapać oddech, zapach siarki zaczyna nam dokuczać, czasem wydaje nam się, że podejście jest prawie pionowe. Przewodnik, widząc moje męki, wchodzi w gąszcz krzaków i za chwilę wraca z długim mocnym kijem, który nie raz uratuje mój kręgosłup ;) Od przewodnika dostajemy również maski, powietrze zaczyna już mocno gryźć w nozdrza i gardło, im wyżej tym jest gorzej, tym ciężej oddychać, a zapach siarki robi się ostry. Jest chłodno, mamy kurtki, polary, ale po kilku minutach wchodzenia nie czujemy temperatury, która spadła o jakieś 20stopni w porównaniu z Bali i resztą Indonezji.

Droga do wulkanu ma 3km, a pokonujemy ją w ok.2h.. Potem jeszcze 30-45 minut, aby zejść do blue fire - tym razem 800m w dół. Ta droga jest zupełnie inna - idziemy po kamiennych, nieregularnych schodach, czasem kamienie i piasek usypują się spod nóg, trzeba ostrożnie stawiać każdy krok, dobrze, że nie widzimy co jest wokół - zobaczymy dopiero jak wstanie słońce :) I lepiej - inaczej z decyzją o zejściu w dół krateru nie byłoby tak łatwo..
Niestety nie miałam ze sobą statywu, mój aparat nie dał zupełnie rady z blue fire, a o dziwo - lepiej poradził sobie ten z telefonu (przynajmniej cokolwiek widać)..








Na dole widzimy pracujących 24h górników, którzy wydobywają gorąca siarkę wypływającą z wulkanu. Mimo tak ciężkiej pracy, każdy z nich uśmiecha się do nas, zagaduje, pokazuje kawałki siarki, skąd oni mają na to siły?




















Nie zostajemy zbyt długo na dole, ostry zapach siarki czujemy mimo masek, poza tym musimy wracać, aby zdążyć na wschód słońca..Ale pod górę idzie się dużo ciężej, każdy kamień czujemy pod stopami, nogi odmawiają posłuszeństwa, ale jakoś dajemy radę. Teraz mamy ok.1km, żeby dojść na punkt widokowy. Droga jest już płaska, nadal nie widzimy zbyt dobrze gdzie, jak i po czym idziemy, jest ciemno, gdzieś tam daleko zaczyna się lekki świt. Czołówki to podstawa przy wejściu na Ijen ;)

Kiedy docieramy na miejsce, wschód słońca rozpoczyna się na dobre. Ale najpierw patrzymy w lewo, w dół, patrzymy skąd przyszliśmy i chyba nie możemy uwierzyć..








Tam w dole, tam gdzie wydobywa się dym, gdzie wypływa siarka, tam byliśmy, schodziliśmy po kamieniach nie wiedząc, że jeden zły krok i możemy wpaść do wulkanicznego jeziora. A stamtąd już raczej wydostać się nie da - jest to kwaśne jezioro o średnicy 1km i niesamowitej turkusowej barwie.
Za chwilę patrzymy w prawo - słońce już na dobre rozświetliło okolicę, możemy zobaczyć wiele innych wulkanów, większych i mniejszych stożków, a w oddali jawajskie wybrzeże.












Ale widoki po lewej pociągają bardziej.. słońce ukazało całą kalderę wulkanu, którą przed chwilą obeszliśmy. Widoki nieziemskie!




Nasz przewodnik z moim kijem-pomocnikiem :)








Nie możemy przestać chłonąć widoków, patrzymy raz w prawo, gdzie słońce namalowało piękny wschód












Raz w lewo..













Po milionie zdjęć i kolejnym milionie zachwytów powoli ruszamy w drogę powrotną.. Teraz przynajmniej widzimy po czym i gdzie idziemy ;)




W oddali widać szczyt kaldery, po którym zaraz będziemy szli..




Słońce już wstało i wspaniale oświetla zbocza i szczyty wulkanów




Obchodzimy jezioro wokół, stromy brzeg pilnuje żeby nie dojść zbyt blisko




Przed nami nadal niesamowity Ijen, otoczony chmurami, mgłą i siarkowym dymem. Możemy w końcu dostrzec jego wyrzeźbione ściany