Fly4free.pl

Cóż, pozostało się wymeldować i zamówić transport na lotnisko. Koszt jest identyczny z tym wczorajszym. Tak oto siedzę sobie i jadę (tym razem godzinę) na Terminal 3, na lot do Limy.Ustawiam się do stanowiska do obsługi pasażerów premium economy/premium business LATAM. Niestety, idzie to opornie, bo są tu tylko 2 osoby do obsługi, a jednej z nich przytrafiła się akurat problematyczna grupa 4-osobowa. W końcu dociera jeszcze jedna osoba, sprawy ruszają z kopyta i po chwili mogę już iść do kontroli, a potem do saloniku Sala VIP LATAM.

Miałem już przyjemność tu przebywać i mimo upływu kilku lat stwierdzam z przyjemnością, że trzymają poziom. Aż chciałoby się, żeby w Warszawie nasz narodowy przewoźnik mógł zaoferować swym pasażerów takie przestronne, wygodne i świetnie wyposażone miejsce (bo pomimo pozytywnych ocen, salonik LOTu w strefie Schengen, do tego w GRU, nie wspominając o SCL, się po prostu nie umywa).

Zjadam najpierw obfity posiłek, chwilę po nim odpoczywam, następnie biorę prysznic i na chwilę kładę się na leżance w czterołóżkowej salce do kimania (oprócz niej jest jeszcze inna część, w której ustawiono ok. 8-10 wygodnych foteli do leżenia). Mam już tylko godzinę do boardingu, więc nie zasypiam, ale takie leżakowanie w ciemnym i cichym pomieszczeniu dobrze mi robi.

























Pod gate przychodzę akurat w momencie, gdy na pokład wchodzi moja grupa 1.
Wielu z Was o tym wie, ale nieświadomym wyjaśniam, że w LATAM jest nietypowy podział na klasy podróży. Są niby trzy, a jednak tylko dwie. Te trzy, to economy, premium economy i premium business, ale one nigdy nie występują wszystkie na raz w jednym samolocie. Jest ekonomiczna + ekonomiczna premium, albo ekonomiczna + biznes. Chodzi o to, że premium business występuje tylko w samolotach szerokokadłubowych, a premium economy pełni funkcję biznesu w wąskich kadłubach. W moim A320 nie ma już zatem wygód takich, jak u Turków. Siadam pod oknem, na fotelu takim samym, jak każdy inny w tym samolocie, obok mnie jest wolny fotel, a na kolejnym siedzi inna osoba. Jedyna, choć z mojego punktu widzenia fundamentalna zaleta, to miejsce na nogi. Jest go tyle, co przy wyjściu awaryjnym (byle tylko nie siadać w 1. rzędzie, bo ściana będzie przeszkadzać). Jest jeszcze bezpłatny catering, ale w saloniku tak się napakowałem, że nie sądzę, bym jeszcze wiele w siebie wcisnął. Choć menu brzmi całkiem przyjemnie. Spróbuję chyba tę zieleninę.





Prezentuje się to tak i jest bardzo smaczne.



Sąsiadka wzięła to drugie danie z menu i wydawało się bardziej obfite.

Po jedzeniu zakładam klapki na oczy i słuchawki wygłuszające na uszy, włączam po cichu muzykę i chyba nawet udaje mi się zasnąć, choć nie jest to na pewno szczególnie głęboki sen.

O tym, jak wyglądała przesiadka w Limie i lot do Cuzco już w następnym wejściu. Potem zaczną się wreszcie wpisy nie lotnicze ;)Po wylądowaniu w Limie przeżywam szok "paszportowy" odwrotny do tego w Sao Paulo. O ile wcześniej, gdy 2 razy przybywałem do tego miasta, musiałem stać w długich kolejkach do kontroli granicznej, teraz do okienka podchodzę z marszu, bez czekania :)
Cóż jednak z tego, skoro potem na bagaż czekam dobre pół godziny. Czas urozmaica mi obserwacja dwóch psów służb celnych, które krążą ciągle po hali i co rusz wyłapują kogoś z owocami i innymi świeżymi produktami, których nie wolno wwozić. .

Po ponownym nadaniu bagażu jestem w tzw. czarnej d$@%!E, bo drzwi prowadzące do lotów krajowych są zamknięte. Wiedziałem o tym wcześniej i czas do otwarcia planowałem spędzić w którymś z lokali lotniskowych, ale nie jestem nic a nic głodny. Kręcę się zatem chwilkę i skanuję teren. Najpierw z bankomatu pobieram trochę Soli z jednego z bankomatów zlokalizowanych w ukrytym zaułku (najniższa prowizja była w Interbank i Scotiabank: 25 SOL od 400 SOL), a potem wypatruję sobie jeden, jedyny wolny jeszcze fotelik, na którym zasiadam pomiędzy dwoma miejscowymi i nawet udaje mi się tu zasnąć na jakąś godzinkę. Dookoła masa ludzi, którym nie udało się znaleźć miejsca siedzącego śpi na podłodze.
O 1:30 korytarzem zaczęła krążyć pani z ochrony informując, że drzwi do lotów krajowych są już otwarte. Po drugiej stronie jest inna bajka. Pełno wolnych foteli, w tym nadających się do leżenia, więc znajduję sobie taki zestaw i spędzam tam kolejne niecałe 2 godziny, drzemiąc w oczekiwaniu na otwarcie saloniku Newrest (wstęp m. in. na Priority Pass).
Jest to jedyny salonik w części krajowej lotniska w Limie. W osobnym wątku o lotnisku LIM padły mocno krytyczne oceny tego przybytku, ale bywałem w gorszych. Biorąc pod uwagę, że to jednak terminal krajowy, mniej prestiżowy, nie jest moim zdaniem aż tak dramatycznie. Jest sporo miejsca (wielkościowo zbliżony do saloniku w GDN), są lekko odseparowame szezlągi (ja się załapałem, bo wchodziłem, jako pierwszy gość, ale później mogą być trudno dostępne), jedzenie jest zjadliwe (3 rodzaje kanapek, owoce, słodycze), są napoje, w tym alkoholowe. W skali od 0 do 10 daję 5-tkę. A gdyby nie było tu zimno jak w psiarni, dałbym nawet 6-tkę.













Przed piątą pakuję się do nieco już wysłużonego latamowskiego A320, w którym mam ponownie miejsce w premium economy. Miejsca jna nogi est znowu bardzo dużo i ponownie odradzam rząd nr 1. Ponieważ to krajówka, catering jest skromny.



Większość lotu przesypiam, ale gdy słońce zaczyna wychodzić zza góry siedzę przylepiony do okienka (niestety, niemytego od zewnątrz chyba od tygodni, co odbija się na zdjęciach) podziwiając peruwianskie góry (pamiętajcie, by siedzieć po lewej stronie!).







Lądowanie w Cuzco jest nieco niczym jazda w wesołym miasteczku. Leci się na doliną, potem ostra nawrotka w lewo i wlot w tą dolinę.









O 7:00 jestem już na miejscu. Po kwadransie przyjeżdża lokalny kierowca/przewodnik Marco, z którym umówiłem się na kilka wycieczek.
Plan na dziś to Tipón, Pikillacta i Pisac.
Pogoda jest wspaniała, choć o tej godzinie jest jeszcze zimno (4 st. C!).

Nurtują mnie teraz dwa pytania:

1) jak po nieprzespanej nocy i bez aklimatyzacji przetrwam zwiedzanie na tych ok. 3500 m.n.p.m.?

2) jak poradzimy sobie my dwaj: Marco nie gadający po angielsku i ja z mizerną hiszpańszczyzną :D ?@marek2011: być może to kwestia gustu... W każdym razie, w czasie lotu z GRU do LIM widziałem, jak gościu niższy ode mnie co najmniej o głowę, kombinował, jak mógł, żeby coś zrobić z nogami, łącznie z opieraniem obutych stóp na tej ścianie. Mimo wszystko, wolę wyciągnąć w całości moje kończyny pod fotelem przede mną. A problem oparcia na szczęście mnie omija :)

Trasę lotnisko - Tipón - Pikillacta - Pisac - Cuzco wymyśliłem sobie, żeby dobrze wykorzystać pierwszy dzień i nie pakować się od samego rana w wąskie uliczki Cuzco. To był dobry wybór, bo przez większą część trasy, droga okazuje się całkiem luźna. Jedynie w niektórych miasteczkach, zwłaszcza w Pisac, trzeba się trochę przeciskać, ale w granicach rozsądku.
Obserwuję cały czas Marco, jak prowadzi auto i uczę się zachowań za kierownicą, by mieć jakieś przyuczenie do samodzielnej jazdy, która mnie czeka w Arequipie. Widzę, że trzeba być asertywnym (jadący z naprzeciwka to zrozumieją) i używać klaksonu, by zwrócić uwagę innego kierowcy lub pieszego. Odnoszę wrażenie, że jest to tutaj wyraz troski, a nie agresji, jak u nas. To są takie, za przeproszeniem, klaksonowe "pryknięcia", a nie znane z naszych dróg przeciągłe ulewanie się frustracji.

Po dotarciu do Tipón, pierwsze kroki kieruję do budki strażnika, by nabyć Boleto Turistico, czyli rodzaj karnetu, który trzeba mieć, by wejść do większości atrakcji tego regionu. Jest co prawda sporo przed 8:00, ale pracownik jest już na miejscu. Z przedziurkowanym w odpowiednim miejscu biletem idziemy na teren tego niewielkiego (przynajmniej w części udostępnionej zwiedzającym) stanowiska archeologicznego.
Była to prawdopodobnie rezydencja inkaskich elit, w tym jednego z władców, który został zdetronizowany i osiadł właśnie tu. Starannie zaprojektowane i wykonane tarasy uprawne były nieustannie nawadnianie wodą pochodzącą z licznych, działających do dziś kanałów irygacyjnych. Bardzo przyjemne miejsce.



















Po krótkiej jeździe docieramy do Parque Arqueológico Pikillacta. Od razu rzuca się w oczy, że to robota kogoś innego. Wszystkie mury zbudowane są z dużo drobniejszych kamieni, niż głazy w Tipón. To miasto pre-inkaskiego ludu Wari. Przechadzamy się wytyczonymi z geometryczną dokładnością ulicami dawnego miasta, zaglądamy do pozostałości domostw i do studni, do której wrzucano ofiary, głównie różnego rodzaju figurki.