Fly4free.pl

Po opuszczeniu Ollantaytambo jedziemy przez chwilę główną drogą, a potem zbaczamy, przejeżdżamy przez nie budząc wielkiego zaufania most, jedziemy chwilę klepiskiem wzdłuż torów i szutrową serpentyną dojeżdżamy do "miradoru", którego nie widziałem na Google Maps. Rozciąga się stąd piękna panorama Świętej Doliny. Ten gościu poniżej, to Marco.









Jeszcze kawałek i jesteśmy w Moray. To tu Inkowie prowadzili coś w rodzaju instytutu nasiennictwa. Na poszczególnych tarasach, które różniły się od siebie mikroklimatem sprawdzali odporność różnych gatunków ziemniaków, kukurydzy i zbóż na warunki glebowe. Nic dziwnego, że mają tu teraz kilka tysięcy odmian ziemniaków (a to niby my się uważamy za ziemniaczany pępek świata).









Przy wyjeździe z Moray robi się korek spowodowany kombajnem lokalnego rolnika. Gdy stoimy w korku podchodzi do nas młoda dziewczyna z ok. 5-cio letnią córką i pyta, czy nie moglibyśmy ich zabrać do Maras (miasteczka, nie kolejnej atrakcji). Zabieramy je oczywiście, bo widać, że bidule umęczone. Mama jeździ z miejsca na miejsce i sprzedaje wyroby z wełny alpaki, a córka jej towarzyszy. I tu pojawia się sprawa rozwodowa nr 1 tego dnia.
Pytamy ją o męża, a dziewczyna na to, że ją rzucił i nic nie płaci na dziecko, więc jej Marco mówi, żeby koniecznie wystąpiła o alimenty i ze zdziwieniem słyszę, jak jej krok po kroku klaruje, co i jak (a nie sądzę, by miał osobiste doświadczenia w tym zakresie, bo wygląda na przykładnego męża i ojca). Na poradzie z zakresu prawa rodzinnego zeszło akurat do Maras. Dziewczyna ładnie podziękowała, wyskoczyła z córeczką, a my dalej w drogę... Potem tylko kołacze mi w głowie myśl, że faceci to jednak świnie.

O ile w Ollantaytambo udało nam się uniknąć tłumów, w Salineras de Maras przeznaczenie nas dogania. Liczba mniejszych i większych busów z grupami turystów jest tak duża, że trzeba wysiadać spory kawałek wcześniej i iść do wejścia na piechotę. Spotykam tu po raz pierwszy sporą grupę Polaków, którzy mają objazdówkę po tej części Peru. Słyszę tam co chwilę ich zachwyty i nie przeczę - wizualnie prezentuje się to bardzo ładnie, tym bardziej, że pogoda sprzyja. Świadomość, że jest to jedno z bardzo nielicznych miejsc na świecie, gdzie wytwarza się sól różową, też działa pozytywnie na odbiór tej okolicy.













Kierujemy się do Cuzco. Po drodze mamy jeszcze jeden punkt planu - Chinchero. Z historycznego punktu widzenia miejsce jest o tyle odmienne od innych, że na jednym wzgórzu koegzystują tu ze sobą kościół katolicki i konstrukcje Inków. Jest to wynik aliansu (a może zdrady?) lokalnego władcy inkaskiego z Hiszpanami. Tutejszy kościół jest bardzo popularny wśród par organizujących śluby - zapisywać się tu trzeba z rocznym wyprzedzeniem, a możliwość powiedzenia sobie w tym miejscu "si" kosztuje kilka tysięcy soli. Niestety, o tej porze jest zamknięty.

















W Chinchero daję się namówić, mimo, że doskonale wiem, o co w tym wszystkim chodzi, na wizytę w "zakładzie" lokalnych kobiet trudniących się wytwarzaniem różnorakich wyrobów z wełny alpaki i lamy. Oczywiście, kończy się kupieniem czegoś za cenę, która - jak podejrzewam, bo nie latałem potem po sklepach i stoiskach w Cuzco, żeby to sprawdzić - nie była wcale jakaś atrakcyjna - ale pani Gabriela, która po angielsku opowiedziała mi, jak wygląda produkcja wełny, jak ją barwią, itp., zrobiła to z takim wdziękiem, że nie mogę odjechać z pustymi rękami.









Te różne kolorowe plamy na dłoni Gabrieli, to wynik zgniecenia pewnego owada żyjącego w kaktusach, który sam w sobie jest (po rozgnieceniu) czerwony, ale po dodaniu różnego rodzaju innych składników, otrzymuje się tu całą paletę barw.

Na tym kończy się ten "day trip" (a raczej "half day trip") i po jakimś czasie jesteśmy pod hotelem. Schodzę "na miasto" by popatrzeć na nie bez wczorajszych tłumów, a potem trafiam, trochę na chybił-trafił, do lokalu "Kamari", w którym najpierw zjadam cudownie wręcz pyszny i niedrogi posiłek, a potem trafiam na sprawę rozwodową nr 2....













Co do jedzenia, to skusiła mnie tablica z informacją o dwudaniowym "menu del dia" za 30 SOL. Myślę sobie, czemu nie, tym bardziej, że na GM oceny są tu o niebo lepsze niż we wczorajszym El Mordisco. Z dostępnego wyboru dań wybieram "Sopa Criolla" i Lomo Saltado, a do tego Qusquena Negra (pyszne piwo, które później bylo trudno dostępne).
Zamówienie przyjmuje pani, która oprócz mnie jest jedyną osobą w pozakuchennej części lokalu (jest dopiero ok. 16:00) i zanosi na zaplecze, gdzie majaczy mi postać męska.
Zaczynam się trochę irytować, gdy będąc jedynym klientem czekam i czekam, ale gdy pani przynosi mi wreszcie zupę, szczęka mi opada... Ta micha ma chyba pojemność wiadra i jest wypełniona po brzegi, a sam smak jest świetny. Jest ugotowana z dodatkiem mleka, więc przypomina nieco tajską Tom Kha i ma w sobie mnóstwo dodatków (makaron, mięso, warzywa).





Zanim ją kończę, dostaję jeszcze drugie danie. Nie wiem, jak to w siebie wcisnę po tej ogromnej porcji zupy, więc nie kończę jej na razie, tylko biorę się za Lomo Saltado i po prostu zamieram. Nie wiem, może to dlatego, że tak rzadko jem mięso, ale to tutaj jest rewelacyjne. Delikatne, nic a nic gumowate, jakby zrobione z najlepszej urugwajskiej wołowiny, a na dodatek jest go na talerzu bardzo dużo. Jestem zachwycony!



Gdy kończę posiłek, widzę, jak pani kelnerka kręci się chwilę na zapleczu, po czym wychodzi. Czekam, żeby poprosić o rachunek, ale nie mam kogo. W końcu pojawia się kucharz, mówię mu, jakie to było "delicioso" i proszę o rachunek. Stoimy sobie przy barze, chwilkę gadamy, a skąd jesteś, a ja pracowałem 2 lata w Szwajcarii, też z Polakami i... nagle widzę, jak gościowi łzy napływają do oczu i wypala mi, że go właśnie żona rzuciła! To ta, co przyjmowała ode mnie zamówienie. No nie, co tu się dzieje w tym Peru? Dobrze, że przynajmniej statystyka wskazuje na równouprawnienie płci w tym zakresie.
Jestem teraz w kropce. Stoję przy tym barze, kucharz-właściciel chlipie i opowiada mi, oczywiście po hiszpańsku, jaki jest nieszczęśliwy, że co on teraz pocznie, a ja chciałbym zapłacić i wyjść, ale głupio tak go zostawić samego. Jeszcze weźmie i się powiesi. Myślę, co by mu tu powiedzieć i wypalam taką oto mądrość życiową:
"Hoy un problema, mañana sin problema!".
Nawet się lekko uśmiechnął (może raczej z politowaniem), wciskam mu pieniądze w garść i zmykam krzycząc na pożegnanie, że wrócę. On zaś jedną ręką wyciera łzy, a drugą macha, jakbyśmy widzieli się jednak ostatni raz (widocznie czuje, że jednak wciskam kit, bo z przyczyn logistycznych nie mam szans, by tu przyjść ponownie, choć bardzo bym chciał).

No i mam teraz poważny dylemat: rekomendować Wam to miejsce, czy nie?

Jeśli kucharz przeżył i żona do niego wróciła, to bez dwóch zdań trzeba tam iść, bo pod wpływem powrotu żony jedzenie jest pewnie jeszcze lepsze i obfitsze (choć raczej już nie tańsze).

Jeśli jednak żona nie zmieniła zdania, to może się okazać, że lokal wkrótce podupadnie, co byłoby wielką stratą.

Dajcie mu może jednak szansę. Znajdziecie go tutaj:

https://maps.app.goo.gl/qexCXjCEHZmxcjE27

(a miało być krócej ;) )No to klops :(
Z drugiej strony, może lepiej, bo jeszcze z rozpaczy zacząłby truć klientów. Może jednak nie wszystko jeszcze stracone i jest jakaś szansa na reaktywację....Dziś opuszczam HGI, choć do niego na chwilkę jjeszcze wrócę.

Po śniadaniu wymeldowuję się, zostawiam w recepcji swoją walizę na przechowanie i z samym plecakiem idę na Estacion Wanchaq. O 10:50 ozpocznę tam moją podróż do Machupicchu Pueblo w trybie "bimodal", czyli najpierw autobus do Ollantaytambo, a potem pociąg do stacji końcowej. Wszystko to w ramach najtańszej chyba opcji Perurail, bo łącznie za 99 USD. Nie jest to rozwiązanie może tak wygodne, jak jazda jednym pociągiem na całej trasie, ale pasowało mi najbardziej godzinowo, (bez zrywania się z wyra przed świtem :D ), no i do tego cena jest stosunkowo atrakcyjna.

W drodze na oddaloną na piechotę o ok. 20 min. stację mijam jedną z moich ulubionych uliczek Cuzco - wąską Desamparados. Ulokowal się tu chyba z tuzin zakładów trudniących się produkcją możliwie jak najbardziej błyszczących materiałów i wykończeń, jakie można sobie wyobrazić. Wykorzystuje się je tu do zdobienia tych wszystkich strojów paradnych, sztandarów kościelnych, szat, którymi przykryte są tutaj wszystkie chyba krzyże i do wszelkich innych celów wymagających odpowiedniego wyeksponowania danej osoby lub przedmiotu.











Natykam się również na tą oto specyficzną wkleję. Jeśli ktoś zna hebrajski, chętnie się dowiem, cóż takiego może informacja w tym języku anonsować w Peru :)



Gdy docieram na stację (która nie jest wcale taka łatwa do odnalezienia - wejście jest tu: https://maps.app.goo.gl/4T4Z2nQ1u5hXypPN9) jest tam już sporo ludzi, którzy powoli się odprawiają i przechodzą do jednego z dwóch czekających autobusów. Jest całkiem wygodny, choć przydałoby się w nim WiFi.





Przejazd do Ollantaytambo powinien trwać ok. 2 godzin, ale najpierw z powodu niemiłosiernych korków w Cuzco, a potem przez wypadek ciężarówki między Urubambą, a Ollantaytambo, na stację w tym ostatnim miasteczku przyjeżdżamy z ok. 20-minutowym opóźnieniem.