Fly4free.pl

Wygrzewam się trochę przy kominku i idę sprawdzić, jak prezentuje się tutaj nocne niebo. Przy braku chmur i księżyca powinno być mnóstwo gwiazd, mimo, że jest tu trochę sztucznego oświetlenia. W ciągu dnia wypatrzyłem tu sobie taras z dużą skałą, która zgodnie z przewidywaniami świetnie odseparowuje od lampek na terenie hotelu. Staję tam, zadzieram głowę do góry i... z rozdziawioną gębą oglądam ciągnącą się przez całe niebo Drogę Mleczną. Widok nie jest wcale gorszy od tego, który podziwialiśmy z córką w ubiegłym roku w parku Arches w Utah. Aż żal, że nie mam ze sobą dobrego aparatu, by ten niesamowity obraz uwiecznić.
Chłód przegania mnie z powrotem przed kominek w restauracji, a potem, ściągając tylko buty i kurtkę, kładę się spać pod kilkoma warstwami kocy z wełny alpaki. W pokoju mam góra 10 st. C, więc rzekomy chłód w Hamptonie jawi mi się teraz niczym sauna. Absolutnie mi to jednak nie przeszkadza. Po tych wszystkich dzisiejszych wrażeniach warto nieco ochłonąć :DRankiem wychodzę szybko na ganek, by dogrzać się nieco promieniami słońca i spojrzeć na okolicę w zupełnie nowym świetle. Na wygrzewanie wylazłem z resztą nie tylko ja.













W restauracji jest już podawane śniadanie. Brak tu bufetu, ale zawartość donoszonych po kolei talerzyków jest bardzo przyzwoita.







Zabieram manatki i ruszam w drogę powrotną do Arequipy, choć oczywiście z przystankami.
Najpierw jadę kawałek w stronę Cabanaconde, ale nie docieram do tej wsi, bo widzę, że teren dość gwałtownie się obniża, więc widoki na kanion nie będą już takie, jak wcześniej. Zawracam mniej więcej na wysokości lokalnego "Museo Juanita", do którego nie wszedłem, bo z infornacji dostępnych w internecie wynika, że jest ono ciągle w powijakach. W pobliżu natykam się jednak na ciekawy, bo zdobiony darami natury, a nie atłasowymi suknami (jak do tej pory), krzyż.



Po drodze do kolejnego punktu, którym ma być Geiser de Pinchollo (https://maps.app.goo.gl/o3SWajxZEBeiVFBN9), zatrzymuję się jeszcze na chwilę przy Mirador de Tapay, a potem Mirador Cruz del Cura.











Niestety, poszukiwania gejzera spaliły na panewce i to na własne zyczenie :(
Dojeżdżam do szlabanu, strażnik mnie przepuszcza i jadę szutrową drogą w górę. Po drodze dwa razy przejeżdżam przez całkiem wartki strumyk (samochód z niskim zawieszeniem raczej by się tu nie nadawał do jazdy), mijam tablicę powitalną i docieram do mostu, za którym trasa jest już na moje oko zbyt "off road'owa", by jechać nią moim Suzuki. Wysiadam zatem i idę dalej pieszo, ale ścieżka pnie się w górę, a po gejzerze ani śladu. Na mapie widzę, że powinien on być w korycie rzeki, a ta płynie przecież spory kawałek od ścieżki, którą idę. Kręcę się jeszcze chwilę, ale ostatecznie rezygnuję z dalszych poszukiwań, wracam do auta i jadę dalej. Dopiero potem jeszcze raz przyglądam się mapie i widzę, że trzeba było jednak iść dalej tą ścieżką, bo przeszedłem dopiero połowę odcinka dzielącego mnie od gejzera. Bliżej celu skręca ona do rzeczki i dochodzi do tarasu, z którego można zejść do gejzera. Niestety, tam na miejscu szwankował mi internet z Orange i dokładny widok terenu odzyskałem dopiero wraz z dostępem do WiFi. Trochę szkoda, ale bądźmy szczerzy - jakimś nadzwyczajnym zjawiskiem (sądząc po zdjęciach) to ten gejzer nie jest.







Jadę dalej. Zatrzymuję się w miejscowości Maca. Wjazdu do niej strzeże metalowy pomnik inkaskiego władcy przebijającego mieczem konkwistadora. Tuż obok jest Plaza Principal z kilkoma ustawionymi w jego rogach postaciami. Jedna z rzeźb jest naprawdę intrygująca. Naprawdę, nie wiem, cóż ma ona symbolizować :D .











Do placu przylega całkiem przyjemny kościółek Iglesia de Santa Ana. Jego wnętrze nie jest już aż tak bogate, jak w barokowych kościołach w okolicy Cuzco, ale warto tu zajrzeć, choć na chwilę.







Po dotarciu do Yanque zatrzymuję się na moment przy miejscowym kościele. I on musi być podpierany tam, gdzie trzęsienia ziemi nadwyrężyły ściany. Niestety, przed siłami natury nie chronią dostatecznie nawet czarnoskórzy święci.











Przejeżdżam na drugą stronę Rio Colca. Po obu stronach mostu roztacza się widok na Banos Termales de Chacapi - lokalną atrakcję ze skalnymi basenami i wypożyczalnią kajaków, wokół której wyrosły liczne hoteliki nastawione na pobyty wypoczynkowe.







Jadę dalej krętą drogą i kawałek dalej zatrzymuję się przy "Anfiteatro Occolli" - punkcie widokowym na leżące na przeciwko tarasy uprawne.

https://maps.app.goo.gl/vtyuxxoMntGyeYzE7





Kilkaset metrów dalej powinien znajdować się jeszcze Mirador San Antonio. Owszem, jest, ale za cholerę nie wiem, gdzie tu zostawić auto i rozpocząć wspinanie się na szczyt. Niestety, zaliczam dziś drugą wpadkę i nieco tym rozczarowany ruszam już w drogę do Arequipy.





Tak, jak wspomniałem wcześniej, auto oddaję przy jednym z centrów handlowych, a właściciel wypożyczalni podrzuca mnie do Hamptona. Chodzę sobie jeszcze po mieście. Na posiłek trafiam do polecanego na forum Zig Zag:

https://maps.app.goo.gl/oDZq69dJewdKxhob9

Przejście tam z hotelu nie trwa nawet 3 min. Zamawiam tu (ponownie) zupę andyjską, a na drugie stek z Alpaki (jej mięso jest ponoć bezcholesterolowe). Jedzenie jest wyśmienite, a i wystrój umila pobyt, zwłaszcza, że schody zostały zaprojektowane przez nie byle kogo, bo przez Monsieur Eiffel'a.









Na tym kończę kolejny dzień. Jutro rozpoczynam długą podróż do domu, która prowadzić będzie przez Limę, Santiago de Chile, Sao Paulo, Stambuł i Warszawę. W jednych miejscach będę góra kilka godzin, w innych nawet 3 dni ;)Tradycji musiało się stać zadość - jestem już od tygodnia w domu, a relacja złapała mocną zadyszkę. Urobiony jestem po pachy, ale postaram się szybko dokończyć... Wracamy do Arequipy, a tam mam dzień wyjazdu z tego miasta.

Rano na śniadaniu jest straszny tłok. W Hamptonie gości tu jakaś duża grupa turystów z USA. W małej jadalni nie mieszczą się wszyscy, a w części na zewnątrz, mimo włączonych piecyków, jest zimno. Mam jednak szczęście, bo akurat zaraz obok mnie ktoś zwalnia mały stolik, więc szybko go anektuję i idę nakładać sobie jakieś jedzenie. Wracam, a tu dwie Amerykanki się zabierają za ów stolik (z leżącymi nań moimi szpargałami). Widzą moje skonfudowanie, więc pytają, czy mogą się dosiąść, a ja na to, że owszem, ale chyba tylko jedna z nich, bo trochę tu mało miejsca dla 3 osób, a one na to, że się jakoś zmieścimy. Cóż, asertywność to jedna z tych cech charakteru, które mam głęboko ukryte, więc nie protestuję, choć komfortowo nie jest.

Wymeldowuję się i zamawiam taxi. Najpierw próba w Cabify. Pierwszy raz korzystam z tego narzędzia i dopiero teraz widzę, że jest tu specyficzny system ustalania ceny za przejazd - im więcej zaoferujesz, tym większa szansa na przyjazd kierowcy (swoją drogą, gdy czytam artykuły o rynku taksówkowym w Polsce po zmianach w przepisach, podejrzewam, że i u nas mogłoby się to przyjąć). Skladam ofertę z kwotą, która pojawiła się automatycznie, czyli 25 SOL, ale widzę, że obszar poszukiwania kierowcy powiększa się i powiększa, a odzewu nie ma, więc rezygnuję i sprawdzam Ubera. Tutaj kwota bazowa jest taka sama, ale od razu pokazuje się informacja, że będę czekać ok. kwadransa (jest godzina szczytu). Wersja "comfort" jest od ręki i tylko za 6 SOL drożej, więc biorę ją.
Wyjazd w kierunku lotniska to o tej porze jeden wielki korek, ale kierowca Homer (na szczęście nie Simpson :D ) jedzie jakąś okrężną i dość płynną drogą, więc trasa mija bezboleśnie, a na dodatek oferuje ładne (choć pod słońce) widoki na tutejsze wulkany.



Sala VIP "Andes" (wejście na Priority Pass) ma potencjał, bo jest przytulnie urządzona, ale można tu co nieco ulepszyć.
Po pierwsze, duże okno z widokiem na płytę i na wulkany jest niepotrzebnie "zmrożone". Byłyby przez nie bardzo ładne widoki, a tak, to trzeba patrzeć między matowymi paskami.
Po drugie, oferta gastronomiczna jest słabiutka (nie ma nawet wina), ale rekompensują mi to jednym drobnym akcentem: mają tu Cusquena Negra!