Fly4free.pl

Jak na Islandię przystało, prąd i ogrzewanie zapewniają źródła geotermalne. Wodę zresztą również – de facto jest ona „odpadem” przy produkcji prądu. Pewnym zagadnieniem jest tylko jej schłodzenie, z czym jednak nie ma większego problemu. Z kolei gleba, w której rosną krzewy bazuje w dużej części na piaskach wulkanicznych.

W tajniki uprawy pomidorów wprowadziła nas pracownica farmy, która z zabawnie wyglądającej „ambony” zrobiła nam 10-minutowy wykład:



Uprawa odbywa się cały rok, pracownicy zajmują się praktycznie wyłącznie sadzeniem krzewów, odrywaniem nadmiaru bocznych liści i pędów (aby roślina pięła się w górę i lepiej owocowała) oraz przede wszystkim zbiorem dojrzałych pomidorów. Dziennie zbierana jest 1 tona pomidorów 4-ech odmian. Stanowi to 18% zapotrzebowania na pomidory na Islandii. Pomidory z tej farmy są sprzedawane wyłącznie na lokalnym rynku – jak nam powiedziano można je zobaczyć praktycznie w każdej islandzkiej sieci handlowej (eksport zapewne byłby i tak nieopłacalny).



Żywot jednego krzaczka to około 9 miesięcy czyli całkiem sporo.

Kluczowym zagadnieniem w całej uprawie jest zapylanie kwiatów. Odpowiada za to armia pszczół sprowadzanych w pudełkach z Holandii. Pojedyncze pudełko zawiera mini-rój pszczół z matką oraz około 60-oma pszczołami. W trakcie „eksploatacji” pudełka, liczebność pszczół w naturalny sposób się zwiększa. Tak wygląda pudełko bezpośrednio po „dostawie”:



Można oczywiście zobaczyć, co się dzieje w środku:





Pszczoły są całkiem sporych rozmiarów. Podobno są mało agresywne i trzeba się wyjątkowo postarać, aby zostać użądlonym.

Pudełka z otwartym dla pszczół wejściem są porozstawiane praktycznie wszędzie:



Czas życia pszczół z jednego pudełka nie przekracza 6-u tygodni.

Następnego dnia miałem okazję odwiedzić jeden z supermarketów w Reykjaviku i oczywiście z ciekawości poszedłem na stoisko z warzywami – były tam faktycznie tylko pomidory z odwiedzonej przeze mnie farmy:



Farma Fridheimar prowadzi również sporą stadninę, w której hoduje konie islandzkie – jest to druga „noga” rodzinnego biznesu:



Na koniec polski akcent. Okazało się, że w czasie mojej wycieczki na farmie przebywała również grupa (cały autobus) wycieczki objazdowej po Islandii organizowanej przez Rainbow Tours:



Akurat niedawno przylecieli i rozpoczynali wizytę na wyspie od Golden Circle.

Zresztą polskich akcentów miałem okazję zobaczyć dużo, dużo więcej – napiszę o tym nieco później. Wspomnę jedynie, że pierwszą osobą, którą zobaczyłem idąc rano z portu na dworzec autobusowy był prawie na pewno Polak – biegacz ze słuchawkami na uszach. Wnioskuję tak po charakterystycznym stroju kibica piłkarskiej reprezentacji Polski – w polskich barwach i z obowiązkowym orzełkiem na koszulce. Nie porozmawialiśmy ale prawdopodobieństwo, że był to Islandczyk jest raczej niewielkie :-)

Na tym zakończyła się moja wycieczka po Golden Circle pierwszego dnia. Trwała w sumie nieco ponad 8,5 godziny. Pogoda była rewelacyjna, organizacja – jak wspominałem wcześniej – również, a program był jak dla mnie idealny, z optymalną ilością czasu jaki mieliśmy do dyspozycji w poszczególnych miejscach. Bez względu na wybór organizatora polecam zaliczenie tej rundki każdemu odwiedzającemu Reykjavik – naprawdę warto.

Pozostałą część czasu, jaka pozostała mi w Reykjaviku poświęciłem na spacery po mieście (wieczorny i następnego dnia do południa). Napiszę o tym w kolejnej części relacji.Na koniec zostawiłem sobie sam Reykjavik. Miasto jak na naszą miarę nie jest przesadnie duże – mieszka w nim 120-130 tys. osób (w całym regionie stołecznym niespełna dwa razy więcej – co stanowi prawie 2/3 wszystkich mieszkańców Islandii). Można je bez najmniejszego problemu obejść na piechotę.

Zacznę od jednego z symboli (chociaż mniej znanego) miasta – pomnika prezentującego szkielet łodzi, zlokalizowanego przy promenadzie prowadzącej w kierunku centrum miasta:



Nieco wcześniej - idąc od statku w stronę centrum - można zobaczyć charakterystyczny budynek – Dom Hoffi (islandzka pisownia jest odmienna, ale nie jestem w stanie jej w tym momencie odtworzyć), który ma szczególne miejsce w historii – to tutaj w 1986 roku odbył się pierwszy szczyt Reagan-Gorbaczow, który dał początek rozmowom rozbrojeniowym pomiędzy mocarstwami:



Jednym z najbardziej znanych budynków w Reykjaviku jest HARPA – centrum kulturalne Reykjaviku i całej Islandii. Zlokalizowane są tutaj m.in. sala koncertowa, centrum konferencyjne, siedziba lokalnej orkiestry, opery oraz towarzyszące im restauracje, centrum obsługi ruchu turystycznego i zapewne coś jeszcze.





Wspomnianych wcześniej hot-dogów nie namierzyłem ale mówiąc szczerze, nie szukałem ich jakoś szczególnie. Może funkcjonują jak krakowska niebieska nyska z kiełbaskami – tylko w określonych godzinach :-)

Odkąd powstała HARPA, konkuruje ona z powodzeniem z Hallgrimskirkja – monumentalnym kościołem górującym nad miastem.

W bliskim sąsiedztwie można odwiedzić tzw. Stary Port, z którego aktualnie wypływają m.in. niewielkie jednostki wycieczkowe – głównie oferujące możliwość obserwacji wielorybów ale nie tylko:





Przechodząc do centrum miasta, można zobaczyć najstarszy zachowany budynek w Reykjaviku – położony przy ul. Adalstrari 10:



Po drodze minąłem starym budynkiem islandzkiego parlamentu (obecnie zlokalizowana jest tutaj jedna z lokalnych szkół średnich):



…po czym stanąłem twarzą w twarz w aktualną siedzibą islandzkiego parlamentu:



Nie da się ukryć, że jest to kwintesencja islandzkiego minimalizmu – zarówno w kształcie jak i formie :-) Budynek jest niepozorny i w zasadzie jedyną wyróżniającą go cechą jest to, że przebiegająca przed nim ulica jest niedostępna dla samochodów.

W ramach uzupełnienia, tak wyglądał w niedzielny wieczór niewielki park zlokalizowany przed budynkiem parlamentu:



Równie minimalistyczna i niepozorna jest siedziba premiera islandzkiego rządu:





Nie ma szans, aby zobaczyć tutaj jakieś mury, płoty, armię strażników itp. atrybuty władzy.

W pobliżu można również zwiedzić centralny ośrodek kultury, w którym znajduje się m.in. wystawa poświęcone korzeniom Islandii:



Reykjavik i jego centrum ma jak najbardziej miejską zabudowę. Nie brakuje w nim typowych handlowych uliczek czy dziesiątków knajpek:





Idąc z tego miejsca ulicą Vitastigur, w oddali pojawił się olbrzymi kościół – i absolutna dominanta całego miasta – Hallgrimskirkja:





Wbrew pozorom i powszechnej opinii nie jest to katedra miejska. Ta znajduje się w bezpośrednim sąsiedztwie aktualnego budynku parlamentu i w porównaniu do Hallgrimskirkja z zewnątrz nie robi wielkiego wrażenia.

Wewnątrz Hallgrimskirkja szczególną uwagę zwracają organy. Instrument z ponad 5000-oma piszczałek robi wrażenie:



Można również wyjechać na wieżę widokową kościoła (cena: 1000 ISK). Ja sobie odpuściłem – miałem w planie wizytę w PERLAN-ie i podziwianie widoków stamtąd.

W pobliżu Hallgrimskirkja warto wspomnieć jeszcze o niewielkim parku, w którym zgromadzono rzeźby Elinara Jonssona:





Nie robi on może takiego wrażenia jak park Vigelunda w Oslo, o którym pisałem w relacji poświęconej norweskim fiordom ale warto do niego wpaść przynajmniej na chwilę.

Centralne miejsce w Reykjaviku zajmuje niewielkie jezioro (staw ?) Tjornin, nad którym można zobaczyć piękny kościół Frikirkjan:



…oraz betonowe monstrum – miejski ratusz, wielokrotnie większy od budynku islandzkiego parlamentu:



Islandia od czasów reformacji jest zasadniczo luterańska (ok. 60% społeczeństwa). Największą religijną mniejszością są katolicy (4%), którzy gromadzą się w miejscowej katedrze:



Co ciekawe, na 4 niedzielne msze, dwie odprawiane są w języku polskim (do tego jedna w angielskim i jedna w islandzkim) – a sam wystrój i napisy wewnątrz katedry nie pozostawiają wątpliwości, że jedną z największych grup katolików na Islandii są właśnie Polacy.

Kolejnym punktem mojej trasy wokół Reykjaviku był PERLAN (perła) – charakterystyczny budynek z kopułą położony na niewielkim wzgórzu na obrzeżach miasta, w którym zlokalizowano m.in. wystawy na temat przyrody, geologii i geografii Islandii a także planetarium:



Budynek otacza niewielki las, w którym ku mojemu zaskoczeniu spotkałem niecodziennego (przynajmniej w moim odczuciu) mieszkańca:



Jak widać, jeśli chodzi o zwierzęta Islandię zamieszkują nie tylko owce, konie, krowy…i muchy :-)

Na 4-ym piętrze PERLAN-u znajduje się platforma widokowa:



Nie jest ona aktualnie bezpłatna jak mówi większość przewodników – wstęp kosztuje 890 ISK. W tym miejscu po raz kolejny można przeżyć zderzenie z islandzką mentalnością: nikt nigdzie nie kontroluje biletów – dla każdego oczywiste jest, że należy je kupić, aby móc się udać do windy i wjechać na górę. Z naszego punktu widzenia to może być pewnego rodzaju szok…

Z platformy roztacza się widok na wszystkie strony miasta. W oddali widać Hallgrimskirkja:



Dopiero stąd można zobaczyć jak mocno dominuje ona nad miejską zabudową w centrum:



To widok w stronę nadmorskiej promenady:



…oraz na główny islandzki uniwersytet:



Bezpośrednio w sąsiedztwie PERLAN-u zlokalizowane jest lotnisko krajowe (loty międzynarodowe obsługuje drugie lotnisko - Keflavik). Największe maszyny, które stąd latają widać poniżej:



Ruch generują jednak różnego rodzaju maleństwa oraz startujące co chwilę śmigłowce. Prawdopodobnie jest to ruch turystyczny umożliwiający podziwianie uroków Islandii z góry. Momentami na drodze kołowania można było zobaczyć nawet kolejkę: :-)





Większych maszyn jest niewiele. Poznać je można po sporym hałasie jaki generują przy starcie:







Wizytą w PERLAN zakończyłem spacer po mieście. Trzeba było powoli wracać na statek (drugiego dnia odpływaliśmy o godzinie 13).

A ponieważ dostałem pytanie odnośnie cen w knajpach w Reykjaviku, poniżej załączam fotkę menu jednej z nich z w centrum miasta (miejsce w żaden sposób z zewnątrz się nie wyróżniało):



C.D.N.Reykjavik według przewodników to miasto street-artu. Zdecydowanie specyficznego i zupełnie innego niż to, co miałem okazję widzieć w Singapurze czy na Penangu, gdzie uliczna sztuka jest również wymieniana na jednym z pierwszych miejsc, jeśli chodzi o miejscowe atrakcje.

Islandzki street-art sprowadza się albo do manifestów lub swojego rodzaju odezw do ludu:



Gdzie indziej można zobaczyć, coś wpadającego w mniej lub bardziej udane graffiti – moim zdaniem z pogranicza bohomazów (ale pewnie się nie znam :-)):