Fly4free.pl

Zgłodniałem, więc kieruję się do Mercado San Camilo. Podobnie, jak w Cuzco, sprzedawcy wszystkiego, co możliwe, okupują nie tylko sam targ, ale również (albo raczej "przede wszystkim") ulice na przestrzeni kilku przecznic wokół Mercado. A w środku pożywienie nie tylko dla ciała, ale i dla ducha - w sąsiedztwie swinskich łbów i zieleniny odbywa się właśnie msza święta.





Krok dalej alejki z owocami i stragany z tuzinami gatunków ziemniaków.





W alejce "soczystej" zamawiam mix pomarańczowo-mangowo-cośtamowy, który jest dobry w smaku, ale bez znacznie mniejszy w porównaniu do tego w Pisac (a cena ta sama).





Idę va banque i na posiłek wchodzę do jednego z kilku sąsiadujących ze sobą lokali nastawionych zdecydowanie na rodowitą klientelę, której za 18 SOL oferują menu ejecutivo, jak poniżej.









Jak za tą cenę, trudno narzekać. Zupa obfita i "napakowana" (choć niektórych elementów nie konsumowałem), Lomo Saltado bardzo przyzwoite, kompocik super, a kisielku nie weryfikowałem.

Posilony kieruję się na przeciwlegly koniec centrum Arequipy, na Mirador de Yanahuara, skąd powinien rozciągać się ładny widok na miasto i wulkany. Panorama okazuje się nie aż taka ładna, ale sama Yanahuara (bo to jakaś odrębna dzielnica) jest bardzo sympatyczna. Na wysadzanym wielkimi palmami placu odbywa się akurat jakiś festyn, młoda para ma sesję foto, a młodzież nastoletnia szykuje się do imprezy swojej dzianej koleżanki (obchodzącej pewnie swoje 18., a może 16. urodziny).

















Wracam na chwilę do pokoju, z którego obserwuję zapadający zmierzch.



Generalnie, chodzę na tym wyjeździe dość wcześnie spać, ale dziś, przy tak centralnej lokalizacji hotelu mam dość zapału, by się jeszcze chwilę poszlajać. Ledwo wychodzę, a do mych uszu dociera głośna muzyka i tłumne okrzyki. Podążam chwilkę w tym kierunku i trafiam na.... coroczną paradę Gay Pride :D .
Cóż, całe moje stereotypowe myślenie o Peru, jako kraju dość konserwatywnym, lega właśnie w gruzach, bo wygląda na to, że większość tutejszej młodzieży (przynajmniej w Arequipie), to członkowie społeczności LGBTQ+. Tak, czy inaczej, zabawa jest przednia :)



















Jutro o 8:00 odbieram auto, więc nie towarzyszę zbyt długo paradzie, by w trakcie jazdy po peruwianskich drogach być czujnym, czwartym i gotowym.

Wydaje mi się, że nie, bo zwiedziłem to miejsce (tak mi się zdaje) dokładnie, ale głowy nie daję.
A gdzie one były w czasie Twojej wizyty?To chyba ich już nie ma, ale wcale się nie zdziwię, jeśli ktoś zaraz wrzuci aktualne zdjęcie i okaże się, że jestem gapa :DZacznę od tego, że jeśli kiedykolwiek będziecie planować wynajęcie auta w Arequipie, nie traćcie czasu na szukanie, tylko od razu uderzajcie tu:

https://maps.app.goo.gl/ynRhpEFze8xbCKh7A

Lepiej nie traficie. Być może gdzieś indziej będzie nieco taniej, ale pod względem indywidualnego podejścia do klienta i dostosowania się do jego potrzeb, nie spotkałem się dotąd z kimś aż tak elastycznym. To jest rodzinna firma, więc podchodzą do tematu niesztampowo i można z nimi poczynić daleko idące odstępstwa od typowego najmu. Wystarczy napisać, że gdy narzekałem na korki, które widziałem w drodze z lotniska do hotelu, sami zaproponowali, że mogą mnie wywieźć na obrzeża, a potem pojadę już dalej sam. Na szczęście, z Arequipy wyjeżdżam w niedzielny poranek, gdy ruch jest dużo mniejszy i taka pomoc nie jest potrzebna. Ale już w drodze powrotnej, gdy do Arequipy wjeżdżam w dzień powszedni ok. 16:30, umawiamy się przy jednym z centrów handlowych, tam robimy zdanie auta, a Cesar (współwłaściciel) odwozi mnie do Hamptona, co okazuje się zbawieniem, bo w wąskich, jednokierunkowych uliczkach Centro Histórico ruch o tej porze jest trudny do wyobrażenia.

Wracając do meritum.... Punktualnie o 8:00 Raquel i Cesar czekają na mnie przed wejściem do Hamptona. Okazuje się, że sprawny kontakt mailowy z nimi po angielsku to wynik używania przez Raquel translatora. W kontakcie bezpośrednim nie jest to jednak problemem - bez przeszkód dokonujemy odbioru auta, zaznaczamy tylko dwa większe uszkodzenia, Cesar robi króciutki instruktaż korzystania z pojazdu, którym jest Suzuki Nomad (u nas Vitara) z automatyczną skrzynią biegów, otwieranym dachem i ogólnie w bardzo dobrym stanie (ma coś ok. 78.000 przebiegu). Płacę z góry 140 USD za 2 dni najmu oraz robię blokadę 800 USD na karcie, jako depozyt. W cenie jest ubezpieczenie z udziałem własnym w wysokości 300 USD oraz limitowany przebieg dzienny - 300 km (na Colcę to więcej, niż trzeba).
Włączam nawigację i ruszam. Po opuszczeniu strefy miejsko-przemysłowej, która kończy się za ogromną cementownią Yura, krajobraz staje się coraz piękniejszy. Niestety, jako kierowca nie mogę się ciągle rozglądać, tym bardziej że na serpentynowej trasie u stóp wulkanów trwa wyścig, kto wyprzedzi kolumnę powolnych ciężarówek w najmniej odpowiednim miejscu. Korzystam z tego wyścigu o tyle, że jadę sobie za autobusem liniowym (którego kierowca zna trasę na pamięć) i wyprzedzam wraz z nim, nie bacząc specjalnie na podwójne ciągłe i wskakując zawsze z powrotem na swój tor w odpowiednim momencie. Nie mogę jednak być niczego pewnym - chwilę temu zderzyły się tu dwa auta.



Gdy kończy się serpentyna, wjeżdżam na rozległy płaskowyż. Po obu stronach szosy ciągnie się obszar zamieszkamy przez wikunie. Są zazwyczaj daleko od drogi, ale od czasu do czasu ich grupki zapędzają się znacznie bliżej. Zatrzymuję się przy jednej z nich - są płochliwe i niechętne do współpracy. Potem okazuje się, że dużo więcej można ich spotkać już po odbiciu na drogę do Chivay.









Dojeżdżam do punktu poboru opłat za przejazd drogą 34A (niecałe 8 SOL) i skręcam w lewo, na trasę 34E/1S/109, która prowadzi do Chivay, Cabanaconde i dalej. I tu jest już rewelacyjnie. Pusta, świetnie utrzymana (przynajmniej do Chivay) droga, która wiedzie przez surowy, ale piękny krajobraz. Są góry i wąwozy, długie proste i odcinki, jak jelita, błękitne niebo i strumyki, są alpaki, lamy i wikunie, a nawet minilodowiec.