Fly4free.pl

Nieco dalej minęliśmy jeden z najstarszych mostów w Szkocji położony w miejscowości Whitebridge:



Na tym etapie naszej wycieczki, widoki za oknem zaczęły się powoli zmieniać. Płaski teren, łąki i uprawy jęczmienia zamieniły się w mocno górzysty teren. Droga stała się wąska (na szerokość jednego pojazdu, co jakiś czas były dostępne mijanki dla samochodów jadących z przeciwnych stron) i bardzo kręta, z licznymi podjazdami i zjazdami z góry.

Zmianę krajobrazu najłatwiej zobaczyć na poniższych fotkach wykonanych z punktu widokowego o mało brytyjskiej nazwie: Suidhe Chuimein:







W głębi było widać Loch Ness:



Kolejny przystanek przypadł na Fort Augustus – malownicze miasteczko leżące na południowym krańcu Loch Ness. W tym miejscu warto wspomnieć o zbudowanym w XIX wieku Kanale Kaledońskim, który umożliwił bezpośrednią żeglugę z Morza Północnego na Atlantyk – bez opływania Wysp Brytyjskich. Odbywa się ona przez kilka jezior (w tym Loch Ness) oraz uzupełniające je kanały, na których zamontowano śluzy rozwiązujące problem różnych poziomów wody w jeziorach.

Jedną z miejscowości, gdzie można zobaczyć infrastrukturę Kanału Kaledońskiego jest właśnie Fort Augustus. Zespół śluz pozostaje sprawny i cały czas robi spore wrażenie:









Zabudowa Fort Augustus to kolejna atrakcja:







Kanał pomiędzy zespołem śluz a Loch Ness służy jako miejsce postoju licznych łodzi a także punkt, z którego odpływają statki wycieczkowe realizujące krótkie rejsy po jeziorze:



Inną atrakcją Fort Augustus jest dawne opactwo, w którym aktualnie zlokalizowany jest prywatny klub z dostępem ograniczonym wyłącznie do jego członków. Można co najwyżej zrobić zdjęcia z zewnątrz:





Jeszcze jedno zdjęcie Loch Ness – tym razem z południowego krańca jeziora:



Potwór ponownie się nie pokazał :-)

W drodze powrotnej minęliśmy ruiny zamku Urquhart. Niestety wykonane przez szybę zdjęcie zamku nie nadaje się do publikacji (w zasadzie do niczego się nie nadaje :-) ) – a z nieznanych powodów krótki postój zaplanowany w tym miejscu został anulowany…

Cała wycieczka zajęła w sumie około 8,5 godziny. Na statek wróciliśmy mniej więcej o 19-ej a przed godziną 21-ą ruszyliśmy dalej. Kolejny postój mamy zaplanowany już na kontynencie – w niemieckim porcie Bremerhaven, gdzie około połowa pasażerów kończy rejs.Dzień na morzu. Co tu dużo pisać. Lenistwo, lenistwo, lenistwo…

Po kolejnej zmianie czasu i dłuższej wieczornej integracji na śniadanie oczywiście nie wstałem. To znaczy gdy przyszedłem to właśnie kelnerzy zwijali w bufecie śniadaniowy majdan (w restauracji, do której zwykle chodzę był już dawno zwinięty) i pozostały mi tylko jakieś ciastka plus możliwość napicia się kawy. Akurat bardziej potrzebowałem tego drugiego.

Zresztą z głodu na statku nie da się umrzeć. Zwijali śniadanie ale jednocześnie rozkładali lunch. Tym razem kucharze postawili na owoce morza:







… a dla tych co nie lubią owoców morza nie zabrakło czegoś bardziej konkretnego:



Z kolei dzień wcześniej wieczorem - gdy odpływaliśmy ze Szkocji - w teatrze odbył się finał statkowego show „Voice of the Sea”. Realizacyjnie było całkiem nieźle:











W finale wystąpiło 8-u uczestników wyłonionych wcześniej podczas wieczorów karaoke. Głosami publiczności wygrała Włoszka za całkiem niezłe wykonanie „I will survive” chociaż miała godnych konkurentów wykonujących m.in. „New York, New York” oraz „Caruso”.



A ponieważ cały czas byliśmy jeszcze w Wielkiej Brytani, można sobie było zrobić pamiątkowe zdjęcie z „rodziną królewską”:



Wraz z końcem dnia „rodzina” trafiła do jakiegoś magazynu. Muszę przyznać, że jej wysokość królową potraktowano dość obcesowo ? :



Tymczasem na naszej trasie ostatni port - Bremerhaven w Niemczech. Dla wielu pasażerów (ok. 1000 osób) jest on jednocześnie miejscem zakończenia rejsu. W ich miejsce pojawią się nowi.

Na horyzoncie widać już terminal portowy w Bremerhaven, który ponoć jest jednym z najnowocześniejszych w Europie. Jak na razie jego bryła nie robi jakiegoś wielkiego wrażenia:



…ale zobaczymy :-)

Jeśli chodzi o mnie, nie mam tutaj żadnych wielkich planów. Na pewno spacerek oraz wizyta w niemieckiej knajpie, ale co z tego wyjdzie to się okaże w ciągu dnia :-)Najlepsze źródło informacji to recepcja, animatorzy, kelnerzy itd. Zresztą już przy check-in pracownicy w terminalu mają zawsze tabelkę z ilością gości wg narodowości-wystarczy poprosić żeby ci ją pokazali.
Poza tym od załogi statku dowiesz się wszystkiego:-)
A Polkę pracującą w spa spotkaliśmy chyba drugiego dnia. Akurat za 2 tygodnie kończy się jej kontrakt.@brzemia - mówiąc szczerze, pod koniec rejsu jestem już tak przejedzony, że tych owoców morza to ledwo skosztowałem :-) Ale były faktycznie dobre.

Pobyt w Bremerhaven minął mało intensywnie. Zaczął się spacerkiem, a skończył w niemieckiej knajpie w miłym towarzystwie :-)

Sam terminal (Columbus Cruise Terminal) w Bremerhaven okazał się być po prostu zwykłym terminalem. Nie wiem skąd się biorą zachwyty nad nim w portowych przewodnikach – ale być może czegoś nie zobaczyłem:



Terminal jest położony w pewnej odległości od centrum miasta. Możliwy był zakup transferu ze statku (12 EUR w dwie strony) ale my zdecydowaliśmy się na spacerek (ok. 4 km), który początkowo biegnie przez tereny typowo industrialne a później promenadą wzdłuż wybrzeża.



Obok starej miejskiej latarni musieliśmy zaliczyć przymusowy postój – drogę przecina śluza, którą żaglówki przepływają do basenu z portem jachtowym:







Nieco dalej znajduje się jedna z pierwszych miejskich atrakcji – Zoo am Meer – niewielkie zoo poświęcone wyłącznie zwierzętom polarnym.



…oraz olbrzymi budynek Klimahaus z muzeum klimatycznym zintegrowany z centrum handlowym:





Bremerhaven w czasie wojny zostało mocno poturbowane i chyba tylko dosłownie kilka budynków pochodzi sprzed tego okresu. Zasób mostów zwodzonych i obrotowych (zapewne zrekonstruowanych) budzi jednak szacunek. Na uwagę zwracają znaki drogowe informujące o parametrach militarnych mostów:



Cały teren i liczne baseny portowe w okolicy Klimahaus składają się na olbrzymie niemieckie muzeum morskie (Deutsches Schiffahrtsmuseum), w którego skład wchodzą zarówno typowe ekspozycje muzealne jak również pływające (dziś lub kiedyś) statki i okręty.

Perełką (przynajmniej dla mnie), którą można zobaczyć w Bremerhaven jest jedyny zachowany egzemplarz okrętu podwodnego typu XXI z czasów II WŚ „Wilhelm Bauer”. Pochodzi on z 1945 roku a zastosowane w nim rozwiązania konstrukcyjne okazały się być na tyle przełomowe, że były (i w jakiejś części są do dzisiaj) stosowane w wielu konwencjonalnych okrętach podwodnych:





Okręty tego typu weszły do służby tuż przed końcem wojny i nie były już w stanie wpłynąć na jej przebieg, ale w ocenie historyków, gdyby pojawiły się 2-3 lata wcześniej mogłyby zmienić wynik Bitwy o Atlantyk.

Bilet wstępu do okrętu-muzeum kosztuje 3,5 EUR aczkolwiek uczciwie trzeba uprzedzić, że wnętrza są dość klaustrofobiczne a przejścia pomiędzy poszczególnymi sekcjami delikatnie mówiąc uciążliwe. Mimo wszystko moim zdaniem warto zobaczyć jak funkcjonowała tego typu jednostka:







U-boot „Wilhelm Bauer” nie jest jedyną atrakcją muzeum morskiego. Jednostek, które z jakichś powodów są przełomowe lub interesujące jest w jego sąsiedztwie ponad 10, z czego niektóre prezentowane są na suchym lądzie:



Akurat po zwiedzaniu wnętrz u-boota zaczęła się mżawka, zatem stwierdziliśmy, że przyszedł czas na posmakowanie niemieckiego piwa. Na szczęście w Niemczech nigdy nie trzeba zbyt długo szukać odpowiedniego miejsca. W ten sposób w miłym towarzystwie i jeszcze milszej atmosferze spędziliśmy dobrze ponad 2 godziny :-) po czym trzeba było zacząć powoli myśleć o powrocie na statek.

Po drodze zaliczyliśmy jeszcze okolice portu jachtowego:



…i w bardzo dobrych humorach dotarliśmy do swoich kabin :-)

Bremerhaven było ostatnim portem na naszej trasie. Powoli zaczęła się dystrybucja zawieszek bagażowych, rozliczanie statkowych kont i załatwianie innych rutynowych spraw przed zejściem ze statku:



Kolejny i ostatni postój mamy w IJmuden…i trzeba powoli wracać do domu.Nie chce być inaczej – dotarliśmy do IJmuden:



Wieczorem walizki wylądowały na zewnątrz (trzeba je było wystawić do 1:00 przed drzwi kabiny):



Oczywiście przymusu nie było:-) Jeśli ktoś chciał, mógł schodzić ze statku z bagażem. Standardowo odbierało się go jednak w terminalu o godzinie uzależnionej od koloru zawieszki bagażowej, którą się dostało wcześniej.

Ostatnia gazetka niestety nie zawierała informacji na temat pokonanych odległości…



Rankiem na zewnątrz przeżyłem małe deja vu - widok jakby znajomy: